Deze ochtend moeten we niet aanschuiven om een plekje aan het ontbijtbuffet te bemachtigen en we kunnen zelfs met vier aan één tafel eten. Succes!
Vandaag staat er een bezoek aan de Torre dos Clérigos op het programma. De eerstvolgende beklimming is om 10.45u. We kopen een combiticket waarmee we ook het Palácio da Bolsa en een museum kunnen bezoeken. Dat museum stond niet op ons lijstje met must see plekken, maar soms moet een mens zich eens laten verrassen.
In afwachting van de beklimming bezoeken we eerst de kerk en het bijhorende museum, die beide op zich al indrukwekkend zijn. Om 10.45u stipt beginnen we aan de beklimming van de toren. We staan redelijk snel boven en genieten van het uitzicht op Porto rondom ons. Eindelijk nog eens een aanleiding om de telelens van mijn digitale reflexcamera boven te halen. Want de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik steeds vaker gewoon voor het gemak van mijn iphone camera kies.
Vanaf de Torre dos Clérigos wandelen we naar beneden richting de Douro. Het is behoorlijk warm, dus lassen we rond twaalf uur een ijsjespauze in bij Boutique do Gelado. Aangezien het te warm is in de vlakke zon op het terras voor de ijsjeszaak, smullen we ons ijsje op binnen in de airconditioning.
Na gesmuld te hebben van ons ijsje, wandelen we verder naar Palácio da Bolsa. Het is echter niet mogelijk het beursgebouw vandaag te bezoeken, omdat het is afgehuurd voor een privé evenement. Geen erg, we boeken meteen een rondleiding voor morgen 15u.
Met ons combiticket bezoeken we vervolgens het MMIPO Museum (Museu e Igreja da Misericórdia do Porto). Veel verwachten we niet van dit bezoek, maar kijk eens aan, we zijn aangenaam verrast. Het museum heeft een mooie collectie religieuze kunst en blijkt ook nog eens een heel interessante geschiedenis te hebben. Dit gebouw deed van de helft van de zestiende eeuw tot 2013 dienst als hoofdkantoor van de Santa Casa da Misericórdia, een eeuwenoude liefdadigheidsinstelling in Porto. In de Fons Vitae zaal treffen we een indrukwekkend houten plafond en een prachtig schilderij van Christus aan het kruis als bron van het leven. De Galeria dos Confeitores is een grote zaal in gietijzer en glas, die jammer genoeg niet helemaal tot zijn recht komt omdat er aan de naakte muren geen kunstwerken (meer?) hangen. We eindigen ons bezoek in het barokke kerkje dat in de 18de eeuw herwerkt werd door Nicolau Nasoni. Continue reading →
We starten de dag met een beetje chaos aan het ontbijt. Het is zo druk dat er geen vrije tafels meer zijn. We worden naar een soort gang geleid waar we vriendelijk verzocht worden te wachten tot iemand van de bediening ons komt halen. Er staan daar nog wat mensen te draaien, dus we zijn niet de enigen die in het ontbijtspitsuur beland zijn. 8.30u is duidelijk het favoriete ontbijtuur van veel gasten in dit hotel.
Na een dikke tien minuten wachten, krijgen we een tafel voor vier toegewezen. We genieten uitgebreid van het ontbijtbuffet. Applaus voor de English breakfast opties en heel veel vers gesneden fruit. Er is ook een bijzonder interessante pannenkoekenmachine die volautomatisch pannenkoeken maakt. Je hoeft enkel te zwaaien voor de sensor en er komt na een drietal minuten zowaar een kant en klare pannenkoek uit. Je hoeft zelfs geen deeg of iets dergelijks toe te voegen, dat doet de machine allemaal zelf.
Aangezien we om drie uur in de namiddag een food tour gepland hebben, zijn we van plan het middagmaal over te slaan en de eetlust op te wekken door een wandeling in de buurt. Ik heb in mijn boekenkast nog een oude Capitool gids van Portugal terug gevonden en het hoofdstuk over Porto heeft een wandeling. Ideaal, dus.
Spijtig genoeg is een groot gedeelte van Porto getransformeerd in een enorme bouwwerf voor de nieuwe, roze metrolijn (Linha Rosa). Gigantische bouwputten en grote machines laten littekens na in het stadsweefsel. Uiteraard kan ik alleen maar toejuichen dat Porto volop de kaart van het openbaar vervoer trekt. Alleen loopt deze nieuwe metrolijn, zoals zoveel openbare werken van dit kaliber, serieuze vertraging op. Benieuwd wanneer de metrolijn effectief zal open gaan.
