Deze zaterdagochtend uitgeslapen tot 9.30u! En óf we daar deugd van gehad hebben! Aangezien het buiten nog steeds rotweer is, nemen we de tijd om op het gemak te ontbijten. Het ontbijt in Hotel Admiral is top: vers, veel keuze en van vers gebakken omelet en american pancakes gaat mijn hartje alvast sneller kloppen. Prijs-kwaliteit is dit hotel alvast dik ok. Wat helaas niet opgaat voor elk Zwitsers hotel. De prijzen durven hier al eens aan de hoge kant zijn.

Aangezien de weersvoorspellingen voor de ganse dag regen geven, profiteren we nog wat langer van de luxe van onze kamer. Uitgebreid douchen en seksen tot het bijna middag is. Wel ja, waarom niet? Buiten wachten ons enkel regen en grijze wolken die de mooie bergen aan het zicht onttrekken.

Mijn vriend en ik blijven op de kamer tot we min of meer buiten gezet worden door de schoonmaakploeg. We besluiten dan toch maar de regen te trotseren en van de gelegenheid gebruik te maken om wat cultuur op te snuiven. Maar eerst lopen we even langs een plaatselijke supermarkt om twee paraplu’s te komen. Kwestie van al niet vanaf het eerste moment doorweekt te zijn.

We wandelen langs de oevers van het meer naar het LAC Lugano Arte e Cultura en springen onderweg even binnen in de prachtige Kirche Santa Maria degli Angioli, waar de muurschilderingen nu volledig gerestaureerd zijn. Het contrast met mijn vorig bezoek aan Lugano had amper groter kunnen zijn. De mooie bergen zijn amper zichtbaar tussen de wolken door en onze jassen zijn al flink nat wanneer we bij het LAC aankomen. Gelukkig is er een grote garderobe om ze te drogen te hangen. In Zwitserland zijn ze uiteraard op elk weertype voorzien.

In het LAC lopen twee tentoonstellingen die ons wel de moeite lijken: ‘Being Human’ van William Wegman en ‘Towards No Earthly Pole’ van Julian Charrière. We starten met ‘Towards No Earthly Pole’. Het videokunstwerk dat Julian Charrière maakte van moeilijk bereikbare plaatsen zoals Atarctica, Groenland, IJsland en de Rodano en Aletsch gletsjers van Zwitserland staat centraal in een grote, duistere ruimte. Eens binnen moeten onze ogen even de tijd geven om te wennen aan het weinige licht dat er is. Onder onze voeten ligt een zwarte materie die een knerpend geluid maakt dat aan vers gevallen sneeuw doet denken. Voor het grote videoscherm staan een aantal ligbanken opgesteld. We nestelen ons op een bank en laten de indrukwekkend beelden binnen komen. Met de huidige aandacht voor de klimaatcrisis is deze opstelling uiteraard brandend actueel, maar de bijna zwart-witte beelden zijn ook gewoon prachtig om naar te kijken. De combinatie van de grootse ijslandschappen en de hypnotiserende achtergrondmuziek (bijna ASMR) maken dat mijn vriend en ik allebei in slaap doezelen. De eerste keer dat me dat overkomt in een museum. Alleszins een zeer bijzondere ervaring.

Na een goede drie kwartier hijsen we ons van de ligbank en lassen we een koffie/chocomelkpauze in. De ‘dense chocolat’ op de kaart van de cafetaria van het LAC stelt alvast niet teleur. De chocomelk lijkt wel vloeibare chocolade. Het drankje lijkt qua smaak en consistentie zeer sterk op de chocodrank die we in Turijn proefden, wat kan kloppen, want uiteindelijk is Lugano ook meer een Italiaanse dan een Zwitserse stad.

