Mijn collega’s. Twee buiten strijd met buikgriep, eentje met een peesontsteking aan zijn schouder. Twee belangrijke deelnemers aan de vergadering van morgen zijn ook buiten strijd. Eentje zit vast ergens in Egypte, iets met vliegtuigen die niet willen vliegen of zo en de andere is ook een ganse week ziek.

Rampspoed ende weegeklaag. Alsof dat project waarvoor die vergadering belegd werd al niet meer dan genoeg vertraging opgelopen heeft. Oh well, dat weekje zal er nog wel bij kunnen, zeker?

Ik hoop alleen dat ik zelf niet ziek wordt, want ik heb mij portie toilethuggen dit jaar al wel gehad.

Dus gooien we er nog wat cijfertjes en statistiekjes van Eurostat tegenaan.

Samenvatting van de Standaard:

Eerste kindje komt pas acht maanden later

BRUSSEL – In 2004 kreeg de gemiddelde Belgische vrouw haar eerste kind op 27,6 jaar. Dat is acht maanden later dan tien jaar geleden. In Europa ligt het gemiddelde op 28,2 jaar. Dat blijkt uit cijfers van het statistisch bureau Eurostat.
Eurostat brengt cijfers uit over het tijdsgebruik van mannen en vrouwen in Europa naar aanleiding van de Internationale Vrouwendag op 8 maart.

Zo blijkt dat in 2003 een meerderheid van vrouwen in het hoger onderwijs was (universiteit en hogescholen). In Europa was 54,6 procent van de studenten een vrouw, in België 53,3 procent. Toch blijft de werkgelegenheid bij vrouwen beduidend lager dan bij mannen.

Volgens de Europese Commissie ligt een deel van de verklaring in de studiekeuze. Vrouwen kiezen dubbel zoveel voor kunst- en menswetenschappen dan voor exacte wetenschappen en ICT-richtingen. Maar die laatsten liggen een stuk beter in de arbeidsmarkt.

Het glazen plafond bestaat nog altijd: minder dan een derde van alle managers zijn vrouwen: 32,1 procent in Europa, 32,9 procent in België.

Vrouwen doen ook nog altijd bijna dubbel zoveel huishoudelijk werk als mannen.

Dat verdomde glazen plafond toch.

Antwoord: saai, want ik moest een paper schrijven.

Vandaag te horen gekregen dat een koppel dat we zeer goed kennen uit mekaar gaat. Na nog geen jaar te hebben samengewoond geven ze er de brui aan. Raar, want ze leken mij altijd zo gelukkig samen. Twee toffe mensen die altijd klaar stonden om een handje te helpen waar nodig.

Nu had ik al wel via via gehoord dat er zo nu en dan hevige ruzies tussen hen uitgevochten werden, maar ik ben altijd blijven geloven dat ze hun problemen wel opgelost zouden krijgen. Niet dus.

Zo zie je maar. Schijn bedriegt.

Je kan het zelf zo gek niet bedenken. Of hoe de waarheid de fictie soms ruimschoots overtreft. Op naar de verfilming!

Liefste dagboek,

Het was een plezante dag vandaag. Niet al te veel werk op mijn bureautje, een beetje wijn gedronken om op gepaste wijze afscheid te nemen van onze koffiedame (allez, eigenlijk blijft zij en laten wij haar collectief in de steek omdat we binnenkort verhuizen naar een ander gebouw), nog wat geschertst met de collega’s en voordat ik het goed en wel besefte was het tijd om huiswaarts te keren.

Een iets vroegere trein naar huis genomen, want ik moest nog langs Color Image om wat kleurenposters te laten drukken voor een workshop die mijn studentenvereniging organiseert. Onderweg van Leuven station naar Heverlee, kwam ik op tien minuten tijd twee bekenden tegen. Rap rap wat gebabbeld, gelukkig moesten ze beiden hun trein halen, want ik begon al te vrezen dat ik Color Image niet meer zou halen.

Gelukkig was mijn vriendje ondertussen in Leuven aangekomen en kwam hij mij, zoals het een galante ridder betaamt, met de wagen oppikken (verdorie, soms zijn gsm’s toch handig). Bleek dat de klanten die vlak voor ons waren in de Color Image, posters kwamen ophalen voor de revue van VTK. Een revue waarvan de eerste voorstelling nu maandag plaatsvindt. Beetje laat om nu nog posters te hangen, he jongens? Tja, ze waren helemaal vergeten de posters op te halen, maar we moesten zeker naar de revue komen! Die jeugd van tegenwoordig toch. 😉

Jammer dat ik er nu pas achter gekomen ben dat het de komende week revue is, want ik ben beslist niet vies van een beetje nostalgie en de revue stond altijd garant voor enkele uurtjes leute en vertier.

De meneer van Color Image was blijkbaar ook in een goeie bui. Tussendoor hielp hij nog even twee wanhopige mensen van de jeugdbeweging uit de nood en mij gaf hij een mooie korting op de affiches. Zeker een liefhebber van Open Source. 😉

PS: Neen, dit stukje werd niet gesponsord door Color Image. Ik ben gewoon een tevreden klant.

En nu ga ik er echt over zwijgen. Beloofd.

Zijn als glas. Eens gebroken, is er geen lijmen meer aan.

Omdat mijn vriend en ik aan een spaaractie “koop eens wat meubels voor een nieuw appartement” bezig zijn, hielden we voor het eerst sinds jaren geen groot feest op ons beider verjaardagen. Dit feestgebrek hebben we dinsdagavond dubbel en dik goed gemaakt met een uitgebreid romantisch dineetje in een nagelnieuw restaurant in de Muntstraat.

Restaurant Trente, nog geen tweeëneenhalve week open en ja, de bediening maakte soms nog wat beginnersfoutjes, maar het eten zelf was werkelijk subliem. Er wordt ‘s avonds één menu aangeboden en je kan zelf kiezen hoeveel gangen je daarvan wil consumeren. Omdat we voor de verandering eens alle tijd van de wereld hadden, gingen we voor uitgebreid tafelen met vijf gangen. Bij elke gang werd aangepaste wijn geschonken à volonté.

In één woord decadent: zowel voor de smaakpapillen als voor de portemonnée.

Ik maak er geen gewoonte van links naar filmpjes te posten, maar dit exemplaar kon ik jullie toch echt niet onthouden.