Chicago – 9 augustus 2015

Jullie raden het al, ook deze zondagochtend zijn we vroeg uit de veren. Zo’n baby blijkt een zeer effectieve wekker te zijn. De routine van de voorgaande dagen herhaalt zich: we ontbijten gezellig samen en wachten tot het tijd is voor het dutje van baby A om te vertrekken.

Het weer is een beetje twijfelachtig vandaag, dus zoeken we een activiteit met een dak boven ons hoofd. Het lijkt ons wel leuk om vlinders te gaan tellen in het Peggy Notebaert Nature Museum. Deze vakantie zijn we echt vroege vogels: we staan opnieuw tien minuten voor openingstijd aan de ingang. Geen probleem, we maken nog een wandeling langs het meer waar allerlei grote en kleine boten aangemeerd liggen.

Het Peggy Notebaert Nature Museum blijkt een onverwachte meevaller. Er is niet alleen een mooie vlindertuin, er zijn ook tal van interessante opstellingen te bewonderen: over waterbeheersing, insecten, vogels, zoogdieren en hun habitat en nog veel meer. Echt een ideale plek om een voormiddag te spenderen met kinderen. Baby A is nog een beetje te klein voor de meeste opstellingen, maar ze kijkt toch haar ogen uit. Al was voor haar het hoogtepunt waarschijnlijk de fruitpap die ze opgelepeld kreeg op het dakterras.

IMG_6750

IMG_6759

IMG_6766

IMG_6782

IMG_6783

IMG_6791

IMG_6792

IMG_6793

IMG_6803

Na het bezoekje aan het Peggy Notebaert Nature Museum dropt onze vriend ons af in het centrum vlakbij Water Tower Place, een groot shopping center. We kopen een windstopper en een regenjas van The North Face voor mijn vriend en gaan vervolgens op zoek naar een geschikte plek om te lunchen. Dankzij tripadvisor komen we bij Foodease terecht. Een ronduit geweldig self service concept. Het aanbod aan koude en warme gerechten is bepaald indrukwekkend en alles ziet er even lekker en vers uit. Ik schep mij een berg rauwe groeten op aangevuld met een cannelloni. Betalen doe je aan het gewicht. Ik ben helemaal in de wolken.

IMG_6810

Het bevalt ons zo goed bij de Foodease dat we na onze maaltijd naar de bar verkassen alwaar we een glaasje wijn bestellen. De Australische chardonnay valt zo goed in de smaak dat we ons graag door de charmante dame aan de bar een tweede glas laten uitschenken.

We moeten onszelf ter orde roepen, anders hadden we beslist nog een derde glas besteld. We gaan op verkenning in de winkels van Water Tower Place. De Lego Store weet ons allebei te betoveren. Maar we zijn nog het meest onder de indruk van de American Girl Shop. My god, wat een akelige winkel is me dat. Je kan er poppen kopen die er hetzelfde uitzien als jezelf, alles kan je kiezen, huidskleur, haarkleur,… En je kan er matching outfits kopen, zodat jij en je pop-tweelingzus er exact hetzelfde uitzien. Creepy!

We lopen vervolgens nog even de Apple Store binnen om ons te vergapen aan de nieuwste gadgets en houden onze mini-shopping spray dan voor bekeken. De zon is er ondertussen door gekomen en we besluiten ervan te profiteren en nog snel een terrasje te doen alvorens naar het huis van onze vrienden terug te keren. We botsen op een mooi, groot terras bij Howell’s and Hood. Ik bestel mij een cucumber cooler. Lekker verfrissend. We klinken op de zon en onze vakantie.

IMG_6814

IMG_6823

IMG_6828

IMG_6829

IMG_6832 IMG_6833 IMG_6835

IMG_6840

IMG_6841

IMG_6845

IMG_6847

Rond 18.30u zijn we terug bij ons sympathieke gastgezin. Oorspronkelijk wilden we opnieuw naar China Town om hot pot te gaan eten, maar onze gastheer en gastvrouw zijn moe en hebben niet meer zoveel zin in een uitstapje. Geen probleem voor ons, wij zijn flexibel. Afhaalfood it is! Een lekkere Indische maaltijd gaat er altijd wel in.

De rest van de avond brengen we al pratend door. We hebben het over de cultuurverschillen tussen Europa, de VS en China. Over hoeveel meer verlofdagen we in Europa hebben ten opzichte van de VS. Een luxe die onze vriend in de VS toch wel mist. De gemiddelde Amerikaan heeft tien vakantiedagen, die hij dan meestal ook nog niet eens allemaal opneemt. We hebben het ook over hoe Chinezen erin slagen zich overal ter wereld thuis te voelen, zich ergens vestigen en tegelijkertijd er toch in slagen hun cultuur en taal te behouden. Heel anders dan Japanners waarvan de meerderheid toch altijd naar het thuisland wil terugkeren.

We kruipen (alweer) op tijd in bed. Jaja, onze party days zijn definitief over.

Blueberry picking en Lake Michigan – 8 augustus 2015

Opstaan om 7u op een zaterdagochtend, iets wat ik alleen tijdens vakanties kan opbrengen. We zijn zo vroeg opgestaan omdat we vandaag een rit van een dik uur voor de boeg hebben om op onze bestemming te geraken. We ontbijten samen en vertrekken om 8.15u om blueberries te gaan plukken bij Rambo U-Pick. Mijn vriend en ik hebben het knusjes op de achterbank: zo’n kinderstoel neemt wel veel plaats in. Het dochtertje van onze vrienden trekt er zich al niet te veel van aan dat ze de achterbank moet delen en ligt na een paar minuten rijden al in slaap.

