Van Vannes naar Rouen – 12 augustus 2020

Op tijd uit bed vandaag voor ons allerlaatste ontbijt in het prachtige Bretagne. Ik kan echt niets dan positieve dingen over deze streek zeggen. Voor mij had onze vakantie hier zeker nog een weekje langer mogen duren. En ik ben er zeker van dat we nog eens zullen terugkeren om Bretagne nóg beter te leren kennen.

Ik heb niet superveel honger, dus lang blijven we niet hangen aan het ontbijt. Mijn vriend gaat de Cambio halen op de parking bij het theater, parkeert hem voor de deur zodat we onze valiezen vlot kunnen inladen en weg zijn we.

We hebben er bewust voor gekozen de terugrit naar België in twee op te splitsen. Kwestie van niet de ganse dag in de wagen te zitten. Daarom hebben we een tussenstop ingelast in Rouen, befaamd voor de prachtige kathedraal, uiteraard.

Voor de lunch heb ik zin in een allerlaatste keer Bretoense pannenkoeken. Op aanraden van tripadvisor rijden we op goed geluk ergens van de snelweg en komen terecht in het charmante dorpje Saint Brice en Coglès. Helaas, het pannenkoekenrestaurant dat we op het oog hadden zit stampvol. Veel keuze is er niet in dit kleine dorpje, dus komen we terecht in burgerrestaurant La Fabrique. Niet meteen mijn eerste keuze, maar mijn caesar salad is best lekker. En mijn vriend is uiteraard blij met zijn hamburger achter de kiezen. 😉 Al bij al was het eten ok en wat meer is: het was er spotgoedkoop.

Er doen zich tijdens de rit naar Rouen verder geen noemenswaardige zaken voor en we rijden mooi op schema Rouen binnen. Daar begint het meest uitdagende gedeelte van de rit. Ons Mercure hotel bevindt zich immers in de voetgangerszone van Rouen die afgeschermd is met verdwijnpalen. We hebben bij reservatie van ons hotel een code gekregen om die verdwijnpalen te laten zakken, maar helaas blijkt deze code niet te werken. Gelukkig staat er op de paal een telefoonnummer waarnaar we kunnen bellen. De vriendelijke Fransman aan de andere kant laat ons zonder problemen de zone binnen rijden.

Aangekomen bij het hotel wacht ons (alweer) een vrij krappe parking, niet zo erg als de nachtmerrieparking in Quimper, maar veel speling hebben we toch niet bij het binnen rijden. Mijn vriend slaagt er echter in zonder problemen binnen te rijden en te parkeren. Feestje! De grootste hindernis van de dag is bij deze genomen.

We droppen onze spullen op de kamer en wandelen meteen naar de befaamde kathedraal van Jeanne d’Arc. Helaas we zijn de kathedraal een kwartiertje vóór zes uur binnen gelopen en worden we vlak voor zes uur vriendelijk, doch met aandrang aangespoord de kathedraal te verlaten, want blijkbaar sluit deze al om zes uur. Jammer, want ik ben erg gefascineerd door de boeiende geschiedenis van deze kathedraal die zwaar beschadigd raakte in de Tweede Wereldoorlog. Tot op de dag van vandaag is men nog steeds bezig de schade aan deze kathedraal te repareren. De in de kathedraal tentoongesteld foto’s van de verwoestingen maken alleszins indruk.

Nadat we weggejaagd zijn uit de kathedraal wandelen we verder door de straten van Rouen, vol met prachtige vakwerkhuizen, die contrasteren met een opvallende, moderne kerk op een plein. We lopen in de richting van de Seine en wandelen een stukje de Pont Boieldieu op. De machtige rivier stroomt doorheen het hart van Rouen onder een steeds donker wordende hemel. De donkergrijze wolken voorspellen niet veel goeds en we besluiten alvast in de richting van het restaurant te wandelen, kwestie van niet onverhoeds door een stevige regenbui overvallen te worden.

En jawel, rond 19u lossen de wolken hun lading. En die lading blijkt geen regen, maar stevige hagelbollen te zijn. We bevinden ons op dat moment net één straat verwijderd van het restaurant La Marmite. We hebben een reservatie om 19.30u, maar gaan ervan uit dat de uitbaters twee door hagelbollen gegeselde toeristen wellicht niet de toegang tot hun restaurant zullen ontzeggen.

