Roupell Street and National Portrait Gallery – 25 september 2017

Het heerlijke Novotel-bed (het contrast met onze harde twijfelaar in Genève waarvan ik rugpijn krijg, kan amper groter zijn) heeft me helaas geen onverstoorde nachtrust opgeleverd. Ergens in het midden van de nacht in paniek wakker geschoten en daarna moeite om de slaap terug te vatten. Gelukkig brengt de ochtend een stevig English breakfast! Het buffet is exact, maar dan ook exact hetzelfde als vorig jaar in Novotel Paddington. Al lijkt me alles net iets minder verzorgd en zijn er geen complementary smoothies.

Na het ontbijt vertrekken mijn vriend en zijn collega naar de cursus en las ik wat tijd voor mezelf in. Ik trek naar het zwembad om baantjes te trekken en tussen de inspanningen door wat uit te puffen in de sauna. Het doet echt deugd om even te relaxen en het is ronduit geweldig dat ik het ganse zwembad voor mij alleen heb. Mijn rust wordt heel kort verstoord door een koppeltje dat even in de jacuzzi en de sauna gaat, maar zij blijven niet lang en ik kan na hun vertrek weer ongestoord verder baantjes trekken.

Het is bijna middag tegen dat ik uit het zwembad kom. Hoog tijd om op verkenning in London te gaan! Ter voorbereiding van ons vorige bezoek aan Londen had ik een hele lijst aangelegd met dingen die ik wilde bezoeken. Veel te veel om op een week af te werken, dus duikel ik deze opnieuw op en beslis naar de National Portrait Gallery te gaan. Het weer ziet er immers even twijfelachtig uit als de dag voordien. Ik heb echter niet veel zin om de metro te nemen en besluit het erop te wagen en te voet te gaan. De wandeling brengt me door de pittoreske Roupell Street vlakbij ons hotel. Ik zie aan verschillende ramen affiches hangen met ‘Save Roupell Street’ en een kleine google-zoektocht leert me dat deze authentieke straat bedreigd wordt door projectontwikkelaars. Ik kan met mijn eigen ogen vaststellen dat de straat langzamerhand wordt ingesloten door hoogbouw, maar ik hoop van harte dat dit prachtige stukje Londen uit de klauwen van de projectontwikkelaars kan blijven.

Ik kom langs St John’s Church in Waterloo Road en zie dat er twee kraampjes met street food opgesteld staan. Ideaal, want mijn maag maakt mij erop attent dat het middaguur reeds gepasseerd is. De keuze is tussen pad thai of falafel. Een hartverscheurende keuze, maar ik hak de knoop door en ga voor falafel. 4,5 pond voor een falafel wrap met halloumi: de prijzen in Londen zijn een pak redelijker dan in Zwitserland en ‘t is nog lekker ook! Ik ga op een bankje zitten en voerder per ongeluk een duif die listig aan mijn voeten plaatsneemt en afwacht tot er een stukje uit mijn wrap valt. Tsss!

Onderweg passeer ik langs de site van het Underbelly Festival en neem (nadat mijn rugzak gecontroleerd werd) even een kijken op het festival terrein. Vlakbij staat ook een enorme dubbeldekkerbus waar je frozen yoghurt kan kopen, maar ik weersta de verleiding. Al koop ik me wel een vers gemaakte smoothie van slechts 2 pond aan een kraampje bij Embankment. Ik blijf me erover verbazen hoe goedkoop het eten in Londen is in vergelijking met Genève, terwijl Londen toch ook gekend staat als een peperdure stad.

De National Portrait Gallery blijkt echt helemaal mijn ding te zijn. Ik weet eigenlijk niet goed waarom ik een bezoek aan dit museum zo lang heb uitgesteld (misschien omdat ik enkel portretten wat te eenzijdig vond?). De permanente collectie is nochtans gratis te bezoeken. Het museum is werkelijk prachtig en niet te groot, waardoor je de tijd hebt om alles rustig in je op te nemen. De portretten van bekende figuren (levend en dood) zorgen uiteraard voor veel momenten van herkenning, maar het is vooral de opbouw van elke zaal rond een bepaald thema die mij aanspreekt. De uitleg bij de werken is zeer omstandig en ik leer ontzettend veel bij over de Engelse geschiedenis. Daarnaast zijn er de portretten van schrijvers die ik herken van de achterkant van boekenflappen. Al moet ik toegeven dat het de portretten van Queen Elizabeth I zijn die het meest indruk maken op mij. Wat een uitstraling heeft die dame nog steeds na al die eeuwen! Girl power!

Zo rond half vijf krijg ik een bericht van mijn vriend dat zijn cursus al gedaan is (da’s vroeger dan gepland) en keer ik terug naar het hotel. Het is nog steeds bewolkt, maar het blijft droog, dus ik keer te voet terug. Van al dat portretten kijken heb ik een beetje honger gekregen en ik kan de verleiding niet weerstaan om onderweg in een schattig winkeltje een brownie met vijgen en whisky te kopen. Op onze hotelkamer eet ik de brownie met smaak op, terwijl ik luister naar de eerste indrukken van mijn vriend. Blijkbaar zijn er maar drie mensen die de cursus volgen!

Ondertussen is het tijd om te vertrekken naar onze dinner date bij City Spice. Een dinner date die heel wat voeten in de aarde gehad heeft. Het oorspronkelijke plan was dat mijn vriend, ik en zijn Franse collega samen zouden curry gaan eten in Brick Lane met een Engelse collega van hen die toevallig op hetzelfde moment als wij in Londen was. Ik reserveerde dus voor vier personen. Wat later liet de Engelse collega weten dat er waarschijnlijk nog een vriend van hem zou meekomen. Ok, geen probleem, een stoel bij aan tafel schuiven, dat zal nog wel lukken. Ondertussen waren mijn vriend en ik volop bezig om af te spreken met onze Poolse vrienden die in Londen wonen. Zij zouden met hun hotelapp op een toerismebeurs staan net op de dagen dat wij in Londen waren. Ons eerste voorstel was woensdag na het einde van de beurs af te spreken, maar bij nader inzien zouden ze dan waarschijnlijk te vermoeid zijn om er veel aan te hebben. Dus pasten we de afspraak aan en nodigden we hen uit om maandag samen met ons curry te gaan eten, waarop zij toezegden. Het was niet veel moeite om de reservatie bij City Spice te wijzigen.

Vanaf ons hotel nemen we een dubbeldekkerbus om naar Brick Lane te gaan. We hebben geluk want de plaatsen helemaal vooraan op de eerste verdieping zijn nog vrij, waardoor we kunnen genieten van een prachtige avondlijke rit door Londen. Helaas krijg ik onderweg naar het restaurant een telefoontje van onze Poolse vriendin. Er zijn onverwacht problemen opgedoken bij de opbouw van hun stand op de beurs en ze zullen onze dinner date niet halen. Het gesprek valt een aantal keer weg, maar ik hoor aan haar stem hoe zenuwachtig ze is. Ik probeer haar te kalmeren en verzeker haar dat het bij een volgende gelegenheid wél zal lukken om af te spreken. ‘t Is niet dat Londen aan de andere kant van de wereld ligt, nietwaar?

