bouw

Bouwperikelen

Gisterenavond stond de vergadering met de eigenaars van de andere appartementen in ons gebouw op het programma. De vergadering was een succes: al de eigenaars, uitgezonderd één, waren aanwezig. Het was niet zo eenvoudig om de vergadering in goede banen te leiden, iedereen wilde zijn of haar verhaal kwijt en er werd druk door mekaar heen getaterd. Ik heb toch wel een paar keer mijn stem moeten verheffen om de boel wat stil te krijgen. Nuja, ik kan het ze moeilijk kwalijk nemen, iedereen wilde zijn of haar hart luchten.

Het eindresultaat van de vergadering is positief. Al de eigenaars zitten op dezelfde lijn en we gaan nu (eindelijk!) de bouwfirma gezamelijk onder druk zetten om de gemeenschappelijk delen af te werken en de gebreken zo snel mogelijk te herstellen. Hopelijk is de bouwfirma onder de indruk van een aangetekend schrijven ondertekend door al de eigenaars. (Alhoewel, ze zijn daar niet snel onder de indruk.)

Uit de gesprekken bleek dat er nog gebreken zijn waarvan we niet op de hoogte waren. Het dak lekt doordat er een paar sluitstenen ontbreken en de kokers op het dak zijn niet goed afgedicht, waardoor de mensen van de hoogste verdiepingen vochtige muren hebben. Vocht in een gebouw is echt wel iets wat je ten alle tijden moet vermijden. Voor mij is het zorgen dat het vochtprobleem opgelost raakt, alvast prioriteit nummer één.

Ik ben blij dat mijn vriend en ik het initiatief genomen hebben voor deze vergadering. Eerlijk, dit hadden we al eerder moeten doen. Samen sterk en zo. Het heeft duidelijk geen zin om te wachten tot een ander iets doet, want dan blijft iedereen op elkaar zitten wachten. Ik snap alleen niet dat er eigenaars in het gebouw zijn waarvan het appartement nog steeds niet klaar is, die de bouwfirma níet in gebreke gesteld hebben. Eén jaar en drie maanden vertraging, dat laat je toch niet zomaar over je heen gaan? Wij gaan deze mensen nu een ontwerp voor ingebrekestelling opsturen. Naar de schadevergoeding voor de voorbije maanden kunnen ze natuurlijk fluiten, maar beter laat, dan nooit, nietwaar?

En actie!

Soms is trop, te veel. De laatste factuur die de bouwfirma ons opstuurde was de spreekwoordelijke druppel. Een factuur vol met fouten, kosten die wij als kopers normaal niet moeten dragen, allez, genoeg om mij een beetje boos te maken. Tijd voor actie dus. Eerst wat gaan overleggen met de mensen die al in het gebouw wonen. De consensus was dat iedereen een beetje gefrustreerd was door de verregaande incompetentie van de bouwfirma. Dus mijn vriend en ik een actieplan opgesteld. Punt één: zoveel mogelijk kopers bij mekaar krijgen om IRL van gedachten te wisselen over dit bouwproject zonder einde. Punt twee: zwaar van onze tak maken tegen de bouwfirma.

Mijn vriendje heeft verder de rest van de avond besteed aan het opbellen van medekopers en het aanhoren van horrorverhalen alhier en aldaar: over sleutels van garagepoorten die kwijt zijn (wij hebben geen garage in dit gebouw), over vochtplekken op de muren, over zogezegde reglementen van de stad die verbieden dat er in dit gebouw een lift voor meer dan vier personen geplaatst mag worden (huh?), over de deur in de inkomhal die nog steeds mysterieus afwezig is, over verkeerd geplaatste muren, over foute deuren, enzovoort. We zijn er ook achter gekomen dat een paar van de kopers familie zijn van de mensen van de bouwfirma. Toch erg, in het zak gezet worden door je eigen familie.

Het belooft volgende week alleszins een erg leuke vergadering te worden…