Calgary – 5 augustus 2015

Opnieuw opgestaan om 7u. Wanneer we naar Chicago vliegen, moeten we de klok opnieuw een uur verder zetten en we willen ons al zoveel mogelijk aanpassen aan de andere tijdzone.

Als ontbijt eet ik een omelet en wat yoghurt. Er zijn slechtere manieren om de dag te beginnen. Van Goofball vernemen we dat het gisteravond rond een uur of zes verschrikkelijk gehageld heeft in Calgary. Wij waren toen nog onderweg vanuit Banff en zijn gelukkig gespaard gebleven van dit noodweer. De beelden van de hagel moeten nochtans indrukwekkend geweest zijn.

Vanochtend is het gelukkig mooi weer. We trekken naar dé topattractie van Calgary: Calgary tower, een 191 meter hoge observatietoren. Veel volk is er niet dus we hebben alle tijd om Calgary en omgeving te bewonderen. Calgary is best wel een grote stad, gelegen tussen de prairies en de Rockies in. Vanaf de toren heb je een uitstekend uitzicht op de omgeving.

Terug beneden informeren we in de souvenirshop waar we ergens postzegels kunnen krijgen voor onze kaartjes. Blijkbaar verkoopt elke drugstore postzegels en gelukkig voor ons is er eentje vlakbij. We moeten wel even slikken als we het tarief vernemen voor één postzegel naar Europa, maar hey, die 79 kaartjes zijn nu toch al geschreven, het zou zonde zijn ze niet op de post te doen.

Tijdens onze wandeling in Calgary valt het op dat de stoep bezaaid ligt met afgerukte bladeren. En op één plek komen we een afgeknakte boom tegen. Buiten dat lijkt de schade van de hagelstorm goed mee te vallen. De straten zijn zelfs al helemaal opgedroogd en de zon schijnt alsof er geen vuiltje aan de lucht is.

We wandelen op ons gemak naar het Chinese Cultural Centre, alwaar we de koepel bewonderen die gebaseerd is op de koepel van de Tempel van de Hemel in Peking. Het centrum is door Chinese vaklieden volgens traditionele technieken gemaakt. Erg knap en iets wat je helemaal niet zou verwachten in deze omgeving. Calgary heeft ook een regelijk grote China Town, waarvan we dankbaar gebruik maken om te lunchen. Op de wandeling naar het culturele centrum zagen we een aanduiding voor een Koreaans restaurant. Helemaal spek voor onze bek!

Kimchi House ligt aan een kleine indoor food court. Niet echt gezellig, maar wel heel geschikt voor een snelle lunch. Uiteraard ga ik voor een noedelsoep. Mijn verslaving begint zorgwekkende proporties aan te nemen… Mijn yuk gae jang (een pikante noedelsoep met rundvlees) is geweldig en de portie is gigantisch. De bibimbap van mijn vriend mag er ook zijn. En ’t is nog goedkoop ook.

Ik moest al erg mijn best doen om mijn noedelsoep binnen te krijgen, maar wanneer ik een food truck (food trucks zijn duidelijk heel de rage in Calgary) zie die bubble tea serveert, kan ik het niet laten om dit uit te proberen. Nog niet zo lang geleden zag ik een filmpje op youtube waarin dit drankje werd aangeprezen. Zelf heb ik echter nog nooit bubble tea geproefd.

De bubble tea die ik krijg bevat grote dikke parels van tapioca. Verder is het naar mijn mening een doodgewone smoothie. Het strootje is echter heel dik zodat je zonder al te veel moeite de tapiocaparels kan opzuigen. Best wel lekker, al is het vooral de smaak van de smoothie zelf die weet te bekoren en niet zozeer de parels. Wel jammer dat het drankje zo zwaar valt, vlak na ons middagmaal. Mijn vriend en ik delen één bubble tea en dan nog hebben we alle moeite van de wereld om dit drankje naar binnen te spelen.

Calgary blijkt zowaar een mooie en aangename winkelwandelstraat te hebben, met leuke winkels en eet- en drinkgelegenheden. We passeren een grote winkel die enkel t-shirts verkoopt en kunnen het niet laten om een ‘Canadian selfie’ t-shirt te komen voor het petekindje van mijn vriend. De winkelier blijkt een grapjas te zijn, want hij biedt aan het t-shirt te ruilen tegen mijn fototoestel. Euh, I think not.

De twaalfjarige dochter van de winkelier vraagt tijdens het afrekenen zomaar out of the blue of we Shawn Mendes op straat zijn tegen gekomen. Mijn vriend en ik staan allebei een beetje met de mond vol tanden want we hebben eerlijk gezegd geen idee wie dit heerschap wel mag wezen. De winkelier legt uit dat er straks een concert is van Shawn Mendes en dat zijn dochter al gans de dag op hete kolen zit.

Wanneer we buiten staan, googlen we even wie Shawn Mendes is. Blijkbaar een Canadese jongeling die goed in de markt ligt bij tienermeisjes. En jawel, een beetje verder komen we langs de concertzaal waar een ganse rij jonge meisjes staat aan te schuiven.

We hebben het zo ongeveer wel gezien in het centrum Calgary en besluiten naar de auto terug te keren om op basis van de gids te beslissen wat onze volgende bestemming is. Fort Calgary lijkt een interessante plek om de namiddag door te brengen. We rijden net de parkeergarage uit wanneer een hevige regenbui losbarst. Opeens lijkt Fort Calgary een pak minder interessant, want een deel van de tentoonstelling bevindt zich buiten.

Wanneer de hevige regenbui zich ontpopt tot een verschrikkelijke hagelbui, geven we er de brui aan en besluiten we terug te rijden naar ons hotel. Toch nog een drie kwartier rijden van het stadscentrum. Het geluid van de hagelbollen op het koetswerk van de huurwagen (onze trouwe Toyota Corolla) is behoorlijk akelig. Het klinkt echt alsof er kleine putten worden geslagen in het koetswerk. Al een geluk dat we goed verzekerd zijn.

De storm is zo hevig dat we onderweg auto’s opmerken die zich onder bruggen geparkeerd hebben om te wachten tot het ergste voorbij is. Niet echt veilig, vind ik persoonlijk. Wij rijden dapper verder. Gelukkig is de hagelbui voorbij wanneer we het hotel bereiken. Op het eerste gezicht ontwaren we geen schade aan onze huurwagen. De hagelbui klonk waarschijnlijk erger dan het was.

Door dit onvoorziene noodweer zijn onze plannen serieus in de war gestuurd en zijn we veel vroeger dan gepland in het hotel. We besluiten van de nood een deugd te maken en onze was te doen. Dan kunnen we morgen met propere kleren naar Chicago vliegen.

We herorganiseren de valiezen en ik schrijf op de kamer op mijn gemak nog wat aan mijn reisverslagen. Een rustige namiddag komt, om heel eerlijk te zijn, niet echt ongelegen.

We zien het niet zitten om voor het avondmaal terug te rijden naar het stadscentrum en eten voor de tweede dag op rij in ons hotel. Ik beperk me tot een voorgerecht. De combinatie noedelsoep – bubble tea maakt dat ik ’s avonds niet al te veel honger heb. De portie East Coast mosselen die ik als voorgerecht krijg, blijkt echter nog meer dan behoorlijk te zijn. En ook de burger van mijn vriend smaakt.

We gaan na een rustige namiddag en avond slapen om 22u, want morgen moeten we vroeg uit de veren om op tijd op de luchthaven te zijn.

Van Banff naar Calgary – 4 augustus 2015

Ondanks de twee aparte bedden heb ik een vrij slechte nacht. Om de één of andere reden ben ik veel te vroeg wakker en slaag ik er niet meer in de slaap te vatten. Ik lig te wachten tot de wekker afgaat, die nochtans een uur vroeger staat dan de voorbije dagen (7u).

Vandaag was het plan om helemaal naar Drumheller te rijden om daar met de wagen de Dinosaur Trail van 48 km te doen. Drumheller en omgeving zijn bekend om wille van de overblijfselen van dinosauriërs die er gevonden werden. Er zou ook een zeer interessant museum zijn. We besluiten dit plan echter te schrappen en nog een dag in Banff door te brengen in een allerlaatste poging om nog een beer te zien.

Het ontbijt in het verder uitstekende Brewster’s Mountain Hotel valt dik tegen. Geen warme opties, enkel toast, wat ontbijtkoeken en confituur. Gelukkig is er vers fruit en yoghurt. Ik beperk me dan ook daartoe.

Het weer ziet er deze ochtend redelijk goed uit en volgens de weersvoorspellingen zal het tot een uur of twee in de namiddag mooi weer blijven, daarna mogen we ons aan een hele hoop regen verwachten. Bij het plannen van deze trip had ik mezelf voorgenomen om, net zoals in Ijsland, te gaan paardrijden. Deze voormiddag in Banff lijkt ongeveer de laatste kans om dat nog te doen. We vinden een manège die paardrijtochten van een uur aanbiedt en volgens hun online systeem is er nog plaats voor twee personen om 14u.

We vragen aan de receptie om voor ons een paardrijtocht te reserveren. De vriendelijke dame deelt ons echter mee dat in de voormiddag alles al volzet is. Er is enkel nog plaats vanaf 14u in de namiddag, maar dan gaat het regenen volgens de voorspellingen. Paardrijden in de regen lijkt me niet echt fijn, dus we besluiten het paardrijplan te laten varen en in de plaats daarvan de gondola te nemen naar de top van Sulphur Mountain.

