Gelukkig is er vandaag (zondag) geen markt en kunnen we ongestoord slapen tot de wekker gaat om 8u. Dankzij de overschakeling van zomer- naar winteruur mogen we een uurtje langer slapen, maar zelfs dan voelen we ons nog niet volledig uitgeslapen. Oh well, I’ll sleep when I’m dead! (Zó jaloers op mensen die met weinig slaap toegekomen, ik zou die extra uren in een dag goed kunnen gebruiken.)
We ontbijten opnieuw met crackers, babybels, smeerkaas en chocoladecake. Gelukkig zijn er kiwi’s om de schijn van een gezond ontbijt hoog te houden. Voordat we ons naar het Palazzo Reale begeven, één van de topattracties van Turijn (ik heb tickets voor 11u), wandelen we naar het station Torino Porta Nuova. We willen nagaan of er lockers zijn om morgen onze bagage achter te laten en taxi’s om ons naar de luchthaven te brengen. In plaats van lockers heeft het station een bagagebewaarplaats waar je je koffers bij een échte persoon kan afgeven. Even goed als een locker, maar wel iets duurder natuurlijk.
Gerustgesteld wandelen we onder een stralend zonnetje met een stevige pas verder naar het Palazzo Reale. We moeten ons zelfs een beetje haasten om er om 11u te zijn. Bij aankomst is het even zoeken naar de juiste ingang, want dat is niet zo duidelijk aangegeven. Uiteindelijk vinden we onze weg en kunnen we aan ons bezoek beginnen. Het eerste wat je ziet als je binnenkomt is een fabuleuze trappenhal met een fenomenale plafondschildering. De toon is gezet, de pracht en praal die volgt doet onze monden open vallen. De ene kamer is nog mooier dan de andere. Het is gewoon onmogelijk om alle details goed in ons op te nemen, we weten echt niet waar eerst kijken. Tegelijkertijd confronteert dit Palazzo ons ook met de ongelijkheid in de wereld. De rijkdom rondom ons is duidelijk het resultaat van een klassenmaatschappij waarvan de echo’s ook nu nog in onze maatschappij doorklinken.
Op het einde van de rondleiding komen we terecht in de Cappella della Sacra Sindone, waarin de befaamde Lijkwade van Turijn wordt bewaard. De Lijkwade is een linnen kleed waarop vaag een beeld van een man te zien is met verwondingen die zouden kunnen ontstaan zijn bij een kruisiging. Volgens sommige gelovigen is deze lijkwade het kleed waarin Jezus werd gewikkeld en begraven nadat hij aan het kruis gestorven was. Een koolstofdatering situeert de lijkwade echter in de late middeleeuwen. Enfin, mij fascineert vooral de prachtige kapel, die, net zoals de Notre Dame, niet gespaard bleef van rampspoed. In 1997 werd de kapel zwaar beschadigd door een brand waarvan de oorzaak nog steeds onbekend is. Het kostte 30 miljoen euro en duurde meer dan 21 jaar om de kapel in zijn originele toestand te herstellen. Dat belooft voor de Notre Dame…
Na de kapel is er een ruimte in het paleizencomplex waar je meer info krijgt over de restauratie en je via een VR-bril de structuur beter kan bekijken. De beelden (gefilmd met een drone) zijn uiteraard indrukwekkend, maar de VR-toepassing hapert soms, want het effect een beetje teniet doet.
Mijn vriend en ik zijn een beetje verzadigd na al de overdaad die we te zien kregen en twijfelen of we de laatste ruimtes in het paleizencomplex niet beter zouden overslaan. Gelukkig doen we dat niet, want we ontdekken een schitterende collectie schilderwerken van grootheden zoals Rubens, Van Dijck, Bruegel en Caravaggio. We eindigen ons bezoek aan het Palazzo letterlijk in schoonheid.
Wanneer we opnieuw buiten staan, schijnt de zon met volle kracht. volgens mijn weerapp zou het zo’n 24 graden zijn. Een aangenaam herfstweertje zoals ze zeggen. 😉 Vervolgens beklimmen we de Campanile del Duomo. Het hele bouwwerk ziet er redelijk bouwvallig uit. Laat ons hopen dat de stabiliteit van deze toren regelmatig gecontroleerd wordt. Eens boven vergeten we de tot op de draad versleten constructie en genieten we van het mooie uitzicht. Vooral het uitzicht op de mooie koepel van de Cappella della Sacra Sindone maakt de klim de moeite waard.
