Babygeluk

Vrijdagavond op babybezoek geweest bij een paar vrienden die we helaas wat uit het oog verloren waren. De laatste twee jaren hadden mijn vriend en ik nog wel kaartjes gestuurd, maar daar bleef het bij. We waren dan ook aangenaam verrast om een geboortekaartje in onze brievenbus te vinden. Het kaartje had ons enkele weken te laat bereikt, wegens een fout huisnummer, maar een barmhartige Samaritaan postte het in onze brievenbus. Bleek dat de vrienden in kwestie consequent al hun communicatie naar het foute adres gestuurd hadden, gelukkig raakte dit wel heel bijzondere kaartje wel bij ons. Als dat geen goeie reden was om de banden weer wat nauwer aan te halen, dan wist ik het ook niet meer.

Dus spraken we af om hun kersverse dochter te bewonderen. Terwijl we vingertjes en teentjes telden stonden we even stil bij het wonder van het leven, zo bijzonder, zo kostbaar, zo breekbaar. Want hun eerste kindje kwam na een voldragen zwangerschap dood ter wereld. Een leven dat afbrak nog voor het begon, maar wel herdacht werd bij deze nieuwe geboorte.

Ik ben zo blij voor hen en in de toekomst zullen we er beslist niet meer zoveel tijd over laten gaan om mekaar terug te zien.

A first

Het was het eerste huwelijk dat ik bijwoonde in mijn leven en ik vond het allemaal even geweldig. Het overheerlijke eten, de fabuleuze wijnen, het poepchique kasteel waar het feest plaatsvond, de toneeltjes van de familie, het dansen tot in de vroege uurtjes,… Ik had me voor de gelegenheid zelfs laten maquilleren en mensen die mij een beetje kennen, weten hoe zeldzaam dat is. De herinneringen aan die dag staan me nog levendig voor de geest. Het lijkt alsof het gisteren was.

Spijtig genoeg is het sprookje nu uit. Niet dat er in onze omgeving nog geen koppels uit mekaar gegaan zijn, maar dit is het eerste koppel met kinderen dat gaat scheiden en dat maakt het dubbel zo pijnlijk. A clean break is niet mogelijk als je samen een gezin hebt. Gelukkig gaan ze op een beschaafde manier uit mekaar en waken ze erover dat de kinderen de nodige aandacht krijgen om dit te verwerken. Ik kan alleen maar hopen dat ze allebei erin slagen los van mekaar een nieuw leven uit te bouwen. Wat niet makkelijk kan zijn als je meer dan de helft van je leven samen geweest bent.

Zo, zo spijtig.

IKL

Zondag stond het IKL op het programma. We waren te laat vertrokken en misten bijgevolg het begin van de ‘Comedy Shorts’. Aangezien ik een bloedhekel heb aan te laat komen in de film, kende mijn humeur een kleine terugval. Maar niets wat een paar grappige kortfilmpjes niet konden verhelpen, dacht ik. Helaas, veel viel er niet te lachen. Nu weten jullie ondertussen waarschijnlijk al dat ik een moeilijk gevoel voor humor heb, maar hey, mijn vriend en toetssteen, vond er ook niet veel grappigs aan.

‘Der Deutschen Morgen’ vertrok van een leuk idee, maar duurde gewoon veel te lang. Als de helft van het materiaal op de montagetafel was blijven liggen, had het nog een kans gehad. ‘Se vende perro que habla, 10 euros’ was volgens mij een verfilmde mop (maar dan wel in het Spaans, ideaal als voorbereiding op de Spaanse les). ‘Believe the dance’ vond ik creepy beyond words. ‘I’m your man’ was gewoon ridicuul slecht, maar er kwam wel veel bloot in voor en ‘Happy Birthday Jim’ was erg voorspelbaar. In de categorie ‘vielen wel mee': ‘Suicide tuesday‘ over hoe ambtenaren alle aspecten van je leven beheren en ‘La familia de mi novia‘ dat een origineel uitgangspunt had. Over ‘IBEEEE!’ zeg ik niets wegens plaatsvervangende schaamte (één van de redenen waarom ik ook nooit een fan van ‘Het eiland’ geweest ben).

Enfin, de moed zakte me wat in de schoenen, want we hadden ook nog tickets voor ‘Animation Nations’. We dronken iets in het festivalcafé en beklommen de trappen van het STUK voor ons tweede rondje kortfilms. Ik trok mijn winterjas dicht om me heen, want die roedel elektrische vuurtjes waren lang niet voldoende om de ruimte op temperatuur te krijgen. Gelukkig slaagde het ‘Animation Nations’ programma er wel in de kou draaglijker te maken. ‘Reverso’ maakte me gelukkig met een happy end. ‘Belly‘ had ik jammer genoeg al eens online gezien. ‘Friendsheep‘ herinnerde de kijker eraan dat je je eigen natuur niet kan verloochenen. ‘Fear of flying‘ was überschattig en wie houdt er nu niet van stop motion? ‘The wonder hospital‘ toonde dat streven naar perfectie tot vreemde resultaten kan leiden. ‘The fantastisch flying books of Mr. Morris Lessmore‘ was één lange poëtische ode aan het genot dat een boek kan verschaffen. ‘Luminaris‘ was een kort pareltje over ontsnappen aan de dagelijkse afstompende realiteit. ‘Nullarbor‘ dat zich afspeelde in het geweldige Australië toonde dat de omstandigheden ons soms tot mekaar veroordelen (of dat op lompigheid geen leeftijd staat) en ‘Pythagasaurus’ was een leuke uitsmijter voor de wiskundeliefhebbers.

Vlees overdaad

Gisteren waren we samen met Joke, Vincent en hun mondige dochter Emma op bezoek in het nieuwe stulpje van Peter en Lynn. Naar goede gewoonte werden we aan een royale dis uitgenodigd. Eén klein detail waren de gastheer en gastvrouw echter uit het oog verloren: de groentjes die normaal een gourmetfeestmaal complementeren waren in de winkel achtergebleven. Gelukkig waren er patatjes en champignons à volonté!

Ik denk dat ik de rest van de week vegetarisch ga eten.

Een hele eer!

Gisteren werd niet alleen onze badkamer opgemeten, ik werd ook gevraagd om meter te worden van het eerste kindje van onze vrienden! Daar hoefde ik natuurlijk niet lang over na te denken. Uiteraard wilde ik graag meter worden! Ik kijk er al naar uit om kennis te maken met mijn tweede petekindje. Benieuwd of het een jongetje of een meisje zal worden, want het geslacht houden de ouders voorlopig nog angstvallig geheim.

Enfin, ik hoef jullie niet te vertellen dat ik de ganse avond met een gigantische glimlach op mijn gezicht heb rondgelopen.