Goed geslapen in onze kleine kamer. Bij het ontbijt wachten ons de klassiekers: vers fruit, versgeperst fruitsap, wat brood, kaas, cake en een lekkere omelet. Het smaakt ons! Mijn broer is nog niet volledig de oude, maar het lukt hem om te eten en hij voelt zich goed genoeg om mee te gaan paardrijden. Hoera!

We hebben met onze ranchero afgesproken aan de kerk van Viñales. Vanaf daar is het een dik kwartier stappen naar de ranch. We voelen de zon al stevig branden. Dat belooft voor ons ritje straks!

Op onze bestemming aangekomen, krijgen we alle vier een paard toegewezen. Mijn vriend, die de meeste rij-ervaring heeft, mag de bruine hengst bestijgen die voorop gaat. Na hem komt mijn broer op een bruin paard, dan ik op Morro, een wit paard, daarna de vriendin van mijn broer op een bruin paard en onze cowboy sluit de stoet af.

De paarden zijn heel mak en blijven mooi in het rijtje lopen, al moet ik zeggen dat mijn paard er duidelijk wat minder zin in heeft dan de rest. Een paardrijtocht is dé ideale manier om de Viñales vallei te bezoeken. Het landschap is echt prachtig: de rode grond contrasteert met het groen van de Mogotes (kalkstenen heuvels met grillige vormen die willekeurig rondgestrooid lijken) en de blauwe lucht maakt het veelkleurig plaatje compleet.

Bij de eerste stop bij een tabaksplantage heeft mijn broer een klein accidentje: hij blijft bij het afstijgen met zijn schoen haken in de stijgbeugel en valt van zijn paard. Gelukkig heeft hij niets ernstigs, alleen een deuk in zijn zelfbeeld. 😉

Valle de Viñales heeft de reputatie de beste tabak ter wereld voort te brengen. Op de tabaksplantage krijgen we een rondleiding in de schuren waar de tabak te drogen hangt. Vervolgens krijgen we een uitgebreide uitleg over het ganse proces: het oogsten, drogen en fermenteren gebeurt in de vallei zelf, waarna het merendeel van de tabaksbladeren in fabrieken tot sigaren verwerkt worden. Een deel van de tabaksbladeren worden echter ter plekke verwerkt. De sigaren die op de plantage zelf gerold worden hebben een jaar gefermenteerd, versus drie maanden voor de sigaren van een fabriek.

We zijn niet de enigen die deze plantage bezoeken. We krijgen gezelschap van een Frans koppel en een jonge vrouw. Ik merk al snel dat het voor de anderen niet zo eenvoudig is om de uitleg in het Spaans te volgen en ik vertaal vanuit het Spaans naar het Frans. Aangezien de jonge vrouw samen met het Franse koppel gearriveerd was, ging ik er automatisch vanuit dat zij ook Franstalig was. Blijkt ze een Londense te zijn die slechts één taal machtig is: het Engels. Dus dan maar de rest van de uitleg naar het Engels vertaald, want het Franse koppel verstaat gelukkig wel Engels.

Na de uitleg is het eindelijk zover: we mogen een sigaar proeven die hier ter plekke gerold is. De tabaksboer toont hoe hij het uiteinde van zijn sigaar in honing dopt en er dan aan trekt. Ik ben niet echt een fan van roken, dus ik laat de sigaar passeren. Mijn broer (die zo nu en dan na een barbecue al eens een sigaar boven haalt) is in zijn nopjes en toont maar al te graag dat dit niet zijn eerste sigaar is. Voor mijn vriend is het daarentegen wél zijn eerste sigaar. Het lukt hem niet echt om rook uit het ding te krijgen. Nog werk aan zijn techniek dus. 😉 Ondanks het feit dat noch mijn vriend noch ik sigaren roken, kopen we toch een bundeltje sigaren. Leuk om iets bijzonders te kunnen aanbieden aan onze toekomstige gasten.

De Londense is trouwens erg in haar nopjes met haar eerste sigaarervaring. Ze vraagt me te filmen en neemt een berg selfies met de sigaar om op haar instagram account te zetten. Ze vertelt ons dat ze in de city werkt en dat dit de eerste reis is die ze helemaal alleen maakt, tot groot ongenoegen van haar vader. Aan haar trekken te zien, vermoed ik dat ze van Middenoosterse afkomst is. Ze moet nog vrij jong zijn, maar ze heeft al stevig aan haar gezicht laten prutsen: opgespoten lippen en haar onbeweeglijke voorhoofd verraad botox-gebruik. Oh well, zo lang ze maar gelukkig is, niet?

Vervolgens krijgen we uitleg over de Cubaanse rum en koffie. Als didactisch materiaal hebben de uitbaters van de ranch een paar miezerige koffiestruiken geplant, nuja struiken, het zijn eerder takjes die zich duidelijk niet in hun nopjes voelen in de droge, stoffige omgeving.

Na dit bezoek bestijgen we opnieuw onze paarden. Morro, mijn paard is niet al te enthousiast. Van zodra we in draf gaan, laat hij het afweten. Hij draaft een paar meter en dan valt hij terug op een stapsvoets tempo. Mijn caballo automatico heeft een stevige eigen wil.

Op de terugweg lassen we een drankpauze in bij een soort cafetaria met picknicktafels onder een rieten dak. Mijn vriend en ik nemen het risico een bestellen een coco loco: een verse kokosnoot met rum. Lekker! We zullen later wel zien welk effect die keuze op onze darmen heeft.

