Gisterenavond had ik een dinner date met een oud-studiegenoot. Het was alweer van vorig jaar geleden dat we elkaar gezien hadden. Veel om over bij te praten dus. Ik was blij om te horen dat het met zijn gezondheid een pak beter ging dan de vorige keer. Aangezien hij nog steeds overtuigd vegetariër is, had ik een tafel gereserveerd bij Masalatop. Indiërs hebben naar mijn bescheiden mening de beste vegetarische gerechten.

Naar goede gewoonte werd het weer een avond vol bijzondere gesprekken. We hadden het over de zin van het leven en de zoektocht van de boeddha naar verlichting. We kwamen hierbij allebei tot de conclusie dat het leven in sé zinloos is. Maar waar dit gegeven voor mijn vriend een uitnodiging is om via meditatie te zoeken naar onthechting, ervaar ik die zinloosheid als deprimerend. Ik zou niets liever willen dan de wereld een beetje beter achterlaten dan dat ik die bij mijn geboorte aangetroffen heb. Wat natuurlijk volledig in tegenspraak is met de deterministische visie dat alles op voorhand vast staat en dat we de slaaf zijn van onze eigen genen.

Enfin ja, we kregen de knoop van hoe best om te gaan met deze zinloosheid niet ontward. Misschien moet ik gewoon de zinloosheid te lijf gaan door te proberen zo veel mogelijk uit het leven te halen voor ik sterf.