Na een probleemloze rit wacht ons echter de teleurstelling. Bij de Rambo Bleuberry Farm staat een plakkaat “Closed for the season”. Aiaiai en we hebben geen plan B. Nochtans had vriend H de dag voordien nog de website gecheckt en daar stond helemaal niet vermeld dat de farm gesloten was. Gelukkig hoeft dat in deze moderne tijden geen ramp te zijn. Via googlemaps vind ik een andere U-Pick farm niet al te ver uit de buurt.

The Blueberry Patch is gelukkig wel open en blijkt op een mooiere locatie te liggen dan de Rambo Bleuberry Farm. We hebben zonder dat we er erg in hadden alweer een tijdzone overschreden. De klok staat hier een uurtje verder dan in Chicago.

Ijverig gaan we aan de slag met plukken. Voor mij de allereerste keer dat ik zoiets doe. Echt een fijne ervaring. Onze tienmaander blijkt niet echt een enthousiast plukker te zijn, maar ze smult maar al te graag van de blueberries. En ik moet toegeven dat ik stiekem haar voorbeeld volg. Twee plukken, eentje eten. Mijn vriend daarentegen blijkt een natuurtalent te zijn. Zijn emmertje is al snel gevuld. Na dik anderhalf uur houden we het voor bekeken.

Het resultaat van onze inspanningen: 7,45 pond blueberries. Omdat we meer dan 5 pond geplukt hebben, krijg we een gratis gekookte maïskolf. Niemand van mijn gezelschap toont interesse om het ding op te eten, dus offer ik mij op. Echt lekker!

IMG_6628

Tijd voor de lunch. TripAdvisor to the rescue! We vinden een fijn plekje op het terras van Mesa Luna dat trots uitpakt met ‘farm fresh food’. Dat lijkt me een beetje overdreven te zijn, maar de burgers vallen zeker in de smaak. Al ben ik niet zo’n fan van het zoete broodje van mijn pulled pork sandwich. Zoals we dat ondertussen van haar gewoon zijn, is de jongste in ons gezelschap weer de vrolijkheid zelve. Zeker als ze een stuk van het hamburgerbroodje van de papa mag opsmikkelen. Ha, het mooie leven van een tien maanden oude baby!

IMG_7929

Na de lunch rijden we verder naar een provinciaal park bij Lake Michigan. We zijn duidelijk niet de enigen die op dit idee gekomen zijn. Het stikt er van het volk. De zon die de ganse voormiddag fijn geschenen heeft, verschuilt zich achter de wolken, maar gelukkig regent het niet. Ik ben een beetje verbaasd een mooi zandstrand en heuse zandduinen te ontdekken. Het meer heeft zelfs een heuse golfslag Ik had me om de één of andere reden rotsige rivieroevers voorgesteld.

IMG_6666

IMG_6678

IMG_6679

IMG_6680

IMG_6681

We zijn echter helemaal niet voorbereid voor een namiddagje op het strand. We hebben maar één kleine handdoek bij en geen zwempak. Dat houdt ons niet tegen om de voeten in Lake Michigan te steken en elkaar wat af te lossen op de handdoek. Voor kleine A is het de eerste kennismaking met een zandstrand en de eerste keer dat ze met haar voetjes in het water van het meer mag. Ze trekt een eerder bedenkelijk gezicht, maar echt protesteren doet ze niet.

De spelende kinderen en de vele mensen in het water maken de vakantiestemming compleet. Ik geniet van onze relaxte uurtjes op het strand. Heel laat kunnen we het niet maken, want kleine A moet op tijd in bed. Op de terugweg naar huis is ze alvast niet de enige die een dutje in de auto doet. Ik volg graag haar goede voorbeeld.

Terug in Chicago stoppen we bij Trader Joe’s om inkopen te doen voor het avondmaal. Spannend! Enfin, ondertussen weten jullie al dat ik graag een blik werp in buitenlandse supermarkten. We kopen ingrediënten om fajitas te maken, ideaal om de overschotjes chinese food van gisteren mee weg te werken.

Na alle aankopen uitgepakt te hebben, stelt onze vriend ons voor nog even een wandeling in de buurt te maken, dan hebben we de omgeving waarin ze wonen ook eens gezien en kunnen hij en zijn vrouw op hun gemak kleine A in bad steken.

De buurt waarin onze vrienden wonen heet Little Italy en inderdaad, de Italiaanse invloeden zijn duidelijk merkbaar. Niet voor niets dat de populairste zaak in de buurt granita verkoopt. Een lange, lange rij staat aan te schuiven om wat ijs gemengd met siroop te kopen. Niet echt mijn ding.

Wij lopen even rond in de buurt en geven dan toe (zwakke karakters) aan de lokroep om een aperitief te drinken. We vinden een leuk terras bij The Three Aces alwaar mijn vriend een lokaal biertje bestelt en ik een cocktail met de welluidende naam The honey trap probeer. Het mengsel van rum, meloen, limoen, honing en prosecco smaakt.

Na het aperitief keren we naar ons gastgezin terug. Baby A is proper gewassen en ligt al in bed. We werken samen met de taco’s de overschotjes van onze Chinese feestmaaltijd van gisteren weg. De oorspronkelijke plannen om nog Carcassonne te spelen worden opgeborgen. Blueberries plukken blijkt vermoeiender dan gedacht. Niemand heeft nog echt veel zin in een spelletje. We praten nog wat over de het verschil in levenskwaliteit tussen West-Europa en de VS (vriend H zou op termijn graag terugkeren naar Europa, maar voor zijn vrouw, een patholoog, is het minder evident om in Europa een job te vinden) en gaan vroeg slapen.

