Maar toch naar de Russische les geweest en er achteraf helemaal geen spijt van gehad. De juf was net begonnen met een nieuw thema, dus ik kon gemakkelijk inpikken en de woordenschat lag me wel. Wie praat er niet graag over het weer? En we kregen nog een extra bonus: vuurwerk tijdens het laatste half uur. Ok, ok, dat was wel voor de opening van de kerstmarkt, maar toch.
russisch
Kerstfeestje #3
Woensdagavond bracht ik door in de Notre Dame in het gezelschap van de mede-leerlingen van mijn nieuwe klas Russisch. Na het allerheiligenverlof besliste ik een jaartje pas op de plaats te doen en van het vijfde jaar naar het vierde terug te keren. Door de drukte op het werk had ik al te veel lessen van het vijfde jaar gemist en ik had het gevoel dat een herhaling van de grammatica van de werkwoorden van beweging in het vierde jaar geen kwaad kon. En ik moet eerlijk bekennen, het ontbrak me aan energie om de gemiste lessen op andere momenten bij te benen. Russisch is nu eenmaal geen Spaans, waar ik zonder al te veel inspanning goede punten kan halen. Ik moet toegeven dat ik me even een loser vond, maar mijn vriend wist me ervan te overtuigen dat Russisch nog altijd een hobby is en stress hebben voor je hobby is belachelijk. En daar had ik niet van terug.
In het vierde jaar blijken trouwens heel leuke mensen te zitten. Meer mensen van mijn leeftijd en met een gelijkaardige achtergrond. Zo maakte ik kennis met een industrieel ingenieur die controles uitvoert bij bouwers van vliegtuigonderdelen. We hadden het over het ongeluk met de Air France 447 en hoe de meeste vliegtuigongelukken te wijten zijn aan een menselijke fout. Ik maakte ook kennis met een vrouwelijke rechercheur en had vervolgens met de industrieel ingenieur en twee oudere heren een heel interessante discussie over de staking, de huidige economische situatie, de zin en onzin van de maatregelen van Quickie, hoe grote bedrijven als ArcelorMittal en Electrabel niet moeten bijdragen om de put te vullen en de tegenstelling die er lijkt te ontstaan tussen de oudere generatie babyboomers en hun kinderen. Heel boeiend!
Добрые намерения
Laat het hier en nu gezegd zijn dan ik deze grote vakantie van mijn (schaarse) vrije tijd gebruik zal maken om de leerstof Russisch van het derde en vierde jaar te herhalen als voorbereiding op het vijfde. Ik vind Russisch een prachtige taal en zou deze graag écht onder de knie krijgen. En alhoewel ik goede punten had dit jaar, voel ik me in een gesprekssituatie nog altijd heel onzeker. En ja, ik weet dat je een taal pas echt kan beheersen als je erin ondergedompeld wordt. Maar ik ben echt gemotiveerd om volgend jaar het maximum uit de lessen te halen door me goed voor te bereiden en de huistaken te maken. Iets wat ik dit jaar al te vaak heb nagelaten. Met als excuus te weinig tijd. Awoert aan mezelf.
En ik ga proberen elke dag naar een filmpje op http://www.ntv.ru te kijken!
Frustrerend
Ik kom altijd met een ontevreden gevoel terug van zo’n mondeling examen. Je wil vanalles vertellen maar de woordenschat ligt niet klaar op je tong. Je kan er niet opkomen, terwijl je het woord wel degelijk kent, maar het blijft net buiten bereik. Frustrerend. Vooral bij het examen Russisch was dit een probleem. Omdat ik nog niet gestudeerd had voor het mondeling, zat de woordenschat nog niet goed genoeg in mijn hoofd. En in tegenstelling tot bij Spaans, waarbij ik al wel eens een Italiaans woord durf “verspaansen”, is dit bij Russisch geen optie. Enfin, ik had natuurlijk in de loop van het jaar ook harder kunnen studeren, zoals die brave gepensioneerde leerkrachten bij mij in de Russische les. Dan was het voorzeker ook wat vlotter gegaan.
