De Langste Dag is zowat een jaarlijkse traditie aan het worden. Dit jaar zagen de weersvoorspellingen er op het eerste gezicht niet zo denderend uit, maar kijk, zo rond het middaguur brak de zon door het wolkendek en werd het een prachtige dag.

Mijn vriend en ik startten onze Langste Dag met sangría en schuimwijn op de receptie voor de prominenten. Eigenlijk was het de bedoeling om snel iets te drinken, wat foto’s te maken van de acts en vervolgens ergens te gaan lunchen aan één van de vele eetkraampjes. Dat was duidelijk geen strak plan, want we kwamen hopen bekenden tegen, bleven plakken en dat ene drankje werden er meer. De toon was gezet. Volgende halte: heerlijke prosecco van La Divina Commedia vergezeld van enkele hapjes.

Bijzonder goedgemutst zetten mijn vriend en ik onze weg verder en waren net een bestelling aan het plaatsen bij De Walvis (de ouders van mijn vriend komen volgend weekend op bezoek) toen we een berichtje kregen van dezelfde kameraad die ons vorig jaar vergezelde. Samen genoten we van oesters en een glaasje witte wijn en klonken we op het feit dat onze vriend een splinternieuw appartement gekocht had in het nieuwe hippe centrum van Leuven: de Vaartkom.

We zakten verder de Mechelsestraat af om ons te nestelen op het terras van de Convento Food. Mijn gezond verstand zei me dat het nu toch echt wel tijd werd om iets van voedsel in onze magen te krijgen. Die oesters zwommen nogal eenzaam tussen al die alcohol. Gelukkig serveerde Covento Food heerlijke antipasti. Ik deed me tegoed aan hun crostini met vis, de minestrone en de insalata di pesce spada (zwaardvissalade). Om duimen en vingers af te likken. (Ok, stiekem dronk ik daar ook nog een glaasje witte wijn bij.)

Na deze bijzonder aangename culinaire pauze, trokken we opnieuw de stad in om te genieten van de mooie acts. Al snel belandden we echter met z’n drieën opnieuw op een terras. Het rustige tuinterras van de Meat City was ideaal om de drukte in de stad te ontvluchten. En ach, een cosmopolitan, dat is toch bijna fruitsap, he. 😉

Enfin ja, we slaagden er niet meer in ons van onze terrasstoeltjes los te rukken en besloten dan maar in één moeite hier te blijven voor het avondmaal. Er liep iets fout met mijn mosselen in de keuken, maar ik was door al die alcohol in zo’n goede stemming, dat ik het helemaal niet erg vond om een beetje langer te wachten op mijn pasta met zalm. Bijzonder vrolijk namen mijn vriend en ik na het eten afscheid van onze kameraad om in benevelde toestand naar huis terug te keren.

Al een geluk dat de geplande afspraak met mijn petekindje verzet was naar de zondagochtend, want eens goed doorzakken met een tweejarige op sleeptouw lijkt me niet echt ideaal en al helemaal niet goed voor zijn opvoeding. Feit is dat we ons voorzeker fantastisch geamuseerd hebben!