De gondola in Banff ziet er helemaal anders uit dan die in Jasper. Deze gondola is veel moderner, met aparte bakjes waarin je kan plaatsnemen. In de winter dient deze gondola ongetwijfeld om skiërs naar boven te brengen. Hoewel ik het apprecieer dat we kunnen zitten en niet als haringen in een tonnetje op elkaar gepropt moeten rechtstaan, mis ik de uitleg van een jobstudent zoals in Jasper.

We zitten samen met een ouder koppel in de gondola. De man van het koppel zit ons een hele tijd aan te staren alvorens te vragen of we Zweden of Estlanders zijn. Geen van beiden. Het is in al onze reizen nog nooit gebeurd dat iemand onze afkomst juist raadde. De man zegt dat hij en zijn vrouw van Israël afkomstig zijn, wat mij erg verbaast, want ze spreken duidelijk Russisch tegen mekaar. Wellicht zijn er na de tweede wereldoorlog Russische joden naar Israël gemigreerd? Ofwel durft hij er niet voor uitkomen dat ze Russen zijn.

Het is ’s ochtends vroeg al vrij druk boven op Sulphur Mountain, waar het stikt van de chipmunks. We beklimmen het pad helemaal naar het voormalige weerstation. Norman Sanson maakte tijdens zijn hele carrière als weerobservator meer dan 1000 keren de klim naar de top van Sulphur Mountain om het weerstation te bemannen. Hij bleef soms zelfs ter plekke overnachten. Respect.

Vlak onder het weerstation bevond zich tot in het jaar 1981 een observatorium voor kosmische stralen. Dit station werd afgebroken en de functie wordt ondertussen overgenomen door andere observatoria en satellieten.

Bijzonder boeiend allemaal, maar het was duidelijk dat de meeste toeristen de chipmunks veruit het interessantste vonden. 😉

Lunchen doen we in het Panorama Restaurant op Sulphur Mountain. Een schitterend uitzicht gecombineerd met lekker eten. Mijn sandwich met asperges en geitenkaas was echt bijzonder lekker.

Tijdens de lunch zien we donkere wolken komen aandrijven richting Banff. Qua timing voor ons bezoekje aan Sulphur Mountain hadden we het niet beter kunnen treffen.

Na een ritje terug in de gondola rijden we met de wagen naar Lake Minnewanka, alwaar we even uitstappen om de voetjes in het water te steken. We twijfelen of we ons aan een kanotochtje zouden wagen, maar de vrees overvallen te worden door een stevige plensbui is te groot. In plaats daarvan besluiten we de Minnewanka Loop te doen met de wagen. We hebben geluk: op de weg lopen een stuk of zes berggeiten met mooie grote hoorns die zich maar al te graag laten fotograferen. ’t Zijn wel geen beren, maar wie het kleine niet eert…

We zouden graag een wandeling maken in deze mooie omgeving, maar voordat we kunnen beslissen welke wandeling te doen, barst het onweer los. Het regent pijpenstelen en opeens is het maar liefst tien graden kouder dan enkele minuten voordien. Het blijft me verbazen hoe veranderlijk het weer in Canada is. In echt een allerlaatste wanhopige poging om nog een beer te zien, rijden we de Minnewanka Loop nog een tweede keer. Wat een contrast! De eerste keer reden we in de stralende zon, de tweede keer in de gietende regen. Beide keren valt er uiteraard nergens een beer te bespeuren.

Deze keer ziet het er helaas niet naar uit dat de hemel snel zal opklaren. Ik ben echter voorzien op slecht weer, trek een t-shirt met lange mouwen onder mijn kleedje aan, doe mijn wandelschoenen en kousen aan en haal mijn regenjas uit IJsland boven (zo’n nuttig souvenir!).

Klaar voor een bezoek aan de Cave and Basin National Historic Site, de plek waar Parks Canada ontstaan is. Ik weet niet goed wat hiervan te verwachten, maar het blijkt een ideale site om te bezoeken tijdens een regenachtige namiddag.

We werpen een blik op de bijzondere cave waar geothermisch verwarmd water een klein vijvertje vormt. Deze plek is eeuwen geleden ontdekt door de First Nations en was een belangrijke plek voor hun ceremonies. Toen drie westerlingen deze grot ontdekten, kregen ze het geniale idee om hier een kuuroord te bouwen. Van heinde en verre kwamen de mensen baden in het licht zwavelhoudende water.

In het water van de grot leeft een erg bijzondere slak die enkel in deze specifieke omgeving voorkomt. De slak is zwart en piepklein, maar erg kwetsbaar. Er hangen dan ook overal waarschuwingsborden dat het strikt verboden is om je handen in het water te steken.

Na de grot komen we in de ruimte van de vroegere baden terecht. Een bijzonder knappe projectie verspreid over vier reusachtige schermen toont de pracht van de Canadese natuur. Zeer mooi in beeld gebracht. Dat moet een enorm werk geweest zijn om al die beelden zo mooi op elkaar te laten aansluiten.

We sluiten ons bezoek aan de Cave and Basin National Historic Site af met wat zoetigheid in het bijhorende café. Ik koop een nanaimo bar met Irish cream, een zoetigheid dit we onderweg al meermaals zijn tegen gekomen. Lekker, maar niet bepaald een lichte snack. Ik voel me dan ook een beetje schuldig wanneer ik vaststel dat de zogenaamd gezonde berry smoothie 40 g suiker bevat. Yikes!

Rond 16.50u regent het nog steeds en besluiten we te vertrekken naar Calgary in de hoop beter weer tegemoet te rijden. De hoop om nog een beer tegen te komen hebben we laten varen. Ach, we hebben zoveel andere mooie dingen gezien. Heel erg vind ik het niet.

Onderweg naar Calgary blijft de regen ons achtervolgen. Het weer is desastreus slecht: gietende regen, laaghangende wolken. We zijn blij wanneer we eindelijk ons hotel bereiken.

Ik boekte een Best Western Premier vlakbij de luchthaven, omdat we overmorgen ‘s ochtends een vlucht naar Chicago moeten nemen en ik het risico niet wil nemen om in een file terecht te komen tijdens het spitsuur. Hierdoor is ons hotel redelijk ver van het stadscentrum gelegen. Niet zo erg, want het weer is er niet naar om buiten een terrasje te doen.

Het hotel is echt een meevaller. Echt wel één van de beste hotels (op de locatie na) van deze trip. Reusachtige kamer met twee queen size bedden (hoera!) en zeer proper. (Heb ik al vermeld dat sommige hotels in Canada op dit vlak toch echt wel teleur stelden en ’t is niet dat het goedkope hotels waren.)

We dineren in het hotel. Lekker makkelijk! Ik ga voor een wontonsoep (want dat had ik nog niet gegeten deze vakantie ;-)) en mijn vriend voor een pasta. Ik ben zo dom om de grote portie te bestellen. De wontonsoep is gigantisch, zeker na de nogal calorierijke uitspatting van deze namiddag.

Zoals echte saaie mensen kruipen we na het diner alweer vroeg in bed. Laat ons hopen dat de weergoden ons morgen beter gezind zijn voor onze allerlaatste volledige dag in Canada.

Van Emerald Lake naar Banff – 3 augustus 2015

Een half uur voor de wekker wakker. Tijd genoeg om op mijn gemak een douche te nemen en wat bodylotion te smeren voordat mijn vriend wakker wordt.

Vandaag viert gans British Columbia BC day. We mogen ons dus weer verwachten aan een massale toestroom van dagjestoeristen bij Emerald Lake. Helaas, vandaag moeten wij afscheid nemen van dit ongelooflijk mooie meer en de fijne lodge. Ondanks het wat mindere bed en het gedoe met de shuttle heeft de Emerald Lake Lodge een speciaal plekje in mijn hart veroverd. Ik zal deze plek missen.

Voor ons allerlaatste ontbijt in Emerald Lake Lodge gaan we voor het ontbijtbuffet. Een beetje een teleurstelling, toch wel. De warme ontbijtopties worden niet erg snel bijgevuld en verder is de keuze niet zo groot. We werpen voor ons vertrek nog een laatste blik op het meer en de hot tub. Snik.

De shuttle voert ons voor de laatste keer naar de guest parking en dan zijn we weg, om vijf minuten later opnieuw te stoppen bij de Natural Bridge, een bezienswaardigheid die zo dicht bij ons hotel ligt dat we er gewoon nog niet geraakt zijn. Dit is onze laatste kans om dit natuurwonder te bekijken, dus daar moeten we gebruik van maken. De Kicking Horse River rivier heeft in de rotsen een formatie uitgesneden die een natuurlijke stenen brug vormt. Leuk om naar te kijken, geen must see wat mij betreft.

In tegenstelling tot de voorgaande dagen is het deze voormiddag een beetje bewolkt. Dat zijn we niet meer gewoon… Een mens went snel aan mooi weer, heb ik al gemerkt.

Het is de bedoeling om deze dag zoveel mogelijk van Banff National Park te zien. Ik realiseer me dat we wellicht een dag te kort zullen komen om alles in Banff te zien wat ik oorspronkelijk gepland had. Ook de plannen om paard te rijden, lijken opgeborgen te moeten worden. De afstanden zijn in Canada veel groter dan we gewoon zijn en de maximumsnelheden liggen aan de lage kant. Mijn vriend rijdt altijd braafjes op de cruise control, maar de gemiddelde Canadees lijkt zich niet al te veel aan te trekken van die snelheidsbeperkingen en rijdt een pak sneller. We maken nochtans lange dagen en proberen zoveel mogelijk op één dag gezien te krijgen. Twee of zelfs drie dagen extra waren geen overbodige luxe geweest om alles net iets meer op het gemak te bekijken en ook nog een paar leuke activiteiten in te lassen.

