Hoe ik er juist beland ben, is mij nog altijd niet helemaal duidelijk, maar feit is dat ik na het mini-kerstfeestje in de Koreaanse les (een half uurtje wat cava en slecht Japans bier drinken en knabbelen op koekjes, heerlijke Bulgaarse kerstcake en vieze Koreaanse chips) mij zowaar liet overhalen door de vier overgebleven studenten om mee naar een Karaoke bar in de buurt van het Korean Cultural Center af te zakken.
De laatste keer dat ik nog eens karaoke gedaan heb, moet van mijn studententijd geleden zijn (en hoezeer ik dit ook anders zou wensen, de afstand in tijd tussen mij en mijn studententijd wordt steeds groter). Maar het was gewoon dikke fun, met ons vijven op het podium luidkeels Money, Money, Money van ABBA kelen. Zo leer je je mede-studenten ook eens van een andere kant kennen. 😉
PS: Het publiek in zo’n karaoke bar valt uiteen in twee categorieën waartussen volstrekt geen overlap is: zij die komen om eens gezellig gek te doen en al vals zingend uit de bol te gaan en zij voor wie het zingen een roeping is en die hun beste zangkunsten boven halen om het publiek te overtuigen van hun kunnen. Karoake can be serious business!
Toegegeven, de leerkracht Koreaans houdt er soms nogal onorthodoxe leermethoden op na, maar na de les van deze avond (de tweede les deze week, met dank aan de terreurdreiging) weet ik eindelijk wat 내 바지는 나팔바지 betekent! Gotta love het gebruik van PSY als didactisch materiaal.
PS: “Mijn broek is een broek met olifantenpijpen.”
Vandaag kregen we na de pauze in de les Spaans een Mexicaanse op bezoek. Deze sympathieke dame woonde al een paar jaar in België en kwam ons wat meer vertellen over de festiviteiten ter gelegenheid van ‘Día de Muertos‘ in Mexico. Ik herinnerde mij nog vaag een filmpje uit de les van een paar jaar geleden, maar verder dan dat reikte mijn kennis over dit bijzondere feest niet.
Día de Muertos is een feest dat reeds gevierd werd ten tijde van de Azteken, lang vóór de Spanjaarden Mexico koloniseerden. Interessant om te vernemen dat dit ‘heidense’ feest ook na de katholieke kolonisatie bleef verder leven, zij het in een aangepaste vorm. In Mexico is Día de Muertos zelfs uitgegroeid tot een nationaal symbool. Zoals de naam al doet vermoeden draait het bij dit feest om de herdenking van de overledenen. De Mexicanen richten de dag voor Día de Muertos prachtige, rijk versierde altaren op voorzien van foto’s en aandenkens van de dierbare overledenen. De altaren kunnen zich bevinden in de eigen woonst of op het kerkhof bij het graf van de overledene. Er worden zelfs altaren opgericht voor de overleden huisdieren. Vaak wordt het lievelingsgerecht van de overledene bereid en bij het altaar geplaatst. De dag nadien wordt dit gerecht dan opgegeten in familiale kring terwijl de overledene herdacht wordt door het vertellen van anekdotes over zijn of haar leven.
Een steeds wederkerend beeld tijdens de festiviteiten is dat van een skelet uitgedost in vrouwenkleren. Dit is ‘La Catrina‘, een figuur die de alomtegenwoordige dood moet voorstellen. Ook heel typisch zijn de calaveras de azúcar (zoetigheden in de vorm van een doodshoofd) en het pan de muerto, een speciaal brood dat enkel rond dit tijdstip wordt geconsumeerd.
Er is zelfs een regio in Mexico waar de inwoners nog verder gaan dan enkel het versieren van de graven. Zij poetsen elk jaar de botten van de overledenen op. Het klinkt macaber, maar het is voor hen een manier om respect aan de overledenen te betuigen.
De Mexicaanse dame had haar presentatie met veel sprekend beeldmateriaal geïllustreerd en het uurtje presentatie was voorbij voordat ik er erg in had. Heel boeiend om wat meer te leren over een cultuur waar ik zo goed als niets vanaf weet. Ooit hoop ik met eigen ogen zo’n viering van Día de Muertos te kunnen meemaken.