Soit, we starten de wandeling in het station van São Bento dat van binnen versierd is met prachtige azulejos. Alleen jammer dat over een aantal tegeltaferelen een soort gaas geplakt is (als bescherming?) waardoor de kleuren wat doffer zijn.
Onze volgende stop is de beroemde kathedraal en bijhorend klooster van Porto. De kloostergang is prachtig en ook hier treffen we talrijke azulejos aan. De plafonds van het klooster zijn rijkelijk versierd met houtsnijwerk en plafondschilderingen. We beklimmen de toren van de kathedraal en genieten van het uitzicht. In de kathedraal zelf bewonderen we het overdadig met verguldsel versierde koor. In het koor vindt op dat moment een kleine plechtigheid plaats voor Amerikaanse pelgrims. We zien hier in Porto trouwens heel veel peregrinos onder weg naar Santiago de Compostela. De Sint-Jacobsschelpen zijn overal in het straatbeeld aanwezig.
Voor onze jaarlijkse citytrip met de ouders van mijn vriend kozen we dit jaar Porto uit. Een bestemming die al lang op mijn lijstje stond, maar waar ik wegens te dure vluchten nog niet geraakt was. En eerlijk, ook nu waren de vluchten naar Porto aan de dure kant, maar hey, ‘t is niet dat we tegenwoordig veel interest op ons spaargeld krijgen, he? We werken hard genoeg! En sinds de ouders van mijn vriend aan een cursus beleggen begonnen zijn, heb ik de indruk dat er ook wat meer af kan. 😉
We treffen de ouders van mijn vriend om 12u in Zaventem, waar we eerst gezellig samen lunchen bij Le Pain Quotidien, ondertussen bijna een traditie! Ik geniet van een lekkere avocado toast met ei. Alvast een goed begin van onze trip.
Tot onze niet geringe verbazing (we zijn het anders gewoon) verloopt alles vlotjes en zitten we mooi op tijd op het vliegtuig, dat stipt volgens de planning vertrekt.
We landen zonder problemen in Porto, halen onze valiezen op en wandelen naar de uitgang; waar de chauffeur van onze taxi al op ons staat te wachten. Vlotjes!
Het is vrij druk op de route van de luchthaven naar ons hotel, omdat het spitsuur is. De taxichauffeur is heel vriendelijk en babbelt honderduit.
Rond half vijf zijn we in het Legendary Porto Hotel, gelegen in het hart van Porto. De kamers vallen mee en ook de locatie lijkt op het eerste gezicht ideaal.
We frissen ons wat op en trekken om zes uur de stad in. We stoten meteen al op een groep van vier in het zwart uitgedoste mannen die op de trappen van de Santo Ildefonso kerkfado brengen. We slenteren vervolgens wat rond op een marktje dat zich op het plein voor ons hotel bevindt. De kraampjes verkopen veel handwerk en lokale producten. De ouders van mijn vriend kopen meteen al een bolletje kaas voor de buurvrouw die op hun katten past. Kunnen we dat ook al van de lijst schrappen.
Vervolgens wandelen we langs de gerestaureerde restanten van de oude Fernandomuur uit de veertiende eeuw naar de Ponte Dom Luís I, een indrukwekkende stalen constructie ontworpen door ingenieur Théophile Seyrig, een Belgische compagnon van Eiffel. Het fijne aan deze brug is dat er enkel sporadisch een tram passeert en je verder als voetganger gans de breedte van de brug kan innemen. Het uitzicht vanaf de brug op de Douro en omgeving in het avondlicht is prachtig.
Vandaag om acht uur uit de veren. Da’s bijna uitslapen. 😉 We genieten op het gemak van ons laatste ontbijt in Ponta Delgada. We pakken onze valiezen voor de allerlaatste keer, checken uit en laten onze valiezen achter bij het vriendelijke personeel van Casa do Páteo.
Het is heel heel warm vandaag. Reden te meer om het rustig aan te doen en verkoeling te zoeken in de botanische tuinen van Ponta Delgada.
De eerste Botanische tuin die we bezoeken, de Jardim Botânico António Borges is gratis. We zien een moedereend met haar kuikens en genieten van de mooie bomen en de overvloedige natuur. De volgende botanische tuin op ons lijstje, is helaas dicht, maar die vlak daarnaast, de Jardim Botânico José do Canto, is wel open. We zijn onder de indruk van de prachtige Australische bomen met de gigantische wortels.
