film

Skyfall

Naar jaarlijkse gewoonte brachten mijn vriend en ik kerstavond door in een filmzaal. Lovende kritieken hadden ons doen besluiten naar Skyfall te gaan kijken. Helaas, wat een teleurstellende film. Op geen enkel moment voelde ik me verbonden met de karakters die naar mijn aanvoelen domme en ondoordachte beslissingen namen. Geen wonder dat MI6 onder vuur lag in de film, ‘t is duidelijk dat ze daar een human resources probleem hebben. Zelfs Q stelde teleur (een vreemde computer op een intern netwerk aansluiten, what??).

De plot liep verloren in zijn eigen gatenkaas. Dat komt ervan als je denkt een modern sausje over je film te moeten gieten door ‘hacking’ als thema te introduceren. Zowel mijn vriend als ikzelf hebben ons kapot geërgerd aan de onzin die verkondigd werd. Waarom de schurk in kwestie M niet veel eerder uit de weg geruimd heeft, was mij volstrekt onduidelijk. En oja, de scriptschrijvers hadden zich misschien beter eens geïnformeerd over de effecten van waterstofcyanide. Een simpele googlezoektocht volstaat hiervoor. Hoewel ik Javier Bardem een bijzonder goeie acteur vind, kwam hij totaal niet over als bad guy in deze film. Hij was eerder komisch dan beangstigend.

Dat deze Bond niet eens met zijn ogen knipperde toen zijn Bond Girl zomaar neergeknald werd, vond ik ronduit schandalig. Voor mij mag Bond gerust een vrouwenversierder en seksmaniak zijn. Maar hey, enkele uren voordien deelde hij nog haar bed en wilde hij haar redden van de slechterik. Bijzonder heldhaftig om het arme kind, dat in haar jeugd tot seksslavernij gedwongen werd, zomaar te laten vermoorden.

De slotscène in Schotland was ronduit ridicuul, zij het spectaculair. Waarom terugtrekken naar zo’n plek waar er alleen wat oude wapens zijn om je te beschermen? Waar zat de rest van MI6? Of het Britse leger? Zaten ze daar allemaal te slapen of wat? Waar bleef de back-up? Waarom stuurt de slechterik eerst een bende voetsoldaten op dat huis af? Waarom blaast hij de boel niet op met één welgemikte raket van zijn helikopter? Enfin, ik kan nog wel even doorgaan.

En hey, wat is er nu eigenlijk met die ultrageheime lijst gebeurd waarmee het allemaal begon? Heeft iemand die uiteindelijk teruggevonden? Of zijn ze in het middenoosten nog lustig geheim agenten aan het uitmoorden?

Het meest genietbare van de ganse film was de geweldige intro en de titelsong van Adele. Tweeëneenhalf uur van mijn leven verprutst.

IKL

Zondag stond het IKL op het programma. We waren te laat vertrokken en misten bijgevolg het begin van de ‘Comedy Shorts’. Aangezien ik een bloedhekel heb aan te laat komen in de film, kende mijn humeur een kleine terugval. Maar niets wat een paar grappige kortfilmpjes niet konden verhelpen, dacht ik. Helaas, veel viel er niet te lachen. Nu weten jullie ondertussen waarschijnlijk al dat ik een moeilijk gevoel voor humor heb, maar hey, mijn vriend en toetssteen, vond er ook niet veel grappigs aan.

‘Der Deutschen Morgen’ vertrok van een leuk idee, maar duurde gewoon veel te lang. Als de helft van het materiaal op de montagetafel was blijven liggen, had het nog een kans gehad. ‘Se vende perro que habla, 10 euros’ was volgens mij een verfilmde mop (maar dan wel in het Spaans, ideaal als voorbereiding op de Spaanse les). ‘Believe the dance’ vond ik creepy beyond words. ‘I’m your man’ was gewoon ridicuul slecht, maar er kwam wel veel bloot in voor en ‘Happy Birthday Jim’ was erg voorspelbaar. In de categorie ‘vielen wel mee': ‘Suicide tuesday‘ over hoe ambtenaren alle aspecten van je leven beheren en ‘La familia de mi novia‘ dat een origineel uitgangspunt had. Over ‘IBEEEE!’ zeg ik niets wegens plaatsvervangende schaamte (één van de redenen waarom ik ook nooit een fan van ‘Het eiland’ geweest ben).

