Goed geslapen, ondanks dat laatste afzakkertje van het huis (een calvados) dat er misschien net te veel aan was. 😉 Het ontbijt was erg gezellig: met z’n allen aan een lange tafel smullen van een spiegeleitje, broodjes met beleg en koffiekoekjes. Simpel, maar lekker. Al was het wel jammer dat de broodjes niet meer aangevuld konden worden en we in de plaats oudbakken wit brood kregen.

Na het ontbijt was het tijd om ons boeltje bijeen te pakken en uit te checken. Eerste activiteit van de dag: een bezoekje aan het prachtig geresestaureerde Kasteel van Vêves, dat tot op de dag van vandaag in privébezit is. De jongedames kregen prinsessenjurken om zich te verkleden en wij dwaalden met gans ons gezelschap door de vele vertrekken van het kasteel. Er waren gewoon te veel historische voorwerpen om alles grondig te bekijken, maar ik vermeld hier graag de prachtige middeleeuwse stenen vloer in de ridderzaal en het feeërieke portret van Maria en het kindje Jezus in basalt. Magnifiek! Echt een aanrader voor een bezoek als je in de buurt bent.

Na ons bezoek aan het kasteel reden we verder naar restaurant Le Freyr, dat ik specifiek gekozen had omdat het op een paar minuten rijden van Dinant évasion lag. Er stonden twee gedekte tafels voor ons klaar: één voor de kinderen en één voor de volwassenen. Heel tof! Het eten was simpel, maar viel in de smaak. Al mocht mijn stukje vis wel wat groter zijn. Gelukkig had ik stevig ontbeten!

Na de lunch reden we met z’n allen verder naar de parking van Dinant évasion, want we hadden kano’s gereserveerd voor de afvaart van de Lesse, een tocht van twaalf kilometer. Dat we niet de enigen waren, werd al snel duidelijk. Amai, wat een mensenmassa! Begrijpelijk, want het was tegen de dertig graden, ideaal kano- en kajakweer. We parkeerden de wagens op een goed aangegeven parking, voorzien van voldoende medewerkers om ons naar een beschikbare parkeerplek te leiden. We hadden echter iet of wat verkeerd ingeschat hoe lang we onderweg zouden zijn van de parking naar de ticketbalie. Dat bleek toch bijna twintig minuten wandelen. Gelukkig had ik dit weekend mijn snelwandelskills al wat kunnen oefenen…

Met drie van de nichtjes in mijn kielzog vormde ik de voorhoede en haastte ik me naar de ticketbalie. Op de reservatie stond immers dat we een kwartier op voorhand aan de ticketbalie moesten zijn en dat we vervolgens een bus moesten nemen naar het vertrekpunt om van daaruit terug te varen naar de parking. Om 13.50u stond ik hijgend aan de ticketbalie met de drie nichtjes en onze reservatie die nog betaald moest worden. Opeens herinnerde ik me dat de reservatie vermeldde dat er enkel cash kon betaald worden en digitale pionier die ik ben, loop ik enkel met een briefje van vijftig euro rond voor noodgevallen. Vijftig euro was uiteraard ruimschoots onvoldoende om vier kano’s te betalen. Gelukkig merkte ik een bancontact terminal op en bleek dat ik gewoon met mijn kredietkaart kon betalen. Toen ik aan het meisje aan de ticketbalie vroeg waarom op de reservatie stond dat we cash geld moeten meenemen, zei ze doodleuk: da’s voor het geval de betaalterminal niet werkt. Straf…

Een paar minuten later kwam mijn puffende vriend aangespurt, helemaal bezweet. Bleek dat hij het cash geld vergeten was in de wagen en nog een stuk had moeten teruglopen om dat uit de auto te gaan ophalen. Gelukkig kon ik hem geruststellen dat ik ondertussen de huur van de kano’s betaald had. Even later kwamen ook de andere, iets tragere, familieleden druppelsgewijs aan. Mijn vriend en ik maanden iedereen tot spoed aan, want ondertussen was het al 13.58u en de bus… Enfin, ik was er redelijk gerust op dat er wel nog een volgende bus zou komen, gezien de massale hoeveelheid volk, dus echt zorgen maakte ik me niet, maar mijn vriend wilde per sé zo snel mogelijk op die bus zitten. Als heuse volksmenners spoorden we ons gezelschap tot spoed aan.