Voor onze laatste lunch keren we terug naar de pier met de vele restaurants. En zo belanden we bij een ramenrestaurant. Een pikant noedelsoepje doet altijd deugd! Onderweg terug naar het hotel springen we nog even binnen in de Igreja de São Pedro en pik ik een laatste gelato mee: een simpel bolletje vanille als afsluiter van deze mooie vakantie.
Vervolgens halen we onze koffers op in het hotel en verwissel ik mijn flipflops voor mijn wandelschoenen voor de vlucht naar huis. Helaas, aan alle mooie liedjes komt een einde. Maar ik ben er zeker van dat we nog eens zullen terug keren naar de Azoren, een prachtige vakantieplek die nog niet volledig is dichtgeslibd met toeristen.
We wandelen voor de laatste keer naar de ondergrondse parking bij de haven en betalen opnieuw ons parkeerticket bij de receptie (die automaten zijn echt onbetrouwbaar). Bij een benzinestation vlak voor de luchthaven vullen we de brandstoftank van onze huurwagen en daarna leveren we onze laatste, minst favoriete wagen in bij AutAtlantis. Op de kleine luchthaven kopen we nog snel wat likeurtjes voor de ouders van mijn vriend en checken we onze koffers in.
Ik koop vervolgens nog wat koekjes voor mijn collega’s en dan is het tijd om te boarden. Stipt op tijd! Dat gebeurt ook niet vaak. Bij het opstijgen genieten we van een werkelijk prachtig uitzicht op São Miguel. Fantastisch! In het begin van de vlucht is er even wat commotie aan boord, omdat iemand onwel is geworden. De crew vraagt zelfs via de intercom of er medisch personeel aanwezig is op de vlucht. Maar gelukkig lijkt het mee te vallen en moet onze vliegtuig niet terugkeren naar de luchthaven.
De vlucht verloopt verder vlotjes en we landen zonder problemen in Zaventem. Veel mooie herinneringen rijker en één lens armer.
Na een deugddoende nachtrust genieten mijn vriend en ik van het uitstekende en elke dag variërende ontbijtbuffet in ons hotel. Na het ontbijt rijden we met onze huurwagen naar Sete Cidades voor onze uitgestelde self guided tour. De weersvoorspellingen geven een bewolkte en regenachtige dag, maar tijdens de rit zelf houden we het droog. We zijn alleszins op alle mogelijke weersomstandigheden voorzien. Vlak voordat we onze bestemming bereiken, kunnen we alvast genieten van een prachtig uitzicht op het meer van Sete Cidades.
We parkeren onze wagen op een parkeerplaats in de buurt en stipt om 10u melden we ons aan bij het Adventure Center van Futurismo. Ter plekke krijgen we een fiets en een helm. Tot onze grote verbazing schijnt de zon volop en is het stevig warm. Die weersvoorspellingen zitten er dik naast. Niet dat we klagen!
We fietsen rond het kratermeer van Sete Cidades waarvan het ene gedeelte blauw is (Lagoa Azul) en het andere gedeelte groen (Lagoa Verde). Beide delen van het meer worden door een brug van elkaar gescheiden. De reden van het kleurverschil is dat het groene gedeelte van het meer ondieper en kleiner is dan het blauwe gedeelte. Dit zorgt voor meer voedingsstoffen in het water, wat een groene kleur veroorzaakt.
De fietstocht op een vlakke, brede zandweg langs het meer is erg gemakkelijk en dus verre van avontuurlijk. Er rijden spijtig genoeg veel wagens op de stoffige wegen rond het meer, waardoor ik veel last heb van stof in mijn ogen. Omdat ik harde lenzen draag, beginnen mijn ogen heel hard te tranen als daar stof in komt. Behoorlijk vervelend en dat maakt dat ik minder van de fietstocht kan genieten dat gehoopt.
Na anderhalf uur zijn we terug bij ons vertrekpunt en stappen we over op onze kano. Eén van de medewerkers van Futurismo vindt het blijkbaar heel bijzonder dat ik met een kleedje aan ga kayakken. Hij kent er niks van, want ik heb voor deze gelegenheid een speciaal sneldrogend kleedje aangetrokken dat zich uitstekend leent tot kayakken! Het kayakken is trouwens veel leuker dan het fietsen en is echt ontspannend. Al moet ik bekennen dat mijn vriend het merendeel van het werk doet. Die selfies maken zichzelf niet, he!