Gelukkig doen ze bij restaurant City Spice niet moeilijk over de opnieuw gewijzigde samenstelling van onze groep. Ze verwijderen gewoon een tafeltje en klaar is kees. Ik had op voorhand veel research gedaan en City Spice kwam daarbij als één van de beste curryrestaurants in Londen naar voren. En dat is niet overdreven, de curries zijn echt geweldig. Alleen zijn de ogen van mijn gezelschap groter dan hun maag: ondanks mijn waarschuwingen, bestellen ze én papadums én nog een paar voorgerechten én dan voor iedereen apart nog een hoofdgerecht. Uiteraard is dat veel en veel te veel. En hoe lekker ook, we slagen er gewoon niet in alles op te krijgen.

Normaal zou ik nu schrijven dat het een heel gezellige avond was, in aangenaam gezelschap, maar dat was helaas niet het geval. De vriend die de Engelse collega meebracht, blijkt een behoorlijk irritante Ier te zijn (niet dat zijn nationaliteit er in dit geval toe doet). Echt zo’n persoon die vol van zichzelf is. Hij blijft aan één stuk ratelen tijdens het etentje en grappen maken die niemand van de niet-Engelsen aan tafel begrijpt. Echt heel vervelend dat hij niet oppikt dat zijn grappen niet aanslaan bij ons, wegens het hebben van een andere referentiekader. Hij spreekt zichzelf ook voortdurend tegen, waardoor het echt moeilijk is een normaal gesprek met hem te hebben. Erg vermoeiend en behoorlijk irriterend.

Enfin ja, ik heb na het etentje dus niet echt veel zin meer om nog iets te gaan drinken, maar de Engelse collega en zijn irritante Ierse vriend slagen erin mijn vriend en zijn Franse collega te overtuigen nog een laatste pint te gaan drinken. We belanden in The Ten Bells, een pub die linken zou hebben met twee van de slachtoffers van Jack The Ripper. Hoewel het interieur en in het bijzonder de blauwwitte tegels zeker mooi zijn, is het er te druk en te plakkerig naar mijn zin. Maar het allerergste is dat mijn witte wijn niet te drinken is. Echt verschrikkelijk slecht en zuur, zo slecht dat ik na een paar teugen het opgeef en het glas gewoon laat staan.

Een zure afsluiter van wat al niet echt een superavond was.

Aankomst in Londen – 24 september 2017

Aangezien onze vlucht naar Londen rond één uur ‘s middags vertrok, zorgden mijn vriend en ik dat we op tijd in de luchthaven van Genève waren; Zo konden we ter plekke nog iets te eten alvorens op het vliegtuig te stappen. Het is weinig origineel, maar we belandden voor de zoveelste keer bij Thai Urban Kitchen voor een lekkere rode curry met scampi (en pak beter dan de pad thai van de vorige keer). Thai street food for the win!

Aan de gate maakte ik kennis met de Franse collega van mijn vriend die samen met hem de cursus zou volgen. Een vriendelijke man van rond de vijftig. We spraken af om onder elkaar zoveel mogelijk Frans te spreken, zodat ik volop de gelegenheid heb om mijn Frans te oefenen. De verleiding om bij momenten dat een woord niet meteen op het puntje van de tong ligt, terug te vallen op Engels is anders te groot.

De vlucht naar Heathrow was in een zucht voorbij. Het was zo’n schitterend zonnig weer dat ik het niet kon laten een paar filmpjes te maken tijdens de vlucht. Opstijgen met zicht op de bergen én het meer van Genève, dat wordt een mens niet snel beu. Tijdens de vlucht had ik ook een heel mooi uitzicht op de Franse Noordzeekust die lag te blinken in het zonlicht. In wat amper een paar tellen leek, maakte het blauwe water van de Noordzee plaats voor het groene, glooiende Engelse landschap. Toch fantastisch hoe snel een mens zich tegenwoordig kan verplaatsen.

Onze valies rolde als één van de eerste van de bagageband, daarna moesten we nog even geduld uitoefenen tot de valies van de collega van mijn vriend opdook. We vreesden al even dat we zijn valies als vermist zouden moeten opgeven. Gelukkig bleek dat niet nodig te zijn. We kochten een Oyster card en namen de metro naar Novotel Blackfriars, alwaar enkele vriendelijke dames de check-in voor ons regelden. We dropten onze valiezen af in de kamer en stonden tien minuten later alweer beneden om Londen in te trekken.

De weersvoorspellingen bleken niet helemaal overeen te stemmen met de realiteit: de voorspelde zon verstopte zich achter steeds dikker wordende wolken die me deden vrezen dat ik net iets te enthousiast geweest was bij het aantrekken van mijn flipflops. We wandelden langs de oevers van de Thames en liepen iet of wat per ongeluk een tentoonstelling aan boord van de HQS Wellington binnen. De tentoonstelling ‘Abandon ship!’ ging over de ervaringen van de bemanning van koopvaardijschepen tijdens de twee wereldoorlogen. Omdat deze schepen belangrijke voorraden vervoerden, waren zij voortdurend blootgesteld aan het gevaar van een aanval.

De tentoonstelling was gratis en bij het binnen stappen werden we door een paar bijzonder enthousiaste Britten op leeftijd welkom geheten. Een hoogbejaarde heer begroette ons en vroeg uit welk land we kwamen. Toen hij hoorde dat we van België en Frankrijk kwamen bekende hij vervolgens ootmoedig dat hij vóór de Brexit gestemd had, maar dat hij daar nu ronduit spijt van had. Met al de misinformatie die er tijdens de aan de stemming voorafgaande campagne verspreid werd, kon ik hem dat amper kwalijk nemen. Helaas is het moeilijk om nu de klok nog terug te draaien.

De tentoonstelling op de boot was vrij bescheiden, maar gaf wel een goed inzicht in de ontberingen die de bemanning van koopvaardijschepen meemaakten. Vooral het interview met de bemanning van de door een U-boot getorpedeerde Richmond Castle maakte indruk op mij. Sinds ik een barslechte nacht heb doorgebracht op de ferry van IJmuiden naar Newcastle is onder de waterlijn vast komen te zitten in een zinkend schip één van mijn grootste nachtmerries. Laat staan dat ik mezelf ooit in staat zal achten aan boord te gaan van een werkende onderzeeër. Brr, het idee alleen al.

Na ons bezoek werd de deur van het schip achter ons op slot gedaan. Wij waren de laatsten om op deze zondag de tentoonstelling te bezoeken. We liepen verder naar het uiteindelijke doel van onze wandeling: Trafalgar Square, waar op dat moment een Japan Matsuri plaatsvond. Ik moet eerlijk zeggen dat we niet veel van de optredens gezien hebben. Enerzijds omdat de collega van mijn vriend duidelijk niet echt geïnteresseerd was en anderzijds omdat het mij eerder acts leken die in een intiemere setting thuishoorden dan op een podium op een groot plein. We concentreerden onze aandacht dus voornamelijk op de eetkraampjes met Japans street food.

Ik nuttigde takoyaki (beetje een tegenvaller, in Japan heb ik veel betere versies van dit gerecht gegeten) en werkelijk overheerlijke tonkotsu ramen. Niet makkelijk om rechtstaand op een plein noedels te slurpen uit een hete kartonnen beker, maar het lukte mij zonder al te veel geknoei. De collega van mijn vriend was een beetje teleurgesteld dat er nergens sushi te krijgen viel. Helaas voor hem is sushi geen street food. Gelukkig kon hij ergens een wagyu burger op de kop tikken. Ik sloot mijn maaltijd af met een een klassieke dorayaki, omdat het matcha ijs uitverkocht was.

