De dag na de verkiezingen

Mensen, mensen, ‘t is niet omdat CD&V/N-VA gewonnen heeft dat de wereld zal vergaan. Zo’n achttal jaar geleden was het precies omgekeerd. Een zware afstraffing van de CVP na de dioxinecrisis. Veel tranen werden toen vergoten over de ondergang van de rooms-rode regering. Als het jullie kan geruststellen: de CD&V is niet de baarlijke duivel, net zomin als de N-VA, Groen!, de Open VLD of de SPa dat zijn. De CD&V heeft al eerder dit land bestuurd en toen is de hemel ook niet naar beneden gevallen. Politiek is nu eenmaal een cyclisch gegeven. De verliezers van gisteren, zijn de winnaars van morgen.

Afscheid van Verhofstadt

Na acht jaar dit land geleid te hebben, moet hij nu op zoek naar andere uitdagingen. Het moet voor Verhofstadt een harde pil zijn om de uitslag van deze verkiezingen door te slikken, want ik geloof werkelijk dat hij zich steeds voor de volle honderd procent heeft ingezet en steeds het beste van zichzelf gegeven heeft. Toch vrees ik dat de kiezers hem hebben afgerekend op zijn voluntarisme. Het is immers niet genoeg om iets heel hard te willen, je moet het ook kunnen realiseren en Verhofstadt II viel op dat vlak een beetje plat. Maar toch, ik zal hem missen, da joenk.

En er is ook goed nieuws!

– Er zijn nog steeds geen barsten in onze muren ontstaan.
– We hebben vandaag eindelijk de grote spiegel in de inkomhal opgehangen. We hebben hiervoor zoveel dubbelzijdige plakband gebruikt dat ik vrees dat we hem er nooit meer af zullen krijgen, als we ooit iets anders tegen die muur willen hangen.
– Mijn vriendje is vandaag de ontbrekende stukken van ons bed gaan ophalen en we hebben met vereende krachten (en zonder handleiding!) het bed in mekaar gezet. D’r waren wel enorm veel vijzen over, maar daar trekken we ons niks van aan. 😉

Jammer

Ik was eerst niet van plan er iets over te schrijven op dit blog, want ik wilde mij niet mengen in het debat over de verkiezingen. Maar goed, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en ik heb toch niets beters te doen. 😉

Het stoort mij enorm dat ik de laatste dagen op verschillende blogs redelijk persoonlijke aanvallen lees op Yves Leterme. Hij zou saai zijn, een “seut”, er onbetrouwbaar uitzien, een gemeen lachje hebben, enzovoort. Nu ben ik het zeker niet altijd eens met de standpunten die zijn partij naar voren brengt. Bovendien vind ik het erg jammer dat Leterme zich niet aan zijn woord houdt en hoogstwaarschijnlijk zijn termijn bij de Vlaamse Regering niet zal uitdoen. Toch vind ik dat hij deze aanvallen niet verdient.

Wat doet het er immers toe dat iemand er als een “seut” uitziet of “saai” overkomt? Ik word honderdduizend keer liever bestuurd door een seut met kennis van zaken in een slecht zittend pak dan door een flamboyante mooiprater met een modieus kapsel. Ik heb zeer veel respect voor mensen als Frank Vandenbroucke die bekend staan om hun dossierkennis en intelligentie, maar die kampen met een “droog” imago. Misschien hangt dit voor een deel samen met mijn grote afkeer van de gebakken lucht die in de reclamebusiness verkocht wordt. Het is de inhoud die telt mensen, niet de verpakking! Je hoeft niet hip of cool te zijn om een goeie kapitein te zijn. En je mag van Leterme zeggen wat je wil, zijn Vlaamse Regering heeft puik werk geleverd. Jammer dat hij waarschijnlijk morgen het schip zal verlaten voor een ander, moeilijker te besturen schip.