Lac Le Jeune en Kamloops – 26 juli 2015

Opgestaan om 6.30u in de hoop een bever te kunnen spotten. Vlakbij ons hotel is een beverburcht waar volgens de zeer vriendelijke heer aan het onthaal een zestal bevers leven. Bevers zijn vooral ’s nachts actief maar ’s ochtends keren ze na een nachtje bomen omknagen weer terug naar hun burcht. Helaas geen beweging waarneembaar bij de burcht.

IMG_4082

IMG_4083

Gelukkig krijgen we op onze korte ochtendwandeling heel wat ander wildlife te zien: zeearenden (of zeeadelaars) en chipmunks die verrassend fotogeniek zijn.

IMG_4091

IMG_4093

IMG_4094

IMG_4135

IMG_4149

IMG_4157

IMG_4166

Na een stevig ontbijt met veel vers fruit en (natuurlijk) scrambled eggs, besluiten we een wandeling te maken in de omgeving. Het is behoorlijk koud, ongewoon koud voor de tijd van het jaar, zo vertelt onze gastheer. Ik besluit wijselijk om broekkousen aan te doen.

Met de wagen rijden we een kort stuk naar de start van de wandeling en worden nog voor we de wagen geparkeerd hebben meteen al getrakteerd op wildlife. Bij de inrit van de parking zit een marmot ons parmantig aan te kijken. Gewillig laat het beestje zich op de gevoelige plaat vastleggen. We wandelen door een licht glooiend boslandschap. De lucht is zwaar bewolkt en zo nu en dan vallen er een paar druppels uit de hemel. Wij hopen vurig dat de hemelsluizen gesloten blijven.

IMG_4170

IMG_4185

IMG_4186

IMG_4192

IMG_4194

We hebben nog meer geluk, we spotten twee prachtige herten. Het eerste hert maakt zich snel uit de voeten, maar het tweede hert kijkt ons nieuwsgierig aan. Met een mooi portret als resultaat.

IMG_4189

Bijna halverwege de wandeling komen we een dame van rond de vijftig tegen. Ze is vergezeld van drie honden. Het is een aardige dame die duidelijk graag een praatje maakt en we lopen een eindje met haar mee. Ze vertelt dat ze hondentrainer is. Twee van de drie honden in haar gezelschap zijn van haar, de derde hond is een Mechelse scheper van 18 maanden die aan een ouder koppel toebehoort. De scheper is echter een beetje te wild voor het oudere koppel, vandaar dat de aardige dame overdag op de hond past en met hem gaat wandelen om zoveel mogelijk van zijn energie kwijt te geraken.

De dame woont een beetje verderop aan het meer. We komen langs een stuk waar opvallend weinig bomen staan en de bomen die er wel staan zijn duidelijk nog maar een paar jaar oud. De dame vertelt dat een tijd geleden een keverplaag de dennenbomen in deze streek getroffen heeft. Nadat de kevers de bomen aangetast hadden, deed een schimmel de rest. De zieke bomen kregen een blauwachtige schors, vandaar de naam ‘denim pine’.

Op het verste punt van onze wandeling nemen we afscheid van de dame en beginnen we aan het tweede stuk van onze lus. We zijn nog maar een paar meter ver en het begint te regenen. Deze keer meer dan een paar druppels en voor het eerst sinds ik ze kocht in 2012 voor onze fietstocht in Japan komen de nood-regenponcho’s van pas. Voor drie euro het stuk slagen de poncho’s er goed in ons droog te houden. Het regent, maar gelukkig giet het niet. Wildlife zien we niet meer op het tweede gedeelte van de wandeling. Waarschijnlijk allemaal gaan schuilen voor de regen.

Terug op de parking geven we in onze gps het adres in van een pub in Kamloops die onze gastheer heeft aangeraden. De gps waarschuwt ons voor een zware file op de hoofdweg en inderdaad we zien de auto’s in een lange rij aanschuiven. Gelukkig is er een alternatieve route naar Duffy’s pub.