Helaas begonnen de wolken er steeds dreigender uit te zien en kreeg ik het ook een beetje fris op mijn flipflops. We besloten dan maar iets te gaan drinken in een authentieke Engelse Pub met de bijzonder originele naam Sherlock Holmes. De pub zag er authentiek uit, maar hun huisbier kon mijn vriend en zijn collega niet echt bekoren. Mijn glaasje chardonnay daarentegen was prima.

Na deze tussenstop was het volop beginnen regenen. Dat zal me leren om de weersvoorspellingen in Engeland te geloven! Om te vermijden dat ik onderweg zou doodvriezen, namen we de metro terug naar ons hotel. Vlak bij het hotel waren er immers ook nog een paar pubs. We belandden uiteindelijk bij de Mad Hatter op een steenworp van ons hotel. Een mooi ingerichte pub die veel minder druk was dan de Sherlock Holmes. De rode draad in het interieur zijn de glazen kastjes met daarin allerlei verschillende hoeden. De Poolse dame aan de toog leek haar tong verloren te hebben, maar we slaagden er toch in twee pints en een prosecco te bestellen. Gelukkig kon er een klein glimlachje vanaf toen we in het Pools (proszę rachunek) de rekening vroegen. Toch al veel plezier beleefd aan dat ene zinnetje dat ik ooit gememoriseerd heb. 😉

Omdat mijn vriend en zijn collega de volgende dag op tijd (en bij voorkeur ook fris) in de cursus wilden zitten, besloten we het daarbij te houden en op tijd in bed te kruipen.

Anello fornaci wandeling in Ispra – 18 september 2017

Onze laatste dag, snik. Al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat we de voorbije dagen niet al te best geslapen hebben, dus uitgerust zullen we niet echt terugkomen van dit verlengde weekend.

We staan ‘s ochtends op tijd om op afscheid te nemen van onze zevenjarige, die ietwat beteuterd vraagt of we er nog zullen zijn als hij terug komt van school. Helaas, we moeten hem teleurstellen.

Nadat onze vriendin haar oudste zoon naar school gebracht heeft en de baby van voedsel voorzien heeft, vertrekken we met de wagen naar Ispra. De Anello fornaci wandeling werd ons aangeraden door de man van onze vriendin. Haar man kan soms een beetje Italiaans opvliegend zijn, maar ik moet toegeven dat hij goeie ideeën heeft. De wandeling is werkelijk prachtig.

We komen langs oude ronde torens geleden aan de oevers van het Lago Maggiore die vroeger dienst gedaan hebben als steenbakkerijen. Door de ligging aan het water, was het makkelijk om de afgewerkte stenen later op hun bestemming te krijgen. De torens zijn echte kunstwerkjes. Heel bijzonder en iets wat ik nog nergens anders gezien heb. Het Lago Maggiore is op zichzelf natuurlijk ook een plaatje. De wandeling heeft ook enkele pittige beklimmingen voor ons in petto. Respect voor de persoon die al die trappen heeft aangelegd! Ik pufte al alleen bij het naar boven klimmen ervan.

Wanneer de wandeling erop zit, is het tijd voor de lunch. Onze vriendin stelde voor om in een authentieke Italiaanse trattoria te gaan lunchen, niet ver van haar woonst. Trattoria delle Zucche stelt geenszins teleur. Het is warm genoeg om buiten op het terras plaats te nemen en voor 10 euro voor een primo en secundo piatto, inclusief water en wijn, kan een mens niet sukkelen. Mijn risotto porcini is geweldig en ook de vis als hoofdgerecht mag er zijn. Ook de baby geniet van zijn middagmaal.

Hierbij moet ik nogmaals benadrukken wat een brave baby dat wel niet is. Heel de wandeling geen kik gegeven. ‘t Is duidelijk dat hij graag op stap gaat. 😉

Na het middagmaal rijden we naar Gallarate, alwaar we eerst een grootwarenhuis aandoen om wat proviand voor de lange treinrit in te slaan en in één moeite ook een aantal flessen prosecco. De prosecco is hier lekker en spotgoedkoop. Wat een contrast met de prijzen in Genève!

Ons laatste wapenfeit in Gallarate ligt voor de hand: smullen van een heerlijke gelato van Evì! Omdat het de laatste gelegenheid is om gelato te eten, permitteer ik mij drie bolletjes: malaga, citroen en sachertorte. Alle drie lekker, maar het is de sachertorte die met de hoofdprijs gaat lopen. Wat een heerlijkheid!

En daarmee is de tijd om afscheid te nemen aangebroken. We geven onze vriendin en de baby nog een dikke knuffel en stappen met onze valies vol prosecco op de trein naar Genève.

Omdat we te laat waren met boeken, was de snelste verbinding tussen Gallarate en Genève helaas niet meer beschikbaar. Dit betekent dat we noodgedwongen een extra overstap in Domodossola moeten inlassen. Omdat we zo’n drie kwartier moeten wachten op de volgende trein, trekken we nog even de stad in om iets te drinken. We komen terecht in Bar Moderno, een, in tegenstelling tot wat de naam deed vermoeden, alles behalve moderne bar. De prosecco is er spotgoedkoop, dus kunnen we het niet laten een glaasje te bestellen. Dat glaasje bleek serieus groter dan verwacht en dat slechts voor 3,5 euro! De verleiding om een tweede glas te bestellen kunnen we bijgevolg onmogelijk weerstaan. Dat we bij ons tweede glas ook nog eens wat hapjes krijgen, is een fijne verrassing. Helemaal niet erg, die extra tussenstop in Domodossola!

De verdere treinrit verloopt vlekkeloos. De overstap in Brig gaat vlotjes en we komen moe, maar tevreden aan in Genève.

Lago di Comabbio en Volandia – 17 september 2017

Gezellig samen ontbijten met heerlijke Italiaanse charcuterie en een versgeplukt vleestomaatje uit de eigen tuin, er zijn ergere manieren om de dag te beginnen. Ook deze zondag startten we op het gemak. Tot mijn grote vreugde was ook vandaag de zon weer van de partij. Niks aangenamer als het gevoel van de nazomerzon op je huid. Ik heb alvast mijn best gedaan om een extra portie vitamine D op te slaan. 😉

Nadat de baby voldaan was, maakten we samen met onze vriendin en haar twee zonen een wandeling langs het Lago di Comabbio, vlakbij hun huis. Hoe heerlijk is het om vanaf je balkon uitzicht te hebben op zo’n prachtig meer? Alleen jammer dat zwemmen in het meer verboden is, wegens algen die schadelijk zijn voor de mens.

De wandeling bracht ons naar een kant van het meer die we nog niet eerder bezocht hadden. We genoten van de groene oevers en spotten verschillende reigers. Maar hét hoogtepunt van de wandeling was toch wel de drone die opsteeg langs de oevers. De oudste zoon van onze vriendin, ondertussen al zeven, was behoorlijk gefascineerd door dat staaltje technisch vernuft en hij stelde de dronebestuurder allerlei vragen. Als dat maar geen ingenieur wordt. 😉

Stipt om half één waren we terug voor het middagmaal, zoals gevraagd door de man van onze vriendin, tevens chefkok van dienst. Met de vers gekochte zeevruchten van de dag voordien en tomaten uit hun eigen tuin toverde hij een feestmaal op tafel om duimen en vingers af te likken. Echt ongelooflijk lekker! Op mijn, toegegeven ietwat retorische, vraag wie hem zo had leren koken, was het antwoord uiteraard: la mamma!

