Teamlunch bij Hémisphères

Voor de vierde en laatste teamlunch van het jaar hadden we voor achttien personen gereserveerd bij Hémisphères, een restaurant dat ik jaren geleden al eens bezocht, maar waarvan ik niet meteen erg onder de indruk was. We moesten toen erg lang wachten op eten dat niet echt bijzonder was. Maar goed, het was een voorstel van één van de collega’s, dus wilde ik het restaurant graag nog eens een nieuwe kans geven. Misschien waren er nieuwe uitbaters die het niveau opgetild hadden.

Helaas, ook dit tweede bezoek viel dik tegen. Nochtans zag ik het al van ver aankomen: bij het bestellen zei de ober dat iedereen (achttien personen) vrij kon kiezen van de kaart. Dat kon uiteraard nooit goed komen… Na wel drie keer met aandrang vragen of we ons niet beter tot een vijftal gerechten zouden beperken, gaf ik het op. En jawel, mijn vrees werd bewaarheid: sommige mensen kregen hun eten maar liefst een half uur (!) later dan hun tafelgenoten. En het was niet eens zo lekker. Mijn lamsstoofpotje was aan de taaie kant en niet warm genoeg. Nochtans waren die mooie metalen potjes waarin de curry’s geserveerd werden bedoeld om er een uurtje onder te zetten…

Jammer dat we ons teamlunchjaar niet in schoonheid konden afsluiten. Volgende keer maar weer naar Jour de Fête?

The Illusionist

De gratis film gisteren was een groot succes. Als restaurantje kozen we voor Hémisphères, een gezellig restaurant waar de menukaart samengesteld is uit gerechten uit alle uithoeken van de wereld. De inrichting is overheersend rood en doet Arabisch aan. Mijn vriend was vooral gefascineerd door het grote tableau dat een tafereel uit een harem voorstelde. Ik vermoed dat die blote borsten en billen daar voor iets tussen zaten. 😉

Het eten was heel lekker. Ik had pasta met scampi uit Guadeloupe gekozen en mijn vriend een currie van rundsvlees. Mijn pasta smaakte zoet en toch wat pikant. Heel bijzonder. Minpuntje: mijn vriend was niet te spreken over de toestand van het sanitair. En aangezien ik een klein beetje last heb van smetvrees, was ik dus verplicht mijn dringende kleine boodschap op te sparen tot in het cinemacomplex.

Daar aangekomen stond er al een lange rij aan te schuiven. Blijkbaar komen er wel meer mensen uit hun kot voor een gratis film. 😉 De filmzaal was gigantisch groot en deed door het stukwerk en het aanwezige balkon ietwat ouderwets aan. Heel anders dan die high tech zalen van de Kinepolis. De charmante zaal kon echter niet verdoezelen dat de beeldkwaliteit niet zo goed was. Het beeld trilde lichtjes. Iets wat vooral opviel als de camera stil stond. Vervelend.

The illusionist is trouwens een echte aanrader. De film speelt zich af in één van mijn favoriete steden, het magnifieke Wenen. Alles draait om een goochelaar die de grenzen tussen werkelijkheid en fictie doet vervagen. En natuurlijk komt er ook een liefdesgeschiedenis aan te pas. Meer ga ik niet vertellen, want het zou zonde zijn de clou van het verhaal te verklappen. Ik heb the illusionist gezien zonder voorkennis en ik denk dat je zo het beste kan genieten van de magie van de film.

En de cocktails na de film? Wel, die bleken zich vermomd te hebben als glazen wijn en schuimwijn. Maar wij klagen niet. De wijn was heel lekker en de bediening droeg om de haverklap nieuwe hapjes aan. Honger had ik na de mijn pasta met scampi nog niet echt, maar tegen sushi en loempiaatjes kan ik toch geen neen zeggen, nietwaar?

Meer van dat!