Rond 14u zijn we in Duffy’s pub, een traditionele pub met gigantische tv-schermen waarop geluidloos drie verschillende programma’s spelen. Ik zie poutine onder de hoofding ‘to share’ staan en stel aan mijn vriend voor om deze beroemde Canadese variant op friet met stoofvleessaus eens te proberen. Als je dat ergens moet doen, dan wel een traditionele pub. Mijn vriend bestelt nog een hamburger en ik hou het bij een wonton soep. Een maar minuten later staat de poutine al op onze tafel. Poutine zijn frieten met gesmolten kaas en gravy. Het is niet slecht, maar echt wild word ik er ook niet van en het is vooral heel, heel zwaar. Charme mijn vriend die nog een ganse hamburger moet naar binnen werken. Onze serveerster bevestigt trouwens dat het momenteel uitzonderlijk koud is in Kamloops en omgeving.

IMG_7649

IMG_7650

IMG_7651

Het weer verbetert er niet echt op, dus besluiten we naar een First Nations museum in Kamloops te gaan. Helaas blijkt dit museum, in tegenstelling tot wat verschillende sites (waaronder tripadvisor) beweerden, gesloten te zijn in het weekend. Een museum dat enkel open is van 10 tot 16u op weekdagen. Veel volk kan dat toch niet trekken?

De zon is ons echter goed gezind en we besluiten de Rivers trail te volgen langs de North en de South Thompson River die in Kamloops samenvloeien. We parkeren onze auto op McArthur Island, een eiland met veel sportfaciliteiten. Het wordt al snel te warm voor broekkousen, dus speel ik deze op zo onopvallende wijze uit, ergens op een bankje langs de rivier.

IMG_4196

IMG_4197

IMG_4199

IMG_4204

IMG_4209

IMG_4210

IMG_4212

IMG_4215

IMG_4218

We genieten van de zon op onze huid, maar moeten vaststellen dat het water in de rivieren wel heel laag staat. We komen zelfs langs een boot die gestrand is op een ondiepe plek in de rivier. Met een takel zijn ze aan het proberen de boot los te trekken. We wachten het resultaat van de reddingspoging niet af en wandelen verder. De wandeling is niet uitzonderlijk mooi, maar wel aangenaam. Rond 18u zijn we terug bij onze auto en rijden we opnieuw in de richting van ons hotel.

We hebben na het late en zware middagmaal echter totaal geen honger. Gelukkig brengt een Real Canadian Superstore redding. De winkel is reusachtig en we kijken onze ogen uit. Wat een aanbod! Versgesneden groenten en fruit, sushi, wraps, fruitsappen, chocolade, zaden, noten, yoghurt… allemaal in hoeveelheden een soorten die ik bij ons nog nooit in de winkel heb zien liggen.

IMG_7652

We kopen wat gesneden fruit en yoghurt en rijden linea recta naar het hotel. Daar aangekomen wisselen we van kamer. Onze nieuwe kamer ligt twee verdiepingen hoger en heeft uitzicht op het meer. We eten het fruit en de yoghurt gezellig op in de kamer om vervolgens vroeg in bed te kruipen. Een beetje extra slaap in onze fijne queen size bedden zal ons deugd doen.

Van Harrison Hot Springs naar Lac Le Jeune – 25 juli 2015

Wakker om 6u! Uitslapen zit er hier duidelijk niet in. We zijn weer bij de eersten aan het ontbijt en terwijl mijn vriend zijn valies pakte, ging ik stiekem wat fotootjes van de baden maken. Eigenlijk verboden, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand er wakker van ligt als ik wat fotootjes maak als aandenken.

IMG_3812

We checken uit en laten dit toch ietwat teleurstellende resort (op de baden na, die waren geweldig) achter ons. We vertrekken met nog een paar druppels, maar daarna stopt het met regenen. De lucht is wel nog zwaar bewolkt, dus het is moeilijk in te schatten hoe lang het droog zal blijven.