Terwijl we plannen aan het maken waren voor de namiddag, liet de zon ons echter abrupt in de steek. Dikke regenwolken dromden samen boven Ternate, gevolgd door dikke regendruppels die roffelden op het dak van de wagen. We besloten onze plannen te wijzigen en een namiddag in Volandia door te brengen, een luchtvaartmuseum gevestigd op de oude site van vliegtuigfabrikant Caproni (in 1983 overgenomen door Agusta).

Maar alvorens ons aan de ongetwijfeld talrijke vliegtuigen te vergapen, gingen we eerst om een Italiaans ijsje bij Il Gelato di Marina. Wat een geweldige gelatería: groot, splinternieuw en zoveel keuze dat het een hele uitdaging was om slechts twee smaken uit te kiezen. Yep, gelato fan, hier.

Blijgezind reden we verder richting Volandia, de dikke regenwolken achter ons latend. Want ja, ter plekke, konden we verder genieten van een stralend zonnetje. Onverwacht, maar zeer welkom. Volandia bleek een ronduit indrukwekkende collectie te bezitten. Het museum was vele malen groter dan ik verwacht had. Eigenlijk veel te groot om grondig te bezoeken op slechts één namiddag. Veel van de uitleg bleek dan ook nog eens enkel in het Italiaans te zijn. Niet dat ik dat niet kan lezen, maar een tekst in het Italiaans lezen vraagt toch net iets meer inspanning dan in het Engels. Voor wie gepassioneerd is door vliegtuigen mag dit echter geen bezwaar zijn. Volandia is zeker een bezoek waard.

Het laatste gedeelte van ons bezoek splitsten mijn vriend en ik ons af van onze vriendin die met haar twee zonen naar de speeltuin ging. Zo hadden wij de gelegenheid om op ons gemak het gedeelte over de ruimtevaart te bekijken. Toen we klaar waren met ons bezoek, bleek dat er zich een klein drama had voltrokken: kinderen werden enkel in de grote, coole binnenspeeltuin toegelaten als ze sokken droegen. Helaas, onze stoere zevenjarige had sandalen aan en natuurlijk had de mama geen paar extra sokken in haar handtas zitten. De enige in ons gezelschap met sokken aan, was trouwens mijn vriend. Wel jammer dat de speeltuin niet een paar reservesokken in voorraad had. Je kan op zo’n mooie zomerdag toch niet verwachten dat mensen sokken dragen? Gelukkig stonden er buiten ook nog een paar speeltuigen opgesteld, maar die waren uiteraard een pak minder cool dan die in de binnenspeeltuin.

Na een fijne namiddag keerden we terug naar onze thuisbasis in Ternate, alwaar we een simpel avondmaal aten bestaande uit brood en charcuterie. De rest van de avond speelden we met onze zevenjarige held (die zo nu en dan zowaar al wat puberale trekjes begint te vertonen) en keken we naar The Mask (willen jullie geloven dat ik deze klassieker met Jim Carrey nog nooit gezien had?). Ik vond de hele film wat voorspelbaar, maar ik kan niet ontkennen dat The Mask na al die jaren nog steeds overeind blijft.

We kropen op tijd in bed om fris te zijn voor de volgende dag: een maandag. Dat betekende dat we wat vroeger uit de veren zouden moeten om afscheid te nemen van onze zevenjarige. Want maandagnamiddag namen we de trein terug naar Genève. Aan alle mooie liedjes komt, helaas, een einde.

Ternate en Sacro Monte di Varese – 16 september 2017

Onze eerste zaterdag in Ternate was geheel ende volledig gewijd aan relaxen en bijpraten. We ontbeten op ons gemak samen met onze vrienden en genoten van de zon op hun balkon. Ons enige uitstapje in de voormiddag was een wandeling naar de Carrefour om inkopen te doen voor de rest van het weekend. We kochten er werkelijk overheerlijk uitziende verse zeevruchten en octopus. Het vooruitzicht deed me watertanden.

Na een simpele maaltijd ‘s middags met brood, zelfgemaakte confituur, pecorino en heerlijke prosciutto crudo, vertrokken we met onze vriendin en haar twee zonen naar Sacro Monte di Varese. De autorit naar boven was, euh, hoe zal ik het zeggen, behoorlijk spannend. Maar alle lof voor de rijkunsten van onze vriendin die onvervaard de haarspeldbochten en belachelijke smalle straatjes te lijf ging. Ik zou alleszins aan een iets gezapiger tempo de bochten genomen hebben. En mijn, tussen de twee jongens op de achterbank geperste vriend, dacht daar exact hetzelfde over. 😉

Zonder baby zouden we een stuk van de klim naar de top te voet gedaan hebben, maar met een drie maanden oude baby in een kinderwagen, was dat nogal lastig. We moesten ons dus jammer genoeg beperken tot het verkennen van het hoogste puntje van de berg waar de kerk zich bevond. We konden slechts een vluchtige blik op het interieur van de kerk werpen, want daar was net een trouw aan de gang. Vanaf de top van Sacro Monte di Varese hadden we een prachtig uitzicht op de kapellen van de heilige berg en de omliggende omgeving. Wat een plaatje!

Voor de terugweg namen mijn vriend en ik samen met de zevenjarige zoon van onze vriendin de funiculare naar beneden. Onze vriendin en de baby zouden ons met de wagen beneden opwachten aan een bushalte. De uitleg die onze vriendin verschafte over de locatie van de bushalte was nogal onduidelijk, maar hey, zoveel opties om naar beneden te gaan zouden er wel niet zijn, we hadden er alle vertrouwen in. De rit met de funiculare was voorbij in een zucht. Beneden aangekomen leek het echter niet zo duidelijk welke weg we moesten op wandelen. Mijn vriend, afgaande op google maps, meende dat we een bospad moesten nemen, maar onze zevenjarige hield vol dat hij de vorige keer zeker niet die kant was opgegaan. Ik was persoonlijk eerder geneigd de zevenjarige te geloven en drong erop aan om voor de zekerheid nog eens naar onze vriendin te bellen. Mijn vriend beschreef haar het pad dat we wilden nemen en onze vriendin verzekerde ons dat we op de juiste weg waren. Vooruit dan maar.

Hoe verder we echter vorderden op het pad dat mijn vriend gekozen had, hoe meer ik begon te twijfelen. Het pad was echt heel moeilijk begaanbaar en bovendien leidde het ons naar een steile trap omhoog. Het leek me bijzonder vreemd om na de afdaling met de funiculare opnieuw te moeten stijgen. En ik ging ervan uit dat onze vriendin toch echt wel de aanwezigheid van steile trappen en gras zo hoog als onze zevenjarige vermeld zou hebben als bijzonderheid van deze route. Op mijn aandringen stuurde mijn vriend via whatsapp onze locatie door en hoewel onze vriendin eerst bevestigde dat we op de juiste weg waren, kwam wat later het bericht dat we helemaal verkeerd waren gelopen. Iets wat ik al van in het prille begin van onze tocht vermoed had. Gelukkig konden we dankzij googlemaps en Whatsapp coördinaten voor een nieuwe plek afspreken. Hoe deden mensen dat in het pré-smartphone tijdperk? Moraal van het verhaal: we hadden beter naar de zevenjarige geluisterd.