Rond half één meren we onze kayak aan. Na me wat opgefrist te hebben in de toiletten, wandelen we over het gras richting het meer, helaas door een verkeerde beweging stoot ik mezelf met het beentje van mijn bril in mijn linkeroog en vliegt mijn lens uit, het gras in. Het is letterlijk zoeken naar een speld in een hooiberg. Mijn vriend en ik doen ons best, maar de lens is helaas nergens meer terug te vinden. Dat wil dus zeggen dat ik de rest van onze trip maar half zal zien. En natuurlijk heb ik pas sinds begin dit jaar een nieuw paar lenzen en neen, mijn bril dragen is geen optie, want daarmee zie ik nog slechter dan met één goeie lens en ik zou bovendien geen zonnebril kunnen dragen. Heel vervelend, maar niets aan te doen, helaas. Gelukkig loopt onze vakantie op zijn laatste beentjes.
Een klein beetje bedrukt gaan we op zoek naar een restaurant om te lunchen. Op weg naar één van de weinige restaurants in Sete Cidades merken we dat redelijk wat straten afgezet zijn voor verkeer. In het midden van de straat zijn een aantal mensen druk bezig met geometische patronen te leggen met fel gekleurde houtkrullen in rechthoekige houten kaders. Aan de straatkant staan overal vlaggenstokken met vlaggen van verschillende landen uit de wereld. Het resultaat is heel bijzonder en erg mooi om naar te kijken, zelfs met maar één lens.
Het is overduidelijk een feestdag hier in Sete Cidades en dat betekent dat de weinige restaurants stampvol zitten. We geraken met ons tweetjes nergens meer bij. We besluiten dan maar terug te wandelen naar de parking en andere oorden op te zoeken. Op goed geluk belanden we in restaurant 3 arcos. Dat blijkt een meevaller te zijn. Mijn vriend gaat weer voor een gerecht met vlees en frieten, niet echt mijn ding, maar het is hem gegund. Gelukkig is mijn inktvis geserveerd met een lokale saus heel lekker, maar de portie is zo groot dat ik niet alles op krijg.
We sluiten de late lunch af met een stuk verse ananas en een digestief en besluiten terug te rijden naar Ponta Delgada. Onderweg zien we echter wegwijzers naar het uitzichtpunt Vista do Rei, drie sterren in mijn Michelingids. Na een snelle zoektocht op googlemaps blijkt dat maar elf minuten rijden. Het is nog steeds een mooie zonnige dag, dus de kans dat we een mooi uitzicht te zien krijgen is groot. En jawel, we worden niet teleurgesteld: het uitzicht op het blauwgroene meer is fantastisch. Opvallend: speciaal om toeristen de mogelijkheid te geven om dit uitzicht te aanschouwen, is heel de verrkeerssituatie aangepast en zijn er enkele gloednieuwe wegen aangelegd.
We besluiten de dag te eindigen met een zwempartijtje in de Atlantische Oceaan. We rijden naar het Praia do Pópulo, een populair zwart zandstrand in Ponta Delgada. Zandstranden zijn schaars op de Azoren, dus het is er behoorlijk druk. Na wat zoeken vinden we een parkeerplekje en maken we gebruik van de fantastische gratis infrastructuur om ons om te kleden.
Deze late namiddag heeft de zon heeft ons helaas in de steek gelaten, maar het is nog steeds aangenaam warm. Echt zwemmen doen we niet: de golven zijn heel sterk en ik wil niet graag ook mijn tweede lens verliezen. We springen wat in de golven en verbazen ons over de kracht van moeder natuur. Al vind ik witte stranden toch mooier dan zwarte stranden.
In de kleedhoekjes ontdoe ik mij van mijn badpak. Ik doe een poging om het plakkerige zand van mij af te spoelen onder de publieke douches. Dat blijkt minder evident dat het lijkt.
Na ons omgekleed te hebben rijden we terug naar onze favoriete ondergrondse parking. We gaan naar het hotel om ons proper te schrobben en wandelen vervolgens door de stad op zoek naar iets te eten. Veel zaken zijn dicht op zondagavond, dus belanden we uiteindelijk opnieuw bij de Nepalees waar we het tijdens ons vorige bezoek zo lekker vonden.