En ja, we zijn de allereerste klanten in La Marmite, maar worden met de glimlach naar onze tafel geleid. We moeten even bekomen van de hagelbui, maar de rest van de avond verloopt verder als in een droom. Deze avond is echt een culinair hoogtepunt van onze reis doorheen Frankrijk. De vrouwelijk chefkok tovert allerlei verrassende smaakcombinaties op ons bord en haar echtgenoot die verantwoordelijk is voor de zaal zorgt voor de aangepaste wijnen. Wij zijn onder de indruk! Aangezien we voor de Menu Dégustation Surprise zijn gegaan, zullen jullie het ditmaal enkel met foto’s moeten stellen.

Na de maaltijd wandelen we opnieuw in de richting van de kathedraal, waar om 22.30u een klank- en lichtspektakel vertoond wordt. We zoeken ons een plekje tussen de gemaskerde toeschouwers en laten ons betoveren door de beelden die op de gevel van de kathedraal geprojecteerd worden. Een fascinerende mengeling tussen kunst en geschiedenis. We zijn zo onder de indruk dat we het spektakel gewoon twee keer na mekaar bekijken.

Hierdoor liggen we wat later dan we gewoon zijn in bed, maar hey, het is de allerlaatste avond van onze vakantie. Best dat we het onderste uit de kan halen. We spoelen de dag van ons af met een heerlijke warme douche en zuchten dat aan alle mooie dingen een einde komt. Deze vakantie heeft ons, tussen alle coronaperikelen door enorm veel deugd gedaan. En eens te meer besef ik, hoeveel geluk mijn vriend en ik hebben dat we de mogelijkheid hebben om te reizen en de wereld te ontdekken.

Quiberon en Vannes – 11 augustus 2020

Het is vreemd, maar ik ben nog altijd niet gewend gemaskerd mijn bord te vullen aan het ontbijtbuffet. Mijn vriend moet me regelmatig tegen houden, of ik zou ongemaskerd fruit of water gaan bijhalen. Je zou verwachten dat het dragen van een masker een gewoonte is er langzaam in slijt, maar het tegendeel lijkt waar te zijn. Ik denk er vaker niet dan wel aan.

Vandaag hebben we een bezoek aan het schiereiland Quiberon gepland. Waar het weer gisterenochtend een pak slechter was dan verwacht, is vandaag het omgekeerde het geval: de zon staat stralend aan de hemel en het is al flink warm als we ‘s ochtends op pad gaan.

Het is een uurtje rijden naar het beginpunt van de wandeling die ons langs de befaamde Côte Sauvage en de mooie witte stranden van Quiberon zal brengen. Via een landengte, aan beide zijden omgeven door water, rijden we het schiereiland op. Heel bijzonder om zowel aan onze linkerkant als onze rechterkant water te zien liggen.

We parkeren onze wagen op een pleintje in een klein dorp en starten de wandeling meteen met een hoogtepunt: de Côte Sauvage, die haar naam niet gestolen heeft, de ruige pracht van deze rotskust imponeert. Het is een pak warmer dan verwacht en we zijn bezig aan ons laatste beetje zonnecrème die onze ter huidjes moet beschermen tegen de brandende zon.

Na de ruige Côte Sauvage, zien we in de verte een kasteel omgeven door mistslierten opdoemen: le Château Turpault. Eens het kasteel gepasseerd, wacht ons een radicaal ander landschap. De ruige rotskust maakt plaats voor prachtige stranden, met talloze vakantiewoningen en appartementcomplexen. De witte stranden zijn duidelijk een geliefd vakantieoord, met springkastelen, beach bars en zelfs een heus overdekt zwembad waar kinderen kunnen leren zwemmen. Het contrast had amper groter kunnen zijn.

We lunchen op het overdekte terras van Au Bon Acceuil en zijn blij dat we even in de schaduw kunnen schuilen voor de brandende zon. De mosseltjes als voorgerecht en een lekker stukje vis als voorgerecht zorgen voor de nodige energie voor de rest van de wandeling en dat ijsje helpt ons om een beetje af te koelen. Wat de zon is ondertussen wat gedraaid, waardoor mijn rug niet langer in de schaduw is. En amai, ik voel de straaltjes zweet langs mijn rug naar beneden gutsen.