Na deze bijzonder avontuurlijke tocht door de bossen met een zeurende zevenjarige aan de hand vonden we dat we wel een ijsje verdiend hadden. Helaas, de gelateria waar mijn vriendin naartoe wilde was dicht. En de parkeerplaats waar we de auto wilden zetten, stond zo vol dat we ons plan maar volledig afbliezen. We reden terug naar Ternate, alwaar onze vriendin borstvoeding aan de baby gaf en mijn vriend en ik ondertussen met de zevenjarige naar het park wandelden. Daar was er een kraampje dat werkelijk fantastisch lekkere limoen-met-gember-sorbet verkocht. Heerlijk! We smulden van ons ijsje terwijl de zevenjarige ontelbare keren van de glijbaan naar beneden gleed.

Met de zon achter de wolken werd het eensklaps behoorlijk fris en toen onze vriendin ons vervoegde in het park, besloten we niet al te lang meer te blijven. We wierpen nog even een blik op de bijeenkomst van Volkswagen Beetles en keerden dan snel terug naar het warme huis van onze vrienden.

Voor het avondmaal trokken we naar La Scuderia voor authentieke Italiaanse pizza. Ik liet me verleiden door de delicious, een pizza met zo’n naam, dat kon alleen maar geweldig zijn! Helaas, eens te meer bleek dat pizza gewoon mijn ding niet is. Tegen dat je de helft van zo’n pizza verorberd hebt, is dat ding al koud en dat deeg is toch gewoon niet lekker? Ik zou pizza geweldig vinden, mochten enkel de ingrediënten óp de pizza geserveerd worden.

Bij het uitrijden van de parking (we waren met twee wagens gekomen, omdat ons ganse gezelschap niet in één wagen paste), hadden mijn vriendin en ik nog een klein akkefietje door de slechte signalisatie in de parkeergarage. We reden ons vast op een onverhard weggetje dat uitkwam op een gesloten poort. Noodgedwongen moesten we in achteruit terugrijden om de juiste uitgang te kunnen nemen. En de mannen die bovengronds geparkeerd hadden, zich intussen maar afvragen waar we bleven.

Helaas, ook nu was de gelatería waar we dessert wilden gaan eten, gesloten. Het zat ons niet mee vandaag… Speciaal om ons gebrek aan gelato te compenseren stak de gemeente Ternate vuurwerk af in het park bij het Lago di Comabbio. Vanaf het balkon van onze vriendin zagen we de vuurpijlen ontploffen aan de avondlijke hemel. En gelukkig hadden onze vrienden nog een beetje gelato in de diepvries zitten. 😉

Dat alles viel uiteraard in het niets bij dé gebeurtenis van de dag: onze zevenjarige die zijn eerste melktand verloor. Apetrots was hij. 😉

Van Genève naar Ternate – 15 september 2017

Tweede keer goeie keer! Nadat we ons eerste weekendje noodgedwongen moesten uitstellen, was het dan eindelijk zover. Ik had er echt naar uitgekeken, vooral omdat het de voorbije week in Genève niet zo’n goed weer was en ik hoopte op een streepje Indian Summer in Noord-Italië. Al moet ik eerlijk toegeven dat de weerberichten aldaar er ook niet al te fameus uitzagen.

Mijn vriend en ik hadden na zijn werk afgesproken in het station van Genève, alwaar we op de trein van 17u richting Gallarate stapten. De treinrit, inclusief overstap in Brig, duurde iets meer dan vier uur. Dat lijkt lang, maar doordat we door een adembenemend landschap spoorden, was de treinrit voorbij voordat we er goed en wel erg in hadden. Oorspronkelijk hadden we het plan opgevat om het laatste stuk van onze rit te dineren in de restauratiewagon, maar die bleek vol te zitten en bediend te worden door één duidelijk erg overwerkte ober. Dus stuurden we een berichtje aan onze vriendin of we ‘s avonds nog iets bij hen konden eten. Uiteraard was dat geen probleem. Lang leve de Italiaanse gastvrijheid.

De treinrit van Brig naar Gallarate was om nog een andere reden dan het gerommel van onze lege magen memorabel: aan de overkant van het gangpad zat een meisje de ganse rit hartverscheurend te wenen. Wenen, als in onophoudelijk snikkend, met dikke tranen die over haar gezicht biggelden. Haar vriend deed zijn best om haar te troosten, maar veel leverde dat niet op. Het zag er zo dramatisch uit dat mensen speciaal voor haar afstand deden van hun toegewezen plaatsen (het was een trein met genummerde plaatsen). Meer dan een uur aan het stuk bleven de tranen stromen en toen we afstapten was ze nog altijd aan het wenen. Ik vroeg me echt af wat haar overkomen was. Het koppel waren overduidelijk toeristen, misschien een sterfgeval in de familie?

Onze vriendin was zo vriendelijk om ons te komen ophalen in het station van Gallarate, zo’n half uurtje rijden van Ternate. Dat spaarde ons een overstap en een lange wachttijd in Gallarate uit. Iets na 21u kwamen we aan in het station van Gallarate, alwaar onze vriendin ons al stond op te wachten. Een autorit van een klein half uur later, konden we onze schoenen uittrekken en onze voeten onder tafel schuiven. De Italiaanse echtgenoot van onze vriendin toverde voor ons een heerlijke pasta al pomodoro fresco op tafel. Mét tomaten gekweekt in hun eigen tuin. Simpel, maar overheerlijk! We sloten de maaltijd af met heerlijke gelato die onze vriendin voor onze aankomst nog snel was gaan kopen in een gelatería Gallarate. Ondertussen bewonderden we uitgebreid de nieuwste aanwinst van het gezin: een zeer brave baby van drie maanden, die zich al de aandacht liet welgevallen.

Een goed begin van onze driedaagse in Italië!

Afscheid op paasmaandag – 17 april 2017

Laatste ontbijt in Abbotsford Lodge. Spijtig dat onze trip er alweer op zit. Oorspronkelijk waren we van plan om vanuit Callander rechtstreeks naar Newcastle te rijden om nog een beetje van de stad te kunnen meepikken alvorens in te schepen op onze ferry, maar bij nader inzien lijkt het geen goed idee met een koffer vol met whiskyflessen in een grootstad te gaan staan. Je weet niet wat er gebeurt en het zou jammer zijn, mocht onze laatste dag in mineur eindigen.

Dus pikken we nog een stukje Schotland mee en wandelen we naar de Bracklinn Falls in Callander. Een mooie waterval, die vooral de aandacht trekt door de moderne brug die de door de Keltie Water rivier uitgesleten kloof overbrugt. Erg mooie locatie en het zou tof geweest zijn nog wat meer van de omgeving te zien, maar daarvoor ontbreekt ons helaas de tijd.

Met pijn in het hart nemen we afscheid van het fantastische Schotland, met de belofte zeker nog terug te keren in de toekomst. Er wacht ons nog een tocht van zo’n drietal uren om in Newcastle de ferry van 17u te halen. We hebben dit keer ruim voldoende tijd ingecalculeerd. Als alles goed gaat, zullen we om 15u in Newcastle zijn, twee uur voordat de ferry vertrekt en één uur voor het einde van de check-in.

