Gisterenavond woonde ik samen met een vriendin het concert van Jeremy Loops in Het Depot bij. Een concert waarbij we gelukkig veel minder lang moesten wachten dan de eerste keer dat ik de man en zijn band aan het werk zag in Londen en waar we op het gemak konden genieten van de muziek en de positieve vibes in de comfortabele zeteltjes van Het Depot. Toegegeven, ook nu was het voorprogramna niet veel soeps, maar Engelsman Casey Lowry slaagde er wel in ons aan het lachen te brengen met zijn voorliefde voor Duvel. En ik was zelfs aangenaam verrast door zijn onverwachte cover van Beggin’.
Het concert van Jeremy Loops zelf was fantastisch. Een uitgekiende opeenvolging van bekende en minder bekende nummers afgewisseld met toffe momenten van interactie met het publiek. Een show die gewoon klopte van begin tot einde en geen enkel moment verveelde. De sfeer zat er dan ook goed in en veel nummers werden luidkeels meegezongen. Jeremy en zijn band slaagden er zelfs in mij uit mijn zeteltje te laten opveren tijdens de twee laatste nummers en dat na een vermoeiende werkweek! Echt een concert waar ik energie van kreeg.
Na het concert kwam mijn vriendin nog iets drinken op ons appartement, waar mijn vriend zich een ganse avond op zijn eentje had moeten bezig houden, terwijl wij met ons tweetjes op stap waren. We deden een flesje wijn open en hadden nog een gezellige babbel tot een uur of één.
Voor de eerste maal deze vakantie vroeg genoeg wakker om een ochtendlijk zwempartijtje in te lassen. Het zwembad was niet al te groot, maar groot genoeg om baantjes te trekken. Na een heerlijke douche om het chloorwater van me af te spoelen, smaakte het English breakfast dubbel zo lekker. Het zag ernaar dat we het ook deze dag droog zouden houden. Wat een on-Engels weertje! Niet dat we klagen. 😉
Mijn vriend en ik namen de metro tot in de buurt van London Bridge en wandelden van daar langs de Thames naar de Tower over de Tower Bridge naar The Shard. We arriveren net op tijd bij The Shard voor onze reservatie van 12u bij restaurant Oblix. Oblix bevindt zich op de 32ste verdieping van The Shard en beloofde op zijn website een panoramisch uitzicht over Londen. We waren vroeg genoeg om een tafeltje aan het raam toegewezen te krijgen. En jawel, het uitzicht stelde niet teleur. Denk dat ik Londen nog nooit op zoveel verschillende manieren vanuit de hoogte bekeken heb. 😉
Toen we aankwamen was de zaak nog voor de helft leeg. Het leek op sommige momenten wel alsof er meer bediening dan klanten waren. Beetje penibel voor een restaurant op zo’n toplocatie waarvoor wellicht astronomische huurprijzen betaald moeten worden. Gelukkig druppelden naarmate de middag vorderde meer klanten binnen en zat het op het einde van onze lunch bijna helemaal vol. Wellicht lunchen ze in Londen wat later dan 12u. Het eten was alleszins dik de moeite. Ik laat jullie meegenieten:
Grilled Diver Scallops, King Oyster Mushrooms & Hazelnuts:
Na deze overdadige lunch liepen we naar Shakespeare’s Globe. Na mijn mislukte poging van twee dagen geleden, konden we nu wel aansluiten bij een rondleiding. (Klein zijsprongetje: Shakespeare’s Globe kreeg ‘the golden throne’ award voor zijn prachtige en verzorgde toiletten. Welverdiend, wat mij betreft!) De rondleiding in de reconstructie van het theater uit Shakespeare’s tijd was bijzonder interessant. De gids sprak met zoveel passie en in zulk prachtig Engels dat het niet moeilijk was om helemaal betoverd te raken door dit bouwwerk. Het originele Globe Theater dat dateerde uit 1599, werd in 1613 verwoest door een brand, heropgebouwd in 1614 en dan definitief afgebroken in 1644. Het huidige Globe Theatre kwam er door de inzet van acteur-regisseur Sam Wanamaker en werd gebouwd zo’n 230 meter van de originele plek.
Na de rondleiding namen we de metro naar het hotel om ons fototoestel en de rugzak te droppen, we wilden niet te zwaar geladen zijn voor het concert van Jeremy Loops. Een (alweer) pokkehete metrorit bracht ons naar Kentish Town. Ik blijf het ongelooflijk vinden dat de Londense ‘Tube’ haar reizigers zo weinig comfort aanbiedt. Stipt om 19u sluiten we ons aan bij de lange rij wachtenden aan de ingang van het O2 Forum in Kentish Town. Ik heb een bloedhekel aan wachten, maar er zat niet veel anders op dan geduld uitoefenen tot de deur van de zaal geopend zou worden. Helaas bleef het niet bij wachten tot de deuren open gingen. Daarna moesten we ook nog eens een afschuwelijk slecht voorprogramma doorstaan. Ik had al pijnlijke voeten van het rechtstaan en het échte concert was nog niet eens begonnen. Ik voelde me ook een beetje schuldig ten opzichte van mijn vriend, die niet echt een fan is van de muziek van Jeremy Loops en die om mij een plezier te doen, nu meer dan twee uur moest wachten voordat de hoofdact op het podium verscheen. Ik herinnerde me weer waarom we zo zelden naar dit soort concerten gaan. Een klassiek concert begint ten minste op tijd…
Om 21.20u was het dan eindelijk zover: met zijn mondharmonica opende Jeremy Loops het concert. De bassen konden beter afgesteld zijn, maar verder was het een fenomenaal concert. Wat een positieve vibes, wat een uitstraling! De hele zaal was in de ban van de ambiance gecreëerd door de muzikanten op het podium. Het was genieten van de eerste tot de laatste noot. Met een fenomenale afsluiter waarbij grote ballonnen gevuld met confetti de zaal in werden gegooid. Echt zwaar onder de indruk van het concert. Al blijf ik erbij dat een uur vroeger beginnen voor iedereen plezanter was geweest. Om 22.45u zat het concert erop en namen we de metro terug naar ons hotel.
Daar bestelden we voor de allereerste keer in ons leven room service. Kwestie van niet met een rammelende maag te moeten gaan slapen.
