Vroeg uit de veren, want op deze Belgische nationale feestdag stond er een boottochtje langs de kust en de eilanden van Bonifacio op het programma! Het ontbijt viel weer tegen. Die stomme jams ben ik ondertussen echt wel beu gezien en de op voorhand klaargemaakte omelet slaagde er ook niet in mijn enthousiasme op te wekken. Ik lette er ook op niet te veel te eten, omdat ik schrik had dat het er toch zou uitkomen tijdens onze tocht over de woeste baren van de Middellandse Zee.

Alvorens aan onze dagtocht te beginnen deden we wat inkopen in een plaatselijke winkel: water, koffiekoeken, Schotse shortbread koekjes (I know) en gedroogde abrikozen. Ik kon moeilijk inschatten hoe ik me zou voelen op de boot, maar we hadden alleszins genoeg voorraad bij om niet van honger om te komen.

Bij het verhuurkantoor kregen we een heel uitgebreide uitleg over ons bootje en de bijhorende uitrusting. We kregen ook een kaart mee met de gesuggereerde route. Aangezien de kans veel groter was dan voorheen om op rostsen te varen, besloten we ons mooi te houden aan de suggesties. Kwestie van het ongeluk niet over ons af te roepen. We laadden al onze bagage in de boot en vertrokken blijgezind uit de haven van Bonifacio.

Het was een beetje bewolkt, maar warm genoeg om gewoon in onze zwemspullen achter het stuur plaats te nemen. Vol ontzag bewonderden we de fantastische kliffen van Bonifacio. Terwijl we probeerden om al dit moois op foto vast te leggen, voeren we bijna op wat rotsen die zich net onder het wateroppervlak bevonden. Een kleine herinnering aan het feit dat deze kustlijn enkele verraderlijke hindernissen bevatte.

We bezochten ook de baai van het fantastische Plage Fazziò dat ons de dag voordien zoveel moeite gekost had om te voet te bereiken. Met de boot was dit een fluitje van een cent. Voor wie ook graag de woeste baren van de Middellandse Zee bedwingt: voor de lichtste motorbootjes heb je in Corsica geen stuurbrevet nodig. De ervaring is alleszins fenomenaal. Jullie zullen het je niet beklagen.

We lieden de kust van Bonifacio achter ons en voeren naar de Îles Lavezzi. Deze eilanden zijn niet meer dan rotsen die uit de Middellandse Zee steken, maar de wateren rondom herbergen een ongeziene rijkdom aan fauna en flora. We gooiden het anker uit in een mooi appelblauwzeegroene baai en haalden ons snorkelgerief boven.

Ik voelde mij nog steeds optimaal. Geen spoor van zeeziekte. Mijn maag liet mij zelfs op gepaste wijze weten dat mijn lichaam nood aan brandstof had. Terwijl mijn vriend aan het snorkelen was, at ik op mijn gemak een appel. Vlakbij ons bootje had er een meeuw post gevat die duidelijk wel zin had in iets lekkers. Het beest keek me zo smekend aan dat ik niet anders kon dan een paar stukken appel overboord gooien. Tot mijn grote verbazing ging niet de meeuw met de appel aan de haal, maar zwom opeens een hele school vissen naar de oppervlakte die het stuk appel vlak voor de neus van de meeuw wegkaapten.

Toen ik doorhad dat dit de ideale manier was om vissen tot vlakbij mijn vriend te lokken, gooide ik het ene na het andere stuk appel vlak voor de neus van mijn vriend. We keerden de rollen om en zo kon ik ook genieten van een hoop gewriemel vlak voor mijn snorkel. Toen de appel op was, schakelden we noodgedwongen over op het Schotse shortbead, wat duidelijk minder goed in de smaak viel dan de appel. Vissen denken ook aan hun gezondheid!

Ik voelde mij nog altijd opperbest toen we verder voeren richting het Île Cavallo, alwaar we opnieuw het anker uitgooiden om al snorkelend de wondere onderwaterwereld te bekijken. Het was echt prachtig. Er gaat weinig boven zwemmen in natuurlijk water omgeven door allerlei soorten vissen.