Onderweg naar Newcastle debatteren we of we al dan niet een middagstop zouden inlassen. Linlithgow lijkt een leuk plekje om dat te doen, maar de parkings staan zo vol en het ziet er overal zo druk uit, dat we besluiten om toch maar door te rijden, snel wat snacks te kopen in een Costa shop en deze veiligheidshalve in de auto op te eten. We hebben al genoeg ferry-drama gehad deze trip.

Dat blijkt een wijze beslissing te zijn, want niet veel later komen we in een monsterfile terecht. We zien de minuten die ons nog scheiden van Newcastle schrikbarend snel aantikken in Waze en besluiten van de snelweg af te rijden en een alternatieve route te nemen. Helaas, er zijn blijkbaar wel meer Waze gebruikers op hetzelfde idee gekomen: ook de alternatieve route is erg druk. En op het punt dat de alternatieve weg terug uitkomt op de snelweg zit alles weer potvast.

Ondertussen lijkt het erop dat we zelfs de laatste check-in om 16u niet meer zullen halen. Op een gegeven moment voorspelt Waze dat we pas om 16.36u in Newcastle zullen zijn. Anderhalf uur later dan gepland! Mijn vriend zit ditmaal aan het stuur en krijgt van ons allemaal de toesteming om flink op de gaspedaal te staan vanaf het moment dat de file oplost. We zullen de eventuele boete voor te snel rijden met liefde betalen als we toch maar de ferry halen.

Het wordt een helse rit en de knokkels van de handen van mijn vriend zien wit van het omklemmen van het stuur. Gelukkig is hij een zeer goed chauffeur en zien we de aankomsttijd minuut per minuut teruglopen. En jawel, om 16.10u kunnen we ons aanmelden om in te schepen! We slaan allemaal een zucht van verlichting. Alleen…. Het duurt wel heel erg lang voordat de jongeman onze identiteitskaarten verwerkt heeft en we bevestiging krijgen dat we mogen doorrijden. We beginnen allemaal lichtelijk ongerust te worden, want normaal gezien is dit een controle die maar een minuutje of zo in beslag neemt.

En jawel, mijn angstig voorgevoel wordt bewaarheid. Ik heb me vergist bij het boeken. Onze boeking is voor 18 april en niet voor 17 april. We zijn zowaar een ganse dag te vroeg voor onze ferry. Argl! Het is niet de eerste keer dat ik me vergist heb in Schotland, daarom dat ik aan al de deelnemers van onze roadtrip de gegevens had doorgestuurd ter nazicht. Blijkbaar was deze foute boeking iedereen ontgaan.

We vragen aan de jongeman of het nog mogelijk is onze boeking te veranderen. Binnen veertig minuten vertrekt de ferry, dus we hebben er niet al te veel hoop op, maar een mens kan maar proberen. Hij zegt dat we ons naar het ticket office moeten begeven en daar moeten vragen of dit nog mogelijk is. Op zich is dat een goed teken: de ferry is dus niet volzet. Alleen hopen dat het nog lukt om te herboeken, twintig minuten ná het officiële einde van de check-in.

We parkeren onze wagen vlakbij de ferry, de man negerend die teken doet dat we de ferry mogen oprijden en spurten naar het ticket office. De dame aldaar kijkt ons iet of wat meewarig aan, maar doet toch een poging om te herboeken. Keeping our fingers crossed… En jawel, voor 44 euro extra mogen we toch nog de ferry oprijden. Hoera! Wat een service! Dankjewel, DFDS!

We rijden de ferry op en een tweetal minuten later sluiten de poorten van de ferry. Oef! Oef! Oef!

Die herboeking blijkt zelfs een onverwachte meevaller te zijn. We hebben nu een kajuit met een raampje en daar zijn we allemaal ongelooflijk blij mee. We boeken ons een tafel voor het diner in het buffetrestaurant en drinken als aperitief 1 lite strawberry mojito. Om de emotie van deze tumultueuze dag door te spoelen.

Pasen in de Trossachs – 16 april 2017

Na een uitstekende nachtrust zijn we alle vier in optimale vorm voor het paasontbijt in onze lodge. Het buffet dat ons wacht in de eetzaal is zo overdadig dat het onmogelijk is om van alles te proeven en dan moet ik erbij vermelden dat ik de avond voordien ook nog porridge en scrambled eggs met gerookte zalm besteld heb. Alles is even heerlijk. Eén ding is zeker: na dit ontbijt kunnen we er wel even tegen. 😉

Helaas, ons goedweergeluk is voorlopig opgebruikt. Tot nu toe kregen we zo nu en dan een buitje te verwerken, maar nooit op momenten dat het echt stoorde. Vandaag gaan de hemelsluizen echter goed open: regen, regen, regen en geen reden om te denken dat het snel zal overwaaien. Jammer, want ik kocht de dag voordien tickets voor een boottocht op Loch Katrine met het stoomschip Sir Walter Scott. Een tocht die ik in 2013 graag gedaan had, maar wat toen niet lukte.

Het giet op het moment dat we aan boord gaan van de Sir Walter Scott en de grauwe wolken voorspellen niet snel verbetering. Het is dan ook behoorlijk krap in de enige ruimte aan boord die een goed uitzicht biedt op de oevers van het meer (het dek beneden heeft kleine ronde patrijzen, niet ideaal om naar buiten te kijken en buiten zitten in de gietende regen, zij het dan onder een dekzeil, dat zien we toch niet zitten.

De boot zit stampvol met fietsers, duidelijk echte Schotten die er niet om malen dat het slecht weer is. De heentocht valt dan ook wat tegen. We zien door de laaghangende wolken en het grauwe weer niet veel van de mooie omgeving en het is, zelfs binnen, behoorlijk frisjes aan boord. Gelukkig serveert de bar whisky’s!

Tot onze grote vreugde stappen een hele hoop passagiers samen met hun fietsen af op het verste punt van de tocht. De terugtocht valt dan ook beter mee: we hebben meer plek, het weer is iets beter waardoor we ons toch zo nu en dan buiten op het dek wagen. En ik zie zelfs een nest van visarenden. We proberen er toch het beste van te maken en genieten van deze momenten van rust.

Lunchen doen we in Brenachoile Café bij Loch Katrine. Het menu is niet veel soeps, dus ik beperk met tot het bestellen van een panini, waarover ik niet bepaald enthousiast ben. Enfin ja, we hebben ermee gegeten.

Tijdens de lunch discussiëren we over hoe de rest van de namiddag in te vullen. Er is nog een kasteel in de omgeving van Callander dat ik graag zou willen bezoeken, maar mijn broertje en zijn vriendin vinden dat we al te veel kastelen bezocht hebben deze trip (WAIT, WHAT?). Ik laat me ondanks het kwakkelweer overtuigen om de Ben A’an te beklimmen, een klim van 340 meter over een afstand van 3,7 kilometer.

We starten in de regen en ik hou mijn hart vast, maar gelukkig stopt de regen na een minuut of tien en houden we het voor de rest van de tocht droog. En ik moet eerlijk waar toegeven dat ik bijzonder blij ben dat mijn broer en zijn vriendin me overtuigd hebben om deze klim te doen. Wat een prachtige vergezichten biedt de Ben A’an! We genieten van een fenomenaal 360 graden uitzicht. Ideaal om wat spectaculaire foto’s te maken. Mijn broer klimt helemaal tot op het topje van de Ben A’an, wat een geweldig foto oplevert in een Christus de Verlosser pose. En als mijn kleine broertje dat doet, kan ik niet achterblijven, he!