Analoge technologieën
De juffrouw Russisch wilde ons tijdens de les een fragment tonen van een theaterstuk. Het fragment in kwestie stond op een ouderwetse VHS-band. Je weet wel, zo’n ding dat na veelvuldig gebruik zwarte strepen op het beeld tevoorschijn tovert. De VHS-cassette werd in een videorecorder gestopt, die zonder twijfel nog uit de vorige eeuw dateerde. Uiteraard werkte het ding niet meer en kwam er bij het uitnemen van de cassette een sliert bruine band achterna. Ach, de herinneringen. En dan te bedenken dat ik al bijna vergeten was dat zulke dingen überhaupt bestonden. Het is verbazingwekkend hoe snel het comfort van al die nieuwe digitale technologieën vanzelfsprekend wordt.
De koning met de grijze ogen
Mijn Russische solo-voordracht kon op iets minder enthousiasme rekenen dan ons Spaans gedicht. Niet geheel onverwacht, want het was duidelijk dat onze Poolse caballero moeilijk te overtreffen zou zijn. Ik vond het organisatorisch ook wat minder dan maandag. Er waren nu twéé podia, in plaats van één. Wat an sich een goeie beslissing was, want er was maandag echt te weinig ruimte voor al de toeschouwers. Maar de locatie voor het tweede podium was alles behalve ideaal: vlakbij de kille hoofdingang en de valven die een goed uitzicht belemmerden. Het publiek was ook zeer ongelijk verdeeld. Denk dat het merendeel in het gezellig warme gedeelte stond en aan ons podium enkel de klassen stonden die zelf een gedicht voordroegen.
Daarbovenop was er een enthousiaste secretariaatsmedewerker die haar kans schoon zag en na elk optreden van een klas gedichten naar eigen keuze kwam voordragen. Uiteraard heb ik niets tegen poëzieminnende secretariaatsmedewerkers, maar is het niet de bedoeling de leerlingen zelf de gelegenheid te geven een gedicht naar voren te brengen? Na het zoveelste optreden van de secretariaatsmedewerker begon het een beetje genant te worden.
Eén van mijn klasgenootjes Russisch wilde last minute nog een lied brengen, met banjobegeleiding, maar laat ons zeggen dat mijn andere klasgenootjes dit niet echt zagen zitten. Vijf minuten voorbereidingstijd voor een optreden is dan ook echt te weinig, zeker als je een moeilijke Russische tekst moet zingen. En niemand had zin om af te gaan op dat podium. Misschien iets voor volgend jaar.
Persoonlijk ben ik trotser op mijn Russisch gedicht dan op het Spaanse, waar ik maar één lijntje moest zeggen. Russisch kan soms een echte tongbreker zijn, maar ik had goed geoefend en het kwam er heel vlot uit. Ik herinnerde mij mijn vroegere dictielessen en probeerde de dichtregels langzaam en met afwisselende intonatie uit te spreken, zodat ook de luisteraars die geen Russisch konden, er iets aan hadden. Het onderwerp van het gedicht was ook lekker dramatisch, dus dat paste perfect. Ik was alleszins zeer blij met de complimenten die ik achteraf van de leerkracht Russisch (een native speaker) kreeg.
Volgend jaar doe ik zeker opnieuw mee.
Сероглазый король
Слава тебе, безысходная боль!
Умер вчера сероглазый король.
Вечер осенний был душен и ал,
Муж мой, вернувшись, спокойно сказал:
“Знаешь, с охоты его принесли,
Тело у старого дуба нашли.
Жаль королеву. Такой молодой!…
За ночь одну она стала седой”.
Трубку свою на камине нашел
И на работу ночную ушел.
Дочку мою я сейчас разбужу,
В серые глазки ее погляжу.