We stoppen even kort bij Herbert Lake, omdat dit volgens de folder van Banff National Park ‘a photographers favorite’ is. Ik vond dit meer niet zo uitzonderlijk, maar de oppervlakte was dan ook niet spiegelglad omdat er iemand in het meer aan het zwemmen was. Mochten de omringende bergen weerkaatst worden in een rimpelloos meer, kan ik me voorstellen dat het een ander plaatje zou opleveren.

We rijden verder naar Peyto Lake, het meest noordelijke punt dat vandaag op de planning staat. Op het eerste gezicht lijkt Peyto Lake heel toeristisch, met massa’s volk bij het uitkijkpunt, maar wie een beetje verder kijkt dan zijn neus lang is, ontdekt een tweede uitzichtpunt dat erg onduidelijk aangegeven is op de plannen en waarvoor je even moet wandelen. Na een mooie (en gemakkelijke) wandeling wordt je getrakteerd op een fenomenaal uitzicht op het schitterende blauwe meer en de gletsjer die het meer voedt. Ongelooflijk mooi.

We zijn zo diep ontroerd door de schoonheid van deze plek dat we achter een paar boompjes wegduiken om zelf gehoor te geven aan de roep der natuur. Vrijen in zo’n uitgestrekt landschap waarin je alleen op de wereld lijkt, het is erg bijzonder.

Terug in de wagen maken we rechtsomkeer en rijden opnieuw naar het zuiden. Een beetje verderop stoppen we bij de ons inmiddels vertrouwde Num Ti Jah lodge voor een snelle lunch. Het is inmiddels alweer 15u (yep, we leren het niet). Mijn vriend eet een voorverpakte sandwich en ik eet een kom chili. Chili con carne is in Canada blijkbaar een populair gerecht want er zijn veel plekken waar je dit kan krijgen. De chili con carne uit een kartonnen kommetje smaakt eigenlijk best goed en vult veel meer dan verwacht. Na de lunch maken we nog een korte wandeling langs Bow Lake en steken we zelfs even onze tenen in het water.

Opnieuw onderweg zien we een samenscholing van her en der geparkeerde auto’s. Daar moet wildlife in de buurt zijn! Helaas tegen dat ik uitgestapt ben, druipen de meeste mensen het alweer af. Alweer een near bear miss. Het zit ons echt niet mee deze vakantie!

Hoe dichter we Banff naderen hoe slechter het weer wordt. Vanaf de Bow Valley Parkway (zowat onze laatste kans om nog een beer tegen het lijf te hopen) begint het effectief te regenen. Maar net zoals voordien duurt de regen maar kort. Naarmate de kilometers vorderen, neemt ook onze hoop om nog een beer te zien af. Jammer, maar we laten er ons niet door ontmoedigen.

We stoppen nog eens onderweg bij een uitzichtpunt, maar het uitzicht is lang niet zo interessant als de twee kerels die vanop de parking een drone met daaraan een camera bevestigd, laten opstijgen. We mogen zelfs even door de bril kijken waarmee de tweede persoon de drone kan volgen, terwijl de eerste persoon de drone bestuurt. Heel erg cool allemaal. Stiekem voeg ik een drone toe aan mijn lijst met onrealistische wensen.

Het begint ondertussen steeds meer te betrekken en zo nu en dan vallen er een paar druppels uit te lucht. De enige vermeldenswaardige stop is die bij Vermillion Lakes in Banff zelf. We genieten van het mooie uitzicht op de wetlands.

In Banff logeren we in de Brewster’s Mountain Lodge, een historisch hotel in het hartje van van het stadje. We hebben opnieuw een kamer met twee queen siz bedden. Hoera! Het ziet er buiten nog steeds uit alsof elk moment de hemelsluizen kunnen open gezet worden. We opteren er dus voor om sushi te gaan eten bij Sushi Bistro dat redelijke tripadvisor reviews krijgt en gelegen is in hetzelfde gebouw als ons hotel. Er staan wat mensen aan te schuiven om een tafeltje toegewezen te krijgen, altijd een goed teken naar mijn mening. Het duurt nogal lang voordat de lege tafels in het restaurant afgeruimd geraken en raken enkele wachtenden in de rij hun geduld kwijt. En zo schuiven wij een paar plekjes naar voren in de wachtrij. Ik heb mijn zinnen nu echt op sushi gezet!

Na een dik kwartier wachten, krijgen we eindelijk een tafel toegewezen en kunnen we hoofdschuddend aanzien hoe de twee diensters er een absoluut potje van maken. Tot mijn verbazing zijn de diensters allebei Japans. We vangen hier en daar zeer duidelijk Japanse woorden op in hun conversatie. Ze slagen er met z’n tweeën echter niet in de tafels op te ruimen en schoon te maken. Daardoor zijn er veel tafels waar niemand aan zit, maar die volgestapeld zijn met vuile borden. Ze lopen op en af met vuile borden en de bestellingen van de klanten, maar zijn totaal ongeorganiseerd. Een groot dienblad en een tafel van vier is in twee minuten afgeruimd. Echt onbegrijpelijk. Het is alsof ze allebei hun eerste werkdag hebben.

De sushi is uiteindelijk best lekker, al blijkt er om 20.30 al redelijk veel uitverkocht te zijn. Om te bestellen krijgen we een blad om aan te duiden wat we willen. We proberen eens iets nieuws uit: spinazie goma-ae. Een spinaziebereiding met een soort pindasaus, best wel lekker.

Uiteindelijk verlaten we pas om 22u het restaurant. Te laat om nog te kunnen gaan weken in de whirlpool van Brewster’s Mountain Lodge. Als alternatief kunnen we nog naar de hot springs van Banff rijden, maar daar hebben we geen van beiden de energie voor. We besluiten om gewoon linea recta in bed te kruipen en te profiteren van onze afzonderlijke bedden om wat nachtrust in te halen.

Kootenay National Park – 2 augustus 2015

Deze ochtend ontbijt ik met pancakes. De drie reuzepancakes op mijn bord blijken echter van het goede te veel. Ik laat zowat driekwart pannenkoek liggen en het is niet dat ik mijn best niet heb gedaan.

Vandaag staat een bezoek aan Kootenay National Park op het programma. Oorspronkelijk waren mijn vriend en ik niet van plan om dit park aan te doen, maar omdat Goofball zo enthousiast was over dit park, hebben we ons programma aangepast. Het is alweer een schitterende dag. De lucht is stralend blauw en er valt amper een wolkje te bespeuren. Het belooft een fantastische dag te worden.

Kootenay Park bevindt zich ten zuiden van Emerald Lake. De weg doorheen het park loop bijna recht naar het zuiden. Om tijd te sparen besluiten we eerst langs de snelweg naar het meest zuidelijke punt van het park te rijden (het badstadje Radium Hot Springs) om van daaruit dwars door het park naar het noorden te rijden. Toch een goeie vijf en half uur rijden in totaal. Goed voor een ganse dag onderweg, alle tussenstops meegerekend.

Het is alweer wachten op de shuttle voordat we kunnen vertrekken. Niet dat de shuttle niet frequent rijdt, je kan dag en nacht naar de receptie bellen en een tiental minuten later staat de shuttle er, maar je verliest gewoon tijd die leuker te besteden valt.

We doen er twee uur over om naar Radium Hot Springs te rijden. Onderweg schrijf ik wat aan mijn reisverslagen en tripadvisor reviews en stoppen we een paar keer om foto’s te maken van ospreys. Overal langs de kant van de weg zijn hoge palen geplaatst met nesten erop. Bijna elke paal heeft een nest. Ik slaag erin een paar echt mooie beelden te maken van de roofvogels.

Fait divers: onderweg passeren we “world’s largest paddle” ergens zomer midden in een veld neergepoot. Het gegeven is zo absurd dat ik er zelfs geen foto van maak.

Rond de middag zijn we in Radium Hot Springs. De pannenkoeken liggen nog op mijn maag, dus veel honger heb ik niet. We gaan voor een snelle lunch in koffiehuis ‘Meet on higher ground’. Ik bestel een champignonroomsoep, maar de soep is wat aan de koude kant. Jammer, want voor de rest is het wel lekker. Mijn vriend eet een sandwich en drinkt een caramel macchiato, het is een koffiehuis voor iets, he.

Ik weet niet of het aan de pannenkoeken, de soep of de vermoeidheid ligt, maar ik heb vandaag wat last van buikpijn. Al goed dat er geen zware inspanningen op het programma staan.

Jammer genoeg ontbreekt ons de tijd voor een bezoekje aan de Hot Springs waaraan Radium Hot Springs zijn naam te danken heeft. Nog iets waarvoor we zullen moeten terugkomen.

We rijden het park binnen langs de indrukwekkende Sinclair Canyon. Uit het niets reizen spectaculaire rotsmuren uit de grond. We passeren de Redwall Fault en genieten van de mooie landschappen. Onderweg stoppen we om de informatieborden te lezen en komen we meer te weten over de manier waarop Parks Canada de parken beheert en hoe de inzichten op dit vlak geëvolueerd zijn.

In de vorige eeuw probeerde men bosbranden zoveel mogelijk te voorkomen, maar dit verstoorde de natuurlijke cyclus van het natuurgebied. De periodieke bosbranden zijn een belangrijk voorwaarde voor verjonging van de bossen. Nadat een bos is afgebrand schieten er meteen nieuwe scheuten op. Sommige dieren houden zich vooral op in jonge bossen, andere dan weer in oude. De pine beetles, waar ik al eerder over schreef, leggen hun eitjes vooral in oude bomen. Doordat er in de vorige eeuw veel minder bosbranden waren, verouderde het bos en ontstond er een keverplaag. Vandaar dat men bosbranden niet meer bestrijdt maar enkel controleert om te voorkomen dat de brand bewoonde gebieden bereikt.