Het einde van ons boottochtje kwam sneller dan verwacht in zicht en dit zonder dat ik me ook maar even zeeziek gevoeld had. Een onverwacht succes! We voeren langs de kustlijn terug naar de haven van Bonifacio, er voldoende aandacht aan bestedend dat we nergens op een rots voeren. Bij terugkeer in de haven wachtte ons het moeilijkste karwei van de ganse dag: onze boot van brandstof voorzien. Het kostte wat moeite om ons bootte op de juiste manier aan te meren bij het tankstation, maar het lukt ons om de tank opnieuw te vullen. De allereerste keer dat ik met een boot gaan tanken ben!

Nadat we de boot ingeleverd hadden en deze na een grondige inspectie van de verhuurders ok bevonden werd, begaven we ons naar ons hotel voor een verkwikkende douche. De zon had haar sporen op onze huid achter gelaten, maar niets wat een klein beetje after sun niet kon verhelpen.

We dineerden in restaurant Kissing Pigs, aangeraden door ons hotel en ook Tripadvisor was lovend. Wat een tegenvaller! Een echte toeristenval. De menu die we beiden besteld hadden trok werkelijk op niks. Mijn lamsvlees was taai en vol vet. Echt niet lekker. Het enige positieve aan deze ervaring was het uitzicht vanaf het balkon op de eerste verdieping op de schitterende yachts van de rijken der aarde. Het kan natuurlijk niet altijd een schot in de roos zijn, maar dit was werkelijk de eerste keer dat we een tegenvallende culinaire ervaring hadden sinds het begin van onze trip.

Na dit zeer teleurstellend avondmaal, wilden we in elk geval een herhaling van dit fiasco vermijden. Zeker omdat de volgende dag onze allerlaatste volledige dag in Corsica was. L’An Fain leek een perfecte plek om te klinken op een fantastische reis. Toen ik binnen stapte om te reserveren, zei de ober me dat de dag nadien in Bonifacio het quatorze juillet vuurwerk zou afgestoken worden. Het vuurwerk was uitgesteld om wille van de tragische gebeurtenissen in Nice. Ik kon op twee momenten reserveren: ofwel voor de eerste couvert van de avond om 19.00u ofwel voor de tweede couvert om 22.00u. Als we om 22.00u zouden reserveren, konden we het vuurwerk vanaf het terras van het restaurant bewonderen. Ik twijfelde, want ik wilde wel dolgraag het vuurwerk zien, maar was er niet helemaal van overtuigd dat het terras van dit restaurant de beste plek was om optimaal van het vuurwerk te genieten. Ik liet me echter overtuigen door de ober en reserveerde om 22.00u. Vuurwerk op onze laatste avond, kon het symbolischer?

We sloten deze prachtige dag af met een cocktail bij Da Passano. We lieten de getalenteerde barman een tequila sunrise voor ons bereiden en genoten daarna nog van een glaasje muscat en cognac. Op de terugweg naar ons hotel vergaapten we ons wederom aan de verschrikkelijk dure yachts die aangemeerd lagen in de haven. Yachts met een bemanning van dertig personen, allemaal uitgedost in een piekfijn uniform, die na het aanmeren meteen aan de grote kuis begonnen. Want ja, zo’n yacht, dat moet blinken, he? De haven van Bonifacio boot ons een blik in het leven van de superrijken. En natuurlijk waren al die blinkende boten in belastingsparadijzen ingeschreven. U dacht toch niet dat The One Percent belastingen betalen?

Plakkend van de after sun kropen we in bed. Met spijt in het hart dat onze vakantie er alweer bijna op zat.

Na alweer een weinig spectaculair ontbijt namen we onze zwemspullen bijeen voor een wandeling in de buurt van het hotel. Volgens de wandelkaart die het hotel ons ter beschikking stelde zou de wandeling zo’n 3 uur duren, maar wij twijfelden er geen moment aan dat wij er langer over zouden doen.

We begonnen goed gemutst aan de wandeling, want de beschrijving stelde ons “perfumed scrublands and unforgettable views” in het vooruitzicht. Dat viel toch echt wat tegen. Het grootste stuk van de wandeling waren we inderdaad omringd door struikgewas, maar veel onvergetelijke uitzichten vielen er niet te bespeuren. ‘k Zou zelfs durven zeggen dat dit de saaiste wandeling sinds het begin van onze Corsicareis was.