De afdeling is een fluitje van een cent en we besluiten de rest van de namiddag in het gezellige centrum van Callander door te brengen, waar, tot mijn grote verbazing, veel shops open zijn. En dat op paasdag! Ik koop wat heerlijke fudge in een fudge shop met zo’n uitgebreid aanbod dat kiezen altijd verliezen is. Een smakelijke manier om terug te denken aan een fijne vakantie.

Mijn broer, die een neus voor dat soort zaken heeft, ontdekt een gloednieuwe whisky shop. Pas een week open. Wanneer we informeren naar de openingsuren (we stappen er rond 18u naar binnen) krijgen we als antwoord: “We’re still figuring out our opening hours.” Okay, dan. We proeven allerlei whisky’s en whiskygerelateerde producten. En jawel, we kunnen de verleiding niet weerstaan om nog een aantal flessen te kopen. Rond 18.20u verlaten we de shop en trekken we met onze buit naar de lodge.

We zijn net op tijd in de lodge om te kunnen deelnemen aan de whisky tasting die de eigenaar organiseert. De eigenaar geeft wat uitleg bij de whisky’s en laat ons vier verschillende whisky’s proeven. Geen van de vier whisky’s weet me echt te overtuigen, maar het is wel fijn dat deze proeverij helemaal gratis is. Ik raak aan de praat met de vrouw van de eigenaar. Zij blijkt afkomstig te zijn uit Kazachstan en spreekt zeer goed Russisch. De eigenaar, een Schot, leerde zijn vrouw kennen toen hij voor zijn werk naar Kazachstan gestuurd werd en nu baten ze gezamenlijk een B&B in Schotland uit. Op de vraag of ze graag zou terugkeren naar Kazachtstan antwoordt de vrouw ontkennend. Duidelijk verliefd geworden op het vaderland van haar echtgenoot. 😉

Deze paasavond hebben we een tafeltje gereserveerd in het Italiaans restaurant Ciro’s. Stipt om 20u nemen we plaats aan tafel en genieten van een werkelijk uitstekend avondmaal. Het eten zou ik eerder omschrijven als fusion met een stevige Italiaanse toets, maar lekker is het zeker. We hebben een fantastisch gezellige avond die start met een glaasje roze prosecco en verder gaat met mosselen als voorgerecht en ravioli als hoofdgerecht, uiteraard vergezeld van een flesje witte wijn. Eindigen doen we met een glaasje limoncello. Het restaurant is op dat moment, op onze tafel na, helemaal leeg. Maar de baas en de bazin maken er geen probleem van dat wij nog wat blijven plakken. Geweldig!

Wat een mooie afsluiter van een fantastische vakantie.

Crarae Garden, Inveraray Castle en Callander – 15 april 2017

‘s Nachts wakker geworden van een serieuze storm. Da’s dan weer het nadeel van wonen op het platteland: je bent veel meer blootgesteld aan de element dan in de stad. Tot onze grote spijt kunnen we deze laatste ochtend niet genieten van het fenomenale ontbijt in onze fantastische B&B Kentraw Farmhouse. We moeten immers om 7 uur de ferry in Port Askaig halen. Ja, 7 uur is een belachelijk vroeg uur, maar ik was blijkbaar te laat voor het boeken van de ferry, waardoor dit de enige optie was. Spijtig, maar niets aan te doen. We steken snel een yoghurtje binnen en vertrekken stipt om 6 uur met een steeds voller geladen auto (het gewicht aan flessen whisky benadert ondertussen ongetwijfeld dat van onze bagage).

Onderweg naar de ferry groet ons een eenzaam ochtendlijk hert. Een mooie manier om afscheid te nemen van Islay. Gelukkig is er om 7 uur ‘s ochtends niet al te veel verkeer en zijn we mooi op tijd voor de ferry. Dat is deze reis al anders geweest! Op de boot eten we voor de tweede keer ontbijt. Al moet ik bekennen dat de pancakes niet echt om over naar huis te schrijven zijn.

Onze eindbestemming vandaag is Abbotsford Lodge in Callander. Onderweg lassen we echter een kleine plaspauze in bij The Rumblin’ Tum Café in Ardrishaig. We laten ons verleiden door al de lekkere baksels in de koeltoog en voordat ik het goed en wel besef zit ik met een grote tas warme chocolademelk mét slagroom en een cake met maltesers voor mijn neus. De verleiding is soms moeilijk te weerstaan.

Na deze zoete zonde is onze volgende stop Crarae Garden, een rondom schitterende tuin met een ongelooflijke variatie aan planten (de één al exotischer dan de andere). Zo is er een mooie collectie planten en bomen uit China, Nepal en Tibet. Het sprankelende riviertje Crarae Burn vormt het middelpunt van de tuin, die door de vele hoogteverschillen ons steeds andere gezichten biedt. Van al de tuinen die we deze vakantie bezochten, is deze tuin, ondanks het bijzonder wisselvallige weer, ongetwijfeld mijn favoriet. In de shop laten we ons verleiden tot de aanschaf van twee whiskyglazen. Niet dat we thuis geen whiskyglazen hebben, maar met dat het drankje steeds populairder wordt, is het wel leuk om wat extra glazen te hebben.

De volgende stop op onze tocht in Inveraray. Inveraray lijkt me op zich een interessant stadje om meer in detail te bekijken, maar zwij springen er enkel een supermarkt binnen om wat haggis voor de schoonbroer van mijn vriend te kopen en te lunchen in The George. The George is een tegenvaller. Helemaal niet de goede reviews op tripadvisor waard. De bediening is op zijn best onverschillig te noemen en ook het eten is maar zo zo. De minimosseltjes maken op mij alvast geen indruk.

De hoofdreden voor ons bezoek aan Inveraray is immers Inveraray Castle, het voorvaderlijke huis van de Duke of Argyll, Chief of the Clan Campbell. Dit kasteel is werkelijk een pareltje. Prachtig gelegen te midden van een schitterende tuin. Door het wisselvallige weer wordt de voorgevel belicht door de zon terwijl op de achtergrond dramatisch donkere wolken dreigden. Een droomplaatje. De collectie in het kasteel is nogal eclectisch (van verhalen over WOI, tot foto’s van de huidige Duke en zijn gezin), maar ik vond het zeker de moeite van een bezoek waard. Al blijft het concept ‘adel’ voor mij iets dat niet thuis hoort in de eenentwingtigste eeuw.

Rond 18.30u komen we aan in Abbotsford lodge in Callander. Aangezien het Paaszaterdag is, lijkt het ons verstandig om een tafel te reserveren. En effectief, het is niet gemakkelijk om een restaurant te vinden dat én open is én nog een tafel beschikbaar heeft. Gelukkig heeft restaurant Callander Meadows nog een tafel voor vier personen om 20.30u. Mijn broer en zijn vriendin willen even uitrusten in het hotel, wat mijn vriend en mezelf de gelegenheid geeft om nog een kleine wandeling te maken vóór het avondeten. We volgen een stukje van de Roman Camp Walk, zien een mooi bruggetje en besluiten dat Callander een gezellig stadje is.