Gelukkig stond de bus om 14.05u nog mooi te wachten. De meneer aan de ingang van de bus zei dat die al vol zat en dat we zouden moeten rechtstaan, maar hey, we hadden ons ondertussen al zo gehaast dat we dat ongemak er maar bij namen. Tot onze verbazing was er echter nog plaats zat in de bus en kon ons gezelschap van twaalf personen zonder problemen een plek vinden.

Na deze ietwat hobbelige start, verliep de rest van de namiddag vlotjes. We voegden ons bij de lange rij aanschuivende mensen, grepen een peddel en werden vervolgens per drie in onze kano gelanceerd op de Lesse om ons te voegen bij honderden andere kajakkers en kanovaarders. Amai, wat een drukte daar op die Lesse!

Ondanks de drukte genoot ik van ons tochtje, dat we ergens in de helft onderbraken om wat af te koelen in het frisse water van de Lesse. Mijn vriend en ik hadden eerst de jongste dochter van zijn zus aan boord en vervolgens de middelste dochter (die aan het bokken geslagen was en daarom van kano moest wisselen). De twee dammen werden door ons ganse gezelschap zonder problemen genomen. Op het einde hadden we met z’n drieën echt een prettig vaartempo gevonden, alleen jammer dat we niet goed konden doortrekken, want we botsten om de haverklap tegen andere kajakkers aan. Ik kreeg ergens onderweg van een wildvreemde een hoop water over me heen, maar de vreemdste ervaring was toch de jongedame die haar kajak als een paddleboard bestuurde: al rechtstaand. Bizar.

Rond 18u bereikten we het eindpunt waar we aansloten in de rij om onze kajak binnen te leveren. Al bij al een fijne ervaring, maar amai, wat een business is die afvaart van de Lesse geworden, zeg. Heel anders dan de aftochten die ik mij uit mijn jeugd herinner. Een beetje minderen in het aantal verhuurde kajaks en kano’s lijkt me echt wel aangewezen.

Na de kajaks ingeleverd te hebben namen we afscheid van de broer en schoonzus van mijn vriend en hun twee kinderen. Met het resterende gezelschap besloten we nog iets te gaan eten. Wat een hele uitdaging bleek, want alle restaurants in de buurt zaten vol. Na wat rondbellen, kwamen we uiteindelijk opnieuw bij Le Freyr terecht, die gelukkig nog plaats hadden voor acht personen. Toen we bij Le Freyr aankwamen, bleek er een ambulance te staan. De ambulanciers verlieten net het restaurant toen we aankwamen. Ik zag binnen een jongeman zitten die duidelijk onwel geworden was, te oordelen aan zijn lijkbleke gezicht en het braaksel op de tafel. En de geur binnen was ook niet echt prettig. Gelukkig was ik eerst en kon ik de rest van het gezelschap verhinderen om binnen te gaan en maande ik iedereen aan een plekje in de frisse lucht op het terras te kiezen.

De bediening was druk bezig met het opruimen van het braaksel en het kuisen van het restaurant (echt, respect!), dus ik begreep dat iedereen in Le Freyr wat van zijn melk was. Al verklaart dat niet waarom de porties ‘s avonds merkelijk kleiner waren dan overdag (één worst, in plaats van twee ‘s middags, was het meest opmerkelijke). Wellicht meer klanten over de vloer gekregen dan verwacht. Enfin, we lieten het niet aan ons hart komen en sloten het weekend af met een ijsje.

Na de maaltijd namen mijn vriend en ik afscheid van de rest van ons gezelschap en reden we moe, maar tevreden terug naar Leuven.