IMG_3817

IMG_3819

IMG_3820

IMG_3829

Vandaag rijden we naar Lac Le Jeune. Onderweg houden we halt in het piepkleine dorpje Yale. Momenteel slechts 200 inwoners, maar ten tijde van de Fraser Canyon gold rush groeide dit dorp aan tot maar liefst 30.000 inwoners. Allemaal goudzoekers die hun geluk wilden beproeven bij het zoeken naar goud in de Fraser rivier. Het boeiende museum bood een blik op het leven van de goudzoekers met oude foto’s, werktuigen en reconstructies van tentenkampen. Nadat de goudzoekers hun biezen gepakt hadden, was het de beurt aan de (Chinese) spoorwegbouwers van de Canadian Pacific Railroad. Echt leuk museum voor zo’n klein stadje.

IMG_3842

IMG_3856

IMG_3862

IMG_3865

IMG_3866

IMG_3868

IMG_3869

IMG_3875

IMG_3884

IMG_3888

IMG_3890

Volgende halte op onze route: Hell’s Gate Overpass. Hell’s Gate is een smalle canyon van slechts 34 meter breed waardoor de Fraser rivier zich met bulderend geweld een weg baant. Je kan de kolkende rivier oversteken met een gondola die je naar de andere oever brengt. In de Connections brochure die ik samen met mijn gids als inspiratie gebruikte voor het plannen van deze reis had ik gelezen dat er ook een zipline zou zijn boven Hell’s Gate. Wellicht bedoelden ze daarmee de gondola, want van een zipline viel geen spoor te verkennen. Jammer, want ik zag me al met een rotvaart over de diepe kloof sjezen.

De gondola was iets minder avontuurlijk, maar toch ook plezant. En zeker niet geschikt voor mensen met hoogtevrees. Bij aankomst aan de overkant liepen we over de metalen hangbrug om foto’s te maken van het kolkende water. Behoorlijk indrukwekkend. Er stond ook een stevige wind, die de brug flink deed bewegen.

IMG_3917

IMG_3918

IMG_3919

IMG_3930

IMG_3932

IMG_3953

IMG_3960

IMG_3965

IMG_3970

IMG_3979

Het was ondertussen alweer etenstijd (langer in Yale blijven hangen dan gepland). We begaven ons naar de enige eetgelegenheid in de verre omtrek. de cafetaria van Hell’s Gate. Ik bestelde een salmon chowder en mijn vriend een zalmburger. Ik vond de chowder veel te zout. Geen succes. Tijdens het eten zaten we ons af te vragen wat die betonnen constructies beneden in de bedding van de rivier waren. Opwekking van elektriciteit werd al bijna meteen uitgeschakeld.

IMG_3950

Gelukkig vonden we het antwoord in het kleine vismuseum. Ten tijde van de aanleg van de Canadian Pacific Railroad kwam op 23 februari 1914 door een ontploffing een hele hoop steengruis in de rivierbedding terecht. De zo al smalle doorgang bij Hell’s Gate werd hierdoor nog lastiger te nemen door de zalmen die elk jaar stroomopwaarts naar hun geboorteplek terugkeren om daar kuit te schieten. Door dit desastreuze ongeval konden veel zalmen de nieuwe hindernis niet overwinnen en stierven ze ter plekke, ondanks pogingen om de zalmen te vangen en ze over de barrière te dragen. De zalmpopulatie is anno 2015 nog steeds niet op hetzelfde peil als voor de ramp.

In de loop der jaren ondernam men verschillende pogingen om de doorgang opnieuw makkelijker te maken voor de zalmen. Er werden ingenieuze systemen bedacht om de zalmen te vangen in grote opvangbakken, ze over te zetten en vervolgens weer vrij te laten aan de andere kant van de barrière. Omdat zalmen echter genetisch geprogrammeerd zijn om tegen de stroom in te zwemmen, zwommen ze terug de bak in waaruit ze net losgelaten waren. Uiteindelijk bood de bouw van fish ways (vistrappen) een oplossing. In de fish ways stroomt het water minder snel en kunnen de zalmen makkelijker stroomopwaarts geraken. In de loop der jaren werden er steeds meer fish ways bijgebouwd.

