plein publiek

Het terras van Plein Publiek

Twee terrasjes doen op één dag, is dat decadent? Niet als uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat de kans om in buitenlucht besmet te raken met het coronavirus klein is. En laten we eerlijk zijn, deze prachtige nazomerdagen zijn wellicht de laatste stuiptrekkingen van de bizarre zomer van 2020. Reden te meer om ervan te profiteren, zolang het nog kan. Want wie weet zitten we een ganse herfst en winter opnieuw in lockdown.

Dus ging ik donderdagavond na het werk met een vijftal collega’s op zoek naar een fijn terrasje in hartje Brussel. Ons oorspronkelijke plan was om het vernieuwde dakterras van de Koninklijke Bibliotheek uit te testen, maar aangezien we de ingang niet vonden, belandden we onder de parasols van Plein Publiek. Zalig om in goed gezelschap te kunnen genieten van de warme avondzon. Bonuspunten voor de mogelijkheid om via een QR-code op de tafel onze bestelling door te geven. Hopelijk vind dit systeem bij meer en meer zaken ingang. Nooit meer tevergeefs wuiven naar een ober. Al slaagde de bediening er wel in om bij het tweede rondje de biertjes van mijn collega’s te vergeten…

Een Dolle Mol in Plein Publiek

De laatste tijd zit de schwung in onze after work bijeenkomsten. Na een drankje in A La Mort Subite waarop massaal veel volk aanwezig was, trokken we met tien overblijvende collega’s naar het nieuwe pop-up restaurant Plein Publiek op de Kunstberg. Het interieur zag er fancy en hip uit, maar het eten viel iet of wat tegen. Het was wel lekker, maar voor 24 euro verwacht ik toch niet iets meer dan vier verlepte asperges op twee kleine stukjes gefrituurde forel en een aardappel. Gelukkig maakte het gezelschap veel goed! Omdat ik na het hoofdgerecht nog een gaatje had, bestelde ik een sabayon. Ik had beter moeten weten, want ook deze stelde teleur. Niet de overdonderende smaaksensatie die ik verwacht had van dit calorierijke dessert.

IMG_2152

IMG_2153

Geen erg, na het diner zoeken we andere oorden op. We nemen afscheid van drie collega’s (waaronder de twee enige mannen), wat ons gezelschap terug brengt naar zeven vrolijke vrouwen. Die mannen weten niet hoe een feestje te bouwen, ik zeg het jullie! We trekken naar een volks café dat ik spontaan niet zou binnen stappen. De aanwezige stamgasten zien er nogal ruig uit, maar de naam De Dolle Mol haalt mij over de streep. We vinden een tafeltje waar we allemaal rondpassen en klinken op de vrouwelijke superioriteit met een glaasje witte wijn. 😉

Super avond!