Buiten het etentje op vrijdag, hebben mijn vriend en ik dit weekend bijster weinig gerealiseerd. Ok, zaterdagvoormiddag zijn we naar een paar winkels geweest, waarvan de helft dicht was (wegens veranderde openingsuren en Marktrock). Het Besloten Land daarentegen was wel open. Een slechte zaak voor onze portemonnée, zo bleek, want we zijn er met meer dan tachtig euro aan strips buiten gestapt. Voor dit bedrag kregen we 17 strips, waaronder de volledige SODA-reeks. Na eerst iets te zijn gaan eten op het terras van de Werf (waar tot onze grote verbazing nog tafeltjes in de zon vrij waren), hebben we onze leessessie verdergezet op het balkon van ons appartementsgebouw. Ik kan me de laatste keer dat we zo’n rustige dag gehad hebben, zelfs niet meer herinneren. En geloof me, het deed deugd. Misschien over een jaar of twee nog eens zo’n dag inlassen. 😉

Zondag ging verder aan hetzelfde gezapige tempo. ‘s Middags een terrasje gedaan op het Martelarenplein en dan in de namiddag toch wat proberen blokken. ‘t Is immers hoognodig. Ik kan de komende examens immers zo hard negeren als ik wil, daarmee verdwijnen ze nog niet. Door mijn eigen laksheid en nalatigheid zit ik dit jaar met een redelijk ondoenbare septemberzittijd opgescheept. Maar goed, wie niet blokt, moet op de blaren zitten. Ik moet stoppen met mij afvragen waarom ik zonder concreet doel voor ogen aan een twee diploma begonnen ben. Gewoon verstand op nul en beginnen blokken.

Vandaag is het 90 jaar geleden dat jonge mannen, amper de kinderschoenen ontgroeid, hun leven lieten in de slag bij Passendale. In de drassige modder die overbleef na de slag werden vele lijken nooit teruggevonden. Van Passendale bleef niets meer over. Ik heb ze bezocht, de plaatsen in en rond Ieper waar die jonge mannen stierven in het gevecht om enkele meters grond. Ik stond daar onder een stralend blauwe hemel en kon het niet bevatten.

Mijn doorweekte vriendje heeft gisteren tijden het schattenzoeken regen en hagel moeten trotseren. Maar ik heb helemaal geen medelijden met hem, want alles is beter dan binnen zitten en moeten blokken! Neh!

Foto’s © mijn vriendje.

Of het zal toch niet veel schelen.

De dag begon met een opleiding in de voormiddag die verschrikkelijk saai was. Bij momenten zat ik me echt af te vragen wat ik daar deed. De opleiding was duidelijk gericht op IT-beginnelingen en dat ben ik toch al enkele jaren niet meer. Ondertussen weet ik echt al wel hoe zo’n webeditor werkt: bold, italic en het invoegen van links hoef je mij niet meer voor te doen. Puur tijdverlies. En nog moeten dorst lijden ook, want ze waren vergeten drank te voorzien voor de cursisten.

Maar goed, niet zo erg, want voor de namiddag stond er een (verplicht) bezoekje aan SHAPE in Mons op het programma. Ik had er echt naar uitgeleken. Leek me het ideale recept voor een boeiende namiddag. Boy, was I wrong. Mijn medestudentjes en ik werden met de ganse bus gedropt aan het SHAPE centrum en moesten vervolgens de komende drie uur in een muffe aula in jarenzeventigstijl onze broek/rok slijten. Saaie en slecht gestructureerde powerpointpresentaties gepresenteerd door een Pool en een Griek die het Engels amper machtig waren, hopen afkortingen waarmee gegoocheld werd, een uitleg over AWACS die zo saai was dat ik even vreesde dood te vallen (hoe ze erin geslaagd zijn zo’n interessant onderwerp dood te knijpen, geen flauw idee). Bij momenten kon ik mijn ogen amper open houden. Ondanks de lovenswaardige pogingen van de Griek om hier en daar een grapje in zijn voorstelling te stoppen, lachte niemand. Bijzonder pijnlijk, vooral omdat hij goed genoeg door had dat hij niemand kon boeien. ‘k Had op een gegeven moment echt medelijden met hem.

Na de saaie presentaties volgde gelukkig een iets boeiender panelgesprek. Al werd er naar mijn goesting op te veel vragen geantwoord: hier kunnen/mogen wij geen antwoord op geven. Tot mijn grote opluchtig zat er een Amerikaan in het panel die in tegenstelling tot de Griek en de Pool wél verstaanbaar was (lang leve native speakers). Ik kan me voorstellen dat Babylonische spraakverwarringen daar bij SHAPE aan de orde van de dag zijn. Even had ik gevreesd dat er totaal geen vragen uit het publiek zouden komen, maar gelukkig waren er een paar assistentjes meegereisd die goed hun best deden. Kwestie van die mannen van SHAPE niet met een al te wrange nasmaak aan ons bezoek achter te laten.

Echt een misser over de ganse lijn. Spijtig. Voor een powerpointpresentatie hoef je niet met een groep van bijna 100 studenten helemaal naar Mons af te zakken. Het bezoek was dan nog eens een half uur vroeger gedaan dan verwacht, waardoor we nog dertig minuten konden staan schilderen in het station van Zinnik. Ik zweer het jullie: in Zinnik valt totaal niets te beleven. Ik heb even een wandeling richting centrum gemaakt om de tijd te doden en het enige wat mij matig kon boeien was de Leonidaszaak.

