Sneller dan verwacht komt het einde van het schooljaar weer in zicht. Er moet nog een boekje voor Spaans uitgelezen worden en ik moet dringend, dringend werk maken van mijn eindopdrachten voor fotografie. Nochtans duurde de cursus nu een heel jaar en geen half jaar zoals de voorgaande modules. Maar uiteraard wordt het één en ander toch weer uitgesteld of komt er iets anders dringends tussen en zo vliegen de dagen voorbij en moet er opeens inspiratie gezocht worden voor een eindwerk. Het beste idee tot nu toe is iets met kerkhoven doen. Niet bijster origineel, maar er zijn wel een paar fotogenieke kerkhoven in de buurt van Leuven en een grafsteen loopt niet weg, he.
taal
Terugkerende ergernissen
Ik schreef er al eens eerder over, over die rottige Danone-automaat in het CLT die weigert centen te aanvaarden en als het je dan eens lukt om het ding een paar muntstukken te laten inslikken, is het niet in staat wisselgeld terug te geven, want aja, de kleinere muntsoorten weigert het ding steevast te aanvaarden, waardoor je genoodzaakt bent iets anders te nemen waar je helemaal geen zin in hebt of toch maar af te druipen zonder gezond tussendoortje. Het is godgeklaagd!
Omdat ik kleine ergernissen graag uit mijn leven help om mij te kunnen concentreren op de grote ergernissen (prioriteiten en zo), dacht ik enkele weken geleden: ik grijp de koe bij de horens en bel naar het nummer vermeld op de automaat. Uiteraard kwam ik bij een antwoordapparaat terecht. Een mens kan van Danone niet verwachten dat ze om acht uur ‘s avonds nog een telefoonpermanentie voorzien. Dus ik spreek een berichtje in waarin ik het probleem van de automaat schets en vriendelijk vraag of dit probleem kan verholpen worden. Een week later functioneert het ding nog altijd even slecht, dus ik bel opnieuw. Leg vriendelijk uit dat ik uitkijk naar een min of meer gezonde hap tijdens de pauze en dat mij dit ontzegt wordt door een apparaat dat geen muntstukken aanvaardt.
Een tweetal weken later is het ding nog altijd even non-functioneel als voorheen. Ik neem opnieuw mijn iphone ter hand om een nieuwe klaagzang op het antwoordapparaat achter te laten. Ik krijg hetzelfde bandje als voorheen te horen, maar kijk, ditmaal is er iets veranderd. De boodschap is uitgebreid met één zinnetje: “Gelieve dit nummer niet te bellen als er problemen zijn met een Danone-automaat of als het toestel leeg is.”
En op slag besefte ik dat mijn actie de wereld een klein beetje veranderd had, zij het niet in de zin die ik verwacht had.
Eén ding is zeker, het kan Danone geen bal schelen dat hun automaten niet werken. En Danone is ook niet aanwezig op sociale media, want ondanks mijn wekelijkse gezaag op twitter, is er nog geen Danone-vrachtwagen voor mijn appartement gestopt om het één en ander goed te maken met een gulle schenking van puddinkjes, yoghurtjes en kaasjes. Awoert Danone, awoert!
Volver
Omdat mijn vriend en ik vinden dat we te weinig aan de Spaanse taal worden blootgesteld om snel vooruitgang te boeken (en hey, hebben we niet allemaal Engels geleerd door naar ondertitelde Engelstalige films en tekenfilms te kijken), hebben we ons voorgenomen om regelmatig een Spaanse film te zien. Eén keer per week zal met onze drukke agenda wat ambitieus zijn, maar we kunnen de film natuurlijk altijd in stukjes zien.
Eerste film in het rijtje: Volver van Pedro Almodóvar. Een bitterzoete, ja, wat, komedie? thriller? drama? sprookje? De film is niet voor één gat te vangen. Ontroerend, grappig, tragisch, kitscherig, allemaal tegelijkertijd en wat een prachtprestatie van Penélope Cruz. Ik zag haar al acteren in Engelstalige films, maar in haar moedertaal schittert ze nog feller. Magnifiek.
Deze eerste film smaakt alvast naar meer. Laat maar komen!
