persoonlijk

De producten van A. Vogel

Toen Amaury van Enchanté/Adhese mij contacteerde met de vraag of ik graag gezond de lente in wilde door middel van een kuur op basis van natuurlijke producten, heb ik even getwijfeld. Want eerlijk, kuren is mijn ding niet echt. Aan de andere kant drink ik maar al te graag een goed glas wijn en chocolade is mijn grote zonde, dus op het vlak van gezond eten zijn er wel wat verbeteringen mogelijk. Het was mijn vriend die me over de streep haalde. Hij kende de producten van A. Vogel nog vanuit zijn kindertijd en na het nogal overdadige vieren van mijn vriend zijn verjaardag leek zo’n zuiverende week opeens geen slecht idee. Dus ik zei ja en kreeg drie producten van A. Vogel thuis toegestuurd.

Enfin ja, die zuiverende week geraakte vorige week niet echt uit de startblokken, maar kijk, vanavond heb ik mijn eerste portie Molkosan van A. Vogel ingenomen. Molkosan is een product bereid uit gezuiverde en geconcentreerde melkwei van verse Zwitserse alpenmelk. Het zou zorgen voor een dagelijkse milde reiniging, welzijn van binnenuit én helpen bij het behoud van een gezond gewicht. De smaak is fris zurig, niet onaangenaam. En omdat kuren nu eenmaal leuker is met zijn tweetjes, doet mijn vriend ook mee. Ik ben benieuwd!

Voor wie wil meedoen aan de officiële lenteweek van A. Vogel, je kan je inschrijven op http://www.avogel.be/lenteweek en er valt nog vanalles te winnen ook. Een lenteweekpakket kost 25 euro, verzending is gratis.

Perceptie

Perceptie, het is iets vreemd. Mijn ervaring is dat het quasi onmogelijk is om een foute perceptie recht te zetten, eens deze ontstaan is. Mensen hebben de neiging om mee te huilen met de wolven in het bos. Want, als die en die het zegt, dan zal het toch wel waar zijn, zeker? En waar rook is, daar moet ongetwijfeld vuur zijn. Ik heb het er soms moeilijk mee, met perceptie. Want in mijn ervaring, durft die er al eens naast zitten. Heel erg naast zitten. En dan sta je  daar, met al je goede bedoelingen en al je harde werken. Als de perceptie tegen jou is, is het allemaal null ende void. Demotiverend vind ik dat.

En dan vraag ik mij af. Welke perceptie hebben de mensen van mij? En is dat ook zo radicaal anders dan de realiteit?

Een goede daad

Vrijdagvoormiddag had ik mijn evaluatiegesprek (it’s that time of the year again). Ik zat nog geen seconde in het lokaaltje dat we voor deze klus gereserveerd hadden, toen mijn oog op een mooie kleurrijke handtas viel. Helemaal zielig en alleen achtergelaten in een vergaderzaaltje. Ik wees mijn baas die al van wal wou steken met het evaluatiegesprek op de handtas en opende het ding om te kijken of er een identiteitsbewijs of zoiets in zou zitten. Bingo! Een al even mooie kleurrijke portefeuille, geldbeugel én een blackberry op de koop toe. Bij nadere inspectie bleek de handtas geen eigendom van iemand van ons departement te zijn.

En zo werd mijn evaluatiegesprek even opgeschort en begon de zoektocht naar de eigenaar van deze hippe handtas. Na een tocht die ons in verschillende andere vergaderlokalen bracht, vonden we dan eindelijk het zaaltje waarin de eigenares van de handtas zich bevond. Ze was er zich na de lokalenwissel nog niet van bewust dat ze haar handtas kwijt was. Maar blij was ze wel, natuurlijk.

Mijn evaluatiegesprek begon dan wel twintig minuten te laat, maar we hadden dan toch een goeie daad verricht!

Een uitputtende squashpartij

Mijn squashpartner, ‘t is een geval apart. Sympathieke kerel, daar niet van, maar hij leeft soms wat met zijn hoofd in de wolken. ‘t Is al meermaals voorgevallen dat ik tevergeefs op hem stond te wachten omdat hij onze afspraak vergeten was (de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dit zich niet meer heeft voorgedaan sinds hij zich een iphone heeft aangeschaft en ik hem de dag zelf sms dat het squash is). Of hij is te laat, omdat hij de weg is kwijtgeraakt door een omleiding of iets aan de hand heeft met zijn fiets/auto/whatever.