Chicago – 7 augustus 2015

Niet zo geweldig geslapen. Het logeerbed dat onze vrienden ons zo gastvrij ter beschikking gesteld hebben, is erg hard. Het doet me een beetje denken aan de futons in de Japanse ryokans. De enige manier om op zo’n bed te slapen, is op je rug liggen en ik ben geen rugslaper.

Onze vrienden hebben ons laten uitslapen en hebben alles klaargezet voor het ontbijt. Het is vandaag vrijdag en ze moeten allebei werken. In de USA zijn verlofdagen een erg schaars goed. Mijn vriend en ik beseffen dat we op dat vlak in België echt niet te klagen hebben.

Na op ons gemak ontbeten te hebben in huiselijke sfeer nemen we de metro naar de Willis Tower, het hoogste gebouw van Chicago. De Willis Tower is 442,14 meter hoog (met antenne meegerekend 527 meter) en was 23 jaar lang het hoogste gebouw ter wereld. Tot 20102 was de Willis Tower het hoogste gebouw in Noord-Amerika, maar die titel werd overgenomen door One World Trade Center. Velen onder jullie zullen de Willis Tower beter kennen onder de naam Sears Towers. De grote toren veranderde echter van naam in 2009 toen de Britse verzekeringsmakelaar Willis Group Holdings er zijn intrek genomen

We vervoegen rond half elf ’s ochtends de rij wachtenden. De wachtrij is opgebouwd uit verschillende delen op verschillende verdiepingen zodat je nooit een overzicht krijgt over hoeveel wachtenden er exact vóór jou zijn. En da’s misschien maar goed ook, want in totaal moeten we een uur en een kwartier wachten voordat we een theaterzaal worden ingeleid om naar een kort filmpje te kijken. Pas daarna worden we op het observation deck toegelaten.

Het uitzicht maakt dat we het lange wachten snel vergeten zijn. Wat een fenomenaal bouwwerk! Vooral de glazen uitkijkplatformen zijn populair. Iedereen wil wel een kiekje waarop het lijkt alsof hij of zij boven Chicago zweeft. Wij halen onze GoPro boven voor een spectaculaire selfie.

IMG_6467

IMG_6470

IMG_6475

IMG_6484

IMG_6485

IMG_6488

IMG_6492

IMG_6498

IMG_6508

IMG_6526

IMG_6528

IMG_6540

Wanneer we terug met beide voeten op de begane grond staan realiseren we ons dat het al middag is. Tijd voor een snelle lunch! Vlakbij de Willis Tower blijkt een klein parkje te zijn en een aantal afhaalrestaurants waar je een lunchpakket kan kopen. Mijn vriend gaat voor een sushilunch en ik eet voor de verandering nog eens een noedelsoepje, met udonnoedels deze keer. We slagen erin een tafeltje te bemachtigen en eten onze verrassend lekkere lunch op in het zonnetje.

IMG_6541

Volgende halte: Millennium Park. Het wordt een blij weerzien met de Cloud Gate van kunstenaar Anish Kapoor (beter bekend als The Bean). Het prachtige kunstwerk ligt te blinken in de zon. Hoe fantastisch zou het zijn als er in Brussel een hierop gelijkend kunstwerk zou komen?

Natuurlijk wil iedereen op de foto met The Bean. Het Millennium Park is ook een populaire plek om trouwfoto’s te maken. We zien het ene na het andere bruidspaar poseren. De bruidjes zijn uitgedost in de meest extravagante outfits en vergezeld van een hele hoop bijpassende bruidsmeisjes en jongens. Het motto lijkt wel: hoe kitscheriger, hoe liever.

IMG_6548

IMG_6550

IMG_6554

IMG_6558

IMG_6560

IMG_6561

IMG_6562

De zon zet haar beste beentje voor en het is inmiddels erg warm geworden. Er is een groot terras in Millennium Park dat er bijzonder aantrekkelijk uitziet. We slagen erin een plaatsje te bemachtigen en bestellen een biertje en een margarita. De margarita is op voorhand gemengd, maar best wel lekker. We doen een beetje een people watching en luisteren de gesprekken van de mensen rondom ons af. Het bevalt ons zo goed dat we nog een tweede drankje bestellen. De prosecco valt echter dik tegen. En eerlijk, een prosecco serveer je toch echt niet in een plastieken frisdrankbekertje.

De namiddag is al flink gevorderd en het wordt tijd om ons naar Chinatown te begeven alwaar we hebben afgesproken met onze vrienden. We wandelen langs een bijzonder mooie speeltuin in de richting van Lake Michigan. De avondzon zet alles in een prachtige gloed en we zien een paar mooie appartementsgebouwen langs het meer waarin het goed leven lijkt.

IMG_6564

IMG_6565

IMG_6568

IMG_6575

IMG_6579

IMG_6581

IMG_6583

We nemen de metro naar Chinatown en zijn net iets voor onze vrienden op de plek van afspraak. Onze vrienden moeten nog een snelle boodschap doen en zo komen we terecht in een Chinese winkel in Chinatown. Ik vind Aziatische winkels altijd heel boeiend, het productaanbod is er zo radicaal verschillend van wat wij gewoon zijn. Ik kijk mijn ogen uit. Vooral de afdeling met grote aquariumbakken met levende vis erin, is de moeite. Ik koop een aantal dozen Pocky voor mijn broertje in de vreemdste smaken.

