Men neme:
– één tweepersoonsbad gevuld met lekker warm water,
– héél véél schuim (er kan nooit te veel schuim zijn),
– een stuk of dertig kaarsjes, waaronder een aantal geurkaarsjes,
– één sexy vriendje (voor de liefhebbers: meer dan één mag ook 😉 ),
– een flesje rode wijn en twee (of meer, zie hierboven) wijnglazen.
Tot zover de ingrediënten voor het voorgerecht…
Soms is trop, te veel. De laatste factuur die de bouwfirma ons opstuurde was de spreekwoordelijke druppel. Een factuur vol met fouten, kosten die wij als kopers normaal niet moeten dragen, allez, genoeg om mij een beetje boos te maken. Tijd voor actie dus. Eerst wat gaan overleggen met de mensen die al in het gebouw wonen. De consensus was dat iedereen een beetje gefrustreerd was door de verregaande incompetentie van de bouwfirma. Dus mijn vriend en ik een actieplan opgesteld. Punt één: zoveel mogelijk kopers bij mekaar krijgen om IRL van gedachten te wisselen over dit bouwproject zonder einde. Punt twee: zwaar van onze tak maken tegen de bouwfirma.
Mijn vriendje heeft verder de rest van de avond besteed aan het opbellen van medekopers en het aanhoren van horrorverhalen alhier en aldaar: over sleutels van garagepoorten die kwijt zijn (wij hebben geen garage in dit gebouw), over vochtplekken op de muren, over zogezegde reglementen van de stad die verbieden dat er in dit gebouw een lift voor meer dan vier personen geplaatst mag worden (huh?), over de deur in de inkomhal die nog steeds mysterieus afwezig is, over verkeerd geplaatste muren, over foute deuren, enzovoort. We zijn er ook achter gekomen dat een paar van de kopers familie zijn van de mensen van de bouwfirma. Toch erg, in het zak gezet worden door je eigen familie.
Het belooft volgende week alleszins een erg leuke vergadering te worden…
Twee identieke exemplaren van de 20th-anniversary edition van “Gödel, Escher, Bach: an Eternal Golden Braid” (de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik nooit verder ben geraak dan pagina veertig of zo). Iemand geïnteresseerd om één van de twee exemplaren tegen een zacht prijsje over te nemen?
Toen ik terugkwam van het station na een lange werkdag ben ik mijn ex-vriendje tegen het lijf gelopen. Hij zag er redelijk goed uit voor iemand wiens vader nog maar onlangs is overleden. Babbeltje gemaakt, gevraagd hoe het met hem ging, hem gezegd dat hij mijn mailtjes wel eens mag beantwoorden (en neen, dat heeft niks met het overlijden van zijn vader te maken, hij is op dat vlak altijd nogal slordig geweest) en dat hij zeker niet mag vergeten naar onze housewarming te komen.
Evil ik moest trouwens een klein beetje inwendig lachen. Mijn ex-vriendje had voor de zoveelste keer een poging ondernomen om een sikje te laten staan. Nu vind ik sikjes over het algemeen belachelijk en sikjes op het gezicht van mijn ex in het bijzonder. Hij heeft erg donker hoofdhaar, maar om de één of andere reden is dat sikje bijna lichtblond. Maar enfin, ‘k ben er maar niet al te hard op ingegaan, want ik weet dat dat zijn ego kwetst. Toch blijf ik erbij: gladgeschoren all the way!
Met dank aan goeie vriend U, die één van de volgwagens in de Brabantse Pijl bestuurde, voor de tip.
Lekker uitgeslapen, gesekst, Sus proper water en een koekje gegeven, de vuile was in de wasmachine gestoken, de quiche opgewarmd die we gisteren op het marktje in de Brusselsestraat gekocht hebben en verder genoten van de mooie ochtend.
Mijn vriendje en ik hadden alletwee behoefte aan zo’n luie voormiddag. We hollen al een paar weken van hot naar haar zonder de tijd te nemen om op adem te komen. Gisterenavond op het verjaardagsfeestje van mijn kleine broertje was ik zo moe dat ik bijna ter plekke in slaap kon vallen.
Ik voel mij al enkele weken fysiek niet honderd procent en ik vermoed dat dit louter en alleen aan slaapgebrek te wijten is. Buiten het feit dat ik bijna in slaap viel, was het nog wel een leuk feestje. Vooral gepraat met mijn broertje en zijn vriendin. Ik had niet veel gemeenschappelijke aanknopingspunten met de andere aanwezigen en dan hebben gesprekken de neiging om nogal snel te stranden. Het vergt energie om een gesprek gaande te houden als je weinig tot geen dingen gemeenschappelijk hebt en gisterenavond ontbrak mij de energie daarvoor. Omdat ik zo moe was, zijn we redelijk op tijd naar huis gegaan. Kwestie van niet achter het stuur in slaap te vallen.
Sinds vrijdagavond hebben we een Zeer Belangrijke Gast op bezoek: de heer Sus van Kwettergem, Sus voor de vrienden. Gelukkig is hij niet al te veeleisend, met wat proper water, een paar zaadjes en zijn favoriete koekjes is hij tevreden.