Reorganisatie

Een tijd geleden streken externe consultants neer bij ons op het werk om een kritische blik te werpen op onze organisatie en werkmethodes. En zoals dat dan meestal gaat, volgde er uit hun aanbevelingen een herorganisatie. Eentje die veel mensen morrend achterliet en waarbij je je een aantal vragen kan stellen, dat wel. Zo gaat dat nu eenmaal met reorganisaties.

De reorganisatie heeft ook rechtstreekse gevolgen voor mijn eigen werk: ik kreeg er een aantal mensen bij om aan te sturen en zal daardoor wat van mijn eigen dossiers uit handen moeten geven en me meer concentreren op het leidinggevende aspect van mijn job. Eigenlijk komt het erop neer dat het team dat ik al aanstuurde met vijf mensen wordt uitgebreid die met heel andere zaken bezig zijn dan ikzelf. Een uitdaging om deze nieuwe materie onder de knie te krijgen, dat is zeker.

Verder ben ik best tevreden met deze nieuwe taakinvulling en niet alleen omdat hier op middellange termijn een loonsverhoging aan gekoppeld zal zijn. Ik had een tijd geleden aan mijn grote baas te verstaan gegeven dat ik ambitie had en dat ik hoopte deze in mijn huidige werkcontext te kunnen waarmaken (ik had eens over het muurtje gekeken en kreeg elders een jobaanbieding). Dat ik nu deze verantwoordelijkheid krijg, betekent voor mij dat mijn werk gewaardeerd wordt. En dat stemt me tevreden.

Our circumscribed days

Een vriendin uit de Spaanse les had ons Facebookgewijs uitgenodigd voor de vertoning van ‘Our circumscribed days‘, een film geregisseerd door haar oom.

Ik dacht, hey, een film over Moskou, interessant om de stad wat beter te leren kennen. En ‘t is een kortfilm, als het dan tegenvalt, dan verlies ik tenminste niet te veel tijd, want ik had diezelfde avond ook nog een squashafspraak opstaan.

Door vertragingen bij de nmbs (what’s new), was ik maar nipt op tijd voor de start van de voorstelling. Mijn plan om nog snel op ons appartement een boterham te eten, viel hierdoor in het water. Maar goed, een kortfilm lang honger lijden, dat zou ik nog wel overleven.

Helaas bleek kortfilm een rekbaar begrip. De film duurde een uur en een kwartier en ik moet eerlijk zeggen dat ik er mij van het eerste half uur niet veel is bijgebleven. Een warme en donkere zaal en repetitieve beelden, maakte dat ik al snel zat te knikkebollen. Er gebeurde dan ook bitter weinig in de film die bestond uit voyeuristische beelden van Moskovieten, die ook na het bekijken van de film een enigma bleven.

Het tweede deel van de film ging het iets beter om mijn ogen open te houden omdat er een aantal interessante scènes in zaten: een ruzie tussen een koppel, een dronken zakenman die amper nog op zijn benen kon staan. En to save the best for last: de slotsscène met de wodkadronken filmcrew was geweldig.

De regisseur zei achteraf zelf dat hij weer even moest wennen aan het trage ritme van de film. Al denk ik dat traag in dit geval een understatement is. Beslist geen spek naar ieders bek.

Das Lied von der Erde

Shame on me, de tweede les van Russisch en meteen al brossen. Maar ik had een goed excuus: twee vrijkaarten voor Das Lied von der Erde in een fabuleuze opvoering door Oxalys. Wat een prachtig muziekstuk! En dan heb ik weer even spijt dat ik mijn eigen instrument de laatste jaren schandelijk verwaarloosd heb. Al weet ik dat ik op dit moment in mijn leven de tijd, noch de energie kan opbrengen om mijn oude niveau opnieuw te bereiken.

Voorlopig beperk ik me tot het passief consumeren van muziek, maar ooit, ooit, pik ik de draad weer op.

Ik ben geraakt

Kanker, het is een vreselijke ziekte waar iedereen vroeg of laat mee te maken krijgt. Iedereen kent wel een vriend, vriendin, familielid, collega die een kankerdiagnose te verwerken kreeg. Of misschien onderging je zelf een behandeling of vecht je op dit moment om de ziekte te overwinnen. Of verloor je iemand die je dierbaar is.

Oktober is traditioneel de maand waarin bestrijding van borstkanker in de kijker wordt gezet. De Stichting tegen Kanker koppelt daar dit jaar de online campagne www.ikbengeraakt.be aan.  Want als borstkanker ons allemaal raakt, kunnen we er ook allemaal samen iets tegen doen. De sleutel tot dat ‘doen’ ligt in wetenschappelijk onderzoek. Nieuwe opsporings- en behandelingsmethoden, betere medicatie, … Ik heb vrienden die zich met kankeronderzoek bezig houden en geloof me, er mag heus wat meer geld naar deze onderzoeksprojecten vloeien.

De Stichting tegen Kanker roept daarom op om geld te doneren voor wetenschappelijk onderzoek naar borstkanker.Via de site www.ikbengeraakt.be kan je je eigen spaarteams opstarten of gewoon een paar euro’s doneren. Simpel en snel, allemaal online.

Waar wacht je nog op?