Op aanraden van de Chinese vrouw van vriend H dineren we met ons vijven bij Minghin Cuisine. Onze gastvrouw bestelt het ene na het andere gerecht en alles staat binnen een paar minuten op onze tafel. Ik weet niet van wat eerst proeven. Speciale vermelding voor de Peking Duck die op een wel heel bijzondere wijze wordt geserveerd. Eerst komt het krokant gebakken vel van de eend op tafel, dat we opeten opgerold in een soort zachte, hartige pannenkoek met een zoete saus. Daarna komt het eendenvlees zelf, in stukjes gesneden en met groenten geserveerd. Heerlijk.

IMG_7906 IMG_7907

IMG_7908 IMG_7912

IMG_7911 IMG_7913

IMG_7914 IMG_7918

De dochter van onze vrienden heeft het duidelijk naar haar zin, een foodie in wording. Ze eet smakelijk van haar rijst en speelt braaf met haar speelgoedjes. Het is de eerste keer dat ze ons ziet, maar ze heeft geen last van verlegenheid of zo. Heel fijn dat het zo goed klikt.

We slagen er onmogelijk in om alles wat op tafel staat, op te eten. Het is gewoon veel en veel te veel. De vrouw van onze vriend vraagt om alle overschotjes in te pakken zodat we de dag nadien de restjes kunnen opeten.

Na het diner rijden we met z’n vijven in de auto terug naar het huis van onze vrienden op de campus van UIC. We nemen snel een douche om het zweet en het stof van de voorbije dag van ons af te spoelen en brengen de rest van de avond door met bijpraten. Als je elkaar meer dan een jaar niet gezien hebt, is er stof genoeg. Ik ben erg blij dat het mijn vriend zo goed gaat hier in Chicago. Hij heeft het duidelijk getroffen met zijn gezin en zijn dochter is een ongelooflijke cutie. <3

Griekenland, here we come?

Gisterenavond gaan eten met een kameraad in La Divina Commedia, een nieuw Italiaans restaurant in het Leuvense. We hadden na onze respectievelijke vakanties veel stof om over te praten.

Het deed me vooral plezier te vernemen dat onze kameraad, al jaren een vrolijk vrijgezel, onder de Griekse zon door een pijl van Eros geraakt was. De liefde met zijn Griekse schone is nog pril, dus ik wil zeker niet het vel van de beer verkopen, voordat hij geschoten is, maar stiekem droom ik al van een zonnige vakantie met z’n vieren in het tegen dan hopelijk helemaal van de crisis herstelde Griekenland.

(Dromen mag, he?)

Van Calgary naar Chicago – 6 augustus 2015

Opstaan om 6.30u, niet bepaald iets wat mij vrolijk maakt. Gedoucht, nog een laatste vrijpartij op Canadese bodem, ontbeten en de laatste spullen in de valies gegooid. Op naar de luchthaven van Calgary!

We droppen onze Toyota Corolla af bij verhuurbedrijf Thrifty en begeven ons naar de luchthaven. Tot onze grote verbazing moeten we eerst door customs en dan door security mét onze valiezen. Calgary is één van die luchthavens waar de Amerikaanse security check gebeurt vóór je op het vliegtuig stapt. We laten nogmaals onze vingerafdrukken en onze foto nemen.

Onze vlucht zelf heeft een lichte vertraging, wellicht te wijten aan het slechte weer in Calgary dat blijft aanhouden. We zijn naar goede gewoonte weer riant veel te vroeg. Onze vlucht vertrekt immers pas om 11.30u. Mijn vriend wil elke mogelijke pech zoveel mogelijk uitsluiten en rekent daarom altijd ruim voldoende tijd opdat we het vliegtuig zeker niet zouden missen.

Het eten in onze terminal is kort gezegd amper die naam waard. We zien geen andere uitweg dan een fruitsla en een chocolate chip cookie te kopen bij Starbucks, een keten die ik in normale omstandigheden liever vermijd.

Het is toch een kleine 4 uur vliegen van Calgary naar Chicago. Maar goed dat ik mijn oorspronkelijke plan om met de wagen van Vancouver naar Chicago te rijden snel heb laten varen. Dat zou gewoon gekkenwerk geweest zijn.

De vlucht verloopt probleemloos. Helaas moet ik vaststellen dat mijn valies voor de zoveelste keer het bagagetransport niet zonder kleerscheuren heeft overleefd. Mijn spiksplinternieuwe, dure valies. Het is niet te geloven en dat terwijl de valies van mijn vriend, hoewel geblutst, al jaren meegaat. Kan ik weer een klacht gaan indienen bij United Airlines.

IMG_7901

Op de luchthaven kopen we snel een potje yoghurt en een sandwich om onze knorrende magen wat in bedwang te houden. Na een metrorit van meer dan een uur, stappen we eindelijk uit in metrohalte UIC Halsted. Aan de uitgang van de metro staat onze vriend H (dezelfde vriend met wie we destijds onze roadtrip van Chicago naar New York deden) ons op te wachten met zijn schattige dochter. Het is een blij weerzien én een eerste kennismaking tegelijkertijd. Zijn dochter is nu tien maanden, maar het is de allereerste keer dat we haar in ’t echt zien.

Het weer in Chicago valt zeer goed mee met temperaturen tegen de 30 graden. Fijn dat we het rotweer in Calgary ontvlucht zijn.

Wanneer de Chinese echtgenote van onze vriend thuis komt, bestelt onze vriend pizza. Normaal ben ik geen pizza-fan, maar deze pizza valt echt goed mee. De bodem blijft redelijk krokant en de pizzachef is niet karig geweest bij het beleggen van de pizza.

