‘s Ochtends over en weer geweest naar Brussel voor een verzoeningsvergadering tussen twee collega’s, die gelukkig constructief is verlopen. Vervolgens mijn valies gemaakt om dan vechtend tegen de klok nog zoveel mogelijk mails, nota’s en verslagen af te werken, zodat ik zonder zorgen van het lange weekend kan genieten.

Ik gooi de laatste benodigdheden in mijn valies en snelwandel naar het station van Leuven. Gelukkig is mijn trein mooi op tijd en heb ik plaats zat op de trein naar de luchthaven. Op de luchthaven moet ik een kwartiertje geduld uitoefenen alvorens daar drie enthousiaste jongedames en hun mama verschijnen. Yep, dit is een girls only tripje met de zus en drie nichtjes (13, 14 en bijna 16) van mijn vriend. Voor deze bijzondere trip kozen we Wenen als bestemming. Een stad die ikzelf al twee keer bezocht, maar voor de dames een nobele onbekende is.

De dames reizen ook niet vaak met het vliegtuig (de laatste keer dat ze op een vliegtuig zaten waren de nichtjes nog peuters en kleuters, dus die herinneringen zijn vervaagd), wat maakt dat de luchthaven op zich al een hele belevenis is. Te beginnen met de automatische poortjes naar de security en de security zelf. Het jongste nichtje is er niet helemaal gerust op en doet voor de zekerheid al haar juwelen (en dat zijn er behoorlijk veel, voor zo’n klein meisje) uit alvorens door de metaaldector te gaan, zelfs al zeggen we haar dat dat echt niet nodig is. En jawel, ze heeft prijs: een springstoffencontrole. Aangezien de mama zich achteraan ons groepje bevindt, moet het nichtje even wachten tot haar moeder toestemming kan geven voor deze bijkomende controle. Gelukkig blijkt het nichtje geen springstoffen bij zich te hebben en kunnen we verder naar de tax free shop.

Persoonlijk denk ik dat de trip voor de dames al een succes geweest zou zijn als we gewoon vier dagen in de tax free shop konden doorbrengen. De dames beperken zich gelukkig tot de aankoop van één flesje 76 parfum van Sol de Janeiro. Laat ons zeggen dat we allemaal zeer wel ruikend dat vliegtuig zullen opstappen. 😉

We lopen meteen door naar de juiste gate, zodat we daar op het gemak wat stoelen kunnen innemen en onze handbagage kunnen achterlaten (elke jongedame beschikt uiteraard over een eigen carry on valiesje). Omdat we allemaal dorst hebben, trakteren we onszelf op een lekkere smoothie/milkshake van Guapa juice. Ik beantwoord snel nog wat mails en voordat we het weten is het tijd om te boarden.

Vooral bij de jongste stijgt de spanning. Gelukkig is de mama erbij om haar moed in te spreken. We hebben het geluk dat we in een vliegtuig zitten met een stoelenconfiguratie van twee-gangpad-drie, waardoor we allemaal op dezelfde rij zitten. De jongste en de oudste mogen allebei aan de raam en de middelste krijgt de belofte dat zij op de terugweg aan het raam mag zitten. Bij de jongste slaan de zenuwen toe in de vorm van buikpijn, maar eens we in de lucht hangen, is dat gelukkig snel voorbij. Het is een mooie dag, dus er valt veel te zien uit dat kleine vliegtuigraampje.

De vlucht verloopt verder zonder problemen en ook van de aangekondigde turbulentie blijven we gespaard. Rond half acht landen we op de luchthaven van Wenen.

Ik kocht op voorhand drie Vienna City Cards zodat we gans onze trip gebruik kunnen maken van gratis openbaar vervoer (de twee jongsten mogen gratis mee) en allerlei kortingen. Aanvullend kocht ik ook een airport transfer voor twee volwassenen, zodat we gebruik konden maken van de City Airport Train. Elke airport transfer was goed voor één volwassene en twee kinderen onder de vijftien jaar. Helaas blijkt op de trein zelf dat ik mij vergist heb bij het lezen van de voorwaarden van de Airport Transfer (ofwel in de leeftijd van de oudste dochter) en dat we een extra ticket moeten kopen voor de oudste. Strikt genomen is ze nog geen zestien, maar ze is dus ook niet meer onder de vijftien jaar. Goed, daar ga ik niet over discussiëren, dan kopen we gewoon een extra kaartje.