We stoppen ergens onderweg bij een prachtige rivier waarvan het water erg laag staat. We waden tot we aan onze enkels in het ijskoude gletsjerwater staan. Al houden we dat niet echt lang vol. De natuur is prachtig, de temperatuur zeer aangenaam en er zijn in velden of wegen geen andere mensen te bekennen. Dus ja, we hebben de kans aangegrepen voor een fijne vrijpartij.

Onderweg naar de Paint Pots spotten we nog eens een hert. Aan herten geen gebrek, hier. De Paint Pots zijn poelen waar vroeger oker gewonnen werd. De okerkleurige grond steekt prachtig af tegen het groen van de bomen en het blauw van de hemel. Erg fotogeniek. Alleen jammer van al de insecten die zich hier duidelijk thuis voelen. Ondanks al de insectenspray op mijn blote armen en benen ben ik alweer een paar beten rijker. In looppas keren we terug naar de auto, in de hoop sneller te lopen dan de insecten vliegen.

Onze volgende stop is Marble Canyon. We bewonderen de 35 m diepe dolomieten ravijnen die ingesleten werden door het gletsjerwater van Tokumm creek. Prachtig. Op de hellingen van de omringende bergen zien we overal fuchsia fireweed bloeien. Een bloem die zich typisch thuis voelt op plekken waar net een brand gewoed heeft.

Vlak voor het einde van Kootenay National Park maken we snel nog een fotootje van de paal die aangeeft waar de continental divide zich bevindt. Verder valt er daar eigenlijk niet veel te zien. We rijden verder naar Lake Louise in Banff National Park. Door het verlengde weekend stikt het er van het volk. Wij komen aan zo rond 18.00u en zien in de andere richting een lange rij auto’s die aanschuiven om weg te rijden van het meer. Ik had hoge verwachtingen van Lake Louise, een echt plaatje op al de afbeeldingen die ik al zag, maar mijn verwachtingen worden niet geheel ingelost. Ik vind het chateau dat aan de oevers van het meer gebouwd is bijzonder lelijk en de massa toeristen die selfies staan te nemen, maken dat ik niet echt kan genieten van deze plek.

We kijken even hoeveel dat het huren van een kano kost. Voor een tocht van een half uur betaal je 55 Canadian dollar (op Emerald Lake betaalden we 66 dollar voor twee uur). Een beetje schandalig vind ik dat. Nu, de rij is sowieso toch veel te lang en de verhuur stopt om 19u. Geen kano voor ons.

We twijfelen of we in de buurt van Lake Louise zullen avond eten. Het is niet zo ver naar Emerald Lake vanaf Lake Louise, maar die file zou wel eens roet in het eten kunnen strooien. Geen van beiden hebben we veel zin om op zo’n prachtige dag in de file te gaan staan. We lopen Chateau Louise binnen, maar het aanbod van de restaurants weet ons niet te bekoren en het lukt even niet om een 3G-connectie lang genoeg in stand te houden om tripadvisor te hulp te roepen. Het netwerk is waarschijnlijk overbelast door al die mensen die selfies zitten op te laden naar Facebook en Instagram.

Maar kijk, soms zit het al eens mee. Net wanneer we beslist hebben om dan maar naar Emerald Lake terug te keren (we zitten al in de wagen) lukt het toch om tripadvisor ingeladen te krijgen en lees ik dat de Deer Lodge waaraan we net voorbij gereden zijn, goeie reviews heeft. We maken rechtsomkeer, parkeren onze wagen en slagen er ondanks de drukte vlot in een tafeltje te bemachtigen. Het lijkt alsof de meeste mensen die Lake Louise vandaag bezoeken, hun eigen picknick mee hebben.

Mijn buikpijn is verdwenen en om dat te vieren bestel ik en cocktail met de welluidende naam ‘bison in the hills’, met wodka, limoen en bosbessenwijn en daarna nog eentje die ‘the backcountry’ heet, met bourbon, drambuie en honing. Allebei erg lekker. Op de menukaart staat kariboevlees. Hoe vaak krijgt een mens de kans om dit vlees te proeven? Niet zo vaak, dus mijn keuze is snel gemaakt. Ik stel me wel vragen bij het voorvoegsel ‘wild’, want ik kan me moeilijk voorstellen dat Parks Canada het toelaat om kariboes af te schieten in het Nationale Parken. Ik ga ervan uit dat het vlees afkomstig is van gekweekte kariboes.

Het smaakt mij alleszins geweldig. Mocht u ooit in de buurt van het veel te toeristische Lake Louise zijn, de Deer Lodge is een aanrader.

Bij het naar huis rijden, worden we getrakteerd op een fantastische zonsondergang. Ik schiet wat plaatjes door het raam, maar die doen de schoonheid van deze avond oneer aan.

Rond 22u zijn we op de guest parking. Ik bel opnieuw naar de receptie met de vraag de shuttle te sturen en een klein half uur later liggen we te weken in de hot tub. Ditmaal hebben we de hot tub niet voor ons alleen. Drie meisjes uit Vancouver hebben er acht uur over gedaan om Emerald Lake Lodge te bereiken, speciaal om morgen BC Day te vieren. Het is heel donker, dus ik kan hun gezichten niet onderscheiden, maar ze zijn praatgraag en we hebben een fijn gesprek.

We sluiten de avond af in de bar waar we op de valreep (het is 23u) nog een drankje kunnen bestellen. Twee cocktails vind ik meer dan voldoende, dus ik hou het bij een non-alcoholische limonade. We kunnen ons moeilijk concentreren op ons gesprek, want één van de diensters maakt duidelijk een kleine crisis door. Ze laat gedurende het dik half uur dat wij er zitten, maar liefst vijf glazen kapot vallen. Op een gegeven moment denken we echt dat ze op het punt staat om in huilen uit te barsten. Ik ben altijd wel te vinden voor een beetje real life drama, maar ik heb te doen met het meisje. Ik begrijp niet goed waarom de patron haar niet gewoon naar huis stuurt, het is duidelijk dat ze vandaag geen kwalitatief werk meer zal leveren.

Na weer een geslaagde dag kruipen we voor de allerlaatste maal onder de dekens van ons huisje in Emerald Lake Lodge. Ik zal deze magische plek missen!

Back in Belgium!

And we’re back! Jullie hebben ongetwijfeld gemerkt dat het hier de voorbije weken erg stilletjes was. De reden daarvoor is simpel: ik was er even tussenuit samen met mijn vriend. Het was wel degelijk de bedoeling om jullie bloggewijs op de hoogte te houden van mijn belevenissen, maar het internet in Canada was zo horrible slecht, dat ik het niet zag zitten om uren te wachten voordat mijn foto’s opgeladen zouden zijn. Ik schreef tijdens deze trip wel degelijk reisverslagen, maar besloot mijn eigen stressniveau te verlagen door deze pas online te zetten bij thuiskomst. Dus mogen jullie de komende dagen heel wat blogupdates verwachten, wanneer ik één voor één alle verslagen online gooi.

PS: Blij dat hier de zon schijnt!

Yoho National Park – 1 augustus 2015

Wat een schitterende dag vandaag! En hoe heerlijk om te kunnen opstaan en op je eigen balkon de frisse lucht te kunnen inademen terwijl het fabelachtige blauwgroen van Emerald Lake tussen de bomen glinstert. It doesn’t get any better than this. Wat een magische plek. Het is een voorrecht dat wij hier kunnen verblijven.

We starten de dag naar goede gewoonte met een stevig ontbijt. Geen buffet voor ons, we kiezen allebei voor de omelet met boschampignons. Heerlijk. Al moet er mij wel iets van het hart, waarom serveren de Canadezen bij elke ontbijtoptie (de yoghurt met granola uitgezonderd) hashbrowns (gefrituurde aardappelschijfjes)? Geef mij liever wat blaadjes sla of stukjes tomaat in de plaats van deze ongezonde, vette toevoeging. Maar goed, detailkritiek. Ik heb de hashbrowns gewoon laten liggen.

Na het ontbijt gaan we naar het verhuurpunt voor de kano’s. Emerald Lake ligt er buitengewoon schitterend bij en de beste manier om zo’n meer te verkennen is nog altijd per boot. We zijn duidelijk niet de enigen die er zo over denken, want er dobberen al flink wat kano’s op het meer. Het meer is superkalm, wat het peddelen erg makkelijk maakt. In geen tijd zijn we aan de overkant en meren we aan bij een klein bergriviertje dat ontspringt uit de gletsjer. We steken onze tenen in het ijskoude water, maar je moet al een echte ijsbeer zijn om dat langer dan een paar minuten vol te houden.

Die twee uren op het meer vliegen voorbij. We zien (en horen) opnieuw een loon, maar dit exemplaar laat zich niet zo makkelijk naderen als de loons op Lac Le Jeune. Lunchen doen we in het café van Emerald Lake Lodge. Ik eet een werkelijk heerlijk stukje zalm met een salade van quinoa, terwijl mijn vriend ontdekt dat een flatbread een soort kruising tussen flammkuchen en pizza is.