Als afsluiter van de avond kijken we samen met mijn vriend naar de GOP Presidential Debates. Ik zie een hoop saaie conservatievelingen die onderling uitwisselbaar zijn. Behalve onze vriend Trump natuurlijk, die de rest van het peloton ver vooruit is op het vlak van idiote uitspraken en vrouwonvriendelijkheid. Wat een lul. Niet te geloven dat zo’n clown serieus kans maakt om een gooi te doen naar het presidentschap.

We zappen weg van het debat om de allerlaatste aflevering van de The Daily Show met Jon Stewart te zien. Ik ken Jon Stewart natuurlijk wel van fragmenten op youtube, maar deze laatste show stel mij erg teleur. Er passeren een lange rij oude bekenden waarvan ik helemaal niemand ken. Bijna even saai als het GOP Presidential Debate.

We wensen onze vriend goedenacht en kruipen in bed. Morgen hebben we een dagje Chicago voor de boeg! Ben benieuwd hoezeer de stad veranderd is sinds ons vorige bezoek in 2009.

Onverwacht ziekenbezoek

Gisterenavond stond er een bezoekje aan het petekindje op het programma. Om toch nog wat tijd te hebben voordat hij in bed moest, stopte ik wat vroeger met werken en nam ik de trein naar Aarschot, alwaar zijn papa mij aan het station kwam ophalen. Ik had me al verheugd op de reactie van mijn petekindje bij het in ontvangst nemen van mijn cadeautje: een mini-versie van de Ice Explorer. Mijn petekindje is (hoe cliché voor een jongetje) dol op alles wat wielen heeft.

Helaas, het ventje was ziek. :-( 39 graden koorts en het enige wat troost kon bieden, waren de zachte armen van mama. Daar konden geen honderd Ice Explorers tegenop. Jammer, maar ik hoop dat hij er toch plezier aan heeft wanneer hij aan de beterhand is.

Aangezien de mama zich in de namiddag vooral met de zieke had moeten bezig houden, had ze “iets eenvoudigs” gemaakt voor mij en mijn vriend (die vanuit Leuven na kwam met de wagen). Ik weet niet hoe jullie “iets eenvoudigs” definiëren, maar lasagne (zelfs al is het maar met één saus ipv twéé) vind ik nu niet bepaald een eenvoudig gerecht. Enfin ja, het was superlekker. Al was het ijsje met chocoladesaus als afsluiter er misschien net wat te veel aan.

Calgary – 5 augustus 2015

Opnieuw opgestaan om 7u. Wanneer we naar Chicago vliegen, moeten we de klok opnieuw een uur verder zetten en we willen ons al zoveel mogelijk aanpassen aan de andere tijdzone.

Als ontbijt eet ik een omelet en wat yoghurt. Er zijn slechtere manieren om de dag te beginnen. Van Goofball vernemen we dat het gisteravond rond een uur of zes verschrikkelijk gehageld heeft in Calgary. Wij waren toen nog onderweg vanuit Banff en zijn gelukkig gespaard gebleven van dit noodweer. De beelden van de hagel moeten nochtans indrukwekkend geweest zijn.

Vanochtend is het gelukkig mooi weer. We trekken naar dé topattractie van Calgary: Calgary tower, een 191 meter hoge observatietoren. Veel volk is er niet dus we hebben alle tijd om Calgary en omgeving te bewonderen. Calgary is best wel een grote stad, gelegen tussen de prairies en de Rockies in. Vanaf de toren heb je een uitstekend uitzicht op de omgeving.

IMG_6354

IMG_6357

IMG_6359

IMG_6360

IMG_6364

IMG_6366

IMG_6370

IMG_6371

IMG_6378

IMG_6381

IMG_6382

IMG_6384

IMG_6388

IMG_6389

IMG_6390

IMG_6393

IMG_6394

IMG_6396

IMG_6401

Terug beneden informeren we in de souvenirshop waar we ergens postzegels kunnen krijgen voor onze kaartjes. Blijkbaar verkoopt elke drugstore postzegels en gelukkig voor ons is er eentje vlakbij. We moeten wel even slikken als we het tarief vernemen voor één postzegel naar Europa, maar hey, die 79 kaartjes zijn nu toch al geschreven, het zou zonde zijn ze niet op de post te doen.

Tijdens onze wandeling in Calgary valt het op dat de stoep bezaaid ligt met afgerukte bladeren. En op één plek komen we een afgeknakte boom tegen. Buiten dat lijkt de schade van de hagelstorm goed mee te vallen. De straten zijn zelfs al helemaal opgedroogd en de zon schijnt alsof er geen vuiltje aan de lucht is.

IMG_6425

We wandelen op ons gemak naar het Chinese Cultural Centre, alwaar we de koepel bewonderen die gebaseerd is op de koepel van de Tempel van de Hemel in Peking. Het centrum is door Chinese vaklieden volgens traditionele technieken gemaakt. Erg knap en iets wat je helemaal niet zou verwachten in deze omgeving. Calgary heeft ook een regelijk grote China Town, waarvan we dankbaar gebruik maken om te lunchen. Op de wandeling naar het culturele centrum zagen we een aanduiding voor een Koreaans restaurant. Helemaal spek voor onze bek!

IMG_6416

IMG_6418

IMG_6421

IMG_6423

Kimchi House ligt aan een kleine indoor food court. Niet echt gezellig, maar wel heel geschikt voor een snelle lunch. Uiteraard ga ik voor een noedelsoep. Mijn verslaving begint zorgwekkende proporties aan te nemen… Mijn yuk gae jang (een pikante noedelsoep met rundvlees) is geweldig en de portie is gigantisch. De bibimbap van mijn vriend mag er ook zijn. En ’t is nog goedkoop ook.

