(un)Holy Light

Net als vorig jaar wandelden we samen met onze kameraad en zijn twee dochters langs de lichtinstallaties van (un)Holy Light. Het viel ons meteen op dat er een pak minder volk was dan vorig jaar, toen dit event in volle coronacrisis plaatsvond en iedereen snakte naar wat afleiding. En eerlijk, de lichtinstallaties spraken me dit jaar niet echt aan. Ik snap dat de curator voor subtiele installaties koos, maar ik hou wel van een klein beetje spektakel, zo nu en dan. Enkel de installatie in de Sint-Michielskerk wist me te betoveren. Oprecht spijtig dat ik met zo weinig werken een klik voelde. Hopelijk volgend jaar beter!

Een overzichtje van de werken die we op ons pad tegen kwamen:

From the earth to the intangible – A.I.L.O. – Sint-Jacobskerk:

Crochet – Mariska De Groot – Romaanse Poort:

Reflecting Holons – Michiel Martens & Jetske Visser – Sint-Michielskerk:

Rainbow – Nazanin Fakoor – Kadoc:

Voordat we op zoek gingen naar het laatste werk op het parcours, maakten we een kleine omweg langs de kerstmarkt voor een reuzepannenkoek met chocolade. Heerlijk, maar niet gemakkelijk om binnen te werken zonder smossen. 😉

Rocking Modules – Gijs Coenen & Sookie Brarou – M Leuven:

(un)Holy Light

Gisterenavond hadden mijn vriend en ik afgesproken met onze kameraad en zijn twee dochters om samen te genieten van het lichtkunstparcours (un)Holy Light. We haalden ons polsbandje op bij het standje op de Grote Markt en wandelden op ons gemak van het ene naar het andere kunstwerk.

Onze eerste stop was het kunstwerk Cypress Trees van Anna Ridler & Caroline Sinders geprojecteerd op de muren van M Leuven. De spookachtige projecties van cipressen werden gegenereerd op basis van duizenden foto’s van échte cipressen. Met dit werk vragen de kunstenaars aandacht voor een duurzaam klimaat. Cipressen kunnen maar liefst vijfhonderd jaar oud worden, maar worden bedreigd door de klimaatverandering. De kust van de Amerikaanse staat Louisiana, waar ze groeien, wordt steeds meer geteisterd door orkanen. Hoe meer cipressen er verdwijnen, hoe meer de kustlijn er afbrokkelt.

Verder naar de Sint-Michielskerk voor mijn favoriete kunstwerk van de avond: Blueprint van Joanie Lemercier. De projectie van bijzondere via de computer gegenereerde patronen in combinatie met de bezwerende contrabas en elektronische muziek, maakte dat ik naar dit kunstwerk wel de ganse avond kon blijven kijken.

In de Kruidtuin konden we het poëtische werk Remnant Ecologies van Jony Easterby bewonderen. Zo’n botanische tuin is natuurlijk een ideale plek om met licht te spelen. Ook dit werk vestigde de aandacht op de klimaatverandering. Remnant Ecologies toont een tiental lege vogelkooien: de vogels zijn gevlucht, wat overblijft zijn hun liedjes en hun schaduw.

Onze volgende stop was de Sint-Jacobskerk, maar het werk daar leende zich minder tot foto’s of video’s en sprak me ook wat minder aan dan de vorige werken.

Laatste halte (pas achteraf beseft dat we de Predikherenkerk overgeslagen hadden): de Velodroom, alwaar we konden genieten van de vurige kunstwerken van de Vuurmeesters. Heel sfeervol! De ideale plek om even te blijven plakken met een drankje en ons op het terras te wikkelen in een warm dekentje.

Om weer op te warmen, sloten we de avond af met een lekker glas whisky op het appartement van onze kameraad.

Een KNAL! van een lichtparcours

Na ons copieuze middagmaal kreeg ik mijn vriend zondagavond echt niet meer overtuigd om mij te vergezellen naar KNAL! START. Dus sprong ik alleen op de fiets richting Abdij van Park, want ja, lichtshows, lichtprojecties en lasers zijn nu eenmaal mijn ding. En amai, het was echt de moeite. De donkere omgeving van de abdij was het perfecte decor voor zo’n lichtparcours. En ik was duidelijk niet de enige die onder de indruk was, te horen aan de commentaren rondom mij. Aangezien ik alle tijd had, permitteerde ik het mij zelfs om het parcours twee keer te doen.

De foto’s en filmpjes zijn uiteraard een gebrekkige weergave van de échte ervaring. You had to be there.