Als afsluiter van ons bezoek aan Hell’s Gate at ik een bananenfudge-ijsje. Terwijl ik van mijn ijsje genoot, schoot er pijlsnel een chipmunk voorbij. Alweer wildlife om van ons lijstje te schrappen.

IMG_7632

Vanaf Hell’s Gate is het drie uur rijden naar Lac Le Jeune. Onderweg krijgen we het ene na het ander fabuleuze landschap voorgeschoteld. We zien tegelijkertijd de temperatuur op de buitenthermometer van de wagen langzaamaan opklimmen. We stoppen verschillende keren onderweg om al de natuurpracht in ons op te nemen. Het valt ons op hoe op vele velden de sproeiers op volle toeren werken om de gewassen van het broodnodige water te voorzien.

IMG_4011

IMG_4013

IMG_4018

IMG_4027

IMG_4037

IMG_4050

IMG_4053

IMG_4058

IMG_4059

IMG_4071

Ook opmerkelijk zijn de schijnbaar oneindig lange vrachttreinen, vaak met wagons van twee containers boven mekaar. De treinen zijn zo lang dat de wagons door meerdere locomotieven voortgestuwd moeten worden.

IMG_4070

IMG_4072

Tijdens onze rit zien we regelmatig in de verte regenbuien hangen, maar wij blijven wonderwel rijden in de zon. Fantastisch.

Zo rond 18.40u komen we eindelijk aan Lac Le Jeune Resort. Een resort gelegen op een landtong tussen met elkaar verbonden meren. We worden ongelooflijk hartelijk welkom geheten en krijgen meteen het aanbod om de dag nadien gratis te upgraden naar een kamer met een mooier uitzicht. Daar zeggen wij natuurlijk geen neen tegen.

IMG_4074

IMG_4075

IMG_4078

Voor het avondmaal schuiven we aan bij het buffet van het hotel. Er is toevallig die avond een grote groep uit Malta in het hotel en wij belanden aan dezelfde tafel als de gids en de chauffeur van de groep. De Maltese gids is duidelijk niet al te opgezet met zijn groep en zit wat te grommelen tegen de chauffeur. We vernemen dat de gids jaarlijks met een groep Lac Le Jeune bezoekt. De chauffeur is een erg aimabele man die in Banff National Park woont. Hij is met pensioen, maar in de zomer rijdt hij groepen rond met de bus. Ik begrijp het niet helemaal, maar dit zou volgens hem een voorwaarde zijn om in het park te mogen wonen.

Het buffet is echt copieus. Zoveel keuze uit warme en koude gerechten. De rosbief is om duimen en vingers af te likken, maar het allerbeste is het dessert. een ongelooflijk heerlijke blueberrie pie.

IMG_7633

Niet lang na het avondmaal kruipen we in bed (weer twee aparte queen size bedden op de kamer, mijn vriend deed een klein vreugdedansje bij aankomst), vast van plan om de volgende dag vroeg op te staan om zoveel mogelijk wildlife te spotten.

Harrison Hot Springs – 24 juli 2015

Pech met het weer vandaag. Opgestaan met regen en afgaande op de weerberichten zit er niet veel verbetering aan te komen. We ontbijten uitgebreid met scrambled eggs en veel vers fruit. Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag!

Normaal is regenweer voor mij een serieuze demper op de reisvreugde, maar nu maakt het me niet zoveel uit. We hebben vandaag immers een dagje relaxation in de hot pools ingepland. We trekken onze badjassen aan en trekken op verkenning in de zwembaden van het resort. Er zijn zowel binnen- als buitenzwembaden. We beginnen met het heetste bad binnen, kwestie van goed opgewarmd te zijn. Daarna verkassen we naar buiten. In een heet bad zitten terwijl het regent, is een erg bijzondere belevenis. We genieten.