IMG_7869

IMG_7870

IMG_7871

Ik moest al erg mijn best doen om mijn noedelsoep binnen te krijgen, maar wanneer ik een food truck (food trucks zijn duidelijk heel de rage in Calgary) zie die bubble tea serveert, kan ik het niet laten om dit uit te proberen. Nog niet zo lang geleden zag ik een filmpje op youtube waarin dit drankje werd aangeprezen. Zelf heb ik echter nog nooit bubble tea geproefd.

IMG_7873

De bubble tea die ik krijg bevat grote dikke parels van tapioca. Verder is het naar mijn mening een doodgewone smoothie. Het strootje is echter heel dik zodat je zonder al te veel moeite de tapiocaparels kan opzuigen. Best wel lekker, al is het vooral de smaak van de smoothie zelf die weet te bekoren en niet zozeer de parels. Wel jammer dat het drankje zo zwaar valt, vlak na ons middagmaal. Mijn vriend en ik delen één bubble tea en dan nog hebben we alle moeite van de wereld om dit drankje naar binnen te spelen.

Calgary blijkt zowaar een mooie en aangename winkelwandelstraat te hebben, met leuke winkels en eet- en drinkgelegenheden. We passeren een grote winkel die enkel t-shirts verkoopt en kunnen het niet laten om een ‘Canadian selfie’ t-shirt te komen voor het petekindje van mijn vriend. De winkelier blijkt een grapjas te zijn, want hij biedt aan het t-shirt te ruilen tegen mijn fototoestel. Euh, I think not.

De twaalfjarige dochter van de winkelier vraagt tijdens het afrekenen zomaar out of the blue of we Shawn Mendes op straat zijn tegen gekomen. Mijn vriend en ik staan allebei een beetje met de mond vol tanden want we hebben eerlijk gezegd geen idee wie dit heerschap wel mag wezen. De winkelier legt uit dat er straks een concert is van Shawn Mendes en dat zijn dochter al gans de dag op hete kolen zit.

Wanneer we buiten staan, googlen we even wie Shawn Mendes is. Blijkbaar een Canadese jongeling die goed in de markt ligt bij tienermeisjes. En jawel, een beetje verder komen we langs de concertzaal waar een ganse rij jonge meisjes staat aan te schuiven.

IMG_6408

IMG_6412

IMG_6427

IMG_6432

IMG_6440

IMG_6444

IMG_6448

IMG_6454

IMG_6455

IMG_6459

We hebben het zo ongeveer wel gezien in het centrum Calgary en besluiten naar de auto terug te keren om op basis van de gids te beslissen wat onze volgende bestemming is. Fort Calgary lijkt een interessante plek om de namiddag door te brengen. We rijden net de parkeergarage uit wanneer een hevige regenbui losbarst. Opeens lijkt Fort Calgary een pak minder interessant, want een deel van de tentoonstelling bevindt zich buiten.

Wanneer de hevige regenbui zich ontpopt tot een verschrikkelijke hagelbui, geven we er de brui aan en besluiten we terug te rijden naar ons hotel. Toch nog een drie kwartier rijden van het stadscentrum. Het geluid van de hagelbollen op het koetswerk van de huurwagen (onze trouwe Toyota Corolla) is behoorlijk akelig. Het klinkt echt alsof er kleine putten worden geslagen in het koetswerk. Al een geluk dat we goed verzekerd zijn.

De storm is zo hevig dat we onderweg auto’s opmerken die zich onder bruggen geparkeerd hebben om te wachten tot het ergste voorbij is. Niet echt veilig, vind ik persoonlijk. Wij rijden dapper verder. Gelukkig is de hagelbui voorbij wanneer we het hotel bereiken. Op het eerste gezicht ontwaren we geen schade aan onze huurwagen. De hagelbui klonk waarschijnlijk erger dan het was.

Door dit onvoorziene noodweer zijn onze plannen serieus in de war gestuurd en zijn we veel vroeger dan gepland in het hotel. We besluiten van de nood een deugd te maken en onze was te doen. Dan kunnen we morgen met propere kleren naar Chicago vliegen.

We herorganiseren de valiezen en ik schrijf op de kamer op mijn gemak nog wat aan mijn reisverslagen. Een rustige namiddag komt, om heel eerlijk te zijn, niet echt ongelegen.

We zien het niet zitten om voor het avondmaal terug te rijden naar het stadscentrum en eten voor de tweede dag op rij in ons hotel. Ik beperk me tot een voorgerecht. De combinatie noedelsoep – bubble tea maakt dat ik ’s avonds niet al te veel honger heb. De portie East Coast mosselen die ik als voorgerecht krijg, blijkt echter nog meer dan behoorlijk te zijn. En ook de burger van mijn vriend smaakt.

IMG_7893 IMG_7895

We gaan na een rustige namiddag en avond slapen om 22u, want morgen moeten we vroeg uit de veren om op tijd op de luchthaven te zijn.

Een uitgeregende zaterdag

De drie trouwe lezers van deze blog zullen ondertussen wel weten dat mijn meteorologische voorkeur zich situeert tussen tussen de 22 en 30 graden, vergezeld van een blauwe hemel en een stralend zonnetje. Maar soms heeft een mens geen goed weer nodig om zich te amuseren.