Vanochtend zat ik met een hoop kuisgerief en drie flessen cava op de trein naar Brussel. In plaats van ons te buigen over de eigenaardigheden van de Koreaanse werkwoorden, zouden mijn mede-studenten en ik ons tijdens de lesuren verdiepen in de geheimen van de Koreaanse keuken. De boog kan immers niet altijd gespannen staan, nietwaar?
De voorbereiding verliep op zijn Koreaans: bijzonder efficiënt deelde onze leerkracht Koreaans de week voordien de klas in vier groepen in. Elke groep kreeg een teamleider toegewezen. De teamleider zou instaan voor de communicatie met de leerkracht en de communicatie tussen de groepsleden onderling. Een hiërarchisch gestructureerd geheel, dus. Van de vier groepen kreeg elke groep een gerecht toegewezen waarvoor ze de inkopen moesten doen en dat ze tijdens de les moesten bereiden. De vierde groep zou instaan voor de afwas. Aangezien ik totaal geen tijd had om inkopen te doen en ik over het algemeen niet zo’n keukenprinses ben, zorgde ik ervoor dat ik ingedeeld werd bij het afwasteam.
De drie Koreaanse gerechten op het menu waren:
해물 파전 (haemul pajeon): een soort hartige pannenkoek met zeevruchten
비빔밥 (bibimbap): een kom warme rijst versierd met allerhande groenten en afgewerkt met gochujang
불고기 (bulgogi): gemarineerd en gegrild rundsvlees, één van de meest bekende Koreaanse gerechten
Het resultaat mocht er wezen. De kookgroepen sloofden zich uit om de Koreaanse perfectie zo goed mogelijk te benaderen. Alle gerechten smaakten heerlijk. De bulgogi en de bibimbap zouden zeker niet misstaan hebben in een Koreaans restaurant. En het was voor mij een aangename eerste kennismaking met haemul pajeon. Een gerecht dat trouwens verrassend eenvoudig te maken bleek. Er had zelfs iemand 김치 (kimchi) meegebracht als bijgerecht
De flessen cava die ik had meegenomen, namen de stress weg bij het koken en droegen bij aan de fijne sfeer. We hadden ook de gelegenheid om allerlei alcoholhoudende Koreaanse drankjes te proeven waarvan mij vooral de pruimenwijn en de rijstwijn zijn bijgebleven. Samen koken, eten én drinken is echt een ideale manier om elkaar wat beter te leren kennen. Ik vond het bijgevolg helemaal niet erg om de afwashandschoenen aan te trekken om na al dat lekkers de vuile potten en pannen te lijf te gaan. Fantastisch dat het Korean Cultural Center zijn keuken ter beschikking stelt voor zulke activiteiten!
In de Koreaanse les moesten we vandaag verschillende beroepen inoefenen. Dat leidde tot de volgende conversatie die ik even voor jullie vanuit het Koreaans naar het Engels vertaal (de lessen worden in het Engels gegeven):
student X: I am a musician. And what about you, Y?
student Y: I am a teacher. And what about you, yab?
yab: I am an engineer. And what about you, B?
student B: I am an engineer.
leerkracht: Yes, student B is a REAL engineer.
yab (bijzonder verontwaardigd): I am also a REAL engineer!
‘t Is niet omdat ik vrouwelijk ben dat ik geen ingenieur kan zijn, he! Tssss!
Om 9u gestart met een vergadering waarop ik mijn grote baas moest vervangen, vergaderd tot 10.45u, gehold naar de volgende vergadering die duurde tot 12.15u, snel een broodje gegeten en tijdens de middagpauze rap rap wat mails beantwoord. Volgende vergadering om 14u, al de aanwezigen (voornamelijk externen) stond al te wachten aan de vergaderzaal, want binnen ging een Belangrijke Vergadering door die niet onderbroken mocht worden, andere vergaderzaal gezocht (geen sinecure, want wij hebben een chronisch gebrek aan vergaderzalen op het werk), de vergadering waarvan ik normaal secretaris ben dan maar zelf voorgezeten tot de grote baas die nog in de andere vergadering zat het van mij overnam. Vergaderd tot 17u. Nog snel een nota geschreven die vandaag af moest zijn. om 18u afgesproken met mijn vriend om sushi te eten bij de kaiten sushi in de Ravenstein galerij. Om 18.35u vertrokken naar de Koreaanse les om vervolgens op mijn dak te krijgen van de juffrouw dat ik drie minuten te laat was. Mij kandidaat gesteld voor het afwasteam tijdens de Koreaanse kookles van volgende week omdat ik echt niet inzag hoe ik tijd zou moeten vrijmaken om inkopen te doen voor die les en mijn cooking skills zijn ook niet al te best. Om 21.15u einde van de les en op een drafje naar Centraal Station. Ditmaal helaas geen treinen in vertraging, dus twintig minuten moeten wachten op de eerstvolgende trein naar Leuven. Om 22.08u eindelijk in Leuven!
