Het hoeven niet altijd exotische buitenlandse bestemmingen te zijn, ook in eigen land valt er veel te beleven. Zo brachten we afgelopen zondag een dagje door in Gent met onze vrienden uit West-Vlaanderen en hun twee kindjes. We spraken ‘s middags af in restaurant De Graslei alwaar ik een tafel voor zes personen op het terras had weten te bemachtigen. Aan de telefoon kreeg ik wel de boodschap dat ik er stipt om 12u moest zijn, of onze tafel zou vrijgegeven worden. Om eventuele accidenten met hongerige kinderen te voorkomen, vertrokken mijn vriend en ik een half uur vroeger dan we normaal zouden doen. Kwestie van een zekere veiligheidsmarge in te bouwen.

Helaas, het blijkt helemaal niet zo evident om Gent centrum met de wagen te bereiken. Eerst en vooral hadden we de pech dat er een braderij aan de gang was waardoor de straat die wij wilden inrijden en die ons normaal gezien naar een parkeergarage in de buurt van het restaurant moest voeren, afgesloten af. Bovendien was het dikke file en slaagden we er niet in om aan de hand van het parkeergeleidingsysteem een parkeergarage te vinden. Erg verwarrend allemaal. Ondertussen zagen we onze riante tijdsmarge langzaamaan wegtikken. Ik volgde op mijn iphone onze locatie ten opzichte van het restaurant en op een punt dat we redelijk dichtbij de Graslei waren, verliet ik de wagen en stapte ik het resterende gedeelte naar het restaurant. Ik was er vijf minuten voor twaalf!

Opgelucht nam ik plaats aan onze mooi gedekte tafel. Het duurde toch nog een kwartier vooraleer mijn vriend, die de auto in parking Reep was kwijtgeraakt, opdook. Onze vrienden zagen zich met hetzelfde probleem geconfronteerd. Zij hadden het onderweg gewoon opgegeven, hun wagen geparkeerd en de tram naar het historische centrum genomen. Hierdoor waren ze bijna een half uur te laat op de afspraak. Geen erg, tijdens het wachten dronken mijn vriend en ik op ons gemak een lekkere sangria en zagen we de wolken langzaamaan plaats maken voor de zon.

Voor het middagmaal maakten we het ons gemakkelijk door alle vier de lunchmenu te bestellen. 15 euro voor een voor- en hoofdgerecht, daar kan een mens niet voor sukkelen, nietwaar? Degelijke, traditionele kost zonder veel franje, soms moet dat echt niet meer zijn. Het smaakte!

Na de lunch hingen we de toerist uit. We lieten ons rondvaren met een bootje en lieten ons verwarmen door de steeds sterker wordende zon. Onze vrouwelijk kapitein/gids was een echte Gentse, aan te tongval te oordelen, met een nogal vervelend stopwoordje. Veel nieuws wist ze me niet bij te brengen, maar ik genoot toch van het tochtje en de zon op mijn gezicht.

Na het boottochtje stond een bezoekje aan het Grote Kasteel van de Ridders (aka het Gravensteen) op het programma. De inkomprijs was flink gestegen sinds de laatste keer dat ik er was, maar we haalden met graagte onze portemonnée boven om dit unieke monument te bezoeken. Om de kinderen geen nachtmerries te bezorgen, liepen we aan een iets hoger tempo door de kamers waarin de creatieve wijzen om mensen te martelen in geuren en kleuren uit de doeken werden gedaan. De kinderen merkten het amper op en vonden het allemaal geweldig.

Volgende halte, alweer een klassieker: het Belfort. We speelden de luie toerist en lieten ons met de lift naar boven brengen. (Ik meen mij te herinneren dat bij mijn laatste bezoek aan Gent er nog geen lift was of dat we toen alleszins de toren met de trap beklommen hebben). Het uitzicht was fenomenaal, zij het dat er zich iets te veel volk op de smalle rondgang rond de toren bevond. We namen afscheid van Klokke Roeland en keerden weer terug naar de begane grond om ons bezoek af te sluiten met een yoghurtijsje. Het was ondertussen bijna zes uur, tijd om afscheid te nemen van onze vrienden.

Mijn vriend en ik bleven nog even in Gent rondhangen om een cadeau te kopen voor de barbecue van de dag nadien. Het werd een mooie assortiment van koffie, thee en streekproducten van De Draak. Na een fijne en ontspannende namiddag keerden we blijgezind naar Leuven terug.

Oja, Gent moet zowat de hoofdstad van de vrijgezellenfeestjes zijn, nog nooit zoveel toekomstige bruiden en bruidegommen het straatbeeld zien onveilig maken. En ik dacht dat ik in Leuven al wat gewoon was. Die Gentenaars zijn een trouwlustig volkje.