Gisteren spoorde ik naar Roeselare alwaar ik afgesproken had met mijn West-Vlaamse vriendin met het pittige accent. Na een treinrit van iets meer dan twee uur, stond ze mij op te wachten aan het splinternieuwe station van Roeselare. ‘t Is duidelijk dat de renovatiebudgetten van de NMBS nog niet op waren toen ze dit station vernieuwden. Al stel ik mij stilletjes de vraag of dit wel een investering is die optimaal rendeert.
Mijn vriendin stelde voor om Roeselare in te trekken voor cocktails als aperitief. Een uitstekend idee, als je het mij vraagt! We belandden in de charmante binnentuin van Viva Verne, een zaakje waar ik zeker trouwe klant zou zijn, mocht dit zich in Leuven bevinden. Ik bestelde een Lazy Red Cheeks (mijn vriend zou zeggen dat ik zó voorspelbaar ben) en we knabbelden van een portie brokkelkaas Roeselare Oud, zout, maar heel lekker. Ondertussen praatten we over de dingen des levens. Mijn vriendin maakt momenteel een moeilijke periode door in haar relatie en na mijn eigen relatiedip in het najaar van 2018 kan ik daarover wel een woordje meepraten.
Na een tijdje buiten zitten begon ik het een beetje koud te krijgen. (Waar blijft de ons beloofde hete zomer? Tot nu toe komt 2019 zelfs niet in de buurt van de fabuleuze zomer van 2018, die voor altijd in mijn geheugen gegrift zal staan als de mooiste zomer ooit.) Tijd om andere oorden op te zoeken dus. Tweede halte van de avond: Café Mojo. Mojo is een typische bar met van die ouderwetse zetels en staande lampen, minder mijn ding dan het modernere en hippere Viva Verne en het rook er ook iet of wat onfris. Wij hadden het ganse café voor ons alleen dus keuze zat uit zetels om ons in neer te vlijen. Ik vermoed dat dit meer een plek is om na het eten nog iets te gaan drinken. Omdat het niet altijd cocktails moeten zijn, bestelde ik een glaasje huischampagne, die heel erg lekker was.
Na ons bezoekje aan Roeselare was onze volgende halte Rumbeke, waar mijn vriendin nu tijdelijk in een huurhuis woont. Na een korte rondleiding in haar nieuwe woonst wandelden we van daaruit naar het Mango Café. Een brasserie genoemd naar mijn favoriete vrucht, dat kan niet slecht zijn! De brasserie zat stampvol toen wij er aankwamen en de bediening vroeg ons even plaats te nemen aan een tafeltje op het terras tot er binnen een tafel vrij kwam. En dus dronken we noodgedwongen ons derde aperitief van de dag. Al kwam de spumante rosé niet in de buurt van de champagne die ik eerder gedronken had.
Gelukkig moesten we niet te lang wachten voordat er een tafeltje vrij kwam. Ik bestelde één van mijn favoriete brasseriegerechten: tomaat garnaal. Ik moet zeggen, die West-Vlamingen weten wat lekker is: zelden zo’n grote portie garnalen op mijn bord gekregen. Tijdens de avond realiseerden we ons trouwens dat we elkaar al 15 jaar kenden. Een reden om te klinken!