Mijn vriend bestelt exact hetzelfde als de vorige keer, maar de saus lijkt toch ietwat anders. Wellicht staat er een andere kok aan het fornuis. Het is ondertussen dan toch beginnen regenen, maar het bijft aangenaam warm buiten. We laten het niet aan ons hart komen en sluiten de avond af met een glas CRF om te klinken op onze laatste avond op de Azoren.
Op de wandeling terug naar het hotel pikken we nog een optreden mee van een traditioneel dansgezelschap ter gelegenheid van Noites de Verão.
Vandaag zitten we al om acht uur aan het ontbijt. Da’s een heel half uur vroeger dan het officiële openingsuur van het ontbijt, maar tot onze opluchting staat het ontbijtbuffet al netjes uitgestald op ons te wachten. Een meevaller waardoor we mooi op tijd zijn voor de whale watching om negen uur.
Ik ben een beetje zenuwachtig, want we zijn er niet in geslaagd een apotheker te vinden die zo vroeg open was om pilletjes tegen de reisziekte te kopen. Moeten we zeker op onze meeneemlijst zetten voor onze volgende trip! Laat ons dan maar hopen dat de polsbandjes met drukpunten hun werk zullen doen. Ik probeer het zeurderig stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat die polsbandjes uiteraard geen enkel effect hebben, te onderdrukken en hoop dat het placebo effect volstaat om mijn zeeziekte onder controle te houden.
Gelukkig is de zee bijzonder kalm en denk ik dat ik deze boottocht zelfs zonder medicatie zal overleven. De zon is alvast van de partij en de lucht is stralend blauw. En jawel al snel spotten we een school tuimelaars die gezellig een stukje met ons meereizen. Wat later spotten we drie potvissen en nog twee scholen gewone dolfijnen. We krijgen zelfs twee mooie staarten van de duikende potvissen te zien. Succes! Het is duidelijk dat ik het fotograferen niet meer zo goed beheers als vroeger, want echt goeie foto’s hou ik niet over aan deze boottocht. Gelukkig hebben we wel een paar filmpjes waarop de dieren goed te zien zijn.
Ons laatste ontbijt bij Casa da Cisaltina in Povoação. Naar goede gewoonte brengt onze gastvrouw weer veel te veel eten naar onze tafel en alhoewel we ons uiterste best doen, slagen we er niet in alles op te krijgen.
We pakken onze koffers bij elkaar en nemen afscheid van ons gezellige appartementje. Er wacht ons immers een stevig stuk rijden langs best wel moeilijke wegen naar Ponta Delgada, de onofficiële hoofdstad van de Azoren. Gelukkig is mijn vriend een goeie chauffeur en komen we zonder kleerscheuren aan in Ponta Delgada. Ons hotel Casa do Pateo ligt in het hart van de stad en heeft geen parkeerplaats, dus we parkeren onze huurwagen op een parkeerplek zo dicht mogelijk in de buurt van het hotel.
We zijn te vroeg om te kunnen inchecken, dus laten we onze valiezen achter in het hotel dat eerder een statig stadspaleis lijkt. We wandelen terug naar de wagen en gaan op zoek naar een parkeerplaats waar we de wagen voor een langere periode kunnen laten staan. Gelukkig is er een grote ondergrondse parkeerplaats bij de haven van Ponta Delgada waar we onze wagen met een gerust hart kunnen achterlaten.
Voor de lunch moeten we het niet ver zoeken: vlakbij de ondergrondse parkeergarage bevindt zich Portas do Mar, een pier met allemaal restaurants en bars met overdekte terrassen. Vanaf die pier heb je zicht op de Piscinas Ponta Delgada en veel zonnekloppende en zwemmende mensen. We belanden op het terras van Momentos Cozinha d’Autor. Ik heb na het riante ontbijt niet zoveel honger, dus hou ik het bij een portie heerlijke gegrilde mosselen. Met een glaasje sangría daarbij, dat smaakt altijd en zeker als het een warme dag is. We besluiten meteen al te reserveren voor het avondmaal, om te vermijden ‘s avonds in deze drukke toeristische plek te moeten zoeken naar een restaurant dat nog een tafel vrij heeft. Onze keuze valt op een Nepalees restaurant. Na al die dagen Portugees eten, hebben mijn vriend en ik een keer zin in iets anders.