Ik ben ondertussen dus wel het een en ander gewoon. In plaats van mij op te jagen, lees ik in het Guidomagazine dat gratis ter beschikking ligt in het squashcenter en wacht ik geduldig tot hij komt opdagen (ok, sommige dagen al iets minder geduldig dan andere, ik geef het toe). Enfin, om jullie maar mee te geven dat ik niet bepaald verbaasd was toen hij vandaag alweer te laat was. Zijn excuus was echter geweldig: hij was vandaag tijdens zijn middagpauze nieuwe sportschoenen gaan kopen. Flashy blauwe dingen met witte strepen. Erg cool. Alleen jammer dat hij met twee rechterschoenen was thuisgekomen. En dan had hij die schoenen nog aangedaan ook en wilde hij proberen zo te squashen. Dat heb ik hem toch maar uit het hoofd gepraat. In plaats van ons in het zweet te squashen, hebben we dan maar iets gedronken. Maar ik heb wel heel hard gelachen. Zo typisch.

Jammer dat ik mijn iphone niet bij had om het koddige gezicht van mijn squashpartner met twee rechterschoenen aan zijn voeten met jullie te delen.

Brossen

Vandaag voor het eerst sinds mijn studententijd nog eens gebrost, op voorstel van de grote baas dan nog wel. Een doorgaans moeilijke vergadering was goed gegaan, het zonnetje scheen en de eerste terrasjes van het jaar lonkten. En een aanbod van de grote baas om te trakteren op een drankje, zeg nu zelf, wie durft dat af te slaan? En zo lasten we stiekem een adempauze in van een drietal kwartier die iedereen zichtbaar deugd deed en konden we er de rest van de dag met vernieuwde daadkracht tegenaan.

Omdat je een verjaardag niet genoeg kan vieren

Zijn we zaterdagavond nog eens gaan dineren in Het Land aan de Overkant (decadent, ik weet het, maar mijn vriend mocht kiezen wat hij het liefste deed tijdens zijn verjaardagsweekend). Onze kater van vrijdag indachtig, hielden we het iets bescheidener wat de drankconsumptie betreft. Dat mocht ook wel, want gezond leven hebben we de laatste tijd niet echt gedaan. Die actie van A. Vogel komt op het juiste moment!

Treinen

Vrijdagavond trokken we richting Hove voor het door een bijna-CO-vergiftiging uitgestelde babybezoek. Onze gastheer en gastvrouw waren erg verbaasd toen we zeiden dat we met de trein gekomen waren. ‘t Was nochtans maar een paar minuten stappen (via een prachtige, nieuw aangelegde, brede fietsweg) van het station van Hove naar hun huis. We namen een rechtstreekse trein vanuit Brussel-centraal en maakten voor het eerst kennis met één van die mooie, moderne Desirotreinen (alleen jammer dat men de tafeltjes weggelaten heeft, een laptop die je kan laten rusten op een tafeltje, is toch net iets handiger dan een laptop op schoot). Een heel aangename rit, zonder stress die ons toeliet allebei een glaasje te drinken en op de terugweg een dutje te toen of een beetje op de laptop te werken. Weinig redenen om niet met de trein te gaan.

En toch verbaast het de meeste mensen dat je ervoor kiest om met de trein te reizen wanneer je over een auto beschikt. Er zal nog een grote inspanning nodig zijn om de mentaliteit van “mijn auto, mijn vrijheid” om te buigen en effectief op een andere invulling van mobiliteit over te schakelen (fiets, openbaar vervoer, auto delen). Al moet ik natuurlijk toegeven dat wij makkelijk praten hebben. We wonen op een paar minuten stappen van één van de best bediende stations van het land. En ja, er zijn ook verplaatsingen die wij met de wagen doen, gewoon omdat je er met het openbaar vervoer dubbel zo lang over doet om ter plekke te geraken. Maar als we de mogelijkheid hebben, dan nemen we de trein.

En ik mag dan al veel klagen over de NMBS, als puntje bij paaltje komt, ben ik al altijd op mijn bestemming geraakt.