Ontbeten met twee hardgekookte eieren, stokbrood en smeerkaas. Oh well. Vandaag laten we Bretagne achter ons en keren terug naar Normandië voor een bezoek aan de Mont Saint-Michel, de derde toeristische trekpleister van Frankrijk na de Eiffeltoren en Versailles. Benieuwd hoe druk het er zal zijn in tijden van corona.
Na een rit van ongeveer vijftig minuten komen we aan op de werkelijk gigantische parking van de Mont Saint-Michel. We noteren in welke zone we onze auto geparkeerd hebben (parking 13, vak M) en wandelen naar het nieuwe, moderne bezoekerspaviljoen, alwaar ik meteen in de (lange) rij ga staan voor de vrouwentoiletten. Op zulke momenten lijkt het me handig een man te zijn..
Er staat massaal veel volk aan te schuiven bij de shuttles, maar geen erg, we waren toch al van plan deze links te laten liggen. We wandelen te voet naar de barrage op de Couesnon (gebouwd om de verzanding van de baai tegen te gaan) en verder over de voetgangersbrug. We vormen onderdeel van een lange colonne wandelende mensen. Als we gehoopt hadden deze bijzondere plek in alle rust te kunnen verkennen, is die hoop nu echt wel definitief vervlogen.
Toen we vertrokken in Dinard was het bewolkt en frisjes, maar hier trekt de lucht helemaal open en opeens is het veel warmer dan verwacht. Niet aangenaam om in de smalle en soms steile straatjes van de Mont Saint-Michel met een mondmasker te moeten rondlopen. We puffen en hijgen in ons masker.
Aangezien het ondertussen tijd is voor de lunch beginnen we onze zoektocht naar een plek om iets te eten. Het wordt ons al snel duidelijk dat zowat elk restaurant een tourist trap is en de restaurants die volgens tripadvisor wel ok zijn, daar staat natuurlijk een lange rij mensen aan te schuiven.
We lopen dan maar op goed geluk binnen bij Le Mouton Blanc, alwaar we nog een paar vrije tafeltjes ontwaren (die naar mijn aanvoelen, veel te dicht bij elkaar staan, maar goed in Frankrijk is de corona-afstand één meter en geen anderhalve zoals in België). En ja, het eten is bijzonder middelmatig en mijn zalm is te hard gebakken, maar goed, onze magen zijn gevuld. We kunnen er weer een tijdje tegen.
Omdat ik te laat was met het reserveren van de tickets voor de abdij, moeten we onszelf bezig houden tot 16.15u, dat maakt dat we elk straatje ongeveer twee keer gezien hebben, maar het uitzicht op de enorme slibvlakte en de steeds veranderende kleuren van het water blijft fascineren. Begrijpelijk dat dit een populaire toeristische trekpleister is. Alleen mag ik er niet aan denken hoe druk het hier moet zijn in normale omstandigheden.
Rond 15.55u hebben we écht alles gezien en besluiten we ons geluk te beproeven, misschien mogen we iets vroeger binnen dan de tijd die op ons ticket staat en ja, we mogen binnen! De Abdij is een welkom rustpunt na de wandeling doorheen de drukke straatjes en echt het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt van ons bezoek. Een plek die, zelfs beroofd van zijn vele kunstschatten, nog steeds grandeur uitstraalt.
Na ons bezoek aan de abdij dalen we de berg af en wandelen we langs de voetgangersbrug terug naar de parking, die ondertussen al een pak leger is dan bij aankomst.
We rijden terug naar Dinard en parkeren onze wagen opnieuw in Parking Centrum. Nu nog een plekje vinden voor het avondmaal. Na de ietwat tegenvallende lunch hebben we allebei zin in iets lekkers.
We slagen erin een vrije tafel te bemachtigen op het terras van de Oyster Club, een viswinkel waar je ook kan eten. Het terras zelf ligt vlak langs de straat, gelukkig valt de drukte van het verkeer mee. En ja, natuurlijk bestellen we oesters! We vragen een schotel samen te stellen met drie verschillende soorten (cancale, fréhel, ostra regal), kwestie van van alles een beetje te proeven. Heerlijk!
Ik vervolg de maaltijd met een zeevruchtenschotel met daarbij een lekker glaasje witte wijn. Mijn vriend heeft tot tweemaal toe pech: de gerechten die hij wil bestellen zijn op (de zaak sluit immers om 21u). Ter compensatie krijgt hij een glas wijn van het huis aangeboden. Sympathiek!
We sluiten de maaltijd af met een laatste portie oesters. Ons libido vaart er wel bij. 😉