En dat moest gevierd worden! Zaterdag waren we te gast bij één mijn van beste vrienden uit mijn studententijd. Denk aan samen practica doen, elkaars oplossingen kopiëren, feestjes afschuimen, nachtelijke avonturen en party crashen op doctoraatsrecepties. De zotste dingen hebben we uitgehaald in onze studententijd. Dat die memorabele  2 x 20 in stijl gevierd moest worden, stond bijgevolg als een paal boven water.

Mijn vriend en ik waren als allereerste van de partij, iets na vijven, het aanvangsuur van het feestje. De familie van onze vriend (moeder, broer, schoonzus en de tweeling nichtjes) waren druk in de weer met alle voorbereidingen van het feest. De hoeveelheid eten die onze vriend voorzien had, was werkelijk indrukwekkend en toen de eerste drie kwartier geen andere gasten kwamen opdagen, vreesde ik even voor het ergste. Gelukkig bleken de gasten van onze vriend niet al te stipt te zijn en druppelde er geleidelijk aan meer volk binnen. Onze magen werden alleszins gul van spijs en drank voorzien en voor mij was het een prettig weerzien met mensen die ik voor de laatste keer op het trouwfeest van onze vriend (nu helaas gescheiden) gesproken had. Leuk om te horen hoe het hen ondertussen vergaan was in het leven.

Naarmate de avond vorderde, werd het gezelschap zatter (ik pleit schuldig) en zakten we met de die hards naar een heuse 30+ fuif af. Dat moet toch ook alweer een tijdje geleden zijn. Van de fuif zelf herinner ik me slechts flarden. Ik kan duidelijk minder goed tegen alcohol dan vroeger. Spijtig genoeg eindigde de avond een beetje in mineur. Een van de party girls werd op het einde van de avond een beetje ziek. En het eindigde ermee dat ik haar op de stoep zat te troosten nadat ze haar maaginhoud had geleegd. Oh well, kan gebeuren. Mijn vriend en ik hebben haar daarna te slapen gelegd in de logeerkamer van onze kameraad. En laat ons hopen dat ze zich de dag nadien niet al te mottig voelde. Zelf was ik zondag alleszins ook niet in topvorm.

Een kermis is een geseling waard, zullen we maar denken.