film

Haywire

Een première in het kader van het Afrikafilmfestival buiten beschouwing gelaten, moet het al maanden geleden zijn dat ik nog eens voet zette in een cinemazaal. Feit is dat de Kinepolis bij ons om de hoek tegenwoordig erg weinig films speelt die me werkelijk aanspreken en ik het commerciële sfeertje dat er heerst niet echt weet te appreciëren. Maar een avondje uit met kameraad en filmliefhebber K was een goede reden om ons nog eens tussen de popcornvreters te begeven.

Bij gebrek aan beter kozen we voor de film Hayware. Een cliché-actiefilm met een onoverwinnelijke heldin die getrainde mannen die dertig kilo meer wegen als haar zonder verpinken uitschakelt. Hmm. Alhoewel de gevechtsscènes mooi in beeld gebracht waren, liet de film me ijskoud. Als de heldin in de helft van de film een kogel in het hart gekregen had, het zou me compleet niets gedaan hebben. De heldin kwam op mij koud en afstandelijk over (ondanks de poging om haar menselijk te maken door de band met haar vader te benadrukken en die idiote scène waarin ze rouwt om iemand waarmee ze ocharme één keer een vluggertje gehad heeft),  waardoor ik me niet in haar kon verplaatsen. De reden dat iedereen op iedereen zat te schieten, bleef ook erg mistig en sommige onderdelen van de film waren gewoon saai, ik moest de neiging onderdrukken om tussendoor wat Wordfeud te spelen. En de scène met het hert was gewoon een hilarisch slechte poging tot humor. Niet te geloven dat een film met zo’n geweldige cast (Michalel Douglas, Antonio Banderas, Ewan McGregor, Bill Paxton) zo de mist in kan gaan.

Volver

Omdat mijn vriend en ik vinden dat we te weinig aan de Spaanse taal worden blootgesteld om snel vooruitgang te boeken (en hey, hebben we niet allemaal Engels geleerd door naar ondertitelde Engelstalige films en tekenfilms te kijken), hebben we ons voorgenomen om regelmatig een Spaanse film te zien. Eén keer per week zal met onze drukke agenda wat ambitieus zijn, maar we kunnen de film natuurlijk altijd in stukjes zien.

Eerste film in het rijtje: Volver van Pedro Almodóvar. Een bitterzoete, ja, wat, komedie? thriller? drama? sprookje? De film is niet voor één gat te vangen. Ontroerend, grappig, tragisch, kitscherig, allemaal tegelijkertijd en wat een prachtprestatie van Penélope Cruz. Ik zag haar al acteren in Engelstalige films, maar in haar moedertaal schittert ze nog feller. Magnifiek.

Deze eerste film smaakt alvast naar meer. Laat maar komen!

The Kinepolis Experience

Dat het al ettelijke maanden geleden was dat we nog eens in de Kinepolis van Leuven geraakt waren, bleek uit het feit dat er plots op het eerste verdieping een heuse in glazen wanden gevangen snoepwinkel verschenen was. Nog meer gekraak van nacho’s en popcorn vergezeld van misselijk makende kaaswalmen opstijgend uit plastieken bakjes tijdens de filmvertoning, the joy. En het ergerlijkste was dat je amper om het ding heen kon. Een heel smal weggetje was er uitgespaard langs de glazen wanden voor de filmliefhebbers die zich niet wensten vol te proppen met smaak- en kleurstoffen overgoten met veel te veel vet en suikers.

Bij de vertoning van de voorfilmpjes bleek ook het één en ander veranderd te zijn. Reclamefilmpjes en trailers werden nu door elkaar vertoond en niet in aparte blokken zoals vroeger. Om er zeker van te zijn je als kijker die boeiende boodschappen niet over het hoofd kan zien. En zo nu en dan kwam er tussen de filmpjes door een mededeling met het aantal minuten dat de filmliefhebber nog op het begin van de eigenlijke film moest wachten. Veel te lang, ik zal het jullie zeggen, veel te lang! Gelukkig kan je door de mogelijkheid om op voorhand je zetel te reserveren gewoon een kwartier te laat komen zodat je heel het voorfilmpjesgedoe gewoon kan overslaan. Die trailers bekijk ik dan wel online wanneer ik er zelf zin in heb.

