Kom net terug van een trouwfeest van een studiekameraad ergens in het verre West-Vlaanderen. Ik heb mij enorm goed geamuseerd. Het eten was om duimen en vingers bij af te likken en d’r waren veel interessante mensen om mee te babbelen. De DJ had wel even problemen om het juiste genre te vinden, maar rond een uur of één begon het lekker te swingen. Omdat we veel te veel gegeten hadden, moesten we natuurlijk goed uit de bol gaan op de dansvloer om al die calorieën weg te werken.

Het enige minpuntje was dat het volk al erg vroeg naar huis begon te gaan. Om half één startte de grote leegloop. Mijn vriend en ik zijn ongeveer tot het laatste gebleven (een uur of drie) om vervolgens bloednuchter (ze stopten al met wijn schenken om elf uur) naar ons hotel te rijden. Alwaar we er al om negen uur uit moesten om te ontbijten…

Ik voel mij nu wel een beetje moe. (understatement)

Mijn vorig berichtje was waarlijk profetisch. Onze hooggeëerde gasten zijn dus gewoon vergeten dat ze vanavond bij ons verwacht werden. Zoiets zou mij nu NOOIT overkomen, he! Djezus. Na twintig minuten met rammelende magen naar ons voorgerecht te zitten staren hebben, heeft mijn vriend dan maar gebeld. En ze vielen dus totaal uit de lucht. “Hoe? Etentje? Bij jullie? Vandaag?”

Ik ben super pissed!! Super, super, super, super pissed.

En ‘t is natuurlijk veel te laat om nu nog andere gasten te vinden. Iedereen heeft al gegeten om negen uur.

Enfin, we hebben nu dus genoeg eten om er drie dagen van te eten. En die fles champagne die we koud hadden liggen, die drinken we dan maar met z’n tweetjes op. Neh!

We krijgen binnen een tiental minuutjes mensen te eten en ongelooflijk maar waar: alles is klaar! Geen last minute stress, geen groenten die nog gesneden moeten worden als de gasten al hier zijn. Al de kaarsjes branden. De tafel is gedekt. Het voorgerecht is klaar. Dit is te mooi om waar te zijn. Seffens ontploft de oven nog eens of zo…

Ik weet niet of jullie het je nog herinneren, maar een tijdje geleden is mijn portefeuille gestolen. Wel, ondertussen heb ik hem dus terug. Ik heb geen idee wie hem teruggevonden heeft, maar enkele dagen geleden lag er een brief in de brievenbus dat mijn “geldbeugel” per postpakket op de dienst bevolking van mijn gemeente was afgeleverd.

Om een lang verhaal kort te maken: er zat nog redelijk wat in, maar de dieven hebben toch een fijne slag geslagen.

Ontbreken: mijn identiteitskaart, bankkaart, treinabonnement, een bon de Delhaize van 5 euro, een bon van een klerenwinkel, 4 filmtickets en het sleuteltje van mijn fiets. En natuurlijk is al het geld weg.

Enfin, ik ben al blij dat ik mijn rijbewijs, studentenkaart en nog een heel rits andere dingen terug heb. Een onverwachte meevaller, want ik had de hoop al opgegeven ooit nog iets van de inhoud terug te zien.

Ben deze avond gaan badmintonnen met een heel goeie vriend. Een schat van een jongen en een waardig badmintonpartner op de koop toe. Jammer genoeg was er veel te veel badminton-hongerig volk komen opdagen voor de training. Hierdoor hebben we meer langs de kant gewacht tot er een veldje vrijkwam, dan dat we effectief gespeeld hebben. Dus hebben we maar van de nood een deugd gemaakt en een boom opgezet over de dingen des levens. Het deed echt goed om voor de verandering nog eens een diepgaand gesprek met iemand anders dan mijn vriend te hebben. Een aangename afwisseling voor de oppervlakkige gesprekken tijdens de middagpauze op het werk.

Goeie vrienden moet je koesteren.

Ik moet vannacht beslist een esoterische droom gehad hebben, want deze morgen werd ik wakker en spookten zowaar de tien geboden door mijn hoofd. Jawel, je leest het goed! En dat nog wel voor een fervent atheïst.

Blijkbaar heb ik in mijn dromen de godsdienstlessen uit het middelbaar zitten herkauwen. Of moet ik dit nu als een teken van boven zien? Word ik geroepen om het pad van de waarheid te bewandelen? Moet ik mij bevrijden van mijn aardse ketenen en mijn leven ten dienste stellen van een hoger doel? Of misschien zat ik gewoon met dat liedje van Boudewijn de Groot in mijn hoofd:

En vergeet het vierde van de tien geboden
Die u als goed christen zeker kent

Kennen jullie ze eigenlijk nog? Die tien geboden? Allez kom, om het uit mijn systeem te krijgen:

Bovenal, bemin één God
Zweer niet ijdel, vloek noch spot
Heilig steeds de dag des Heren
Vader, moeder zult gij eren
Dood niet, geef geen ergenis
Doe nooit wat onkuisheid is
Vlucht het stelen en bedriegen
Ook de achterklap en ‘t liegen
Wees steeds kuis in uw gemoed
En begeer nooit iemands goed

That’s all folks!