Na de drankpauze tsjokken we, nog steeds in dezelfde volgorde, terug. Morro geeft er ongeveer de brui aan en laat een steeds grotere afstand vallen tussen hem en het paard van mijn broer. Wanneer we op het einde van de rit afstijgen zien we alle vier rood van het stof. Maar het was wel een unieke ervaring. En mijn broer is niet ziek geweest!

Van zo’n paardrijtochtje krijgt een mens honger: tijd voor het middagmaal! Op goed geluk stappen we één van de restaurants in de hoofdstraat van Viñales binnen. Restaurant 1920 serveert tapas. Ideaal! En blijkbaar hebben ze ook daiquiri’s. 😉 Wat een verrassing. 😉 Alvorens te eten, gaan we één voor één naar het toilet om ons een beetje op te frissen, het kost me stevig wat moeite om al het rode stof van mijn handen en mijn gezicht te wassen.

Onze volgende uitstap is iet of wat minder poëtisch. Aangezien de immodium er hier aan een schrikwekkend tempo doorgaat, gaan we naar de farmacía om wat extra geneesmiddelen. In mijn beste Spaans omschrijf ik al de symptomen van mijn broertje en we krijgen een Cubaans geneesmiddel mee dat vergelijkbaar is met immodium en wat in water oplosbare zakjes die de maag zouden moeten kalmeren. De vriendelijke dame in de farmacía geeft een zeer uitgebreide uitleg over hoe de geneesmiddelen te gebruiken die verrassend verstaanbaar is. Ze benadrukt eveneens dat mijn broer best een dokter raadpleegt als de symptomen verergeren. Aangezien ik ooit zelf met een bacterie van onze reisje naar Tunesië ben terug gekomen, ben ik er vrij gerust in. Toen ik een bacterie had opgedaan, hielp zelfs immodium niet. Bij mijn broer lijken de ongemakken min of meer onder controle.

Trouwens: niets dat de bacteriën zo snel onschadelijk maakt als een beetje alcohol. We stappen een staatswinkel binnen en kopen een fles Cubaanse rum. Een fijn souvenir om later nog eens aan deze reis terug te denken.

Het is nog wat vroeg voor het avondmaal, dus besluiten we nog wat de toerist uit te hangen. We laten ons van het centrum van Viñales door een taxi naar Los Jazmines brengen, waar we een mooi uitzicht hebben over de vallei. Wel jammer dat de ondergaande zon voor tegenlicht zorgt. Niet ideaal om foto’s te maken van een landschap.

Van Los Jazmines nemen we dezelfde taxi naar El Balcón, dat volgens onze reisgidsen ook een mooi uitzicht zou bieden. De taxichauffeur biedt aan om op ons te wachten en we gaan zonder nadenken in op dat aanbod. Bij nader inzien hebben we een sterk vermoeden dat we veel te veel betaald hebben voor deze taxirit en dat we de taxichauffeur beter hadden laten vertrekken om een goedkopere taxi aan te houden. Persoonlijk heb ik een hekel aan afdingen en helaas geldt dat ook voor de rest van mijn gezelschap. We zijn collectief slechte onderhandelaars. Enfin ja, het is niet dat de modale Cubaan het zo breed heeft.

Wanneer onze dure taxi ons afzet bij El Balcón vraagt de chauffeur opnieuw of hij op ons moet blijven wachten. We bedanken hem echter en zeggen dat we ons wel zullen redden. Hij geeft ons zijn kaartje en dringt erop aan hem zeker terug te bellen voor de terugrit naar het centrum. Wij knikken beleefd van ja, maar geen haar op ons hoofd dat erover denkt hem terug te laten komen. Bij El Balcón treffen we een prachtig terras aan waar het verrassend rustig is. We bestellen een drankje en genieten van het mooie uitzicht.

We hebben geluk, op het moment dat wij terug willen naar het centrum, treffen we een taxi die net klanten heeft afgezet bij El Balcón. Voor slechts 4 CUC bengt deze taxi onze naar het centrum. Wat ons eerdere vermoeden bevestigt dat we veel te veel voor de vorige rit betaald hebben.

Terug in het centrum van Viñales, gaan we iets eten bij El Olivo, dat aangeraden wordt door onze reisgids. Iedereen in mijn gezelschap beperkt zich tot Europese gerechten, behalve ik, ik waag mij aan één van de suggesties van de chef: cabrito asado al vino blanco con romero fresco (een jong geitje met witte wijn en rozemarijn). We hebben allemaal een beetje schrik om ziek (of zieker) te worden, maar aan de andere kant zou ik het jammer vinden om nergens meer van de plaatselijke specialiteiten te kunnen proeven. Het geitenvlees, afkomstig van de biologische boerderij van het El Olivo, is heel erg lekker en supermals!

Na het avondeten nemen mijn vriend en ik afscheid van mijn broertje en zijn vriendin. Mijn broertje is nog steeds herstellend en wil graag wat slaap inhalen.

Mijn vriend en ik vinden een leuk dakterras om de avond af te sluiten met een lekkere canchánchara. Dat we ook nog eens een paar vuurvliegjes spotten, is de kers op de taart. Ik heb nog nooit een vuurvliegje in het echt gezien!

Een waardige afsluiter van een prachtige dag.