Na de lunch staat een verkenning van de rest van Yoho National Park op het programma. De chauffeur van de shuttle die ons terug brengt naar de guest parking moet talloze toeristen ontwijken en zich door een lange rij aanschuivende wagens die een parkeerplek zoeken, wringen. Hij legt ons uit dat dit weekend (het is vandaag zaterdag) een verlengd weekend is. De eerste maandag van augustus wordt in gans British Columbia BC Day gevierd. De dagjes- en weekendtoeristen hebben duidelijk van het schitterende weer geprofiteerd om massaal naar één van de mooiste plekken van BC af te zakken. Nu begrijp ik waarom het tijdens het boeken zo lastig was om in deze periode logement te vinden…

Vanaf de guest parking rijden we een goeie twintig minuten naar onze eerste stop van de dag: Hoodoo Creek. In mijn gids staat een klein fotootje van de bijzondere rotsformaties (hoodoos) dat mijn interesse gewekt heeft. Veel uitleg bevat mijn gids niet, buiten dat de weg naar de hoodoos een ‘kort maar erg steil pad’ is. Na onze klimtochten van de vorige dagen ben ik vol vertrouwen dat dit wel zal lukken.

Enfin ja, blijkt dat een ‘kort maar erg steil pad’ geïnterpreteerd moet worden als een pad van 1,6 km waarop 300m gestegen moet worden. We slikken even, maar besluiten toch door te zetten. Het is vooral tijdens het eerste deel van de helling erg warm, we lopen in de volle zon, zonder schaduw. Ergens in de helft ontmoeten we twee Nederlanders die ons goeie moed geven door te zeggen dat het zwaarste stuk achter de rug is en het volgende gedeelte meer schaduw te bieden heeft. Oef!

We raken vrij vlot tot aan een splitsing waar we kunnen kiezen tussen nog meer klimmen naar het bovenste uitzichtpunt of afdalen naar het onderste uitzichtpunt. Wij zijn geen watjes, dus bijten we door en klimmen we naar het bovenste uitzichtpunt. Echt honderd procent de moeite. Vrij snel zien we zachtgele stenen pilaren oprijzen met daar bovenop, als een kroon, een donkere steen. Een heel bijzonder gezicht en absoluut de moeite van de klim waard. De kunstwerken van moeder natuur zijn toch de allermooiste.

Wanneer we uit gefotografeerd zijn, dalen we af naar het lagere uitzichtpunt. Je krijgt op dit uitzichtpunt vlakbij de rivier wel een beter overzicht van het geheel, maar de schoonheid van de hoodoos komt hier minder goed tot zijn recht.

Ik heb het nog altijd heel erg warm, dus besluit af te koelen in het ijskoude riviertje met smeltwater van de gletsjers. Niet zo’n slimme beslissing, want nu ben ik de grip op de binnenkant van de zolen van met teva’s kwijt en glibber ik in mijn sandalen op weg naar beneden. Gelukkig drogen die teva’s ook supersnel en gaat het na een erg voorzichtig stuk een pak sneller.

We kloppen onszelf op de borst wanneer we terug bij de wagen zijn. We made it! In totaal zijn we bijna 3 uur onderweg geweest voor twee maal 1,6 kilometer. Dat kan tellen voor een ‘kort’ pad…

Onderweg naar Takakkaw falls spotten we een hert. Ik moet eerlijk zijn, voor een land zo groot en ongerept als Canada valt de hoeveelheid wildlife die we tot nu toe gezien hebben dik tegen. Maar goed, niets aan te doen. De beren komen niet op bevel het bos uit gekropen.

Takakkaw Falls is een fenomenale beleving. De mooiste waterval tot nu toe. Het water stort zich met een donderend geraas van een hoogte van 302 m naar beneden. De ondergaande zon zorgt voor een fantastische regenboog. Mijn vriend en ik proberen de voet van de waterval zo dicht mogelijk te naderen maar worden teruggedrongen door het ijskoude water dat opstuift. Tip: het is een goed idee om een regenjas aan te doen om deze waterval te bezoeken. Onze regenjassen liggen helaas in de auto een stukje terug.

Toch geniet ik van de combinatie van zon en ijskoude druppels op mijn vel. De regenboog is zo groot dat ik hem niet kan vastleggen met mijn 24-70mm lens. Gelukkig is de Gopro een perfect alternatief voor mensen zonder breedhoeklens.

DCIM100GOPRO

Half doorweekt keren we lachend terug naar de wagen. We geven de regenjas-tip nog snel mee aan een paar toeristen die vlak bij onze wagen stoppen. Ze kijken ons wat vreemd aan, maar besluiten dan toch maar onze raad op te volgen.

We willen iets gaan eten in Field, maar mijn voeten zijn zo vuil dat ik het niet aandurf om een restaurant binnen te stappen. Gelukkig passeren we ergens een waterkraan in de buurt van een camping. Ik was snel mijn voeten (lang niet zo koud water als dat water van de Takakkaw waterval) en zie er weer min of meer presentabel uit.

Het kleine dorpje Field blijkt niet meteen gigantisch veel eetgelegenheden te hebben en zo belanden we bij de Truffle Pigs, een pub waarover we toevallig de chauffeur van de shuttle al hadden horen praten de avond dat we in Emerald Lake aankwamen.

In tegenstelling tot wat we ondertussen gewoon zijn, moeten we behoorlijk lang op ons eten wachten. Het lijkt alsof we een beetje te laat aangekomen zijn (21u) en het keukenpersoneel al voor de helft naar huis is, omdat ze op zo’n laat uur geen klanten meer verwachten. Maar hey, er is free wifi dat min of meer werkt. We klagen niet.

Het eten valt eerlijk gezegd wat tegen. Ik bestelde dezelfde schotel (gnocchi met scampi) als een dame aan een tafeltje vlak bij mij, maar het is duidelijk dat de ingrediënten gedeeltelijk op waren. De gigantische broccolistronk die bij de dame op haar bord lag, is bij mij een klein en verschrompeld geval en van de geroosterde paprika’s waar ik zo’n zin in had, valt geen spoor te bekennen. Gelukkig wil mijn vriend wel een paprika uit zijn bord aan mij afstaan.

We komen alweer veel later dan gepland aan op de guest parking. Ik bel vanuit het wachthuisje naar de receptie om te vragen om een shuttle te sturen. Emerald Lake Lodge heeft een fantastische ligging, maar dat gedoe met die shuttle is toch wel een beetje vervelend.

Rond 22.40u zijn we eindelijk op onze kamer. Ik wil dolgraag nog in de hot tub. Op een drafje trekken we onze badkledij aan en we rennen half naar de hot tub. Op dit uur is de hot tub volledig verlaten en we genieten van de weldoende warmte onder de nachtelijke sterrenhemel (eigenlijk is er op dit tijdstip nog te veel licht in de lucht om goed sterren te kunnen zien).

Normaal sluit de hot tub om 23u, maar het vriendelijke personeel van Emerald Lake Lodge komt ons zeggen dat we ons niet moeten haasten en we nog wat langer mogen blijven weken. We maken dankbaar gebruik van het aanbod.

Helemaal opgewarmd kruipen we na alweer een lange en vermoeiende dag in ons bed.

Jasper National Park – 30 juli 2015

Alweer een suboptimale nacht. Omdat wij soms liever lui dan moe zijn, maken we het onszelf makkelijk en ontbijten we opnieuw bij Papa George’s. Ik bestel ditmaal de eggs benedict met zalm. Het smaakt me minder dan gisteren, de kok heeft ditmaal wat overdreven met de sauce hollandaise. Ik laat een grote kwak op mijn bord liggen.

Het ziet ernaar uit dat het vandaag een mooie en zonnige dag wordt. Ideaal om de Jasper Skytram te nemen die ons langs de flanken van Whistlers Mountain omhoog zal voeren. Het ritje met de Skytram duurt amper 7 minuten. We zijn duidelijk niet de enigen die wilden profiteren van het mooie weer, onze gondola zit stampvol mensen. Tijdens de 7 minuten naar boven krijgen we uitleg van een vriendelijke jobstudent over de ons omringende bergen.

Dat we op die 7 minuten fel gestegen zijn, moge duidelijk zijn. Bij het grondstation was het nog een gezellige 23 graden, boven halen we amper de 12 graden. Al een geluk dat we zo slim waren om onze windstoppers mee te nemen. Vanaf het aankomststation van de SkyTram wacht ons een steile klim van 2300 naar 2500 meter hoogte. Laat het er ons op houden dat ik heel veel gepuft heb. Voor een lange wandeling draai ik mijn hand niet om, maar zulke steile hellingen zijn mijn kuiten niet gewoon. De beloning was echter groot: wat een fabelachtig uitzicht op Jasper en de omringende bergen. Ik kan amper ophouden met foto’s maken.

De fotograaf die we aanspreken om een foto van ons tweetje te nemen, geeft nog wat gratis fotografietips mee. Hij is een grote voorstander van het gebruik van HDR in deze omstandigheden. Ik heb effectief een HDR functie op mijn toestel, maar ben zelf eerlijk gezegd niet zo’n grote fan van HDR. Het resultaat ziet er altijd wat artificieel uit en je moet je toestel enorm goed stil houden als je geen statief bij hebt. Enfin, ik zal het eens een kans geven en de resultaten vergelijken met mijn andere foto’s. [nvdr: de meeste HDR foto’s die ik vanuit de losse hand nam, vond ik gewoon niet scherp genoeg, geen HDR zonder statief dus, voor mij]

We klauteren op wat rotsen voor wat leuke kiekjes, vangen een glimp op van Mount Robson die even van tussen de wolken komt piepen en vatten vervolgens de terugweg naar de gondola aan. Onderweg vragen we een vriendelijke meneer nog een foto van ons beiden te maken. De heer heeft toch alle tijd van de wereld, want zijn vrouw is nog bezig met de afdaling.

