Deze vakantie zijn er drie jobstudenten in mijn team gepasseerd. Ze hadden amper meer verschillend kunnen zijn.
De eerste was een donker meisje van Afrikaanse herkomst met lange nepnagels die amper een woord zei. Haar taak was het archief van ons team op orde te zetten en daarvoor hadden we speciaal een cockpit ingericht met al de dossiers die opgeschoond en geklasseerd moesten worden. In het begin heb ik moeite gedaan om een gesprek met haar aan te knopen en haar aan te moedigen eens een babbeltje te komen doen op de werkvloer. Ze vond het duidelijk niet nodig zich sociaal op te stellen en bleef liever in haar eentje tussen de dossiers zitten, alwaar ze ettelijke keren betrapt werd op slapen op de werkvloer. Tja, het leven van een student kan zwaar zijn, zeker?
De tweede was een rechtenstudente van Russische afkomst waarvan ik hoge verwachtingen had, want haar CV zag er veelbelovend uit. Helaas, een CV dat er op papier goed uit ziet, is nog geen garantie op een goede werkkracht. Ze had nochtans een interessante achtergrond: op haar twaalfde naar België verhuisd met haar gezin na in Rusland en Oekraïne gewoond te hebben. En van een rechtenstudente in het voorlaatste masterjaar verwacht ik toch een zekere nauwkeurigheid en daadkracht. Dat viel tegen. Sociaal was ze genoeg, maar werken was duidelijk niet haar sterkste punt.
Ze kwam ‘s ochtends systematisch te laat, zat voortdurend op haar smartphone naar Zalando te surfen (heb haar de volle dertig dagen nooit twee keer in dezelfde outfit gezien) en de kwaliteit van het werk dat ze afleverde was ondermaats. Helaas signaleerde mijn collega die haar moest opvolgen mij dit pas toen de maand er bijna op zat. Anders had ik de jobstudente kunnen aanspreken op haar ondermaatse prestaties. Voor amper twee dagen vond ik het de energie niet waard. Ze zal nog hard moeten veranderen om te kunnen meedraaien in internationale context, zoals haar droom is. Trouwens nog nooit iemand tegen gekomen die zo shopverslaafd was. Ofwel ging ze ‘s middags in Brussel winkelen (niet in de Nieuwstraat, want dat was niet exclusief genoeg) ofwel plaatste ze bestellingen op Zalando. Ze vertelde dat ze elke week (!) wel iets kocht op Zalando. En blijkbaar was het de papa die al die kleren betaalde. Russische maffia, ik zeg het jullie!
Derde keer, goeie keer. En dat geldt duidelijk ook voor jobstudenten. De laatste jobstudent die bij ons aan de slag is gegaan en zich momenteel vol overgave op onze archief heeft gestort, is duidelijk uit het juiste hout gesneden. Een slimme kerel van Turkse afkomst met een sterk Hollands accent doordat hij in Nederland is opgegroeid. Eindelijk een jobstudent die zich met enthousiasme van zijn job kwijt, werk ziet en zelf voorstellen formuleert. Mocht ik nog een vacature in mijn team hebben, ik zou hem zo een job aanbieden. En hij is nog knap om naar te kijken ook. 😉