Het avondeten in Callander Meadows is lekker, al mochten de porties wat mij betreft iets groter zijn. De voorbije dagen waren onze maaltijden nogal copieus en een mens raakt dat snel gewend. 😉 Ik bega wel de vergissing om als dessert ‘caramelised pineapple mess’ te bestellen. Een dessert dat voor een groot deel uit slagroom blijkt te bestaan. Gelukkig is mijn broer bereid het dessert van mij over te nemen.

Na het eten is onze pijp uit. Vroeg in bed om op Pasen genoeg energie te hebben om de Trossachs te verkennen!

Islay en Jura – 14 april 2017

Ronduit heerlijk geslapen! Wat een luxe om te kunnen slapen op een plek waar zo’n stilte heerst. Als stadsmensen zijn we gewend geraakt aan een niet-aflatende stroom van lawaai, zonder dat we ons hiervan bewust zijn. Het ontbijt is evenzeer fabuleus. Wat een overdaad! Het traditionele Scottish breakfast dat onze gastvrouw voor ons bereid heeft, is op zich al fantastisch, maar aangevuld met heerlijke yoghurt en vers fruit zijn onze magen voldoende gevuld om er voor een tijd tegen te kunnen.

Het weer ziet er een beetje twijfelachtig uit vandaag, maar dat stoort niet, want we hebben twee bezoeken aan distilleries gepland. Bunnahabhain distillery is de eerste Islay distillery op ons lijstje. Minder bekend misschien, maar ik ben meteen gecharmeerd door de oude, karaktervolle gebouwen. De rondleiding vertrekt vanuit de piepkleine whiskyshop, enkel te bereiken na het beklimmen van een smalle en steile trap. Wat een contrast met de moderne en fancy shops van de grotere distilleries die we bezocht hebben.

De gids verzekert ons echter dat het bedrijf dat Bunnahabhain overgenomen heeft, van plan is flink te investeren in de distillery en de toeristische faciliteiten. Goed voor hen natuurlijk, maar nu is het vooral de ruwe charme die me aantrekt. Deze rondleiding is veruit de beste van de rondleidingen die we tot nu toe gehad hebben: de gids is duidelijk gepassioneerd door wat hij doet en zijn uitleg is erg duidelijk (én goed verstaanbaar). Hij dringt er trouwens bij al de aanwezigen op aan om wat meer sherry te drinken, want al die lekkere whisky’s kunnen natuurlijk niet op sherryvaten rijpen, als er daarvoor niet eerst sherry in gezeten heeft.

De gids vertelde ook dat er meer whisky uit de vaten weglekt dan vroeger. Dit is te wijten aan nieuwe regelgeving die bepaalt dat de vaten niet langer met kurken stoppen afgesloten mogen worden, maar wel met een houten afsluiting die op een bepaalde manier verzegeld wordt, zodat het minder makkelijk is om stiekem whisky af te tappen en zo minder belasting te betalen. Helaas heeft dit als gevolg dat er soms whisky verloren gaat.

Binnenkort opent er trouwens niet ver van Bunnahabhain een nieuwe distillery. De gids vertelt ons dat dit goed nieuws is voor heel Islay, aangezien het whiskytoerisme hierdoor enkel zal toenemen. Ik ben alleszins enorm gecharmeerd door de whisky’s van Bunnahabhain, één van de weinige whisky’s op Islay die niet peated zijn. Hoera! Want die rokerige smaak is minder aan mij besteed. Na de rondleiding laten we ons alleszins flink gaan in het piepkleine winkeltje. De whisky is onze smaak en we kopen zelfs een genummerde fles als investering: nummer 164 van 833.

Volgende distillery op ons programma: Jura. Jura is een eiland dat enkel bereikbaar is met de ferry vanuit Islay. De ferrytocht duurt maar een tien minuutjes, maar wij arriveren net als het middagpauze is voor de ferrybestuurders. Het is ondertussen hevig beginnen regenen, dus er zit niet veel anders op dan in de auto te wachten tot we de ferry kunnen nemen. Gelukkig valt de wachttijd mee en niet veel later komen we aan op Jura.

We parkeren onze auto in de buurt van de Jura distillery, maar gaan eerst op zoek naar een plek om snel iets te eten. We komen terecht in het charmante Antlers café, waar we snel lunchen (quiche met frieten, beetje vreemde combinatie) om vervolgens naar de distillery te wandelen. Helaas, omdat het goede vrijdag is, zijn er in de namiddag geen rondleidingen meer. De dame in de whiskyshop leest de teleurstelling van ons gezicht en stelt voor om ons voor een verminderde prijs een korte rondleiding te geven. Daar zeggen wij geen neen tegen! Die Schotten zijn toch geweldige mensen!

De short tour is toch nog vrij uitgebreid, alleen de opslagplaats krijgen we niet te zien, omdat de verantwoordelijke al naar huis is. Na de rondleiding krijgen we zelfs nog een vrij uitgebreide tasting aangeboden. Tijdens de rondleiding merkte ik dat er nog Vlamingen in onze groep zaten. En één van de deelnemers kwam me erg bekend voor, maar ik kon er niet meteen de vinger op leggen waarvan ik hem kende. Na de rondleiding spreekt hij ons echter aan en blijkt hij een oud-studiegenoot van mijn vriend te zijn. Toch ongelooflijk dat we elkaar jaren niet meer zien en elkaar dan tegen het lijf lopen op een onooglijk klein eiland in Schotland. What are the odds?

We kopen (uiteraard) wat whisky en besluiten het eiland Jura wat verder te verkennen. Helaas hebben we niet echt veel tijd om dit te doen, want de laatste ferry is al om 18.55u en bij voorkeur willen we een eerdere ferry nemen om niet het risico te lopen om op Jura vast te komen zitten als er niet genoeg plaats is op de piepkleine ferry. We rijden naar Loch Tarbert en genieten onderweg van de prachtige landschappen die Jura ons te bieden heeft. In de verte zien we een regenbui, maar wij houden het gelukkig droog. We stappen uit voor een miniwandeling doorheen een drassig grasland, maar erg ver durven we ons niet van de wagen te verwijderen, kwestie van niet te veel achter te geraken op schema.

Onderweg zien we hopen fazanten en reigers, maar het hoogte punt moet nog komen: we zien prachtige herten langs de kant van de weg die zich niet al te veel van ons schijnen aan te trekken. Op de terugweg (de avond begint te vallen, zien we om de heuvels rondom ons grote kudden herten. Schitterende rit door een fenomenaal natuurlandschap.

We slagen er zonder problemen in de ferry van 17.55u te halen. Hoera, we moeten niet in de wagen op Jura blijven overnachten!

Voor ons laatste avondmaal op Islay besluiten we terug te keren naar Yan’s Kitchen waar we de eerste avond zo heerlijk gegeten hebben. Ik bel onderweg om zeker te zijn dat we plaats hebben. We zouden de teleurstelling anders niet overleven. 😉 En jawel, ook ditmaal genieten we van overheerlijke vis en sint-jacobsvruchten. We sluiten onzen maaltijd, hoe kan het ook anders, af met een glaasje whisky. Islay is werkelijk één van de hoogtepunten van deze trip geweest. Jammer dat we morgen alweer afscheid moeten nemen.

Yet Another Blog

Life on my side

op reis