Als eeuwige student (een tiental jaar geleden begon ik aan mijn eerste universitaire opleiding) heb ik de laatste jaren aan den lijve kunnen ondervinden hoe het studentenleven veranderd is. En zie, nu staat er een artikel in de Standaard dat mij daarin bijtreedt.

Ja, het is een feit dat de student minder weggaat en minder geëngageerd is. Ik merk dit maar al te goed wanneer ik iets organiseer voor mijn studentenvereniging. Studenten komen niet meer uit hun kot. Zelfs niet voor gratis drank! Je moet al heel goeie argumenten hebben om ze naar buiten te lokken. En ja, KotNet en internet zitten hier voor meer dan een klein beetje tussen. Je kan nu gezellig op kot zitten chatten of MSN‘en (yuk, gebruik liever jabber). Pas op, ik ben zelf de eerste om van deze communicatiemiddelen gebruik te maken (behalve van MSN dan, want dat is brol). Maar toch vind ik het jammer dat het sociaal leven van de student in deze richting evolueert.

Waar zijn de tijden dat je tijdens de openingstd’s van grote kringen over de koppen kon lopen? Waar zijn de tijden van de grote studentenprotesten (toegegeven die waren toen ik begon te studeren ook al lang voorbij)? De student van tegenwoordig studeert voor het diploma. Natuurlijk kan ik hem of haar daar geen ongelijk in geven, studeren kost immers veel geld en zonder diploma spring je niet ver meer in deze samenleving. Maar toch, het echt studentikoze is aan het verdwijnen.

The times they are a-changin’. Achja, nostalgie is een verschijnsel van alle tijden, zeker?

Het regent trouwlustigen in onze vriendenkring. Dit jaar staan er (voorlopige stand) al vier trouwpartijen op het programma. En vorige week nog kreeg ik een mailtje waarin een nieuwe verloving wereldkundig werd gemaakt. (Bij deze wil ik mijn medeleven betuigen aan de bruidegom in spé. Zijn bruid is een echte bitch. Run, Forrest, run!)

Eerlijk waar. Ik zie het nut van zo’n trouwpartij niet in. Voor mij is een relatie iets louter persoonlijks en ik zie de meerwaarde niet van het “ten overstaan van al je vrienden en kennissen mekaar trouw beloven”. En kan ik dat eigenlijk wel “trouw beloven”? Sure, ik zie mijn vriend doodgraag, maar wie ben ik om te zeggen dat dat binnen tien jaar nog het geval zijn? En wat als hij iemand anders tegenkomt op wie hij verliefd wordt? Die dingen gebeuren nu eenmaal. De statistieken zijn er om het te bewijzen.

Nu moet ik wel toegeven dat ikzelf doodgraag naar trouwfeesten ga. Een gelegenheid om eens goed te eten en te drinken, gezellig te babbelen en (als de DJ wat meezit) goed uit de bol te gaan op de dansvloer, laat ik niet graag aan mij voorbij gaan. Dus blijven jullie vooral trouwen! Maar stop a.u.b. met te vragen wanneer het onze beurt zal zijn. Want die plaat begint wat afgezaagd te worden.

In de categorie pijnlijke vergissingen kan dit anders ook wel tellen…

Maar geen nood, katholieken aller landen, voorlopig leeft de paus nog. Of zijn leven momenteel kwaliteitsvol is, daar heb ik serieuze twijfels over. Maar als zijn toestand verergert, zal hij alleszins moeten lijden tot het einde, want euthanasie is nu eenmaal niet bespreekbaar binnen de kerk.

Italiaans geheim agent komt om door Amerikaanse kogels bij het overbrengen van de pas vrijgelaten Giuliana Sgrena naar de luchthaven van Bagdad. Giuliana Sgrena zelf raakt gewond bij deze schietpartij.

Ik denk dat dit incident illustreert hoe zwaar gespannen de zenuwen gespannen staan bij de Amerikaanse soldaten in Irak. Er zal alleszins een hartig woordje over deze kostelijke vergissing gesproken worden tussen bondgenoten Italië en Amerika.

In sex. Deze morgen bij het opstaan had mijn vriendje een bijzonder mooi geval van ochtendlijke hardheid. Waar ik hem natuurlijk met plezier vanaf geholpen heb. 😉 Helaas is de klok onverbiddelijk (en die treinen van tegenwoordig wachten ook al niet meer op laatkomers) en moest ik op mijn honger blijven zitten. Dus nu loop ik al de hele ochtend met een onbevredigd gevoel rond…

Bij deze is mijn vriendje al gewaarschuwd voor vanavond. 😉

Even een lans breken voor een kunstvorm waarmee velen onder jullie niet bekend zullen zijn. Ik wil het met jullie hebben over webcomics. En neen, het woord “kunst” is niet ironisch bedoeld.