Na een kort ritje met de SkyTram staan we terug beneden. Een ritje heen en terug met de SkyTram kost 37 Canadian dollar. Een flinke smak geld voor 14 minuten, zou je denken, maar de klim en het fantastische uitzicht maken dat dit een faire prijs is voor wat je krijgt. Een aanrader.

Bij het binnenrijden van Jasper National Park twee dagen geleden kregen we een handige brochure met een aantal voorstellen voor een dagplanning. Het is ongeveer middag en wij beginnen nu aan de dagplanning. We rijden doorheen Jasper naar Miette Hot Springs, de heetste hot springs van de Rocky Mountains. De temperatuur van het water kan oplopen tot 53.9 graden. Gelukkig wordt het water in de thermale baden voor de bezoekers afgekoeld tot 39 graden.

Onderweg naar Miette Hot Springs spotten we eindelijk nog eens wat wildlife dat de moeite waard is. Langs de kant van de weg liggen een paar prachtige rendieren te herkauwen. En nog wat verder lopen er een paar berggeiten op hun gemak op de pechstrook. Tip: je weet dat er wildlife in de buurt is, wanneer je een ganse hoop auto’s stil ziet staan langs de weg zonder dat er een stopplaats in de buurt is. Meestal zwermen er rond die auto’s ook een paar mensen met fototoestellen rond.

Rond 14.15 zijn we bij Miette Hot Springs. Onze magen rammelen. Het blijft moeilijk om een gezonde regelmaat in ons eetpatroon in te bouwen. Vlakbij de baden is er gelukkig een lodge met een bijhorend restaurantje. Het dagaanbod ziet er niet slecht uit en we besluiten het erop te wagen. We zijn een beetje verrast vast te stellen dat we in deze uithoek op een Grieks restaurant gestuit zijn met authentieke Griekse specialiteiten op de kaart.

Ik ga voor de lunchsuggestie, de tuna sandwich en mijn vriend voor (rarara) een burger. We genieten van het zonnetje op het mooie met bloemen versierde terras. Tijdens onze lunch lopen er op hun dooie gemak een stuk of tien berggeiten langs. Eerst zijn we nog voorzichtig, maar we merken dat de beesten zich bijzonder goed laten benaderen (ik vermoed dat ze, ondanks de verbodsborden die overal staan, nu en dan wat toegestopt krijgen).

Blijkbaar ontbreekt in het dieet van berggeiten zout en laat wagens na de lange Canadese wintermaanden nu eens een goeie bron van zout zijn. We zien dus de geiten samen gezellig aan de wagens op de parking likken.

Na de lunch is het tijd voor wat lichaamsbeweging. De brochure raadt ons de ‘moderately challenging’ Sulphur Skyline Hike aan. Een wandeling van heen en terug zo’n 8 km. Op het bord van de wandeling staat dat je de eerste helft maar liefst 700 meter stijgt, de tweede helft daal je langs hetzelfde pad weer naar beneden. We twijfelen even, maar ‘moderately challenging’, dat moet toch doenbaar zijn?

Ik kan jullie bij deze meegeven dat de Canadezen gans iets anders verstaan onder ‘moderately challenging’ dan ik. My god, wat een zware wandeling. Het pad gaat steil omhoog, op geen enkel moment kan je even recupereren op een vlak of dalend stuk. Klimmen, klimmen, klimmen, vier kilometer aan een stuk. Mijn kuitspieren beginnen te protesteren en mijn hoofd ziet ongetwijfeld knalrood. We moeten meermaals een rustpauze inlassen of worden daar min of meer toe gedwongen wanneer we een soort parelhoen zien passeren op onze weg. Verder zien we naar goede gewoonte heel veel squirrels en chipmunks.

Wanneer we aankomen op een plek waar een grote witte steen ligt en we een groep hikers eten zien klaarmaken op een kampvuurtje denken we dat we er zijn. Helaas, de applicatie op de smartphone van mijn vriend duidt de top nog een stukje verder aan. Het venijn zit zoals altijd in de staart: het laatste stuk is zo mogelijk nog steiler dan het voorgaande met als extra moeilijkheidsgraad dat het nu klimmen op losliggende kiezelstenen is. Spannend.

Na heel veel gezucht, gekreun en geklaag (van mij dan toch, mijn vriend lijdt in stilte) bereiken we de top. Met dank aan de vele aanmoedigingen (nog zoveel meter…) van mijn vriendje. Het is duidelijk dat ik niet veel klimervaring heb, maar wat een ongelooflijk uitzicht. Nu begrijp ik waarom de brochure deze wandeling aanraadt. Al vraag ik mij nog altijd af wat die Canadezen dan wel onder challenging verstaan.

We zijn wat fotootjes van elkaar en van het uitzicht aan het maken wanneer een koppel met hun vier kinderen vlak na ons de top bereikt. Ze vragen vriendelijk om een familiefoto van hen allen te maken. Al is dat duidelijk niet naar de zin van Christian, de oudste zoon die overduidelijk aan het puberen is. De klimmers blijken uit Minneapolis afkomstig te zijn. De vader vertelt dat ze de dag voordien met hun campervan uit hun thuisstad Minneapolis vertrokken zijn en door pech pas deze nacht om 2 uur gearriveerd zijn. Ik complimenteer hem en zijn gezin op hun fitheid, ik denk niet dat ik zo’n berg op zou geraken zonder een fatsoenlijke nachtrust.

Het voordeel van een hele steile klim is dat de terugweg een eitje is. Aan een stevig tempo gaan we terug naar beneden. Enfin ja, het eerste stuk met de kiezel gaan we behoorlijk traag naar beneden, we hebben geen zin om uit te glijden en op ons gezicht te vallen. Eens we echter het bospad bereiken gaat het snel. Om 19.30u zijn we beneden. In totaal hebben we net geen vier uur over deze hike gedaan. We vertrokken om 15.40u.

De klim was een hele uitdaging voor mij, maar achteraf gezien ben ik toch blij dat ik heb doorgezet. Na zo’n inspanning hebben we wel een lekker avondmaal verdiend! We wandelen op een rustig tempo (mijn kuiten beginnen flink zeer te doen) naar het café van Miette Hot Springs. Het aanbod daar ziet er echter bijzonder teleurstellend uit. En het café zelf ziet er ook niet zo proper uit. Gelukkig kunnen we uitwijken naar dezelfde Griek waar we deze middag al geluncht hebben.

Ditmaal ga ik voor de moussaka. Ben normaal niet zo’n echte fan van dit gerecht, maar als er één plek is waar ze weten hoe een moussaka te bereiden, zal het wel in een authentiek Grieks restaurant zijn. Mijn vriend kiest voor de kip souvlaki. Excellent choices, zegt de dienster, die me in één moeite door complimenteert met mijn oorbellen (die fooi, weet u wel).

Het diner smaakt enorm! De strawberry daiquiri is de kers op de taart:

Op naar de Miette Hot Springs om onze spieren wat te laten ontspannen in het warme water. Het is nodig, want ik voel ze nu al opstijven. De kleedruimten mochten wel wat properder zijn (is altijd een probleem bij dit soort badfaciliteiten, er wordt gewoon niet genoeg gekuist, alleen bij de Blue Lagoon en in de Japanse onsen was alles mooi netjes).

De baden doen deugd, maar het is wel jammer dat er chloor wordt toegevoegd aan het badwater. Maakt dat ik toch twijfel aan de zogezegd heilzame werking van het badwater. Om wat af te koelen maak ik gebruik van de koude baden en oh boy, het contrast is groot met het warme water. Maar hey, wisselbaden schijnt goed voor de gezondheid te zijn.

Na een uurtje in de baden waarbij we de hemel langzaam donker zien worden en onze vingers rimpelig, vinden we het welletjes. We vatten de nachtelijke rit naar Jasper aan onder een prachtige volle maan.

Wat een schitterende dag!

Jasper National Park – 29 juli 2015

Zoals te verwachten, geen al te goeie nacht gehad. Te warm, te veel lawaai. Ik ga toch eens moeten overwegen met oorstopjes te slapen. Mijn vriend doet dat al jaren, maar zegt wel dat het even wennen is. Dus wellicht is het geen strak plan om hiermee tijdens een vermoeiende vakantie te beginnen.

We ontbijten bij Papa George’s, het restaurant vlak naar ons hotel. Ik ga voor de eggs benedict met spinazie en tomaat. Love me some eggs benedict! Om het voedselprobleem van gisteren te vermijden, willen we wat koffiekoeken kopen bij de bakker vlakbij ons hotel. We zijn duidelijk niet de enigen met dit idee. Er staat een gigantisch lange rij wachtenden. Te lang voor ongeduldige zielen zoals wij. We lopen een beetje verder naar een kruidenierszaak in de hoop daar wat droge koeken en noten te kopen. Het blijkt echter een heuse zoektocht om iets min of meer gezond te vinden. De enige ongezouten noten die we vinden zijn een doosje amandelen. Dat nemen we dan maar mee, samen met wat multigranenrepen en twee tabletten chocolade.

Onze eerste stop is het Hanging Valley Viewpoint, waar tijdens de laatste ijstijd de Athabasca gletsjer en de Maligne gletsjer elkaar ontmoetten. We genieten van het mooie uitzicht op de omgeving en kunnen meteen vaststellen dat Jasper National Park een drukke toeristische plek is: er stoppen vlak na ons een paar toeristenbussen. Zijn we niet meer gewoon na ons verblijf bij Lac Le Jeune.

Volgende halte: Maligne Canyon. Fabuleuze plek! Het resultaat van eeuwen erosie. Echt schitterend. We maken een korte wandeling van iets meer dan een half uur door de canyon en doen ons best om dit natuurwonder zo goed mogelijk vast te leggen. Wat niet evident is in deze contrastrijke omgeving.