Tijd om Ponta Delgada te verkennen. Uiteraard brengen we een bezoek aan de prachtige Igreja Matriz de São Sebastia daterend uit de zestiende eeuw. De prachtig versierde buitengevel, de overvloedig versierde zijkapellen en het fenomenale houtsnijwerk maken dat een bezoek aan deze kerk werkelijk een must is. Wij zijn alleszins onder de indruk.
Vandaag is het weer zo mogelijk nog slechter dan gisteren. Omdat we vandaag niet gebonden zijn aan een bepaalde timing ontbijten we op het gemak om 8.35u. De dame die het ontbijt bezorgt, blijft maar schotels aandragen en het lukt ons zelfs niet om al het fruit op te krijgen.
Omdat het zo hevig regent, besluiten we de kat wat uit de boom te kijken en gezellig te relaxen op ons appartement tot het weer verbetert. Gelukkig ziet het tegen 10.30u iets beter uit en besluiten we naar het tabaksmuseum te gaan. De rit om daar te geraken is alleszins bijzonder uitdagend door de mist en regen. Jullie mogen ervan uitgaan dat mijn vriend erg voorzichtig gereden heeft.
Het Museu do Tabaco in Maia laat zich nog het best omschrijven met de Engelse term ‘quaint’. Ik weet eerlijk gezegd niet goed wat ik van het museum moet denken. Ik vermoed alleszins dat een museumprofessional een stevige kluif aan dit museum zou hebben om er echt een samenhangend geheel van te maken. Maar de gebouwen waar vroeger tabak te drogen hing, zijn interessant om te bezoeken en een aantal filmpjes geven meer inzicht in het proces van de tabaksverwerking. Iets waar wij sinds ons bezoek aan Cuba uiteraard alles van weten! Het gebouw waarin het museum zich bevindt was trouwens tot 1988 een werkende tabaksfabriek.
Na ons bezoek aan het tabaksmuseum bewonderen we de onstuimige oceaan vanaf de vlak bij elkaar gelegen Miradouro Maia en Miradouro do Frade. Aan de stevige golven te zien, denk ik niet dat we vandaag zullen gaan zwemmen in de Atlantische oceaan. 😉
Vandaag worden we bij het opstaan voor het eerst geconfronteerd met de toorn van de weergoden van de Azoren. Het is echt barslecht weer. We hopen vurig dat het weer nog omslaat, want fietsen en kayakken in de regen is allesbehalve plezant. Stipt om 8.15u zitten we aan het ontbijt met een mooi aanbod aan lokale producten en brood. Hoe het juist komt weet ik niet, maar we hebben duidelijk te veel tijd genomen om te ontbijten. Sete Cidades blijkt meer dan anderhalf uur rijden van onze verblijfplaats en we moeten daar al om 10u zijn. Een verkeerde inschatting van onze kant.
Onderweg lijkt het weer alleen maar te verslechteren: onze kleine huurwagen wordt gegeseld door regen en wind en we voelen de moed iet of wat in onze schoenen zakken. Ik besluit te bellen naar Futurismo, de organisatie bij wie we onze self guided tour geboekt hebben, en te vragen of het mogelijk is om onze boeking te verzetten naar zondag. Volgens de huidige weersvoorspellingen zou het weer dan beter zijn. En oef! Het blijkt helemaal geen probleem om de boeking te verplaatsen. Een pak van ons hart.
Change of plans dus. São Miguel is bekend voor de thee, dus besluiten we een bezoek te brengen aan de oudste theeplantage van het eiland: Chá Gorreana, waar sinds 1883 thee gekweekt en verwerkt wordt. Wij zijn duidelijk niet de enige toeristen die door het slechte weer hun plannen hebben moeten omgooien. Het is er behoorlijk druk. We werpen een blik op de mooi onderhouden theeplantages, leren hoe thee gemaakt wordt en mogen zo veel gratis thee drinken als we willen. We twijfelen even of we iets zouden kopen in de mooie shop, maar alles is er duidelijk veel duurder dan op de andere eilanden. São Miguel is duidelijk het meest toeristische eiland van de Azoren.
Onderweg naar Caldeira Velha stoppen we bij Miradouro de Santa Iria om te genieten van het uitzicht, dat zelfs bij slecht weer nog mooi is. We parkeren op de parking bij Caldeira Velha, maar beslissen uiteindelijk ons bezoek uit te stellen naar een ander moment. Ook de shuttlebus die een aantal bezienswaardigheden in het natuurpark aandoet, laten we voor wat het is. We moeten nog drie kwartier wachten op de volgende shuttlebus en het weer is echt te slecht.