Maar laat ik beginnen bij het begin. Als kind was ik al zeer geboeid door strips. Kiekeboe, Suske en Wiske (toen de strips nog door Willy Vandersteen gemaakt werden), Blauwbloezen,… Enfin, ik ga hier geen lijstje van mijn jeugdherinneringen opstellen. Dat zou mij te ver leiden. Het volstaat om te zeggen dat ik als klein meisje een onverzadigbare striphonger had. Wat zich onder meer vertaalde in een jarenlang abonnement op Robbedoes magazine.

Toen ik begon te studeren aan de universiteit doofde mijn interesse in strips een beetje uit. Ik had wel andere zaken aan mijn hoofd (knappe kerels en zo) en ik vond niet direct mijn gading in de volwassenstrips. Maar een tweetal jaar geleden kwam er een einde aan mijn onverschilligheid. Ik kreeg toen van een bevriend koppel een paar albums van Donjon cadeau voor mijn verjaardag. En zo kreeg ik de kans om opnieuw kennis te maken met een minnaar die ik wat uit het oog verloren was. Het weerzien was bijzonder passioneel. Ik begon weer regelmatig strips te kopen en werd een vaste klant bij Het Besloten Land in Leuven.

En ja, van het één komt het ander. Aangezien het internet zo’n belangrijke plaats in mijn leven inneemt, bleef mijn interesse in strips niet beperkt tot het papieren medium. Ook online bloeit er veel moois op stripvlak. Ok, toegegeven, d’r zit ook veel slecht getekende platvoerse rommel tussen. Maar laten wij op zoek gaan naar de parels.

Daarom stel ik voor wekelijks een blogberichtje te wijden aan een webcomic. Ik zal proberen een zo breed mogelijk spectrum te bestrijken. Want niet iedereen is fan van manga, bijvoorbeeld.

Een voorsmaakje om te beginnen: Count your sheep.

‘t Is weer eens wat anders dan een storm in een glas water. 😉

artikel in de Standaard
eerste vermelding op blog van lvb
tweede vermelding op blog van lvb

Tiene Nobels, die nog samen met mij in het Arenbergorkest gezeten heeft, knutselde een braillecomputermuis in mekaar en kreeg daar nog een doctoraat voor ook. Een prachtige uitvinding die het virtuele bestaan van onze gehandicapte medemens weer een beetje aangenamer maakt.

Proficiat, Tiene!

Het ziet er niet naar uit dat de controverse rond het al dan niet dragen van een hoofddoek snel ten einde zal komen. In Engeland is zopas een uitspraak gedaan door de Court of Appeal in het voordeel van een jongedame die het recht opeiste op de schoolbanken een jilbab (een soort kleed dat alle lichaamsdelen bedekt behalve het gelaat en de handen) te dragen.

Ik heb al vaak nagedacht over deze materie en persoonlijk ben ik eerder geneigd de kant van de persoonlijke vrijheid te kiezen. Mij stoort het niet als iemand een hoofddoek draagt. En toegegeven, sommige jonge vrouwen dragen zeer fijn afgewerkte stoffen, die perfect afgestemd zijn op hun outfit. Het probleem is natuurlijk dat sommige vrouwen deze kledij misschien niet uit vrije wil dragen. Maar hoe controleer je dit?

Een zeer belangrijke vraag ter zake is ook: welke grenzen stel je aan de vrije wil? Want ik kan ook wel begrip opbrengen voor de beslissing van Frankrijk, waar seculariteit een belangrijke basisprincipe van de staat is, om hoofddoeken en andere religieuze symbolen uit openbare gebouwen te bannen. Een uniform is gelijk voor iedereen. Waarom daar uitzonderingen op toestaan?

Genoeg stof voor controverse, dus.

Toch verbazingwekkend wat een impact een beetje kleur kan hebben. Als ik mij een beeld van WOI probeer voor de geest te halen, komen er automatisch zwart-wit beelden in mijn hoofd op. En om de één of andere reden schept zo’n zwart-wit foto voor mij meer afstand (dit is een volkomen subjectieve gewaarwording). Het lijkt ergens kunstmatiger. Net alsof de foto gedeeltelijk in scène gezet is.

Deze foto’s tonen echter de grote oorlog in volle kleur. En opeens lijken de mensen en gebouwen op de foto’s minder ver verwijderd in de tijd. Een document voor de eeuwigheid. Opdat we niet zouden vergeten.