op reis

25 oktober: Eerste dag in Sydney

Een prachtige dag vandaag. Vrienden E en T vertelden ons dat het de laatste dagen niet zo’n goed weer was. Daar viel vandaag niet veel van te merken. Een stralend zonnetje en een prachtige blauwe hemel begeleidden ons naar het treinstation. Hurstville was onze bestemming, waar we afgesproken hadden met E, T en een met hen bevriend koppel. We ontbeten samen in een Chinese bakery. Je kon er allerlei gebak en broodjes krijgen. En iced chocolate. Zeer lekker, al vond moeilijke eter M er niets naar haar zin. Zo jong en al zo kieskeurig, dat belooft. 😉

Na het ontbijt gingen we het nieuwe appartement van E en T bewonderen. Ze zijn deze week pas verhuisd, dus het was er nog wat chaotisch, maar het zag er erg gezellig uit. Ze hadden maar liefst drie luxueuze instapdouches in huis. Daarna trokken we met wat vertraging naar Sydney Harbour. We aten iets kleins op een terrasje en smeerden ons als gek in met zonnecrème. Mijn witte velletje is al die zon niet meer gewoon. We maakten een mooie wandeling langs het water, bewonderden het beroemde Opera House en trokken dan in de richting van The Rocks en Harbour Bridge, hét symbool van Sydney. We wilden geen geld geven aan de bridge climb, maar klommen in plaats daarvan naar de top van één van de pilonen. Ook leuk en daar mocht je wél foto’s nemen.

Na nog wat rondgeslenterd te hebben in de leuke straatjes van The Rocks, vonden we een gezellig café waar ik me aan mijn eerste glaasje schuimwijn van de reis waagde. We maakten afspraken voor de volgende dagen en namen afscheid van onze vrienden. De vermoeidheid begon toe te slaan, al was het nog maar zeven uur plaatselijke tijd. Ons avondmaal nuttigden we in een plaatselijke sushibar. Een mooie afsluiter van de dag, ware het niet dat we het plotseling toch wel heel erg vroeg vonden om al te gaan slapen. In de buurt van ons hotel was een lounge bar en voor cocktails zijn we altijd wel te vinden. Ik dronk een apple martini (volgens de drankenkaart de favoriete cocktail van Nicole Kidman) en mijn vriend een margarita. Terwijl we aan onze rietjes slurpten, vroegen we ons af hoe een zaak kon blijven draaien met zo weinig klanten. Het was half tien op een zaterdagavond en op een gegeven moment waren mijn vriend en ik de enige klanten. Jammer, want de cocktails waren heel lekker.

Oja, het uitzicht vanaf het dak van ons hotel is werkelijk adembenemend.

23-24 oktober: lange uren op het vliegtuig

De vliegtuigreis was, zoals men dat zegt, uneventful. Ik heb op de vierentwintig uur durende reis, maximum drie uur geslapen, de andere uren brachten we door met eten, lezen en halve filmpjes kijken. Halve filmpjes omdat het “entertainmentsysteem” aan boord het om de haverklap liet afweten, waarop het systeem herstart moest worden. Blijkbaar raakte het spul zo oververhit dat het soms een uur of meer uitlag. Enfin, ik heb Peter Pan uitgelezen en het boek dat ik van mijn tante kreeg, is over de helft. Verder zag ik in stukken en brokken: Baby mama met de geweldige Tina Fey, Iron Man en Hulk (het einde van deze film heb ik niet meer gezien, maar ik ben er vrij zeker van dat de Hulk het heroïsche gevecht wint).

Het spannendste moment van de vlucht was de dertig minuten durende pitstop in Singapore en de gigantische wachtrijen aan het toilet aldaar. Verder ergerde ik me aan de te krappe beenruimte en de slechte geluidskwaliteit van de films en aan het feit dat ik altijd zo veel naar het toilet moet en noodgedwongen ons sympathieke Australische buurmeisje daardoor moest wakkermaken.

Gelukkig waren we al deze ongemakken snel vergeten, toen onze vrienden E, T en kleine M ons met een grote glimlach kwamen ophalen aan het vliegveld. We zijn zelfs nog gezellig samen iets gaan eten en dat terwijl we propvol vliegtuigeten zaten (vooral ik, want ik heb al de ijsjes van mijn geen-ijsjes-lustend-vriendje opgegeten).

Rond twaalf uur Australische tijd lagen we in bed. Doodop.