We wandelen verder op de dijk langs de stranden. Helaas is hier overal het dragen van een mondmasker verplicht. Dus puffen we nog een beetje harder. We zijn ondertussen een beetje afgeweken van onze geplande route. We verkiezen immers verder te wandelen langs de kustlijn om een beetje van een verkoelende zeebries te kunnen genieten. Ook de oostkant van het eiland heeft prachtige stranden, zij het een pak minder commercieel dan aan de zuidkant van het schiereiland. Ondertussen zijn we allebei een beetje oververhit geraakt en snakken we naar een koud drankje. Dat vinden we bij een café-brasserie die hoort bij een camping. Amai, dat vers geperst sinaasappelsap gaat vlotjes binnen!

Het laatste stuk van onze wandeling brengt ons langs de oude vuurtoren van Locmaria. We beklimmen de vuurtoren en genieten van het uitzicht op de omgeving. Quiberon lijkt me een ideale plek om een weekje op vakantie te komen. Je kan watersporten afwisselen met wandelen en fietsen of gewoon luieren op het strand.

Onze Cambio brengt ons na onze wandeling van in totaal zo’n 19 kilometer zonder problemen terug naar Vannes. In het hotel spoelen we het zweet van onze lijven en trekken we propere kleren aan voor onze laatste avond in Vannes. Voor deze feestelijke gelegenheid reserveerden we een tafeltje voor twee op het gezellige terras van Le Tandem. Op de menukaart treffen we moderne gerechten met bijzondere smaakcombinaties. Uiteraard starten we de maaltijd met de fantastische cocktail Le Tandem. Ingrediënten: chouchen (een vorm van mede, rum, citroensoep en aardbeienlikeur van Plougestel). Een schot in de roos!

Les langoustines: tièdes en raviole, cédrat, célerisotto, émulsion de la bisque:

La Pêche sauvage du moment: le filet poêlé, coco et estragon, kouign patatez, petits pois, pois gourmands:

Sorbet:

Les fromages affinés de chez Véro:

Le chocolat/framboises: petit pot de crème à l’ancienne, biscuit cacao, sorbet framboise, framboises fraîches, chantilly fèves de Tonka:

Zoetjes voor bij de thee:

Om ons eten te laten verteren, maken we na de maaltijd een laatste wandeling door de nachtelijke straten van Vannes. We lopen ditmaal wat verder dan het toeristische hart van Vannes naar de haven en ontdekken aan de rivier de Marle een hippe uitgangsbuurt. Jammer dat we hier niet iets gegeten of gedronken hebben, want het ziet er allemaal supergezellig uit. Extra punten voor de prachtige muurschilderingen met vissen en de levensgrote gorilla op een balkon. We hebben duidelijk niet genoeg tijd uitgetrokken om Vannes grondig te leren kennen. Nuja, een goede reden om nog eens terug te komen, nietwaar?

Île-aux-Moines en Vannes – 10 augustus 2020

Vandaag om 7.30u opgestaan, daar slaag ik zelfs op de meeste gewone werkdagen niet eens in. Vreemd genoeg hebben zowel mijn vriend als ikzelf niet zo geweldig goed geslapen. Gelukkig geeft het ontbijtbuffet ons een energieboost.

Tot onze grote verbazing regent het, dat hadden we totaal niet zien aankomen. De weersvoorspelling gaven immers mooi weer. We vragen ons af of we onze plannen moeten omgooien, maar besluiten toch door te zetten en naar Île-aux-Moines te rijden. Hopelijk trekt die regenbui snel over en indien niet, dan zullen onze regenjasjes deze reis toch één keer dienst gedaan hebben.

We rijden met de wagen naar Port Blanc, van waaruit verschillende boten en ferry’s vertrekken. We parkeren op een gigantische parking die al goed vol staat en zien massaal veel mensen richting het haventje wandelen. Het is even zoeken waar we aan een ticket voor de ferry naar Île-aux-Moines kunnen geraken, maar daarna verloopt de overtocht vlotjes. Een tochtje van vijf minuten met mondmasker op. Voorbij voordat we er erg in hebben. En goed nieuws: het is ondertussen gestopt met regenen en het ziet er zelfs naar uit dat de grijze wolkenlucht langzaam begint open te trekken.

