Na een goede nachtrust in mijn ouderlijk huis, op tijd opgestaan om samen met mijn broer een bezoek te brengen aan mijn moeder in het rusthuis. Tegen het middaguur werden mijn vriend en ik immers bij zijn ouders verwacht. En eerlijk: dat hadden we nooit klaargespeeld als we de verplaatsingen van dit weekend met de trein hadden moeten doen. Zowel Limburg als de Antwerpse Kempen zijn historisch slecht ontsloten met het openbaar vervoer. Met de trein zou de rit van Schulen naar Herentals (inclusief twee overstappen) drie keer zo lang duren als met de auto. Alle begrip voor werken aan het spoor, maar als je net zoals ik droomt van een toekomst met veel minder wagens, moet je mensen natuurlijk wel een valabel alternatief aanbieden. Gelukkig kunnen we voor omstandigheden als deze beroep doen op ons Cambio-abonnement!

Het weer kwakkelde nog steeds, maar na een zeer stevige regenbui, waagden we ons toch aan een uitstapje naar de Abdij van Tongerlo, samen met de ouders van mijn vriend en zijn neefje, dat een paar dagen bij hen logeerde. En ja, onderweg naar de abdij leek de hemel voorzichtig op te klaren. Een meevaller! Voor mij was het mijn eerste bezoek aan deze prachtige plek. Altijd al een fan van religieus erfgoed geweest. Ook een atheïst kan de schoonheid van deze bijzondere plekken met hun lange en boeiende geschiedenis appreciëren.

Wisten jullie trouwens dat de Abdij van Tongerlo een heus Vlaams topstuk bezit? Sinds 1545 (!) is de meest getrouwe en mooiste replica van het Laatste Avondmaal, dat Leonardo da Vinci schilderde in de eetzaal van het klooster Santa Maria delle Grazie in Milaan, in eigendom van de abdij. De replica op linnen doek is geschilderd door de leerlingen van da Vinci en sommige experts menen zelfs dat Christus en Johannes door de meester zelf geschilderd zijn. Dat zou goed kunnen, want die twee figuren springen er echt uit. Wie dus wil genieten van de oorspronkelijke schoonheid van het fresco van da Vinci reist beter naar Tongerlo dan naar Milaan! Het doek hangt er zelfs in een speciaal voor dit doel gebouwd mini-museum.

Ik had gerust nog langer op de site van de abdij kunnen blijven, waar ook een tentoonstelling te bezoeken viel, gewijd aan 900 jaar Norbertijnen. Het neefje van mijn vriend begon het echter beu te worden, dus keerden we terug naar de wagen. We maakten op de terugweg naar Herentals een kleine tussenstop in Olen om de katten van de zus van mijn vriend, die een weekje in de Ardennen zat, van eten te voorzien. Konden we ook het zwaluwnest in hun carport bewonderen. De jonge zwaluwen waren duidelijk klaar om het nest te verlaten. We waren net op tijd terug in Herentals voor het aperitief bij het gloednieuwe zwembad!

En toen het hoofdgerecht opgediend werd, begon zowaar de zon te schijnen. Wie had dat gedacht?