Is je valies al gemaakt?

Ik ben onderhand de tel kwijtgeraakt hoeveel mensen me die vraag de voorbije week gesteld hebben. Mijn antwoord luidde steevast: “Neen.” Waarop de meeste vragenstellers mij met verdwaasde blik aankeken, alsof het zo vreemd is je valies pas te pakken de avond voor het afreizen. Op maximaal twee uren waren onze valiezen gepakt. Meer dan wat kleren, ondergoed, lenzen, bril, zonnebril, lenzenproducten, zonnecrème, je tickets, identiteitsbewijzen en wat leesvoer heeft een mens toch niet nodig, zeker? En oja, speciale tandpasta voor het dochtertje van onze vrienden in Sydney.

En wat we hier vergeten, zullen we wel in Australië kopen.

Afscheid van de Amerikagangers

De grote uittocht der yab-vrienden gaat gestaag verder. Gisteren namen we afscheid van vrienden K en L die samen met hun drie kindjes voor tweeënhalf jaar naar Amerika trekken (en dus niet voorgoed, oef). Amerika is natuurlijk niet zo ver als Australië, dus wie weet lukt het ons toch om de komende tweeënhalf jaar op bezoek te gaan. Ik hoop alleszins dat ze hun belofte zullen houden om hun blog frequent van updates en foto’s te voorzien. Ik zal de deugnietenstreken van de kindjes zeker missen. Vooral het oudste dochtertje (drie jaar) heeft zich als een echt fotomodel ontpopt, al blijft ze mijn naam hardnekkig fout uitspreken. 😉

Wachtrijen

Als er één ding is waar ik een gloedhekel aan heb, dan is het wel aan wachten. Toen we deze namiddag naar het Connections-reisbureau gingen om onze hotels, huurwagens en binnenlandse vluchten vast te leggen voor onze reis naar Australië, zonk mij de moed in de schoenen toen ik de lange wachtrij zag. Er waren meer dan twintig wachtende voor ons. Als mijn vriend er niet bij was geweest, zou ik meteen rechtsomkeer gemaakt hebben. Ik word al ongeduldig als er vier personen voor mij zijn bij de bakker, laat staan twintig mensen in een reisbureau. Gelukkig kreeg ik de geniale inval om even langs de Fnac te gaan voor wat leesvoer. Een berg strips maakt het wachten zoveel aangenamer. Na een dik uur wachten was het dan eindelijk onze beurt. We waren ditmaal beter voorbereid: we wisten welke vluchten en welke hotels we wilden, waardoor het niet al te lang duurde. Onze reis is weer een beetje concreter geworden.

Afscheid van de Australiëgangers

Ondanks het kleine accidentje van mijn vriend, zijn we er gisterenavond toch nog in geslaagd het afscheidsfeestje van bevriend koppel E, T en hun poppendochtertje M bij te wonen. ‘s Ochtends gebotst, ‘s namiddags al een vervang(huur-)wagen. Mijn vriend is met zijn gat in de boter gevallen bij zijn bedrijf .

Het was allemaal een beetje hektisch, want ik had om zeven uur schriftelijk examen van Russisch en het afscheidsfeestje was in Turnhout (= ver). Mijn vriend zou me rond acht uur (langer dan dat kon het examen niet duren, want zoveel woordjes hebben we nog niet geleerd) komen ophalen aan het CLT en onderweg moesten we nog een vriendin gaan oppikken. Op weg naar Turnhout kwamen we langs de plaats van het ongeval, maar mijn vriend had het trauma duidelijk al helemaal verwerkt. (‘t Is ne stoere!) Hij vertelde trouwens dat hij de enige was die na het ongeval een fluovestje droeg. Mensen: die fluovestjes zijn er voor uw veiligheid, doe ze aan!

‘k Voelde me om eerlijk te zijn niet echt in feeststemming. Ik was moe, had wat hoofdpijn en wilde liever in bed kruipen, maar ik vond het belangrijk om naar het afscheidsfeestje te gaan. Een mens vertrekt niet elke dag voor twee jaar naar Australië, he. Toegegeven, we gaan E, T en poppemieke M binnen een half jaar bezoeken, maar toch, ‘k wilde ze niet laten vertrekken zonder drie dikke afscheidskussen! 😉

En zo lagen we gisterenavond pas om half twee in bed en is er nog niet veel verbetering in mijn vermoeide toestand gekomen.