De barbecuemaaltijd met verkoold vlees werd ingeruild voor een tapas-maaltijd met wraps, scampi met appeltjes, purée met zalm en heerlijke salade. Veel gezonder! En we scoorden goeie punten met ons Lego City cadeau voor de drie jongens (5, 7 en 9): een vrachtwagen met oplegger voor een cool vliegtuig. De Lego is er toch sterk op vooruitgegaan sinds mijn tijd. Ik kijk altijd een beetje met afgunst naar al dat mooie speelgoed.

Het was ook heel leuk om met de drie jongens te spelen. Echt schatten van jongens. <3

Van Banff naar Calgary – 4 augustus 2015

Ondanks de twee aparte bedden heb ik een vrij slechte nacht. Om de één of andere reden ben ik veel te vroeg wakker en slaag ik er niet meer in de slaap te vatten. Ik lig te wachten tot de wekker afgaat, die nochtans een uur vroeger staat dan de voorbije dagen (7u).

Vandaag was het plan om helemaal naar Drumheller te rijden om daar met de wagen de Dinosaur Trail van 48 km te doen. Drumheller en omgeving zijn bekend om wille van de overblijfselen van dinosauriërs die er gevonden werden. Er zou ook een zeer interessant museum zijn. We besluiten dit plan echter te schrappen en nog een dag in Banff door te brengen in een allerlaatste poging om nog een beer te zien.

Het ontbijt in het verder uitstekende Brewster’s Mountain Hotel valt dik tegen. Geen warme opties, enkel toast, wat ontbijtkoeken en confituur. Gelukkig is er vers fruit en yoghurt. Ik beperk me dan ook daartoe.

Het weer ziet er deze ochtend redelijk goed uit en volgens de weersvoorspellingen zal het tot een uur of twee in de namiddag mooi weer blijven, daarna mogen we ons aan een hele hoop regen verwachten. Bij het plannen van deze trip had ik mezelf voorgenomen om, net zoals in Ijsland, te gaan paardrijden. Deze voormiddag in Banff lijkt ongeveer de laatste kans om dat nog te doen. We vinden een manège die paardrijtochten van een uur aanbiedt en volgens hun online systeem is er nog plaats voor twee personen om 14u.

We vragen aan de receptie om voor ons een paardrijtocht te reserveren. De vriendelijke dame deelt ons echter mee dat in de voormiddag alles al volzet is. Er is enkel nog plaats vanaf 14u in de namiddag, maar dan gaat het regenen volgens de voorspellingen. Paardrijden in de regen lijkt me niet echt fijn, dus we besluiten het paardrijplan te laten varen en in de plaats daarvan de gondola te nemen naar de top van Sulphur Mountain.

De gondola in Banff ziet er helemaal anders uit dan die in Jasper. Deze gondola is veel moderner, met aparte bakjes waarin je kan plaatsnemen. In de winter dient deze gondola ongetwijfeld om skiërs naar boven te brengen. Hoewel ik het apprecieer dat we kunnen zitten en niet als haringen in een tonnetje op elkaar gepropt moeten rechtstaan, mis ik de uitleg van een jobstudent zoals in Jasper.

We zitten samen met een ouder koppel in de gondola. De man van het koppel zit ons een hele tijd aan te staren alvorens te vragen of we Zweden of Estlanders zijn. Geen van beiden. Het is in al onze reizen nog nooit gebeurd dat iemand onze afkomst juist raadde. De man zegt dat hij en zijn vrouw van Israël afkomstig zijn, wat mij erg verbaast, want ze spreken duidelijk Russisch tegen mekaar. Wellicht zijn er na de tweede wereldoorlog Russische joden naar Israël gemigreerd? Ofwel durft hij er niet voor uitkomen dat ze Russen zijn.

Het is ’s ochtends vroeg al vrij druk boven op Sulphur Mountain, waar het stikt van de chipmunks. We beklimmen het pad helemaal naar het voormalige weerstation. Norman Sanson maakte tijdens zijn hele carrière als weerobservator meer dan 1000 keren de klim naar de top van Sulphur Mountain om het weerstation te bemannen. Hij bleef soms zelfs ter plekke overnachten. Respect.

Vlak onder het weerstation bevond zich tot in het jaar 1981 een observatorium voor kosmische stralen. Dit station werd afgebroken en de functie wordt ondertussen overgenomen door andere observatoria en satellieten.

Bijzonder boeiend allemaal, maar het was duidelijk dat de meeste toeristen de chipmunks veruit het interessantste vonden. 😉

IMG_6156

IMG_6159

IMG_6163

 

IMG_6167 IMG_6173

IMG_6180

IMG_6197

IMG_6214

IMG_6218

IMG_6234

IMG_6240

IMG_6248

Lunchen doen we in het Panorama Restaurant op Sulphur Mountain. Een schitterend uitzicht gecombineerd met lekker eten. Mijn sandwich met asperges en geitenkaas was echt bijzonder lekker.

IMG_7849 IMG_7847

Tijdens de lunch zien we donkere wolken komen aandrijven richting Banff. Qua timing voor ons bezoekje aan Sulphur Mountain hadden we het niet beter kunnen treffen.