Rond het middaguur vinden we het welletjes. Mijn vingers beginnen verrassend veel gelijkenis met een rozijn te vertonen en het water bevat niet alleen mineralen, maar ook chloor. Ik maak een afspraak voor een pedicure, want dat is ook alweer van Singapore geleden en ik loop hier meestal met flipflops of sandalen rond. Er is pas om 17u een gaatje in de agenda. Ik stem even af met mijn vriend. Het regent nog altijd (goed om de forest fires te voorkomen!), dus een wandeling of een activiteit op het meer zit er toch niet in. Afspraak geboekt.

Al dat relaxen is duidelijk goed voor het libido, want we hebben een stomende vrijpartij eens we terug op de kamer zijn. Van al dat vrijen krijgt een mens honger. We hebben echter niet veel zin om iets te eten in het resort dat naar onze goesting wat te pompeus is en gedateerd aanvoelt. TripAdvisor brengt ons bij The Hungry Chef. Ik eet een heerlijke falafel wrap en mijn vriend een veel te zware pasta. ’t Is niet dat we nog stevige wandelingen op het programma hebben.

IMG_7599 IMG_7597

Na de lunch keren we terug naar de kamer. Terwijl het buiten regent typ ik wat aan mijn reisverslagen en tripadvisor reviews. En zo vliegt de namiddag voorbij tot het tijd is voor mijn afspraak bij de pedicure.

Stipt om 17u zit ik met mijn voeten in een teiltje warm water, terwijl ik door het meisje dat mijn voeten onderhanden neemt, aan een spervuur van vragen wordt onderworpen. Of het mijn eerste keer in Canada is, of ik vaak reis, met wie ik reis, of ik kinderen heb, waar ik vandaan kom, waar België ligt, wat voor werk ik doe, of ik huisdieren heb, waar ik woon, wat ik nog ga doen deze trip,… Het meisje vindt al mijn antwoorden ‘awesome’. Ze vertelt dat ze zelf langs de kant van haar vader van Slovaakse afkomst is. Ik vraag of ze Slovaaks kan spreken, maar dat is niet het geval. Ondanks het feit dat haar vader en grootvader vroeger altijd Slovaaks met elkaar spraken, verstaat ze de taal niet. Ze is ook nog nooit in Slovakije geweest. Heel jammer vind ik dat.

Het valt me op dat de meeste Canadezen zich zeer open opstellen naar bezoekers toe. Al kan ik nooit helemaal goed thuis brengen of het welwillende praatje voortkomt uit oprechte vriendelijkheid en interesse dan wel bedoeld is om de fooi te verhogen. En dat vind ik eerlijk gezegd een beetje jammer. Ik ben niet zo’n fan van het systeem met fooien. Liever betaal ik een faire prijs voor de service waarvan de werknemer in kwestie dan een fair aandeel krijgt. Maar goed, ik heb het meisje een mooie fooi gegeven.

IMG_7606

Met mooi gelakte teennagels keer ik terug naar de hotelkamer, om mij klaar te maken voor het diner om 19u in The Copper Room. We hebben op voorhand een pakket geboekt waarin een diner was inbegrepen. Iedereen die ik al sprak in het hotel was laaiend enthousiast over dit restaurant, maar dit waren allemaal werknemers van het hotel en dus misschien contractueel verplicht tot enthousiasme.

The Copper Room legt zelfs een dress code op. Flipflops niet toegelaten, awoert! Om mijn kersverse nagellak niet te beschadigen, loop ik op blote voeten tot aan The Copper Room om dan snel enkele meters tot aan onze tafel te wandelen met mijn schoenen aan en ze onder tafel opnieuw uit te schoppen. Gelukkig zijn het tafels met lange tafelkleden.

The Copper Room wil een restaurant op hoog niveau zijn, maar schiet daarin toch te kort mijns inziens. Het ganse concept: live band die klassiekers uit de jaren 60 en 70 speelt, tafeltjes geschikt rond de dansvloer, doet voor mij net iets te gedateerd aan. En het eten was ok, maar eerlijk, ik heb al beter (en goedkoper) gegeten deze trip. Het is allemaal wat fantasieloos. En daar kan zelfs de champagnecocktail en het glas uitstekende witte wijn niets aan veranderen.