De City Airport Train is echt een heel handige manier om vlot en snel het hart van Wenen te bereiken. De rit duurt nog geen twintig minuten en de treinstellen zijn duidelijk gloednieuw met veel ruimte om je bagage te zetten. We stappen af in Wien Mitte en nemen van daar de metro (met één overstap) naar ons appartement. Ik ben er zelf een beetje verbaasd over hoe vlot alles verloopt. Want ja, ik was op voorhand toch wel wat zenuwachtig, omdat ik alles in mijn eentje geboekt en geregeld had en ik dus de verantwoordelijkheid droeg voor het succes of het falen van deze trip.

En kijk eens aan, zelfs het bevrijden van de sleutel uit het obligate sleutelkluisje verloopt vlekkeloos! HeyMi apartment 18A is gelegen in een prachtig statig pand met een monumentale trap en hoge plafonds. Ons appartement is echt prachtig, met een balkon, een keuken, een gigantische leefruimte en twee volwaardig uitgeruste badkamers (een must als je met vijf vrouwen op stap bent). De jongedames zijn erg onder de indruk. Alleen de bedden zijn wat aan de harde kant, naar mijn bescheiden mening. Sinds ik een nieuwe matras heb, ben ik nog gevoeliger aan slechte bedden dan vroeger. De zus van mijn vriend en ikzelf nemen de kleinste kamer, de jongste en de oudste delen samen de master bedroom en het middelste nichtje mag zich nestelen op de slaapbank in de leefruimte.

We droppen snel onze bagage af en wandelen naar Zum Leupold, een typisch Oostenrijks restaurant niet ver van ons appartement. Ik had op voorhand opgezocht waar we konden eten om te vermijden doelloos door de straten te moeten dwalen met een bende hongerige vrouwen achter mij aan. Zum Leupold blijkt een goede keuze. Het is zelfs warm genoeg om op het terras te eten, maar aangezien daar stevig gerookt wordt, besluiten we wijselijk een tafel binnen te nemen.

Onze eerste maaltijd is een succes. De bediening is vriendelijk en snel en we zitten met ons vijven op een bank aan een vijfhoekige tafel. Ik ga voor de asperges met bearnaisesaus, terwijl de dames meer traditionele gerechten bestellen, zoals rundsgoulash, gefrituurde paddenstoelen en Wiener schnitzel. We hebben allemaal stevig honger, dus het eten smaakt.

Op de terugweg naar ons appartement maken we snel nog wat foto’s van de mooi verlicht Votivkirche met tussen de twee torens een mooie maan. Om kwart na tien staan we terug voor de poort van ons appartementsgebouw. Helaas is de prachtige ijzeren poort die daarstraks nog open stond nu dicht en staat er in de ellenlange instructies die ik ontvang van HeyMi apartments geen uitleg over hoe we deze poort moeten open krijgen. Een kleine vergetelheid zou ik zo zeggen en even zie ik ons met ons vijven al de nacht op straat doorbrengen. Gelukkig is er een noodnummer waarop we de uitbaters van het appartement kunnen contacteren en blijkt dat we gewoon op een bepaalde deurbel moeten drukken om de poort te openen. Makkelijk zat, maar je moet het wel weten.

Terug op het appartement nemen we snel een douche om fris in bed te kunnen kruipen (letterlijk in mijn geval, want als laatste in de rij moet ik mij op het einde van mijn douchebeurt tevreden stellen met koud water). Ach ja, al een geluk dat het buiten aangenaam warm weer is en dat ik mijn haar niet moest wassen.

We kruipen op tijd in bed, want volgens mijn planning moeten we morgen om acht uur aan het ontbijt zitten.