Dinsdagavond vloog ik terug naar België. Een onverwacht snelle terugkeer naar mijn geboorteland en mijn oude vertrouwde werkgever na een – toegegeven – mislukt avontuur in Zwitserland. Het was voor mij een harde confrontatie met het feit dat, ondanks mijn twee universitaire diploma’s, leidinggevende ervaring en talenkennis, niemand in Zwitserland op mijn competenties zat te wachten. Gelukkig was mijn vorige werkgever zo vriendelijk mij uit te nodigen om deel te nemen aan een bevorderingsprocedure en kan ik op de valreep van het oude jaar in een gloednieuwe functie als teamverantwoordelijke starten.

Met een grote koffer van 21 kilo en een kleine koffer voor de handbagage met daarin alles wat ik de komende maanden nodig heb om te overleven en drie marmites, stapte ik het vliegtuig op. Klaar om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen in een nieuwe stad. De komende maanden zal ik immers doorbrengen op een onlangs gerenoveerde studio van een ex-collega in Borgerhout. Een gelegenheid om een andere wereldstad te leren kennen, want ons eigen appartement in Leuven in immers nog verhuurd tot half september.

Ik was blij dat ik nogmaals beroep kon doen op de gastvrijheid van mijn lieve vriendin Goofball en haar gezin. Mijn hart maakt telkens een sprongetje als ik de enthousiaste stemmetjes van haar twee zoontjes hoor. Ik voel me al bijna deel van de familie. Zelfs de babysitters zijn ondertussen al oude bekenden. 😉

We smulden gezellig samen van het vleesbrood met veenbessen dat Goofball had klaargemaakt en ik voelde de nervositeit uit mijn lijf wegebben. Uiteindelijk had ik, toen het nieuws van mijn terugkeer bekend gemaakt werd, niets dan positieve reacties ontvangen van mijn collega’s. Mijn fysieke terugkeer de volgende dag zou ongetwijfeld wat onwennig zijn, maar ik had er vertrouwen in dat het wel zou loslopen.