Kerstfeestje #3
Woensdagavond bracht ik door in de Notre Dame in het gezelschap van de mede-leerlingen van mijn nieuwe klas Russisch. Na het allerheiligenverlof besliste ik een jaartje pas op de plaats te doen en van het vijfde jaar naar het vierde terug te keren. Door de drukte op het werk had ik al te veel lessen van het vijfde jaar gemist en ik had het gevoel dat een herhaling van de grammatica van de werkwoorden van beweging in het vierde jaar geen kwaad kon. En ik moet eerlijk bekennen, het ontbrak me aan energie om de gemiste lessen op andere momenten bij te benen. Russisch is nu eenmaal geen Spaans, waar ik zonder al te veel inspanning goede punten kan halen. Ik moet toegeven dat ik me even een loser vond, maar mijn vriend wist me ervan te overtuigen dat Russisch nog altijd een hobby is en stress hebben voor je hobby is belachelijk. En daar had ik niet van terug.
In het vierde jaar blijken trouwens heel leuke mensen te zitten. Meer mensen van mijn leeftijd en met een gelijkaardige achtergrond. Zo maakte ik kennis met een industrieel ingenieur die controles uitvoert bij bouwers van vliegtuigonderdelen. We hadden het over het ongeluk met de Air France 447 en hoe de meeste vliegtuigongelukken te wijten zijn aan een menselijke fout. Ik maakte ook kennis met een vrouwelijke rechercheur en had vervolgens met de industrieel ingenieur en twee oudere heren een heel interessante discussie over de staking, de huidige economische situatie, de zin en onzin van de maatregelen van Quickie, hoe grote bedrijven als ArcelorMittal en Electrabel niet moeten bijdragen om de put te vullen en de tegenstelling die er lijkt te ontstaan tussen de oudere generatie babyboomers en hun kinderen. Heel boeiend!
Kerstfeestje #2
Maandagavond had ik last van een bijzonder slecht humeur. Ik neem aan dat al dat slaapgebrek en de stress op het werk zich eindelijk begint te wreken. Enfin, de eerste twee uur zat mijn enthousiasme voor de Spaanse les dan ook op niveau vriespunt. Maar kijk, niets wat niet verholpen kan worden door een glaasje cava of twee, of drie.
Ter gelegenheid van de laatste les van 2011 hadden alle medestudenten iets meegebracht om te eten of te drinken. Mijn vriend en ik spraken onze quasi onuitputbare voorraad cava aan (de instroom is momenteel groter dan de uitstroom, maar ik ben er zeker dat het kerstfeestje op het werk de balans naar de andere kant zal doen overhellen), anderen brachten zelfgemaakte wafeltjes, cake of tortilla (bijzonder lekker!) mee. Daarnaast was er nog sangria, Spaanse rode wijn, nootjes, taco’s, taart en rare chocolaatjes met suikerbolletjes op. Uiteraard veel te veel, maar de vier kinderen van onze halftijds werkende mama zullen de dag nadien blij geweest zijn met de overschotjes.
Verrassingsgasten van de avond waren een Spaanse zus en broer die ondertussen al enkele jaren in België woonden. Ze deden hun uiterste best om traag (Spanjaarden spreken op het ritme van een machinegeweer) en verstaanbaar te spreken. En ik was erg tevreden dat het lukte om een casual conversatie te voeren die het opzeggen van de gewone standaardzinnetjes oversteeg. Iets wat ons in het Japans na al die jaren nooit gelukt is. En als je een woord niet kent, dan pik je er toch gewoon één uit het Italiaans (miracoloso <> milagroso). Ze verstonden het en dat is het belangrijkste. 😉
Danone-automaat
Eén van de kleine ergernissen in mijn bestaan: de Danone-automaat in het CLT. Tijdens de pauze tussen de lessen door, drink ik al eens een actimelletje of eet ik al eens graag een rijstpapje. Sinds de plaatsing van de automaat, ettelijke jaren geleden, heeft het ding al meer niet dan wel gefunctioneerd. Eerst was het maanden aan een stuk onmogelijk om het luikje met de plastic lepeltjes te openen, wat hilarische beelden opleverde van mensen die hun puddinkje met hun vingers uitlepelden, dan weigerde de automaat geldstukken van 1 en 2 euro aan te nemen en nu valt al het geld er gewoon door. Wat lange files aan de automaat oplevert, omdat hongerigen en dorstigen tegen beter weten in blijven proberen de machine te overtuigen hun geld aan te nemen. Onbegrijpelijk dat een bedrijf als Danone er niet op toeziet dat apparaten waarin hun producten verkocht worden correct functioneren. En onbegrijpelijk dat de verantwoordelijke van de automaat er niets mee inziet dat al dat geld van potentiële klanten verloren gaat.