Net als bij ons vorige eilandbezoek huren we een fiets, de ideale manier om een klein eiland te verkennen. En jawel, ook dit eiland heeft heel wat mysterieuze dolmen en menhirs waarvan niemand de bestaansreden kent. We fietsen meteen helemaal naar het uiterste punt van het eiland en maken van daaruit een wandeling langs de kustlijn. De wandeling brengt ons langs mooie stranden en prachtige, dikke dennenbomen. We zijn alleszins blij met de schaduw die deze oude bomen bieden, want met het wegtrekken van de wolken, begint de zon steeds harder te branden. Yep, die regenjassen hebben we duidelijk voor niets meegesleurd.

Na deze prachtige wandeling springen we opnieuw op de fiets om een plek te zoeken om te lunchen. Het is bijzonder druk in het centrum van het eiland waar de meeste restaurants zich bevinden. En het is echt zoeken naar een plaatsje. Op goed geluk komen we bij Les Embruns terecht. Helaas lukt het ons niet een plekje op het terras vast te krijgen, daarvoor is het gewoon té druk, maar we zitten binnen wel vlak aan een open raam.

Ik bestel mij een groot bord fruits de mer met een glaasje champagne daarbij. De champagne smaakt zo goed dat ik niet anders kan dan nog een tweede coupe bestellen. De dame die ons bedient, komt de vraag net op het juiste moment stellen en ik kan echt geen neen zeggen… Een goeie verkoopster!

Na de lunch is de zon echt op volle kracht gekomen. Tijd om wat af te koelen in het zeewater. Mijn vriend en ik fietsen naar een strandje waar we onze handdoeken uitspreiden en onszelf en onze rugzakken neervlijen. We durven het niet goed aan om samen te zwemmen. Er moest maar eens iemand met mijn fototoestelrugzak aan de haal gaan… Dus wisselen we af. Om te gaan zwemmen moeten we eerst bijna vijfhonderd meter te voet het water in waden om de ondiepte achter ons te laten. Het water is vrij koud, wat het heerlijk verfrissend maakt. Onze eerste (en wellicht ook laatste) namiddag op het strand.

We zijn net op tijd om onze fiets binnen te doen en kunnen rechtstreeks aan boord gaan bij de ferry van 17u. Perfecte timing!

Na even zoeken vinden we onze Cambio terug op de gigantische parking. We hebben nog geen zin om terug naar Vannes te gaan en maken een klein omweg naar de mooie haven van Arradon. We drinken iets bij L’Abri-Cotier dat een prachtig terras heeft met uitzicht op de boten. Het prachtige terras compenseert de bijzonder chaotische bediening, die er maar liefst twee keer in slaagt te vergeten dan mijn vriend een biertje besteld heeft. Gelukkig is mijn mojito royal top en genieten we van de mooie plek.

Terug in Vannes gaan we op zoek naar een plek voor het avondmaal. Bibovino heeft een gezellig terras en op het eerste gezicht een leuk aanbod. Ik bestel een plank met verschillende rilettes van vis. En amai, dat is werkelijk uitstekend, maar ook: veel te veel. Ik moet echt wringen om al dat lekkers binnen te krijgen. En jawel, ook hier serveren ze uitstekende champagne. When in France…

We zijn moe na deze goed gevulde dag en kruipen na het avondmaal vroeg in bed.

De megalieten van Carnac en Vannes – 9 augustus 2020

Om op gepaste wijze afscheid te nemen van het Thalasso Concarneau Spa Marin Resort Hotel in Concarneau hebben we ditmaal een zeer uitgebreid ontbijt besteld. We hebben ondertussen ons lesje geleerd!

Na het ontbijt pakken we onze valiezen en rijden we naar de laatste bestemming van deze vakantie: Vannes. Onderweg hebben we een tussenstop gepland om de befaamde megalieten van Carnac te bezoeken. We parkeren onze wagen op een vrij lege parking en beginnen aan een wandeling langs rijen en rijen menhirs. Zeer indrukwekkend. Alleen jammer dat het niet mogelijk is om tussen de menhirs te wandelen: een omheining scheidt ons van deze getuigen van een in mysterie gehuld verleden. Want ja, op de site staan wel een aantal plakkaten die gissen naar de bestaansreden van deze velden, maar laten we eerlijk zijn: hoeveel onderzoek hiernaar ook zal verricht worden: de échte reden van deze bijzonder groepering van rechtopstaande stenen zullen we nooit weten.