Vandaag in de Metro: in 2004 is in de politiezone Leuven geen enkele verkeersdode gevallen. En dit zou vooral te danken zijn de verscherpte controles op overtredingen in combinatie met de beruchte flitspalen. Hopelijk stemmen deze cijfers de hardnekkige overtreders tot nadenken.

Neen, het is echt niet stoer om de snelheidsbeperkingen in de bebouwde kom te negeren. Nope, gsm-en achter het stuur hoort niet. Doe die gordel eens wat meer aan. Hoeveel spotjes met crash test dummies hebben jullie nodig om overtuigd te worden? Stop alstublieft eens wat meer aan zebrapaden. Voetgangers halen ook graag de andere kant van de weg. En een beetje hoffelijkheid heeft nog nooit iemand kwaad gedaan.

Enfin, het kan het veiligheidsgevoel in Leuven alleen maar ten goede komen. 😉

Even wat reclame maken voor een gezellig en redelijk nieuw café in het Leuvense: de PurPur. Momenteel valt er nog niet veel te beleven op hun website, maar laat dat je vooral niet tegenhouden om eens binnen te springen voor een overheerlijke smoothie of één van de vele smaken koffie. Ik heb mij laten vertellen dat die koffie echt wel de moeite is, maar kan dit niet bevestigen, omdat ik dat bittere zwarte goedje niet naar binnen gekapt krijg. De smooties zijn echter een absolute aanrader. Zalig!

Het interieur van de PurPur is volledig in roodtinten uitgewerkt en de zeteltjes en oude bioscoopstoelen zorgen voor een gezellig sfeertje. En, en, en, hét grootste pluspunt van dit café: het is volledig rookvrij! Jawel, u leest het goed. PurPur is één van de twee enige cafés in Leuven waar je zonder hinderlijke sigarettenrook van je drankje of snack kan genieten.

En nu het woord rookvrij dan toch gevallen is: mensen die ook zo’n hekel aan passief roken en stinkende kleren hebben, onderteken a.u.b. deze petitie.

De Europese Unie is weer een stapje dichter bij de effectieve implementatie van softwarepatenten. Software patenten zijn al een hele tijd een hot issue in het open source wereldje. Even de verschillende standpunten op een rijtje zetten:

De voorstanders: http://www.patents4innovation.org ; http://www.eicta.org

De tegenstanders: http://swpat.ffii.org ; http://www.softwarepatenten.be

De petitie: http://petition.eurolinux.org

Ikzelf: tot nader order, speel ik Zwitserland. Ik heb mij nog niet genoeg in de materie verdiept om hier een gefundeerde mening over te hebben. Ik vind in beide standpunten plausibele argumenten terug. Dus ik blijf voorlopig neutraal.

Als eeuwige student (een tiental jaar geleden begon ik aan mijn eerste universitaire opleiding) heb ik de laatste jaren aan den lijve kunnen ondervinden hoe het studentenleven veranderd is. En zie, nu staat er een artikel in de Standaard dat mij daarin bijtreedt.

Ja, het is een feit dat de student minder weggaat en minder geëngageerd is. Ik merk dit maar al te goed wanneer ik iets organiseer voor mijn studentenvereniging. Studenten komen niet meer uit hun kot. Zelfs niet voor gratis drank! Je moet al heel goeie argumenten hebben om ze naar buiten te lokken. En ja, KotNet en internet zitten hier voor meer dan een klein beetje tussen. Je kan nu gezellig op kot zitten chatten of MSN‘en (yuk, gebruik liever jabber). Pas op, ik ben zelf de eerste om van deze communicatiemiddelen gebruik te maken (behalve van MSN dan, want dat is brol). Maar toch vind ik het jammer dat het sociaal leven van de student in deze richting evolueert.

Waar zijn de tijden dat je tijdens de openingstd’s van grote kringen over de koppen kon lopen? Waar zijn de tijden van de grote studentenprotesten (toegegeven die waren toen ik begon te studeren ook al lang voorbij)? De student van tegenwoordig studeert voor het diploma. Natuurlijk kan ik hem of haar daar geen ongelijk in geven, studeren kost immers veel geld en zonder diploma spring je niet ver meer in deze samenleving. Maar toch, het echt studentikoze is aan het verdwijnen.

The times they are a-changin’. Achja, nostalgie is een verschijnsel van alle tijden, zeker?