Bah, bah, en dan te bedenken dat ik ondertussen zoveel nuttigere zaken had kunnen doen. Enfin, ik kan dan toch zeggen dat ik SHAPE bezocht heb.

Eergisteren heb ik even een sprongetje in de tijd gemaakt. Neen, niet met behulp van de teletijdmachine van professor Barabas, maar door simpelweg naar de Revue te gaan. Laat ons zeggen dat dat laatste keer toch enkele jaartjes geleden was. Dit jaar had ik echter extra motivatie om te gaan kijken: er was mij een gratis drankje beloofd (dat ik niet gekregen heb, snif, snif) en er deden uitzonderlijk veel vrienden en kennissen mee, zowel voor als achter de schermen.

Tot mijn grote opluchting werden nog steeds the usual suspects door de studentjes geparodieerd: de prof met de voorliefde voor boerenpaarden en de zware allergie voor water en doucheproducten, zijn trouwe sidekick, gever van hetzelfde vak en spline-enthousiast, de scheikundeprof met het Franstalige accent, de architectuurprof met de seksueel getinte achternaam, de fietsende decaan met het hoge stemmetje en de éminence grise, al jaren op emeritaat, maar nog steeds niet van cantussen weg te slaan. Het lijkt wel alsof de jongere generatie proffen niet interessant genoeg is om te parodiëren. 😉 Dé sterrol van de avond was dit jaar trouwens weggelegd voor een niet-prof. Iedereen die ooit in Leuven gestudeerd heeft, zal al wel eens van Mark Peeters gehoord hebben, zeker? De man die gelooft dat ruimtevaart FAKE is en dat vrouwen maar beter de pil laten links liggen.

De regisseur van de revue was er trouwens in geslaagd de one and only échte Mark Peeters te laten opdraven. Naar het schijnt heeft hij zich te pletter gelachen met de capriolen van de proffen en zijn alter ego op het podium. Ik heb natuurlijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om hem aan te spreken tijdens de pauze. Ik stelde mij voor als fangirl van het eerste uur. Wat mij op een hoop achterdochtige blikken kwam te staan. Blijkbaar is de man een beetje paranoïa en vond hij het Bijzonder Verdacht dat ik wist wie hij was…

Oja, ik ben er weer in geslaagd geïnterviewd te worden. Alsof er nog niet genoeg domme filmpjes van mij op het internet circuleren.

Dinsdagavond ben ik samen met de eminente Jeronimo naar “Das Leben der Anderen” gaan kijken. Omdat filmkijken met een lege maag voor storende nevengeluiden zorgt, zijn we eerst iets gaan eten in een Vietnamees restaurantje dat “De Blauwe Lotus” heet (jaja, ik ben in een boek van Kuifje gaan eten). Qua prijskwaliteitsverhouding zeker een aanrader. De porties waren zelfs een beetje aan de grote kant. (Al vond Jeronimo zijn kip een beetje te droog, ‘t was misschien al een oud beest. 😉 )

“Das Leben der Anderen” is trouwens een echte aanrader. Het verhaal speelt zich af in het vroegere Oost-Duitsland, in een tijd dat je zelfs door je partner bespioneerd kon worden. De grauwheid en lelijkheid (die vierkante autodozen, die grijze flatgebouwen,…) druipt ervan af. Vooral de figuur van Stasi-commandant Gerd Wiesler was ongelooflijk goed neergezet. Ik kende de acteur Ulrich Mühe niet, maar was onder de indruk van zijn prestatie. Langzaamaan zie je hoe deze onkreukbare mens, die eigenlijk een zielig leven heeft en alleen maar in functie van zijn job leeft, begint te twijfelen aan zijn onwrikbaar geachte overtuiging. Schitterend.

Ongelooflijk hoe het systeem van het communisme tot zulke excessen geleidt heeft. Ik kan met niet voorstellen hoe het is te leven onder een regime waar je elk woord moet wikken en wegen, waar één verkeerde uitspraak je in de verhoorkamer van de Stasi kan brengen. Brrr. Lang leve de democratie.

Jawel, ik ben gisteren maar liefst _twee_ keer naar de kerstmarkt van Brussel geweest. Eén keertje ‘s middags met de collega’s om de laatste middagpauze van het jaar 2006 op een gezellige manier door te brengen en dan nog een keertje ‘s avonds om voor mijn vriend wat kerstbier te kopen, wat pralines op de kop te tikken voor het kerstfeestje waarop wij ‘s avonds verwacht werden en ten slotte om nog wat fotootjes te nemen van de authentieke (kuch, kuch) kerstsfeer. ‘t Is trouwens zo dat je kerstmarktsfeer best opsnuift als het donker is. Want dan komen de lichtjes pas écht goed tot hun recht.

En om te illustreren dat ik gewoon echt helemaal gehersenspoeld ben door een overdosis aan kerstkitch, nog wat foto’s!

In het glazen huis.

Dit berichtje in de krant deed me huiveren:

In de Luikse gemeente Otrange (Oreye) heeft een 44-jarige vrouw vrijdagmiddag zichzelf in brand gestoken. De wanhopige vrouw hield een kind van twee jaar – het jongste van haar zes kinderen – in de armen. Beiden zijn overleden.

Wat gaat er om in het hoofd van iemand die zichzelf en haar eigen kind in brand steekt?