Opnieuw beneden is het al bijna twee uur. Time flies when you’re having fun. We hebben stevig honger gekregen van al dat slenteren. Lang moeten we niet nadenken over een geschikte lunchplek: de Mercato Centrale die we zaterdag bezochten lijkt de ideale plek om te proeven van de heerlijke Piëmontese keuken. Het is niet makkelijk om te kiezen, maar uiteindelijk bestellen we ons allebei een pasta. Ik ga voor de tagliolino al nero di sepia, cozze, vongole e pomodorini. Mijn vriend betaalt onze gerechten aan de kassa en dan is het wachten tot ons nummer wordt afgeroepen. Een niet zo handig systeem, om eerlijk te zijn. Het zou handiger zijn om met van die buzzers te werken die afgaan wanneer je eten klaar is. Bij mijn pasta drink ik een glaasje uitstekende Calice Sharis voor de zeer schappelijke prijs van 4 euro. Dat smaakt naar meer! Aangezien het mijn verjaardagsweekend is bestellen we ons nog een glaasje prosecco om te klinken op een tot nu toe al bijzonder geslaagd verblijf in Turijn. Als dessert koop ik een gelato van Alberto Marchetti. En ja, we kunnen het niet laten als afsluiter een Moscow Mule te drinken, een cocktail die je hier werkelijk op elke menukaart ziet staan.
Ondertussen is het tijd om te vertrekken naar Mole Antonelliana. We hebben tickets gereserveerd om 17u en willen niet het risico lopen om onze time slot te missen. Na een mooie wandeling komen we om tien voor vijf aan de ingang aan. We mogen meteen binnen. Ik moet toegeven dat het plezant is die lange rij wachtenden zomaar te kunnen voorbij steken. Lang leve online ticketing systemen die mij het leven zoveel aangenamer maken. De lift brengt ons verrassend snel naar boven, we zoeven voorbij de verdiepingen van het Museo del Cinema naar het panoramische terras op 85 meter hoogte. Ik heb mij een beetje misrekend bij het kiezen van het tijdstip voor ons bezoek. Ik dacht dat we om 17u nog meer dan een uur tot zonsondergang zouden hebben, maar door de omschakeling van zomer- naar winteruur, gaat de zon natuurlijk een uurtje vroeger onder. We zien nog net de laatste zonnestralen achter de bergen verdwijnen.
Terwijl ik druk foto’s aan het maken ben van het uitzicht, voel ik opeens iets landen op mijn hoofd. Mijn vriend bevestigt mijn vrees: er heeft een vogel op mijn kop gekakt. Dat brengt geluk, zeker? Mijn vriend probeert zo goed als mogelijk het plakkerige goedje uit mijn haar te verwijderen met een papieren zakdoekje. Gelukkig hebben we nog tijd genoeg om even terug naar het hotel te gaan voordat we ‘s avonds gaan dineren.
In het hotel was ik de uitwerpselen uit mijn haar en maken we de gelegenheid gebruik om nog snel een sekspartijtje in te lassen als aperitief voor het avondmaal.
Voor het diner heb ik gereserveerd bij Taverna dell’Oca, een restaurant gespecialiseerd in ganzenvlees. Ik koos dit restaurant uit omdat je gans niet zo vaak op de menukaart aantreft in België. Het restaurant blijkt een schot in de roos. Natuurlijk kiezen we de menu met bereidingen van gans, al klinken de twee andere menuopties ook zeer lekker. Voor vijf gangen, inclusief een klein aperitief betalen we 39 euro. Aaah, Italië….
Het is bijzonder lekker, maar wel een beetje veel. Zeker de schotel met charcuterie en paté waarmee we starten, is stevig. We zullen wat op de lijn moeten letten als we weer thuis zijn, nietwaar?
Plateau of goose: goose foie gras paté, goose terrine, raw ham, speck & salami, parcaloca, ecumenico, itan & sasak served with gherkins:
Browned parcaloca ham with potatoes and porcini mushrooms sautés, cheese fondue and quail egg:
Big ravioli filled with goose and pumpkin in mascarpone cream perfumed with green pepper:
Stewed goose with porcini mushrooms:
Figs with grappa sherbet:
De wijn die we bij het eten drinken is eveneens uitstekend. We verwachten niet anders van Piemonte. 😉
Om af te sluiten vragen we aan onze dienster om ons een digestief aan te raden. En opeens komt daar een ober aanzetten met vijf verschillende soorten drank, van een halfzoete dessertwijn, over een Amaro tot een grappa. We krijgen van elke fles een proevertje. Ik hou het bij de dessertwijn, maar mijn vriend gaat uiteraard voor de grappa. We hadden deze dag niet beter kunnen eindigen!
