google

Cuil, jouw nieuwe zoekmachine

Ik vind de naam een beetje vergezocht, maar hey, dat zullen ze in het begin van Google ook wel gezegd hebben. De resultaten van de zoekopdrachten die Cuil (spreek uit: Cool) oplevert, lijken op het eerste zicht nog voor verbetering vatbaar. En ik kreeg op vijf minuutjes zoeken al enkele foutmeldingen te zien. Benieuwd of ze erin zullen slagen Google het vuur aan de schenen te leggen (ik gok op: niet).

Via.

Blogger reacties

Jullie hebben het misschien al gemerkt: bij het geven van commentaar op de blogs van blogger is het niet meer mogelijk een link naar een andere blog of site mee te geven. Als je geen blogger-profiel hebt, kan alleen nog maar “bijnaam” invullen. Dit vind ik een behoorlijk irritante manier van Google om iedereen ertoe te dwingen een blogger profiel aan te maken. Reden genoeg voor mij om eindelijk de stap van blogger weg te zetten. Ben ik in één moeite van dat ambetante commentaarsysteem af.

Ik heb de overstap naar een eigenwordpress blog op een eigen server steeds uitgesteld, tijdsgebrek aanvoerend. Maar dit is de spreekwoordelijke druppel die de emmer doet overlopen. U mag nog deze maand een gloednieuwe yet another blog verwachten. Kan ik ook eindelijk eens een andere template erop zwieren. Na drie jaar ben ik deze toch wel een beetje beu gezien. 😉

(En nu ik dit bericht hier neergepend heb, kan ik geen enkel excuus meer aanvoeren om de overstap niet te doen.)

Verzonken verleden

Een week geleden kreeg ik een mailtje van Schoolbord.be in mijn inbox. ‘k Was eerlijk gezegd al helemaal vergeten dat ik daar op een blauwe maandag een account aangemaakt had in de hoop wat oude schoolkameraadjes terug te vinden (quod non). Nadat ik via de link “paswoord vergeten” mijn paswoord gerecupereerd had, voelde ik mij opeens zomaar zonder reden aangesproken om mijn steentje bij te dragen in de vorm van een oude klasfoto.

Het toeval wil dat ik hier op ons appartement één fotoalbum van mijn kindertijd heb liggen (iets met een discussie over smurfin). Dus hup, na heel wat gepruts de klasfoto van het eerste leerjaar uit het album verwijderd gekregen, ingescand en geüpload naar Schoolbord.be. ‘k Werd bij het terugzien van die oude foto’s zowaar een beetje nostalgisch en ja, toen begon ik mij af te vragen wat er van mijn ex-klasgenootjes geworden zou zijn. Hoe zou het hen vergaan zijn in de grote boze wereld? Zou ik ze nog herkennen als ik ze op straat tegenkwam?

Bij zulke acute aanvallen van nieuwsgierigheid kan maar één medicijn helpen. Google to the rescue! Gelukkig heb ik een fenomenaal geheugen voor trivialiteiten. Ik kende nog van alle kindjes in mijn klasje de voor- en achternaam en dat terwijl ik de meesten sinds het zesde studiejaar nooit meer gezien heb. De Google-zoektocht leverde echter bijzonder bedroevende resultaten op: van slechts vijf van de éénentwintig vond ik een spoor terug (mezelf inbegrepen) en die sporen waren bijzonder magertjes. Al de rest is gewoon onbestaande in het online wereldje (of blogt anoniem, wie weet). Jammer, want nu is mijn nieuwsgierigheid nog steeds niet bevredigd.

Google en privacy

Toegegeven, zelf ben ik een enthousiaste gebruiker van Google, wat mij betreft nog steeds de beste zoekmachine die er is. En ja, ik heb verscheidene Gmail-accounts, die ik echter momenteel niet intensief gebruik. Mijn écht persoonlijke mail komt elders aan. De Orkut-hype heb ik, ondanks verschillende uitnodigingen, gewoon aan mij voorbij laten gaan. Eerlijk gezegd vind ik heel dat Orkut-gedoe een beetje op een populariteitswedstrijd lijken. “Wie heeft het meeste vriendjes?” En daar doe ik liever niet aan mee. En natuurlijk maak ik ook gebruik van de blogging service die Google aanbiedt (maar dat hadden jullie waarschijnlijk al door).

Je kan dus wel zeggen dat ik de diensten van Google graag en veel gebruik. Toch ben ik er mij terdege van bewust dat Google beschikt over een schat van informatie over mij. Als je mijn naam kent, kan je ongeveer alles van mij te weten komen via de Google zoekmachine. En dat allemaal boenk op de eerste zoekresultatenpagina. Voeg daar dan nog eens de gegevens bij van al mijn zoekopdrachten in Google et voila, je hebt al een mooi compleet profiel. Momenteel stoort mij dit niet, omdat ik vind dat ik niets te verbergen heb. Maar het kan nooit kwaad om hier even stil bij te staan.

Nu blijkt dat de grote baas van Google zelf er helemaal niet mee kan lachen dat zijn persoonlijke gegevens zomaar op het net beschikbaar zijn. Nochtans werden deze gegevens, u raadt het al, gewoon via Google gevonden. Het gevolg: tot juli 2006 spreekt Google niet meer met journalisten van News.com. Beetje slechte verliezers bij Google, als je het mij vraagt.