Twijfel, twijfel, twijfel

Panta Rei zoekt nieuwe muzikanten en het wil net lukken dat de repetities op zondagvoormiddag vallen, zowat het enige moment in de ganse week dat er traditiegetrouw níets in mijn agenda staat. Bovendien ligt hier ligt al enkele jaren een dwarsfluit in de kast stof te vergaren, wachtend op betere tijden (lees: meer tijd). Ze zijn wel niet expliciet op zoek naar fluitisten (dwarsfluiten zijn er altijd op overschot, ik wilde dat iemand mij dat had gezegd vóór ik dit instrument koos), maar ik kan altijd eens informeren. En ja, mijn vriend zegt dat ik op mijn kop gevallen ben, maar ik heb het gevoel dat ik in 2012 de koe meer bij de horens moet grijpen en werk moet maken van mijn ambities, die nu vaak op de achtergrond verdwijnen onder het mom: “geen tijd”.

Time Management is everything! Uitslapen is voor wussies. 😉

Verkiezingslelijkheid

Het aftellen naar de verkiezingen is begonnen en we worden weer geconfronteerd met lelijke borden met daarop fake glimlachende politici. Stem op mij, aub, want ik ben zoveel beter dan mijn concurrent. Langs lange steenwegen met lintbebouwing, het fraaiste wat ons land te bieden heeft qua ruimtelijke ordening, staat de bordenprocessie. Een aanslag op mijn netvlies.

Een gevoelig thema

Het is een thema waar ik al lang en veel over nagedacht heb: de huidige manier waarop de geneeskunde omgaat met mensen die ten dode zijn opgeschreven. De overdreven therapeutische ijver die veel artsen aan de dag leggen, zelfs al is het zinloos. Nog een operatie, nog een behandeling, nog een poging,… Het leven wordt in het beste geval enkel gerekt, vaak ten koste van de levenskwaliteit, maar deze ijver kost de maatschappij vooral heel veel geld. Ik vind de vragen die in dit artikel opgeworpen worden, dan ook heel zinvol. Al moet ik toegeven dat ik verbaasd ben dat het net de CD&V is die de discussie opent.

PS: Hoe zou het nog met Ariel Sharon zijn?