De tentoonstelling ‘Being Human’ is radicaal anders dan wat we eerder deze namiddag zagen. De tentoonstellingsruimte hangt vol met gigantische portretten van de Weimaraner honden van fotograaf William Wegman. Alle tentoongestelde foto’s zijn polaroids, wat het resultaat des te indrukwekkender maakt, want dat betekent dat er achteraf geen retouchering aan te pas is gekomen. Wat deze portretten zo bijzonder maakt, is dat de honden op een zeer menselijke manier afgebeeld zijn, waardoor de foto’s meteen ook een commentaar worden op de mensheid zelf. Zeer, zeer sterk werk doorspekt met fijnzinnige humor. Ook bijzonder genoten van de tongue in cheek teksten bij de foto’s. Dikke aanrader, deze tentoonstelling.

Helaas, het regent nog steeds wanneer we opnieuw naar buiten gaan en het ziet er niet naar uit dat dit snel zal veranderen. Dus wandelen we opnieuw langs het meer naar onze volgende culturele bestemming: de Fondazione Gabriele e Anna Braglia voor de tentoonstelling ‘Angeli a Venezia – Guardi e Music nell’universo di Anna Braglia‘, die me voornamelijk aantrok omdat er Venetië in de titel stond. De tentoonstelling laat zich samenvatten als klein, maar fijn. We krijgen bij het binnen komen een vergrootglas mee en het wordt al snel duidelijk waarom: de twee verdiepingen van het mooie pand hangen vol met prachtige miniatuurschilderijtjes van Venetië. Het contrast tussen de mooie miniatuurwerkjes en de lelijke engeltjes die her en der in de ruimtes opgesteld staan, is groot en de link tussen beide soorten kunstwerken is me ook niet helemaal duidelijk. Afgaande op de indrukwekkende privécollectie die hier getoond wordt, moet het echtpaar Braglia er alleszins warmpjes bij gezeten hebben.

Genoeg cultuur opgesnoven voor vandaag, tijd voor het aperitief. We komen op goed geluk in het prachtige Sass Café terecht. Een schot in de roos. De (prijzige) wijn op de kaart is uitstekend en we krijgen er gratis een groot bord met aperitiefhapjes bij, wat de prijs van de wijn opeens bijzonder aanvaardbaar maakt. De wijn smaakt ons zo dat we nog een tweede en een derde glas bestellen. En jawel, bij elk glas krijgen we opnieuw een bord met aperitiefhapjes. Seffens hebben we geen honger meer! We hebben nochtans gereserveerd in een volgens tripadvisor fijn Italiaans restaurant.

Gelukkig hebben we pas om 19.30u gereserveerd en hebben we tijd om het aperitief wat te laten zakken. Wanneer we aankomen in Osteria Cyrano zijn we verbaasd dat er zo weinig volk is voor een zaterdagavond. Buiten ons tafeltje is er nog maar één ander tafeltje bezet. Maar misschien eten de mensen in Lugano later en zijn wij gewoon de vroeger shift. Uiteindelijk blijken er op de ganse avond slechts een tiental klanten te zijn. Mijn vriend en ik vragen ons af hoe het mogelijk is om hiervan te leven, want we hebben sowieso al vier man personeel geteld. Aan het eten zal het alvast niet gelegen hebben, want dat is top. De Linguine alle vongole is heerlijk en de inktvis die ik als hoofdgerecht bestelde, is een ware smaaksensatie. Heerlijk! Omdat we al wat wijn gedronken hebben, houden we het bij een aperitiefje (franciacorta) en een simpel glas wijn bij het hoofdgerecht. Om de maaltijd af te ronden, krijgen we nog een limoncello van het huis aangeboden. Daar zeggen wij natuurlijk geen neen tegen.

Linguine fatte in Casa alle Vongole Veraci con Pomodorini e Fumetto di Pesce Maison, Olio Extravergine d’Oliva Leggermente Piccanti:

Tentacoli di Polo Dorato con Ragù di Pomodori Datteri, Olive Taggiasche e Capperi Trancio di Patata Dorata e Verdurine Autunnali Grigliate:

Volledig voldaan nemen we de bus terug naar het hotel, we hebben geen van beiden zin in nog een wandeling door de regen.

Ondanks de regen hebben we toch genoten van deze dag.