We rijden verder naar Medicine Lake. We zijn echter nog geen twee minuten uit de wagen of we worden overvallen door een dikke regenbui. We vluchten terug de wagen in en besluiten bij het terugkeren (er is maar één weg die naar Maligne Lake voert en die loopt daar dood) opnieuw onze kans te wagen.

Het grauwe grijze weer past anders perfect bij de omgeving waardoor we rijden. In de omgeving van Medicine Lake heeft onlangs een stevige bosbrand gewoed. De zwartgeblakerde boomstammen geven het landschap iets dreigends en de regen maakt dat de geur van verbrand hout heel goed waarneembaar is. Bijzonder.

De ganse rit naar Maligne Lake blijft het weer extreem wisselvallig. Langs de kant van de weg zien we regelmatig waarschuwingsborden voor overstekend wild, maar wij zien helemaal niets. Geen eland, geen hert, geen kariboe en al zeker geen beer. Awoert.

Aangekomen in Maligne Lake lijkt het erop dat de laatste druppel regen gevallen is, we zien schuchtere stukken blauw tussen al het grijs. We lunchen in Lake View Restaurant, een zelfbedieningsrestaurant met veel zitplekken en een prachtig uitzicht op het meer. Het aanbod stelt niet zo heel veel voor, maar wij hebben gelukkig ook niet zo heel veel honger. Mijn vriend eet een slaatje en ik een yoghurt met granola.

Na de maaltijd kopen we een ticketje voor de boottocht op het meer die ons naar Spirit Island moet brengen. De boottocht staat geafficheerd als ‘the best cruise in the world’. Hopelijk maken ze dat waar, want de prijs is navenant.

We moeten een half uurtje wachten voordat we aan boord kunnen gaan en brengen die tijd door op een bankje in de zon. Yep, de zon lijkt de regen definitief overwonnen te hebben. Aan boord van ons ‘cruise ship’ worden we vriendelijk welkom geheten door onze Australische gids. Zij vertelt dat er veel Australiërs in Canada werken. Interessant om weten.

De boottocht is echt een groot succes. Aan de dure kant, maar absoluut een aanrader. De kleur van het meer is een prachtig turquoise. Fenomenaal. De Australische slaagt erin om de uitleg kort en boeiend te houden. Hoogtepunt is natuurlijk het bezoek aan Spirit Island. Helaas blijkt dat we Spirit Island zelf niet mogen betreden wegens te fragiel. We voelen ons toch een klein beetje het slachtoffer van false advertising. We mogen wel aan de overzijde van dit schiereiland (yep, Spirit Island is niet eens een echt eiland) uit de boot stappen om te proberen die éne iconische foto te reconstrueren.

Tien minuutjes hebben we om het perfecte kiekje te maken. Net op het moment dat we terug aan boord van de boot gaan, begint het alweer te druppelen. Perfecte timing, alweer. Gelukkig laten we het regenweer achter ons en schijnt de zon wanneer we opnieuw aanmeren bij het Lake View Restaurant.

Aan boord had onze Australische gids gezegd dat de wandeling naar Moose Lake een goeie kans bood om elanden te zien. Onze wildlife count kan wel een boost gebruiken, dus beginnen we vol verwachting aan de wandeling. Helaas, de elanden hielden zich goed verstopt. Dit in tegenstelling tot de muggen, die talrijk aanwezig waren rond het meer. Ondanks die anti-insectenspray met 25% DEET werd ik verschillende keren gestoken met als resultaat een mooie collectie rode bulten.

Na deze ietwat teleurstellende wandeling reden we opnieuw richting Medicine Lake. Onderweg zagen we een hele hoop wagens kriskras langs de weg geparkeerd staan en een hoop volk met fototoestellen. Zou iemand wildlife gespot hebben? Kuddebeesten als we zijn, stoppen wij ook. Blijkbaar is er zonet een beer gespot. Helaas is het beest ondertussen alweer in het dichte struikgewas verdwenen. Onze eerste near bear miss.

We rijden verder en jawel, het begint opnieuw te regenen. Maar ditmaal hebben we geluk. Net wanneer we zijn Medicine Lake zijn, komt de zon erdoor en kunnen we enkele mooie foto’s maken. De geur van verbrande bossen krijgen we er gratis bij.

Alvorens op zoek te gaan naar een plek voor het avondmaal stoppen we nog even bij Pyramid lake waarin het schattige Pyramid Island ligt. We lopen het eilandje helemaal rond en spotten nog wat chipmunks en squirrels.

Bij het binnenrijden van Jasper zien we opnieuw een regenboog. Dat is het voordeel van zo’n wisselvallig weer, natuurlijk, veel regenbogen.

Via tripadvisor (what’s new?) belanden we voor het avondmaal in Fiddle River restaurant. Het restaurant is gelegen op de eerste verdieping van het gebouw en heeft een prachtig uitzicht op de bergketens die Jasper omringen. Helaas is er voor ons geen plekje meer vrij aan het raam. We krijgen een tafeltje toegewezen vlakbij een feestend bruidspaar en familie. Wel leuk om de dynamiek van dit gezelschap stiekem te bestuderen.

Ik bestel een red snapper en mijn vriend een bisonlasagne (een vegetarische lasagne met mozarella). Het glaasje witte wijn dat ik bij mijn maaltijd drink is te zoet naar mijn smaak, maar de vis is heerlijk. Via het wifi-netwerk van het restaurant kunnen we even online (internettoegang is over het algemeen heel beperkt hier) en zo verneem ik dat er op het Franse Réunion hoogstwaarschijnlijk een brokstuk van de MH370 gevonden is. Het mysterie van het verdwenen vliegtuig zal dan toch eindelijk opgelost geraken.

Het internet gaat hier behoorlijk vlotjes, dat zijn we niet meer gewoon, dus blijven we nog plakken voor een after dinner drankje en een dessert. Ik bestel een berrie crumble en een cosmopolitan. Mijn vriend probeert een whiskey maple sirup liquor. Zoet en straf, maar wel lekker

Op de terugweg naar ons hotel langs de hoofdstraat valt het ons op hoeveel souvenirwinkels Jasper wel niet telt. De ene na de andere en allemaal open tot ’s avonds laat (wij kwamen er rond 22u langs). Die kunnen toch niet allemaal winstgevend zijn?

Van Lac Le Jeune naar Jasper – 28 juli 2015

Vandaag nemen we afscheid van Lac Le Jeune Lodge, maar niet voordat we eerst van een stevig ontbijt genoten hebben met een berg scrambled eggs en fruit. Dit was tot nu toe onze beste accommodatie. Fantastische ligging, ruime kamers, geweldig uitzicht, heerlijk eten en supervriendelijke mensen. Aanrader.

We krijgen bij het uitchecken twee chocolate chip cookie cadeau. Een fijne geste. Die zullen we straks ongetwijfeld met smaak verorberen! We hebben een lange dag rijden in het vooruitzicht, richting Jasper met een kleine omweg langs Dawson Falls in Wells Gray Provincial Park. Een dikke zes uur rijden. De langste autorit van gans onze vakantie.

Het weer is nog altijd redelijk wisselvallig. Wij hopen tussen de wolken door een streepje zon op te vangen. Waar ik bij het plannen van deze trip geen rekening mee had gehouden, is dat de rijtijdinschattingen van Googlemaps te optimistisch zijn. Wij doen er stelselmatig langer over, wat maakt dat we altijd later arriveren dan gedacht. Zo zijn we pas rond 12.30u bij Dawson Falls, terwijl ik had gedacht er een uur eerder aan te komen.

Dawson Falls is een schitterende waterval die vanuit verschillende standpunten te fotograferen valt. De vergelijking met Niagara Falls vind ik er eerlijk gezegd wat over. Niagara Falls is een waterval buiten categorie waarmee slechts een paar andere watervallen ter wereld zich kunnen meten. Aangezien er in de verste verte geen eetgelegenheid te bespeuren valt, sneuvelen de chocolate chip cookies. Voldoende energie om van het plan af te wijken en nog een tweede waterval in Wells Gray Provincial Park te bezoeken, de Helmcken Falls.

Mijn reisgids vindt de Helmcken Falls geen vermelding waar, terwijl wij deze waterval indrukwekkender vinden dan de Dawson Falls. Wellicht werden de Dawson Falls enkel vermeld omdat ze als bijnaam ‘Little Niagara’ hebben. Tsss. De Helmcken Falls zijn de vierde hoogste waterval van Canada. Het water stort 137 meter naar beneden in een fantastische canyon waarin de verschillende lagen van het lavagesteente duidelijk zichtbaar zijn. We weten niet waar eerst kijken.

Het is 14.30u wanneer we ons bezoek aan Helmcken Falls beëindigen. We hebben ongelooflijk veel geluk. Het begin te regenen net een paar minuten voordat we terug aan onze wagen zijn. Mijn planning mag dan wel niet meer kloppen, qua timing had het moeilijk beter kunnen uitkomen.

Het chocolate chip cookie is ondertussen verteerd en het wordt dringend tijd om onze lege magen te vullen. We moeten echter helemaal terug rijden tot aan de ingang van Wells Gray Provincial Park voordat we enkele eetgelegenheden tegen komen. Het is ondertussen 15.30u. We komen terecht in het uiterst charmante eetcafé Strawberry Moose. Ik eet een rode warp met tonijnsla (de tonijnsla is speciaal voor mij vers bereid) en drink daarbij een strawberry smoothie. Aja! Het weer is weer helemaal omgeslagen en we genieten van een fijn zonnetje op het terras.