Enfin, de moed zakte me wat in de schoenen, want we hadden ook nog tickets voor ‘Animation Nations’. We dronken iets in het festivalcafé en beklommen de trappen van het STUK voor ons tweede rondje kortfilms. Ik trok mijn winterjas dicht om me heen, want die roedel elektrische vuurtjes waren lang niet voldoende om de ruimte op temperatuur te krijgen. Gelukkig slaagde het ‘Animation Nations’ programma er wel in de kou draaglijker te maken. ‘Reverso’ maakte me gelukkig met een happy end. ‘Belly‘ had ik jammer genoeg al eens online gezien. ‘Friendsheep‘ herinnerde de kijker eraan dat je je eigen natuur niet kan verloochenen. ‘Fear of flying‘ was überschattig en wie houdt er nu niet van stop motion? ‘The wonder hospital‘ toonde dat streven naar perfectie tot vreemde resultaten kan leiden. ‘The fantastisch flying books of Mr. Morris Lessmore‘ was één lange poëtische ode aan het genot dat een boek kan verschaffen. ‘Luminaris‘ was een kort pareltje over ontsnappen aan de dagelijkse afstompende realiteit. ‘Nullarbor‘ dat zich afspeelde in het geweldige Australië toonde dat de omstandigheden ons soms tot mekaar veroordelen (of dat op lompigheid geen leeftijd staat) en ‘Pythagasaurus’ was een leuke uitsmijter voor de wiskundeliefhebbers.

Kiss me

Een Zweedse film om verliefd op te worden, zo staat het op de website van het Holebifilmfestival en dat is niet gelogen. Ik denk dat ik een beetje verliefd ben geworden op de prachtige locaties (Zweden is so pretty!) en op het pakkende, levensechte verhaal. Kiss me is een pareltje dat de complexe relaties in een nieuw samengesteld gezin blootlegt. De acteurs vertolken de innerlijke tweestrijd prachtig. De relatie tussen de vader en zijn aan haar geaardheid twijfelende dochter vond ik schitterend. Je zag de pijn die moeilijke keuzes en gebroken beloften met zich meebrengen, weerspiegeld in de ogen van de hoofdrolspelers. Maar het is niet al kommer en kwel, uiteindelijk loont het altijd de moeite om te vechten voor wie je echt bent en voor wat je echt wil, zelfs al vallen er onderweg brokken. Er waren zelfs een paar momenten waarop ik luidop gelachen heb in de filmzaal en dat overkomt me niet zo vaak. Een knappe film die nog wel even zal blijven nazinderen.

Trailer WITH EVERY HEARTBEAT (Kyss mig) 2011 from LEBOX PRODUKTION on Vimeo.

The Broken Circle Breakdown

Gisteren zijn mijn vriend en ikzelf eindelijk The Broken Circle Breakdown gaan zien. Doordat we dit jaar niet naar de opening van het filmfestival gegaan zijn, was het er nog niet van gekomen. Ik had al veel goeds gehoord over de nieuwste film van Felix van Groeningen, wiens De helaasheid der dingen ik eveneens op het filmfestival zag. De opmerkingen dat we zeker de zakdoeken niet mochten vergeten, nam ik dan ook ter harte en gewapend met een pakje kleenex trok ik naar de Kinepolis om de hoek.

En ja, het hoofdthema van de film is verlies, maar de afwisseling tussen emotioneel zware scènes en scènes over de ontluikende liefde tussen Didier en Elise waarin er gelukkig ook wat te lachen viel, maakten de film draaglijker dan ik had verwacht. Het leven is nu eenmaal geen rozengeur en manenschijn. Een kind afgeven, moet zowat het ergste zijn wat een ouder kan overkomen en het gebeuren verplettert de liefde tussen Didier en Elise. De film toont dat iedereen anders omgaat met verdriet en hoe groot de liefde ook is, sommige hordes die het leven op onze weg plaatst, lijken zelfs voor de liefde onoverkomelijk.

Ik heb echt genoten van de prachtige beelden en de schitterende bluegrass soundtrack. Ik beschouwde mezelf nooit als een country-fan, maar dit subgenre van de country met enkel snaarinstrumenten en stemmen kon me erg bekoren. Naast puike acteerprestaties afleveren, kunnen beide hoofdacteurs ook geweldig zingen, indrukwekkend.

Al zuigt het einde even alle lucht uit je longen, de film is een absolute must see.