De oudjes op de dansvloer laten het echter niet aan hun hart komen en zetten hun beste dansbeentje voor. Ik pleit nog even bij mijn vriend om ons aan een rock’n roll te wagen, maar daarvoor was de rusty nail toch niet straf genoeg.

Na de driegangenmaaltijd sluiten we de dag af in de hot pools. De avond valt, de lichtjes in de tuin gaan aan, het water is heerlijk warm. Fantastisch!

Wanneer we om 22.30u naar bed gaan regent het nog steeds. Hopelijk morgen beter weer!

Van Victoria naar Harrison Hot Springs – 23 juli 2015

Geslapen tot 6.45u en maar één keer wakker. Hoera voor de aparte bedden die duidelijk een belangrijke bijdrage leveren aan onze slaapkwaliteit! Misschien moeten we dat thuis ook invoeren. 😉 Naar goede gewoonte zitten we vroeg aan het ontbijt. Tijdens het verorberen van onze scrambled eggs zien we beelden van bosbranden op de tv passeren. De zomerdroogte laat zijn sporen na. We kunnen alleen maar hopen dat wij op onze trip niet te veel last van bosbranden zullen hebben.

Na het ontbijt trekken we Victoria in. Victoria is een absoluut charmant stadje met een rijke geschiedenis, gelegen aan een mooie haven met veel historische gebouwen. Echt helemaal my cup of tea. We wandelen langs de haven, wuiven naar een grote ferry die de haven invaart en belanden, na gekeken te hebben wanneer er een rondleiding is in de British Columbia Parliament Buildings, in de tuin van het Royal British Columbia Museum, waar we een kleine maar fijne collectie totempalen kunnen bewonderen. Het museum zelf laten we links liggen, we hebben niet zoveel tijd op Victoria en we willen profiteren van het schitterende weer.

Victoria blijkt trouwens helemaal onze cup of tea te zijn, meer dan Vancouver. Heel mooie stad, met statige, oude gebouwen, een interessante geschiedenis en prachtig gelegen aan het water. Jammer dat we deze stad vandaag alweer achter ons moeten laten, ik had hier gerust een paar dagen langer willen blijven.

IMG_3567

IMG_3569

IMG_3571

IMG_3577

IMG_3578

IMG_3583

IMG_3585

IMG_3587

IMG_3590

IMG_3596

IMG_3607

IMG_3608

IMG_3612

In de tuin van het museum spot mijn vriend een wasbeer. Beetje bizar om zo’n diertje in het midden van de stad aan te treffen. Veel trekt het zich niet van ons aan. Wat mij de gelegenheid geeft om hem op mijn gemak te fotograferen.

IMG_3629

IMG_3639

Doordat we een beetje te lang bezig geweest zijn met het fotograferen van de wasbeer, moeten we lopen om de guided tour van 10.30u in de British Columbia Parliament Buildings te halen. Wanneer we daar een beetje puffend aankomen, blijkt er helemaal geen rondleiding te zijn. Vreemd, want ik ben er zeker van dat er nog geen uur geleden stond van wel. Nu, geen probleem, je kan ook zonder rondleiding het gebouw bekijken. Volledig gratis bovendien. Echt de moeite, het interieur is schitterend en je krijgt meer inzicht in de geschiedenis van BC, waar het statige Victoria de hoofdstad van is. De stad Victoria is genoemd naar de Britse Queen Victoria, de toenmalige koningin van British North America. De huidige Queen Elizabeth is trouwens nog steeds koningin van Canada. We werpen een blik op de vergaderzaal van de Legislative Assembly of British Columbia en luisteren stiekem mee naar de uitleg van een als Queen Victoria verklede gids. Aanrader!