We hebben nog een rit van 3u en 30 minuten voor de boeg. Een mooie rit, dat moet ik toegeven met afwisselend regen en zon. Nog nooit zo’n wisselvallig weer meegemaakt. Al is het om de bosbranden in te tomen natuurlijk heel goed dat er wat regen valt. We rijden op prachtige wegen, alleen valt het ons op dat de uitkijkpunten nooit op de mooiste plekken liggen en dat het uitzicht vaak belemmerd wordt door bomen. Beetje jammer.

De rit zelf verloopt verder erg rustig. Er is weinig personenverkeer, maar wel veel vrachtverkeer. Onderweg moeten we onze klok een uurtje verder zetten. We rijden een andere tijdszone binnen. Zo rond 21u zijn we dan eindelijk in Jasper, waar we welkom worden geheten door een mooie regenboog. Een goed begin van onze driedaagse in Jasper National Park!

We checken snel in bij Astoria (de kamer valt op het eerste zicht tegen, klein, warm, donker en niet zo proper). We trekken er ons niet al te veel van aan en gaan half in looppas naar Kimchi House. Ja, ik beken, een bezoekje aan deze Koreaan stond al ingepland lang voordat we het vliegtuig op stapten.

We bestellen een dinner for two en krijgen een rijkdom aan Koreaans specialiteiten voorgeschoteld: Kun Man Doo (gefrituurde dumplings), Woo dong (wonton soep), Bulgogi (heerlijk zoet rundvlees) en spicy dak bulgogi (chicken). Zelfs om 21.30u met razende honger krijgen wij al deze heerlijkheden niet overwonnen. Absolute aanrader, dit restaurant.

Ons hotel daarentegen is geen aanrader. Vooral de badkamer ziet er afgeleefd uit en de jacuzzi nodigt niet meteen uit tot uren weken. Onze kamer heeft ook een heel raar aircosysteem. Er is een aparte draagbare airco die met een slang lucht aanzuigt door het raam. Om de slang te kunnen bevestigen hebben ze een extra plank tussen het schuifraam gestoken met een op maat gezaagd gat. Het gevolg van dit bricoleerwerk is dat het schuifraam niet meer kan gesloten worden, want er zit een buis tussen. En dat zou aanvaardbaar zijn ergens in een lodge in een natuurpark, maar we zitten aan de straatkant in het centrum van de stad met op een paar meter afstand een hele reeks treinsporen (en er rijden heel veel goederentreinen in Canada). De enige manier om het lawaai min of meer buiten te sluiten, is de slang loskoppelen en het venster (enkel glas, onvoorstelbaar) dicht te schuiven. En dan maar puffen. Enfin ja, dit wordt een interessante tripadvisor review om te schrijven.

Nog een kleine ergernis, nu ik dan toch bezig ben, waarom heeft bijna geen enkele hotelkamer een centraal licht? Al de kamers tot nu toe hadden enkel twee lampen op de nachtkastjes naast het bed. Lampen die enkel met een moeilijk te bedienen en slecht vindbare draaiknop aan en uit te zetten zijn. Waarom, Canada, waarom?

Lac Le Jeune en Kamloops – 26 juli 2015

Opgestaan om 6.30u in de hoop een bever te kunnen spotten. Vlakbij ons hotel is een beverburcht waar volgens de zeer vriendelijke heer aan het onthaal een zestal bevers leven. Bevers zijn vooral ’s nachts actief maar ’s ochtends keren ze na een nachtje bomen omknagen weer terug naar hun burcht. Helaas geen beweging waarneembaar bij de burcht.

Gelukkig krijgen we op onze korte ochtendwandeling heel wat ander wildlife te zien: zeearenden (of zeeadelaars) en chipmunks die verrassend fotogeniek zijn.

Na een stevig ontbijt met veel vers fruit en (natuurlijk) scrambled eggs, besluiten we een wandeling te maken in de omgeving. Het is behoorlijk koud, ongewoon koud voor de tijd van het jaar, zo vertelt onze gastheer. Ik besluit wijselijk om broekkousen aan te doen.

Met de wagen rijden we een kort stuk naar de start van de wandeling en worden nog voor we de wagen geparkeerd hebben meteen al getrakteerd op wildlife. Bij de inrit van de parking zit een marmot ons parmantig aan te kijken. Gewillig laat het beestje zich op de gevoelige plaat vastleggen. We wandelen door een licht glooiend boslandschap. De lucht is zwaar bewolkt en zo nu en dan vallen er een paar druppels uit de hemel. Wij hopen vurig dat de hemelsluizen gesloten blijven.

We hebben nog meer geluk, we spotten twee prachtige herten. Het eerste hert maakt zich snel uit de voeten, maar het tweede hert kijkt ons nieuwsgierig aan. Met een mooi portret als resultaat.

Bijna halverwege de wandeling komen we een dame van rond de vijftig tegen. Ze is vergezeld van drie honden. Het is een aardige dame die duidelijk graag een praatje maakt en we lopen een eindje met haar mee. Ze vertelt dat ze hondentrainer is. Twee van de drie honden in haar gezelschap zijn van haar, de derde hond is een Mechelse scheper van 18 maanden die aan een ouder koppel toebehoort. De scheper is echter een beetje te wild voor het oudere koppel, vandaar dat de aardige dame overdag op de hond past en met hem gaat wandelen om zoveel mogelijk van zijn energie kwijt te geraken.

De dame woont een beetje verderop aan het meer. We komen langs een stuk waar opvallend weinig bomen staan en de bomen die er wel staan zijn duidelijk nog maar een paar jaar oud. De dame vertelt dat een tijd geleden een keverplaag de dennenbomen in deze streek getroffen heeft. Nadat de kevers de bomen aangetast hadden, deed een schimmel de rest. De zieke bomen kregen een blauwachtige schors, vandaar de naam ‘denim pine’.

Op het verste punt van onze wandeling nemen we afscheid van de dame en beginnen we aan het tweede stuk van onze lus. We zijn nog maar een paar meter ver en het begint te regenen. Deze keer meer dan een paar druppels en voor het eerst sinds ik ze kocht in 2012 voor onze fietstocht in Japan komen de nood-regenponcho’s van pas. Voor drie euro het stuk slagen de poncho’s er goed in ons droog te houden. Het regent, maar gelukkig giet het niet. Wildlife zien we niet meer op het tweede gedeelte van de wandeling. Waarschijnlijk allemaal gaan schuilen voor de regen.

Terug op de parking geven we in onze gps het adres in van een pub in Kamloops die onze gastheer heeft aangeraden. De gps waarschuwt ons voor een zware file op de hoofdweg en inderdaad we zien de auto’s in een lange rij aanschuiven. Gelukkig is er een alternatieve route naar Duffy’s pub.

Rond 14u zijn we in Duffy’s pub, een traditionele pub met gigantische tv-schermen waarop geluidloos drie verschillende programma’s spelen. Ik zie poutine onder de hoofding ‘to share’ staan en stel aan mijn vriend voor om deze beroemde Canadese variant op friet met stoofvleessaus eens te proberen. Als je dat ergens moet doen, dan wel een traditionele pub. Mijn vriend bestelt nog een hamburger en ik hou het bij een wonton soep. Een maar minuten later staat de poutine al op onze tafel. Poutine zijn frieten met gesmolten kaas en gravy. Het is niet slecht, maar echt wild word ik er ook niet van en het is vooral heel, heel zwaar. Charme mijn vriend die nog een ganse hamburger moet naar binnen werken. Onze serveerster bevestigt trouwens dat het momenteel uitzonderlijk koud is in Kamloops en omgeving.

Het weer verbetert er niet echt op, dus besluiten we naar een First Nations museum in Kamloops te gaan. Helaas blijkt dit museum, in tegenstelling tot wat verschillende sites (waaronder tripadvisor) beweerden, gesloten te zijn in het weekend. Een museum dat enkel open is van 10 tot 16u op weekdagen. Veel volk kan dat toch niet trekken?

De zon is ons echter goed gezind en we besluiten de Rivers trail te volgen langs de North en de South Thompson River die in Kamloops samenvloeien. We parkeren onze auto op McArthur Island, een eiland met veel sportfaciliteiten. Het wordt al snel te warm voor broekkousen, dus speel ik deze op zo onopvallende wijze uit, ergens op een bankje langs de rivier.

We genieten van de zon op onze huid, maar moeten vaststellen dat het water in de rivieren wel heel laag staat. We komen zelfs langs een boot die gestrand is op een ondiepe plek in de rivier. Met een takel zijn ze aan het proberen de boot los te trekken. We wachten het resultaat van de reddingspoging niet af en wandelen verder. De wandeling is niet uitzonderlijk mooi, maar wel aangenaam. Rond 18u zijn we terug bij onze auto en rijden we opnieuw in de richting van ons hotel.

We hebben na het late en zware middagmaal echter totaal geen honger. Gelukkig brengt een Real Canadian Superstore redding. De winkel is reusachtig en we kijken onze ogen uit. Wat een aanbod! Versgesneden groenten en fruit, sushi, wraps, fruitsappen, chocolade, zaden, noten, yoghurt… allemaal in hoeveelheden een soorten die ik bij ons nog nooit in de winkel heb zien liggen.

We kopen wat gesneden fruit en yoghurt en rijden linea recta naar het hotel. Daar aangekomen wisselen we van kamer. Onze nieuwe kamer ligt twee verdiepingen hoger en heeft uitzicht op het meer. We eten het fruit en de yoghurt gezellig op in de kamer om vervolgens vroeg in bed te kruipen. Een beetje extra slaap in onze fijne queen size bedden zal ons deugd doen.

Yet Another Blog

Life on my side

canada