Deze week stuurde een persoon met aanzien een mailtje naar mijn collega om te vragen naar de naam van de “jonge blonde (en pientere)” dame met wie hij had gesproken op een receptie. Ik werd lichtelijk rood toen mijn collega mij al lachend het mailtje kwam tonen. Blijkbaar ben ik lichtelijk aangeschoten op mijn pienterst. 😉
compliment
Gastbijdrage van Lime
Dames en heren, met plezier presenteer ik jullie de allereerste gastbijdrage ooit op yab.be. Mejuffrouw Lime schreef een stukje dat mij een beetje aan het blozen bracht. Bij deze wil ik toch benadrukken ik er heus niet altijd goedgezind en uitgeslapen uitzie. Je moest mij hier nu eens zien zitten na een slechte en te korte nacht. 😉
Van sommige mensen vermoed ik dat hun dagen 30 uur tellen ipv 24. Ze lijken zoveel klaar te kunnen spelen op zo’n korte tijd, dat ze wel ergens extra tijd gevonden moeten hebben. Ikzelf heb die plek waar ze tijd uitdelen nog steeds niet gevonden, ook al ben ik er nu al jaren naarstig naar op zoek. Telkens ik hen vraag of hun dagen inderdaad langer duren dan de mijne, lachen ze en zeggen ze dat ook hun dagen maar 24 uren tellen. Ze liegen. Ze liegen, zeg ik u.
Zo had je mijn begeleidster van mijn thesis. Lange dagen in het labo werken, artikels schrijven, artikels lezen, artikels reviewen. Naar Amerika, ondertussen thesissen lezen en verbeteren. Een man onderhouden, twee zonen en een huis renoveren. En daarbovenop er altijd tiptop in orde uitzien. Ik begreep er niets van, hoe ze dat kon klaarspelen. Meermaals heb ik haar gevraagd hoé ze dat juist deed. Maar ze wist het zelf niet.
Een tijdje geleden heb ik weer zo iemand leren kennen. Y.A.B. Onze eigenste yab. Een blog bijhouden. Nog wat andere sites bijhouden. Elke dag met de trein naar haar werk. Werken. Een vriendje onderhouden. Japans. Russisch. Squashen. Blogmeetings organiseren. Een enorme vriendenkring. En er altijd goed, opgewekt en uitgeslapen uitzien! Wederom vroeg ik ook deze dame waar ze in godsnaam haar tijd vandaan haalde. “Mijn dagen tellen ook maar 24 uur hoor”, lachte ze.
Ik geloofde haar niet. Vroeg met wat ze zich nog zoal bezig hield. En toen daar het volgende uitkwam
“Eigenlijk zit ik ook in mijn laatste jaar rechten.”
toen viel ik van mijn stoel.
Lime gooit het stokje verder naar vollepetrol en naar Kathleen.
Een onverwacht compliment
Ik ben al een ganse week in A Very Bad Mood. Deze ochtend was ik dan ook liever in bed blijven liggen dan naar het werk gegaan. Het werk laat zich echter niet zo makkelijk brossen als de lessen vroeger, dus sleurde ik mezelf uit bed met de belofte nog een dutje te doen op de trein. Dit was buiten de waard en een bende middelbare scholieren gerekend, die in bijzonder luid Frans hun favoriete “em pee trois” met elkaar deelden.
Tegen de tijd dat we in Brussel centraal waren, diende zich een beginnende hoofdpijn aan. En toen was daar plots een collega die me een compliment gaf over een project waar ik al heel veel tijd en moeite in gestoken heb. Ik voelde mij meteen een beetje beter. 