In vier lessen zijn we door het ganse Koreaanse alfabet geraasd. Het kostte me de nodige moeite om de juiste uitspraak van de tense consonants onder de knie te krijgen. Bijzonder moeilijk om het verschil te horen tussenㅂ(p~b),ㅃ (p͈) en ㅍ (pʰ). Persoonlijk ben ik blij dat ik voor het Koreaans geen ellenlange lijsten karakters moet van buiten leren, maar het moet gezegd: de uitspraak van het Japans is een eitje in vergelijking met het Koreaans.
Hopelijk heb ik het alfabet goed genoeg onder de knie om vanaf nu probleemloos Koreaans te lezen (let wel lezen <> begrijpen). Ik denk dat de leerkracht zelf blij is dat ze van dat alfabet verlost is, want deze allerlaatste alfabetles werd de gaspedaal weer stevig ingedrukt. Het ging zo snel dat de helft van de klas soms zelfs niet wist op welke bladzijde we bezig waren en er ging een lichte zucht van verlichting door de klas toen de les voorbij was.
Volgende les leren we ons voorstellen in het Koreaans, ik ben benieuwd! 안녕하세요!
Da’s de beste manier om de lessen Koreaans te omschrijven. De leerkracht geeft de ganse les plankgas. Je kan geen moment je aandacht laten verslappen, want voordat je het weet, word je aan het bord geroepen om enkele Koreaanse woordjes neer te pennen. Het tempo ligt een pak hoger dan in de Japanse lessen die ik aan het CLT volgde. Nu, de lessen Koreaans duren ook minder lang (van 18.45u tot 21.15u), dus misschien heeft het daar iets mee te maken. Door de manier van lesgeven ben je wel verplicht om de leerstof bijhouden. Als je het alfabet thuis niet oefent, ben je de volgende les reddeloos verloren.
Persoonlijk hou ik wel van een uitdaging, maar ik ben toch echt benieuwd om te zien hoeveel studenten het tot het einde van jaar zullen volhouden.
En hup, de eerste les Spaans hebben we ook alweer achter de kiezen. Niet de geloven dat ik ondertussen al tot in het vijfde jaar geraakt ben. Lijkt helemaal nog niet zo lang zo lang geleden dat mijn vriendje en ik vol enthousiasme aan het eerste jaar begonnen. Een kleine rekensom leert mij dat ik ondertussen al sinds 2003 non-stop ingeschreven ben aan het CLT. Dat is ondertussen al twaalf jaar! Mijn vriendje heeft ondertussen afgehaakt, ik doe dapper verder.
Het begon allemaal met een cursus Italiaans, omdat de cursus Spaans die we oorspronkelijk wilden volgen jammerlijk volzet was. En ja, ook die allereerste en allerlaatste les Italiaans kan ik mij nog goed voor de geest halen. Juffrouw Inge was een geweldige leerkracht!
Na Italiaans volgden Japans, Russisch en Spaans. Met Japans stopten mijn vriend en ik in het vierde jaar, wegens echt totaal geen goesting meer. We hadden immers ons doel bereikt: een basiskennis Japans voor onze eerste grote reis naar het land van de rijzende zon. Russisch moest ik laten schieten wegens te weinig tijd om de taal echt grondig onder de knie te krijgen. Ik ben echter vast van plan mijn Russisch in de toekomst opnieuw op te pikken. Wellicht start ik dan ik een lager jaar om er op het gemak weer in te komen.
En ja, wat Spaans betreft heb ik mij alvast voorgenomen verder te doen tot het allerlaatste jaar. Kwestie van toch één taal grondig te beheersen. Na dit jaar nog drie jaar te gaan dus. Benieuwd of ik mijn voornemen zal houden!