Na een ritje terug in de gondola rijden we met de wagen naar Lake Minnewanka, alwaar we even uitstappen om de voetjes in het water te steken. We twijfelen of we ons aan een kanotochtje zouden wagen, maar de vrees overvallen te worden door een stevige plensbui is te groot. In plaats daarvan besluiten we de Minnewanka Loop te doen met de wagen. We hebben geluk: op de weg lopen een stuk of zes berggeiten met mooie grote hoorns die zich maar al te graag laten fotograferen. ’t Zijn wel geen beren, maar wie het kleine niet eert…

IMG_6251

IMG_6253

IMG_6306

IMG_6270

IMG_6280

IMG_6292

IMG_6299

We zouden graag een wandeling maken in deze mooie omgeving, maar voordat we kunnen beslissen welke wandeling te doen, barst het onweer los. Het regent pijpenstelen en opeens is het maar liefst tien graden kouder dan enkele minuten voordien. Het blijft me verbazen hoe veranderlijk het weer in Canada is. In echt een allerlaatste wanhopige poging om nog een beer te zien, rijden we de Minnewanka Loop nog een tweede keer. Wat een contrast! De eerste keer reden we in de stralende zon, de tweede keer in de gietende regen. Beide keren valt er uiteraard nergens een beer te bespeuren.

IMG_6308

Deze keer ziet het er helaas niet naar uit dat de hemel snel zal opklaren. Ik ben echter voorzien op slecht weer, trek een t-shirt met lange mouwen onder mijn kleedje aan, doe mijn wandelschoenen en kousen aan en haal mijn regenjas uit IJsland boven (zo’n nuttig souvenir!).

Klaar voor een bezoek aan de Cave and Basin National Historic Site, de plek waar Parks Canada ontstaan is. Ik weet niet goed wat hiervan te verwachten, maar het blijkt een ideale site om te bezoeken tijdens een regenachtige namiddag.

We werpen een blik op de bijzondere cave waar geothermisch verwarmd water een klein vijvertje vormt. Deze plek is eeuwen geleden ontdekt door de First Nations en was een belangrijke plek voor hun ceremonies. Toen drie westerlingen deze grot ontdekten, kregen ze het geniale idee om hier een kuuroord te bouwen. Van heinde en verre kwamen de mensen baden in het licht zwavelhoudende water.

In het water van de grot leeft een erg bijzondere slak die enkel in deze specifieke omgeving voorkomt. De slak is zwart en piepklein, maar erg kwetsbaar. Er hangen dan ook overal waarschuwingsborden dat het strikt verboden is om je handen in het water te steken.

IMG_6311

IMG_6319

IMG_6333

Na de grot komen we in de ruimte van de vroegere baden terecht. Een bijzonder knappe projectie verspreid over vier reusachtige schermen toont de pracht van de Canadese natuur. Zeer mooi in beeld gebracht. Dat moet een enorm werk geweest zijn om al die beelden zo mooi op elkaar te laten aansluiten.

We sluiten ons bezoek aan de Cave and Basin National Historic Site af met wat zoetigheid in het bijhorende café. Ik koop een nanaimo bar met Irish cream, een zoetigheid dit we onderweg al meermaals zijn tegen gekomen. Lekker, maar niet bepaald een lichte snack. Ik voel me dan ook een beetje schuldig wanneer ik vaststel dat de zogenaamd gezonde berry smoothie 40 g suiker bevat. Yikes!

Rond 16.50u regent het nog steeds en besluiten we te vertrekken naar Calgary in de hoop beter weer tegemoet te rijden. De hoop om nog een beer tegen te komen hebben we laten varen. Ach, we hebben zoveel andere mooie dingen gezien. Heel erg vind ik het niet.

Onderweg naar Calgary blijft de regen ons achtervolgen. Het weer is desastreus slecht: gietende regen, laaghangende wolken. We zijn blij wanneer we eindelijk ons hotel bereiken.

Ik boekte een Best Western Premier vlakbij de luchthaven, omdat we overmorgen ‘s ochtends een vlucht naar Chicago moeten nemen en ik het risico niet wil nemen om in een file terecht te komen tijdens het spitsuur. Hierdoor is ons hotel redelijk ver van het stadscentrum gelegen. Niet zo erg, want het weer is er niet naar om buiten een terrasje te doen.

Het hotel is echt een meevaller. Echt wel één van de beste hotels (op de locatie na) van deze trip. Reusachtige kamer met twee queen size bedden (hoera!) en zeer proper. (Heb ik al vermeld dat sommige hotels in Canada op dit vlak toch echt wel teleur stelden en ’t is niet dat het goedkope hotels waren.)

We dineren in het hotel. Lekker makkelijk! Ik ga voor een wontonsoep (want dat had ik nog niet gegeten deze vakantie ;-)) en mijn vriend voor een pasta. Ik ben zo dom om de grote portie te bestellen. De wontonsoep is gigantisch, zeker na de nogal calorierijke uitspatting van deze namiddag.

IMG_7856

Zoals echte saaie mensen kruipen we na het diner alweer vroeg in bed. Laat ons hopen dat de weergoden ons morgen beter gezind zijn voor onze allerlaatste volledige dag in Canada.

Eerste (halve) werkweek zit erop!

Een werkweek die zich nog een beetje in vakantiemodus afspeelde. Overal gaan vertellen hoe tof het wel niet was in Canada en Chicago, zelf luisteren naar de vakantieverhalen van de collega’s die naar Frankrijk, Montenegro, Kroatië, Slovenië, Albanië, Italië,… waren geweest, elke middag een terrasje doen (woensdag aan een staantafeltje bij de Noordzee, donderdag op het dakterras van de Koninklijke Bibliotheek en vrijdag ramen bij de Samourai) en tussendoor druk achterstallige mails verwerken. Kwestie van de overgang naar het werkleven niet te bruusk te maken. 😉

Enne, superblij dat de maple syrup cookies uit Canada bij mijn collega’s in de smaak vielen. Een groter succes dan mijn mochi uit Japan en gedroogd varkensvlees uit Singapore. 😉