IMG_3643

IMG_3644

IMG_3649

IMG_3656

IMG_3661

IMG_3669

We lopen verder naar het gezellige Bastion Square waar allerlei kraampjes staan opgesteld. We nemen even een kijkje in The Bay Centre, een prachtig winkelcentrum van verschillende verdiepingen. We informeren of er zich ergens een drug store in het gebouw bevindt, maar daarvoor is het een beetje te chic. Gelukkig vinden we een huizenblok verder een Shoppers Drug Mart alwaar ik anti-insecten spray koop en een crème om de beten te behandelen, want de muggen hebben mij ondertussen al goed te pakken gehad.

IMG_3684

IMG_3686

IMG_3688

IMG_3689

Lunchen doen we op het terras van The Docks in het zonnetje met uitzicht op de haven. We zien zelfs een visser terugkeren van de vangst en op zijn gemak zijn vissen fileren. Ik bestelde Albacore Tuna en mijn vriend de Wild BC Salmon Wellington. Mijn gerecht ziet eruit als een plaatje en het smaakt even lekker als het eruit ziet. Mijn eerste glas BC witte wijn smaakte naar meer, dus kan ik de verleiding om een tweede glas te bestellen niet weerstaan. Mijn vriend gaat voor een tweede biertje. Hij doet zijn best om tegen het einde van de reis alle lokale bieren geproefd te hebben. 😉

IMG_7576

IMG_7577

Na de lunch zetten we onze tocht verder naar Marquet Square. Een collega die net zoals wij veel reist, heeft mij gevraagd de groeten te doen aan de uitbaters van Wannawafel, een wafel- en ijszaak uitgebaat door een Vlaams koppel dat vele jaren geleden naar Canada gemigreerd is. We stellen ons voor aan de dame die er het meest Vlaams uit ziet. Meteen raak. We hebben een fijn gesprek. Ik eet nog een ijsje op het terras en mijn vriend drinkt een koffie. Jammer dat er net werken in de buurt aan de gang zijn waardoor we de ganse tijd gestoord worden door een bijzonder irritant geluid.

IMG_3692

IMG_3695

IMG_3702

IMG_3704

We kijken nog even rond op Marquet Square en lopen dan op het gemak terug naar het hotel. Tijd om te vertrekken naar onze volgende bestemming. We rijden met de auto nog even langs de hoogste totempaal ter wereld en nemen dan noodgedwongen afscheid van Victoria. Dit bezoek was werkelijk veel te kort. We zullen nog eens moeten terugkomen.

IMG_3726

Om terug te keren naar het vasteland nemen we de veerboot van Swartz Bay naar Tsawwassen. Een andere route dan op de heenweg, kwestie van niet twee keer dezelfde ferry te nemen. Dit keer hebben we geen reservatie gemaakt en nu gaat alles vlekkeloos. De overtocht is nog mooier dan de vorige. Op een bepaald moment varen we door een smalle vaargeul tussen twee eilanden door. Net voordat we van boord rijden, stap ik nog even uit de wagen om te zien of je vanaf het voertuigendek  iets van de haven ziet. Er staat nog iemand naar buiten te kijken en de heer in kwestie beweert enkele minuten geleden orca’s gezien te hebben. Ik betwijfel het, eerlijk gezegd, maar het is mogelijk. Al zie ik natuurlijk helemaal niks.

IMG_3738

IMG_3740

IMG_3742

IMG_3745

IMG_3748

IMG_3753

IMG_3760

IMG_3764

IMG_3771

IMG_3777

IMG_3784

IMG_3793

Van Tsawwassen rijden we door naar Abbotsford. Over Abbotsford heb ik niet veel te vertellen buiten het feit dat ze daar een uitstekende Vietnamees hebben die heerlijke noedelsoep serveert. Hoera voor noedelsoep!

IMG_7582

We komen vrij laat aan in Harrison Hot Springs Resort, vooral bekend om wille van de hete baden. Het is een gigantisch resort prachtig gelegen aan de oever van een meer. Onze kamer valt echter op het eerste gezicht tegen. Klein, afgeleefd en niet helemaal proper. We trekken er ons niet al te veel van aan en kruipen linea recta in bed. Vermoeid na een fijne dag.