Van mijn lieve tante kreeg ik als nieuwjaarsgeschenkje de stripversie van “Het Dwaallicht” van Willem Elsschot. Tot mijn grote scha en schande moet ik bekennen dat het enige wat ik ooit van Elsschot gelezen heb, “Kaas” is, maar ter verschoning, dat vond ik dan ook geweldig goed. Al is me vooral bijgebleven dat ik die sukkel van een Laarmans eens goed door mekaar wilde schudden. “Het Dwaallicht” liet me in dat opzicht met een minder gefrustreerd gevoel achter. De verstripping is trouwens zeer mooi gedaan met sfeervolle sepiakleurige tekeningen die perfect bij de sfeer van de novelle passen.

Dus toen vriendin U voorstelde om samen naar Kulturama te gaan en ik zag dat “Dwaallicht” op het programma stond, was de keuze snel gemaakt. En zo zaten we vrijdag samen in het Wagehuys te genieten van de sublieme vertolking van Warre Borgmans. Het moet jaren geleden zijn dat ik nog een theatervoorstelling bijwoonde, maar deze voorstelling deed me alvast goesting krijgen in meer.

Na de voorstelling dronken we nog iets in de Improvisio en spraken we over de serieuze zaken des levens.

Een mooie afsluiter van een drukke week.