patricia ceysens

Tuinpaviljoentjes

Deze namiddag zijn mijn vriend en ik naar de feestelijke inwijding van de gerestaureerde tuinpaviljoentjes van de Abdij van ‘t Park geweest. ‘k Heb niet zoveel tijd om een uitgebreid verslagje te schrijven (moet tegen morgen nog een werkje af hebben), maar dankzij het goeie weer was er veel volk. Veel chic volk ook: mensen die het zich kunnen permitteren zulke projecten te sponsoren uit pure filantropie. Waren aanwezig: burgemeester Tobback, Patricia, een handjevol professoren en erfgoedliefhebbers, een hoop vrienden van de abdij en wij, natuurlijk. :-) De prior van de abt gaf een mooie speech over “zijn” paviljoentjes (zijn veertigjarig priesterschap was onrechtstreeks de aanleiding voor de restauratie) en de architecte die de restauratie coördineerde gaf wat meer technische uitleg.

Na de speeches konden we onder het genot van een hapje en een drankje de paviljoentjes van binnen bekijken. Het viel niet mee om een drankje vast te krijgen, iedereen was dorstig en de mensen aan de toog waren nogal overrompeld door de massale opkomst. De hapjes waren trouwens de moeite: minigebakjes, koekjes, petits fours, sandwiches,…

Nog het vermelden waard: de kwinkslag op het einde van de speech van Tobback: “Ik ga de eer van het doorknippen van het lint aan de prior en de voorzitter van de Vrienden overlaten. ‘k Zou het zonde vinden zo’n mooi rood lint door te knippen.”

Enkele foto’s:



Deze ochtend bij de Panos Rail

Nog half slapend sta ik aan te schuiven voor een dubbele chocoladekoek (jaja, ik weet het, niet bepaald een gezond ontbijt). D’r waren een stuk of zeven wachtenden voor mij, maar ik had de tijd en een Metrokrantje om die tijd te doden. En wie zie ik daar plots opduiken vanuit mijn ooghoek? Jawel, Patricia Ceysens. Zonder scooter deze keer, maar mét stoere helm. Ze wisselt een blik van herkenning met iemand twee plaatsen voor mij in de rij en begint een praatje. En terwijl ik naar de overdreven mimiek op haar gezicht kijk, kan ik met moeite een glimlach onderdrukken.

Al goed dat ze deze blog niet leest. 😉

Gisterenavond in Leuven

Rond een uur of zeven in de Naamsestraat, zoefde ze voorbij, gezeten op een scooter met daarachter een gigantisch plakkaat met haar beeltenis en de slogan: “Verliefd op Leuven“. Jawel, ons aller Patricia Ceysens. Het contrast tussen de stralende tandpastaglimlach op het plakkaat en het zure gezicht van mevrouw Ceysens zelf kon echter niet groter zijn. Zou dit iets te maken hebben met haar slechte humeur?

PS: Nog geen twee minuten later zoefde in de andere richting een SP.a‘er op een bakfiets voorbij. Mijn vriend en ik lagen plat van het lachen.