Verder dus naar Ribeira Grande. Volgens googlemaps zouden er heerlijke bifanas te krijgen zijn bij Bifanas à Ferreirinha, maar bij aankomst daar blijkt de kraam jammer genoeg gesloten. En zo belanden we bij Nana Coffee waar ik mij beperk tot een very basic lunch met boterhammen met kaas en hesp en stiekem een beetje jaloers ben op de bifana vna mijn vriendje. Onze serveerster heeft duidelijk een slechte dag, want echt vriendelijk is ze niet.
Omdat het weer nog altijd kwakkelt, besluiten we een bezoek te brengen aan het Arquipélago Arts Center. Deze voormalige tabaksfabriek werd mooi gerestaureerd in 2014 en het is vooral de architectuur die het bezoek de moeite maakt. De hedendaagse kunst op zich is niet zo bijzonder.
Vandaag doen we geen moeite om ergens een ontbijt in de buurt te vinden, we moeten immers al om 9u op de luchthaven zijn om onze huurwagen in te leveren. We werpen nog een laatste blik op Pico en vertrekken voor onze laatste rit met deze huurwagen. Naar goede gewoonte is het weer zoeken om de juiste plek te vinden om de wagen in te leveren. Komt daarbij dat we te veel marge genomen hebben. We staan twintig minuten te vroeg aan het AutAtlantis verhuurkantoortje, dat pas om 9u open gaat. Geen erg, we checken eerst onze valiezen in en keren dan terug naar AutAtlantis om de auto in te leveren.
Met deze praktische beslommeringen achter de rug gaan we op zoek naar iets om te eten. Op de luchthaven van Faial is er welgeteld één cafetaria, dus veel keuze hebben we niet. We nemen allebei een quiche, waarvan we geen van beiden onder de indruk zijn. De luchthaven van Faial is echt piepklein. Gelukkig hebben we een plaats op één van de plastic stoeltjes kunnen veroveren om te zitten, want het is er behoorlijk druk. De bestemmingen vanuit Faial zijn redelijk beperkt: vanaf drie gates vertrekken vluchten naar Portugal en vanaf de andere drie gates naar São Miguel.
We moeten letterlijk een paar meter wandelen over het tarmac alvorens aan boord van ons vliegtuig te gaan, terwijl we zien hoe onze valiezen op het vliegtuig geladen worden. Dat is alvast een geruststelling. De vlucht verloopt verder vlotjes en ook het ophalen van onze laatste huurwagen van de trip levert geen problemen op.
We zijn wel teleurgesteld in de Fiat Panda Hybrid die ons voor het laatste deel van deze reis zal vergezellen. De wagen heeft een monochroom scherm en geen mogelijkheid op CarPlay te gebruiken. Een serieuze stap achteruit in vergelijking met het comfort van de Citroën C3.
Na een stevige klimpartij langs smalle straten komen we om 13.35u aan in Casa da Cisaltina. Na kennisgemaakt te hebben met de vriendelijke eigenares toont ze ons de prachtige tuin van het huis en brengt ze ons naar ons mooie appartement. Wat een luxe! Daarop volgt een redelijk stevige onderhandeling over ontbijt-uur. Mijn vriend en ik willen graag rond acht uur ontbijten, want morgen moeten we al om 10u in Sete Cidades zijn voor een self guided tour op de fiets en de kano, maar dat is duidelijk veel te vroeg in de ogen van de eigenares. Uiteindelijk landen we op 8.15u.
Terug in onze wagen rijden we naar het centrum van het vlakbij geleden dorpje Povoação op zoek naar iets om onze rammelende magen mee te vullen. We belanden op het gezellig terras van Sabores da Terra, waar ik geniet van een heerlijke inktvis. Alleen het groenteaanbod was nogal karig. We hebben nog ruimte voor een dessert na de maaltijd, mijn vriend gaat voor een stukje taart en ik probeer een lokaal gebak, een soort eclairtje. Niet slecht, maar ook niets om van achterover te vallen.
Vervolgens gaan we naar een lokale winkel om een fles wijn te kopen om deze avond te drinken op ons appartement. We vallen bijna achterover als we zien hoe goedkoop de flessen wijn hier zijn. Hoe kan zo’n winkel daar nog winst op maken? Continue reading →