А за окном шелестят тополя:
“Нет на земле твоего короля…”
Dit is het Russische gedicht van Ахматова Анна Андреевна dat ik zal voordragen tijdens de gedichtenweek in het CLT. Uiteraard was ik de enige vrijwilliger in de klas die bereid was om op een podium te gaan staan met een microfoon. Het is grappig hoe de aanpak van de juffrouw Russisch hemelsbreed verschilt van die van de juffrouw Spaans (niet toevallig één van de initiatiefnemers). In de Spaanse les hebben we al twee keer vijftig minuten aan de vier gedichten besteed die we in groep zullen brengen. De juffrouw Spaans heeft me zelfs zo enthousiast gekregen dat ik in een vlaag van verstandsverbijstering een kartonnen zwaard en toren gefabriceerd heb. En vandaag heb ik daar nog een nep witte roos aan toegevoegd. Spijtig dat er geen prijzen te winnen zijn voor de beste act. 😉
De juffrouw Russisch is daarentegen maar een matig minnaar van de gedichtenweek. We hebben het gedicht dat ik moet brengen nog geen enkele keer gelezen in de les en ze heeft de andere leerlingen helemaal niet aangemoedigd om deel te nemen. Ik zal dus in mijn uppie in het Russisch moeten declameren. Al een geluk dat ik een goed verstaanbare, zij het gezongen, youtube-versie van het gedicht gevonden heb. Aan de andere kant, wie zal het weten als ik al die vreemde woorden verkeerd uitspreek? Buiten mijn klasgenootjes en de weinig studenten Russisch van de hogere jaren. Als ik de mist in ga, zal het tenminste met overtuiging zijn.
Gagaku (bis)
Pijnlijk moment tijdens de Russische les gisteren: ik was aan het vertellen over hoe onmooi (eufemisme) ik het gagaku-concert had gevonden, zegt een mede-studente van mij: “Ach, gagaku, daar ben ik een grote fan van. Hopen cd’s heb ik daarvan thuis.” Ik, terugkrabbelend: “Ja, dat is waarschijnlijk een acquired taste.”
Eerste les Spaans
Wat een contrast met drie jaren zwoegen en zweten op Russisch en Japans! Zo vlot dat die eerste les ging, ongelooflijk. Alle woordjes makkelijk te verstaan, geen nieuw schrift moeten leren, meteen vertrokken voor een kennismakende babbel in het Spaans en een nieuwsbericht begrijpen bleek ook een fluitje van een cent te zijn. Piece of cake. Alleen opletten dat ik Spaans en Italiaans niet door mekaar begin te mixen, want er durfde al eens een Italiaans woord in mijn zinnen sluipen. En de uitspraak, daar zal ik ook nog wat op moeten oefenen.
PS: Ja, ik weet dat het waanzin is om drie talen te volgen, maar mijn vriend wilde er graag een tweede taal bijnemen (hij volgt geen Russisch) en ik kon hem toch moeilijk Spaans zonder mij laten doen! Het is sowieso het laatste jaar Japans, dus nog even doorbijten.
Op de trein
Ik had hem direct in de gaten, toen ik de trein opstapte, een lange blonde man, druk aan het praten in zijn gsm in een taal die ik dadelijk herkende als Russisch. En aangezien Russen altijd mijn interesse opwekken, hield ik hem en zijn kroost vanachter mijn lectuur in de gaten. Hij reisde samen met een stuk of vijf jongens van lagereschoolleeftijd, die verspreid in de wagon zaten te spelen en te kleuren. En wat ik zo prachtig vond: hij sprak Russisch tegen de kinderen, terwijl zij de ene keer in perfect accentloos Nederlands en de andere keer in het Russisch antwoordden. Schijnbaar moeiteloos switchten ze tussen deze twee talen. En dat de vader het Nederlands zelf goed onder de knie had, bleek uit een telefoongesprek waarin ik hem foutloos Nederlands (met een prachtig Russisch accent) hoorde spreken.
Ooit hoop ik zo vlot in het Russisch te zijn, als die man was in het Nederlands. Al realiseer ik me maar al te goed, dat je daarvoor voor een langere periode naar Rusland zou moeten gaan.