Mijn vriend en ik wandelen langs het omheinde menhirveld tot aan het officiële onthaalcentrum. We informeren of het nog mogelijk is die dag een geleide wandeling te boeken, om op die manier toch dichter bij de menhirs te geraken. Helaas, alles is volzet. Om onze teleurstelling te verbijten kopen we dan maar een biologisch waterijsje en wandelen we verder langs de fascinerende megalieten.

Op de informatieborden langs de omheining lezen we over een plaatselijke actiegroep die ijvert voor het neerhalen van de omheining en het openstellen van de site voor iedereen. Tegelijkertijd trekt de actiegroep ook stevig van leer tegen te plannen om van deze plek een soort attractiepark te maken. En ik volg helemaal. Zo’n wonderbaarlijke plek zou vrij te bezoeken moeten zijn door iedereen. Je kan dan nog geld vragen voor geleide bezoeken of de mensen vragen een vrijwillige bijdrage te doen om deze plek te onderhouden. Op mijn bijdrage zouden ze alvast kunnen rekenen!

Maar goed, de omheining staat er nog steeds en wij wandelen in de warme middagzon langs de velden met rijen en rijen menhirs. De wandeling voert ons vervolgens een stukje het bos in naar Tumulus Saint-Michel, een neolithische grafheuvel met op de top een zestiende-eeuws kerkje. Het is ondertussen al 14u en we hebben nog niets gegeten… We laten de grafheuvel dus even links liggen en wandelen naar het naast de grafheuvel gelegen Hotel Le Tumulus (qua originaliteit kan deze naam tellen!). We melden ons aan bij de receptie in de hoop dat het restaurant nog open is. Helaas… Gelukkig biedt de vriendelijke dame ons een alternatief aan: een driegangenmenu geserveerd in glazen weckpotten. Klinkt interessant!

We vinden een plekje in de prachtige tuin onder de schaduw van een grote boom met uitzicht op het zwembad. Niet slecht, helemaal niet slecht. En onze menu in potjes is ook verrassend lekker. Goed concept eigenlijk: de potjes worden wellicht een dag op voorhand klaargemaakt en hoeven dan enkel geserveerd en in sommige gevallen opgewarmd te worden.

Na deze bijzonder prettige lunch beklimmen we de tumulus en genieten van het uitzicht op de omgeving. We kunnen zien tot aan de zee! We wandelen doorheen het bos terug naar onze wagen en rijden vervolgens verder naar Hotel Escale Oceania in Vannes. We checken in en droppen onze valiezen op de kamer. De kamer is proper maar zo klein dat er amper ruimte is om onze twee valiezen open te leggen. Nuja, geen erg, op vakantie dient een hotelkamer voor ons toch alleen maar om te slapen, te seksen en te douchen.

We parkeren onze wagen een beetje verder van het hotel, waar we gratis kunnen parkeren en lopen te voet naar het centrum van Vannes. Vannes is een gezellig stadje met mooie vakwerkhuizen, een prachtige kathedraal en indrukwekkende omwallingen. Wij zijn alvast onder de indruk. Ook hier is de stempel van Vauban zichtbaar aanwezig in de versterkingen en bijhorende torens.

In het toeristische gedeelte van Vannes is het op de koppen lopen en zelfs met mondmasker op voelen we ons niet helemaal op ons gemak. Om te vermijden dat we in een toeristenval terecht komen, reserveren we via The Fork bij Indisch restaurant L’Indus een beetje buiten het stadscentrum gelegen. Wij zijn de eerste klanten van de avond en krijgen een tafel met kraakwit gesteven tafelkleed vlakbij het raam. Uiteraard bestel ik mijn favoriete Indische drankje: een mango lassi. Het eten is zeer lekker en we zijn opgelucht wanneer er toch een paar andere klanten het restaurant binnen stappen. Zou zonde zijn, mocht dit restaurant overkop gaan.