La Cinquième Saison

Gisteren woonde ik op het Gentse filmfestival de voorstelling bij van La Cinquième Saison van Peter Brosens & Jessica Woodworth. Ik was al fan van het duo sinds Altiplano en ja, ook Het Vijfde Seizoen wist mij te betoveren. De fotografie was magistraal, er is gewoon geen ander woord voor. Ik denk dat ik de film zelfs zonder geluid had kunnen bekijken, zo adembenemend mooi was het koude en kille landschap van de Condroz. Alle bewondering voor het werk van cameraman Hans Bruch Jr.

Het Vijfde Seizoen vormt het sluitstuk van een triologie waarin de problematische relatie tussen de mens en de natuur wordt aangekaart. Maar geen nood, je hoeft de twee vorige films niet gezien te hebben om van dit meesterwerk te genieten. De openingscène alleen al maakt de film de moeite waard: Peter Van Den Begin in conversatie met een prachtige haan. Het beeld blijft op je netvlies plakken. De enige kritiek die ik heb, is dat de boodschap er op het einde iets te dik op ligt. Voor mij had die dramatische finale niet gehoeven. Maar oordeel vooral zelf. Je zal er geen spijt van hebben.

Our circumscribed days

Een vriendin uit de Spaanse les had ons Facebookgewijs uitgenodigd voor de vertoning van ‘Our circumscribed days‘, een film geregisseerd door haar oom.

Ik dacht, hey, een film over Moskou, interessant om de stad wat beter te leren kennen. En ‘t is een kortfilm, als het dan tegenvalt, dan verlies ik tenminste niet te veel tijd, want ik had diezelfde avond ook nog een squashafspraak opstaan.

Door vertragingen bij de nmbs (what’s new), was ik maar nipt op tijd voor de start van de voorstelling. Mijn plan om nog snel op ons appartement een boterham te eten, viel hierdoor in het water. Maar goed, een kortfilm lang honger lijden, dat zou ik nog wel overleven.

Helaas bleek kortfilm een rekbaar begrip. De film duurde een uur en een kwartier en ik moet eerlijk zeggen dat ik er mij van het eerste half uur niet veel is bijgebleven. Een warme en donkere zaal en repetitieve beelden, maakte dat ik al snel zat te knikkebollen. Er gebeurde dan ook bitter weinig in de film die bestond uit voyeuristische beelden van Moskovieten, die ook na het bekijken van de film een enigma bleven.

Het tweede deel van de film ging het iets beter om mijn ogen open te houden omdat er een aantal interessante scènes in zaten: een ruzie tussen een koppel, een dronken zakenman die amper nog op zijn benen kon staan. En to save the best for last: de slotsscène met de wodkadronken filmcrew was geweldig.

De regisseur zei achteraf zelf dat hij weer even moest wennen aan het trage ritme van de film. Al denk ik dat traag in dit geval een understatement is. Beslist geen spek naar ieders bek.

The Dark Knight Rises

Een film die veel lovende kritieken oogstte, de beste van de drie, zo zei men. De verwachtigingen waren dan ook hoog gespannen, zeker omdat ons laatste bioscoopbezoek toch alweer van april dateerde. Enfin ja, ik zal maar niet langer rond de pot draaien, het werd dus een teleurstelling. Waar ik bij The Dark Knight volledig meegezogen werd in het verhaal en de overdonderende actie, zat ik me hier blauw te ergeren aan de gapende gaten in de plot. Kijk, ik heb geen probleem om af en toe suspension of disbelief toe te passen, maar deze Batman film vroeg me toch net te veel inspanning. Het was me volstrekt niet duidelijk waarom de slechteriken het per sé op Gotham city gemund hadden. Er zullen beslist nog wel andere decadente oorden bestaan, zeker? En een gebroken rug dat fiks je niet zomaar door aan een paar koorden te hangen en kraakbeen groeit heus niet vanzelf terug. Heel de gevangenis subplot was ridicuul. En het happy end mocht van mij ook achterwege gelaten worden.

Ik zou hier alle fouten in de plot kunnen opsommen. Laat mij het erop houden dat ik eens heel hard moest lachen toen commissaris James Gordon na een geweldige klap ongedeerd uit het laadruim van de truck sprong waarin zich de atoombom bevond. Enfin, wie zich wil verdiepen in de onnauwkeurigheden van de film verwijs ik door naar dit mooie artikel. Bespaart mij de moeite. Eén ding staat vast: de vertolking van Heath Ledger als The Joker blijft onovertroffen.