Ook het eerste strand dat we bezochten, Plage de Paragan, viel wat tegen. Qua stranden zijn we uiteraard wat verwend geraakt. Niet dat het een lelijk strand was, het was lang en rustig, maar er lagen heel veel dode planten op het strand en de omgeving was ook niet echt spectaculair.

We bleven er net lang genoeg om een paar foto’s te maken en wandelden dan verder naar Plage Fazziò. De lichte teleurstelling van Plage Paragan was snel vergeten. Wat een magische plek! Het strandje was heel klein, maar lag in een prachtige baai met helblauw water omgeven door grillig gevormde kalkrotsen. Fenomenaal.

We spreidden onze handdoeken uit en genoten van de schitterende omgeving. Terwijl wij aan het relaxen waren kwam een kleine vloot zeilbootjes de baai binnen gevaren. Eén voor één gingen ze voor anker en kwamen de inzittenden, gebruik makend van de kleine motorbootjes die er lagen aan land. De zeilers waren net inkopen gaan doen. Ze brachten gasvuurtjes, gasflessen, grote zakken pasta, kratten met appels, groenten, frigoboxen, wijn, bier en nog veel meer vanaf de zeilboten aan land. Het zag ernaar uit dat ze van plan waren een fijn feestmaal te houden op hun kampeerplaats.

Na uitgebreid genoten te hebben van het zalige water van de Middellandse zee, begonnen we aan de wandeling terug naar het vertrekpunt. Dit tweede gedeelte van de wandeling bood ons wel enkele knappe uitzichten, al moesten we daarvoor een paar keer van de aangeduide route afwijken. We letten er wel op niet té dicht bij de rand van de kalkrotsen te komen, want die zouden het wel eens onder ons gewicht kunnen begeven. Vooral naar het einde toe werden we onthaald op enkele schitterende uitzichten op Bonifacio.

Wij deden ongeveer vijf uur en een kwartier over de op drie uur ingeschatte wandeling. Uiteraard hadden wij pauzes ingelast op de stranden, maar toch. Wij zijn duidelijk geen al te efficiënte wandelaars. Het was zo’n kwart na drie toen we de wandeling beëindigden en we waren allebei uitgehongerd. Om de grootste honger te stillen, liepen we snel een winkeltje bij een benzinepomp binnen en kochten er twee repen gesmolten chocolade. Snelle suikers!

Op het hotel namen we snel een douche om het vuil van ons af te spoelen en gingen we naar het dichtsbijzijnde verhuurkantoor om een motorbootje te huren om de volgende dag voor de kust van Bonifacio rond te varen.

Daarna trakteerden we onszelf op een gigantisch ijscoupe (ik) en een milkshake (mijn vriend) bij Les Glaces du Port. Jaren geleden dat ik nog eens een klassieke ijscoupe at! De portie was trouwens enorm. Van honger was alleszins geen sprake meer toen ik de ijsbeker had leeggelepeld.

Vanaf de haven klommen we de trap omhoog naar de citadel van Bonifacio. We genoten van het uitzicht op de beroemde Grain de Sable en de fenomenale kalkrotsen. We maakten een kleine wandeling in de omgeving en daalden dan opnieuw af om te gaan eten bij Les Quatre Vents. Helaas waren we te vroeg: het restaurant was nog niet open. We reserveerden dan maar een tafeltje en kochten tijdens het half uur dat we nog moesten doden, een mouflon knuffel en een glaasje van Corsica voor onze collectie.

Stipt om 19u schoven we onze voeten onder tafel bij Les Quatre Vents alwaar ik het voorgerecht met krab en avocado bestelde dat mijn vriend de dag voordien zo bevallen was. Als hoofdgerecht kozen we allebei voor een vers gevangen vis. De ober kwam ons de vangst van de dag tonen en we wezen twee lokale vissen aan die elders niet zo veel voorkwamen. Nadat de vis bereid was, kwam de ober hem opnieuw tonen, waarna de vis vervolgens opnieuw naar de keuken meegenomen werd om gefileerd te worden. Zalig!

We aten aan een strak tempo, want ditmaal wilden we wel op tijd boven zijn om de zonsondergang te vereeuwigen. We rekenden af en begonnen stipt om 20.17u aan onze klim naar het uiterste puntje van dewaling. We waren net op tijd! De camera op de gorillapod gemonteerd en vervolgens de timer zijn werk laten doen.

Prachtig!