Ik hoop dat die plannen voor een tweede cinemacomplex in Leuven effectief gerealiseerd zullen worden…

Hugo

Meesterwerk van Martin Scorsese over een jongetje dat in z’n eentje de klokken in het station van Parijs aan de gang houdt. De film speelt zich af in 1931 en is eigenlijk één lange ode aan de magie van film en meer in het bijzonder aan de pioniers van het filmmétier.

De visueel verbluffende film is duidelijk met liefde gemaakt. Elke scène is een pareltje en het leuke is dat je een kort overzicht krijgt van de filmgeschiedenis en de allereerste films ooit gemaakt. Een absolute must dus voor cinefielen. Wat mij betreft kwam de film wat traag op gang, maar eens vertrokken, stoorde ik me zelfs niet aan het overdreven happy end.

Spijtig dat ik de film niet in 3D gezien heb.

Finest Irish Shorts – IKL2011

Een gunstige wind bracht ons donderdagavond naar het Kortfilmfestival in het STUK. Dit jaar slaagden we erin maar liefst twee keer op post te zijn! Een ongeëvenaard record. En ik moet zeggen, de selectie Ierse kortfilms smaakte echt naar meer. Ik zet de kortfilmfestivalweek 2012 alvast in mijn agenda.

  • The Crush: ik vond de schooljongen die de hoofdrol speelde nogal houterig acteren en het einde was ongelooflijk voorspelbaar, maar schattig was het wel: de kalverliefde die het jongetje voelde voor zijn knappe lerares.
  • Useless Dog: een kortfilm over een nutteloze hond. Punt.
  • Six Shooter: mijn persoonlijke favoriet. Gitzwarte humor en een onvergetelijk einde.
  • Granny O Grimm’s Sleeping Beauty: een grappige variatie op het traditionele Doornroosje-verhaal.
  • Prey Alone: Visueel mooi en met een interessant uitgangspunt, maar niet echt mijn ding.
  • The Herd: Het broertje van Useless Dog. Maker Ken Wardrop laat zijn moeder en zijn broer vertellen over de nieuwste aanwinst in de kudde. Minimalistisch grappig.
  • Fifty Percent Grey: Het uitgangspunt van deze kortfilm is het verschil tussen hemel, hel en vagevuur. Tof idee en mooie animatie.
  • Atlantic: De tragiek van het leven op het Ierse platteland. Ik kreeg er spontaan zin van een reisje naar Ierland te boeken.
  • Crossword: Twee eenzame mensen en een happy end. En oja, kruiswoordraadsels. Een mooi einde van een gezellige avond.

The Invader

De tweede film die ik dit jaar in het kader van het Filmfestival van Gent zag, verschilde hemelsbreed van de eerste. Waarmee ik niet gezegd heb dat ik niet van de debuutlangspeelfilm van Nicolas Provost genoten heb. De openingscène alleen al maakt deze film de moeite waard. En voor wie niet gans de film op haar wil zitten wachten: Hannelore Knuts zie je na de intro die verwijst naar ‘L’origin du monde’ niet meer terug.

The Invader valt moeilijk in hokjes te duwen. Deze cinematografische parel die Brussel op een fantastische manier in beeld brengt, meandert tussen thema’s als mensenhandel, zwartwerk, wraak, sex, ontrouw, passie, afwijzing, uitbuiting, obsessie, stalking, maar schijnt nooit zeker te weten welke weg te kiezen. Een beetje zoals het hoofdpersonage Amadou/Obama. Eén ding staat vast: hoofdrolspeler Issaka Sawadogo heeft een prachtige vertolking neergezet die hem terecht een prijs opleverde in Gent. In ‘t echt bleek Issaka trouwens een beminnelijk man te zijn, want hij wilde graag met mezelf en mijn vriend op de foto. (Zelfs mijn vriend was onder de indruk van deze gespierde brok van een vent.)

De receptie na de film was trouwens veel beter dan die na de opening. Enfin ja, kan moeilijk anders als je sushi serveert. 😉