Tweede keer goeie keer! Nadat we ons eerste weekendje noodgedwongen moesten uitstellen, was het dan eindelijk zover. Ik had er echt naar uitgekeken, vooral omdat het de voorbije week in Genève niet zo’n goed weer was en ik hoopte op een streepje Indian Summer in Noord-Italië. Al moet ik eerlijk toegeven dat de weerberichten aldaar er ook niet al te fameus uitzagen.

Mijn vriend en ik hadden na zijn werk afgesproken in het station van Genève, alwaar we op de trein van 17u richting Gallarate stapten. De treinrit, inclusief overstap in Brig, duurde iets meer dan vier uur. Dat lijkt lang, maar doordat we door een adembenemend landschap spoorden, was de treinrit voorbij voordat we er goed en wel erg in hadden. Oorspronkelijk hadden we het plan opgevat om het laatste stuk van onze rit te dineren in de restauratiewagon, maar die bleek vol te zitten en bediend te worden door één duidelijk erg overwerkte ober. Dus stuurden we een berichtje aan onze vriendin of we ‘s avonds nog iets bij hen konden eten. Uiteraard was dat geen probleem. Lang leve de Italiaanse gastvrijheid.

De treinrit van Brig naar Gallarate was om nog een andere reden dan het gerommel van onze lege magen memorabel: aan de overkant van het gangpad zat een meisje de ganse rit hartverscheurend te wenen. Wenen, als in onophoudelijk snikkend, met dikke tranen die over haar gezicht biggelden. Haar vriend deed zijn best om haar te troosten, maar veel leverde dat niet op. Het zag er zo dramatisch uit dat mensen speciaal voor haar afstand deden van hun toegewezen plaatsen (het was een trein met genummerde plaatsen). Meer dan een uur aan het stuk bleven de tranen stromen en toen we afstapten was ze nog altijd aan het wenen. Ik vroeg me echt af wat haar overkomen was. Het koppel waren overduidelijk toeristen, misschien een sterfgeval in de familie?

Onze vriendin was zo vriendelijk om ons te komen ophalen in het station van Gallarate, zo’n half uurtje rijden van Ternate. Dat spaarde ons een overstap en een lange wachttijd in Gallarate uit. Iets na 21u kwamen we aan in het station van Gallarate, alwaar onze vriendin ons al stond op te wachten. Een autorit van een klein half uur later, konden we onze schoenen uittrekken en onze voeten onder tafel schuiven. De Italiaanse echtgenoot van onze vriendin toverde voor ons een heerlijke pasta al pomodoro fresco op tafel. Mét tomaten gekweekt in hun eigen tuin. Simpel, maar overheerlijk! We sloten de maaltijd af met heerlijke gelato die onze vriendin voor onze aankomst nog snel was gaan kopen in een gelatería Gallarate. Ondertussen bewonderden we uitgebreid de nieuwste aanwinst van het gezin: een zeer brave baby van drie maanden, die zich al de aandacht liet welgevallen.

Een goed begin van onze driedaagse in Italië!