En ik, ik leid honger en dorst tijdens de pauzes.
Andere stijl
De eerste les Spaans zit er alweer op. Het zal even wennen worden aan de nieuwe leerkracht die er toch een heel andere stijl op nahoudt dan we gewoon zijn van onze liefste Lily. De nieuwe leerkracht is er eentje die zelf nogal veel praat en weinig corrigeert (tenzij een beetje stiekem op een blad papier; wat is er mis met gewoon in de klas een leerling te verbeteren? we kunnen daar toch allemaal iets van leren?). Nu, het was pas de eerste les, dus dan moet er noodzakelijkerwijs wat uitleg gegeven worden, maar ik had toch verwacht dat iedereen de kans zou krijgen om zichzelf kort voor te stellen. Er zijn toch weer een hoop nieuwe gezichten tussen de medestudenten. Altijd handig om te weten met wie je oefeningen zit te maken. Enfin, we zien wel wat het geeft.
Добрые намерения
Laat het hier en nu gezegd zijn dan ik deze grote vakantie van mijn (schaarse) vrije tijd gebruik zal maken om de leerstof Russisch van het derde en vierde jaar te herhalen als voorbereiding op het vijfde. Ik vind Russisch een prachtige taal en zou deze graag écht onder de knie krijgen. En alhoewel ik goede punten had dit jaar, voel ik me in een gesprekssituatie nog altijd heel onzeker. En ja, ik weet dat je een taal pas echt kan beheersen als je erin ondergedompeld wordt. Maar ik ben echt gemotiveerd om volgend jaar het maximum uit de lessen te halen door me goed voor te bereiden en de huistaken te maken. Iets wat ik dit jaar al te vaak heb nagelaten. Met als excuus te weinig tijd. Awoert aan mezelf.
En ik ga proberen elke dag naar een filmpje op http://www.ntv.ru te kijken!
Een drink op een geslaagd jaar Spaans
Deze avond met de klasgenootjes van de Spaanse les een glaasje gedronken op de goede afloop van ons eerste jaar Spaans. We begonnen de avond op het terras van het Universum, maar werden door een forse regenbui naar binnen gejaagd. Ik was moe en nog een beetje onder de indruk van de begrafenis deze ochtend, maar het was fijn om op een toffe manier afscheid te kunnen nemen van de juf en de klasgenootjes. Veel klasgenootjes stoppen er immers mee of komen wellicht in een andere klas dan wij terecht. En onze juffrouw Spaans, die zullen we helaas moeten missen tot in het vijfde jaar. Als dát geen goeie motivatie is om nog een paar jaartjes verder te doen, dan weet ik het ook niet meer. 😉
Tip voor wie erover denkt om Spaans aan het CLT te volgen: Lily Devos is de beste leerkacht van allemaal!
Frustrerend
Ik kom altijd met een ontevreden gevoel terug van zo’n mondeling examen. Je wil vanalles vertellen maar de woordenschat ligt niet klaar op je tong. Je kan er niet opkomen, terwijl je het woord wel degelijk kent, maar het blijft net buiten bereik. Frustrerend. Vooral bij het examen Russisch was dit een probleem. Omdat ik nog niet gestudeerd had voor het mondeling, zat de woordenschat nog niet goed genoeg in mijn hoofd. En in tegenstelling tot bij Spaans, waarbij ik al wel eens een Italiaans woord durf “verspaansen”, is dit bij Russisch geen optie. Enfin, ik had natuurlijk in de loop van het jaar ook harder kunnen studeren, zoals die brave gepensioneerde leerkrachten bij mij in de Russische les. Dan was het voorzeker ook wat vlotter gegaan.