Na het ontbijt gooien we onze spullen in de wagen en rijden we naar onze eerste stop van de dag: Cachorro. Deze bijzondere plek aan de kust heeft indrukwekkende rotsen en kliffen uit zwarte lavasteen waarin het onstuimig water van de Atlantische oceaan rotsen en bogen heeft uitgesleten. Ook de huizen zijn gemaakt van lavasteen en op meerdere plekken spotten we rola-pipas: hellingen gekerfd uit de rotsen waarlangs de wijnvaten naar beneden konden rollen. Eén van de rotsen aan de ruige kustlijn heeft de vorm van een hondenkop. Uiteraard kunnen we het niet laten om als échte toeristen bij de hond te poseren.

Na een uitgebreide fotoshoot rijden verder naar Fetais, het vertrekpunt van de wandeling die we vandaag uitgekozen hebben.

De wandeling gaat eerst langs de befaamde UNESCO werelderfgoed wijngaarden richting de ruige rotskust, waar we in de buurt van Lajido in lavasteen uitgesleten karrensporen van ossenkarren ontdekken. Na een bezoekje aan de kerk van Santa Luzia leidt de wandeling ons naar een prachtig pad in een bos, ommuurd met door mos begroeide lavastenen. Een bos als uit een sprookje. Pico verschuilt zich helaas het grootste deel van de voormiddag achter de wolken, al vangen we tijdens de wandeling op een gegeven moment wel een glimp op van de piek van de vulkaan.

De wandeling is jammer genoeg geen volledige lus, waardoor we op het einde nog 22 minuten langs een saaie weg moeten terug stappen naar onze wagen. Onderweg stoppen we bij een klein cafeetje dat uitgebaat wordt door een stokoude dame. De witte wijn die ik er bestel, is spijtig genoeg echt niet te drinken. Ik vermoed dat de dame in kwestie de wijn zelf gemaakt heeft. Al een geluk dat de wijn spotgoedkoop was, maar voor de lunch gaan we toch op zoek naar een andere plek.

Terug in de wagen doe ik beroep op googlempas en zo komen we terecht op het gezellige terras van Tasquinha Requinte, waar we een ongelooflijk lekkere bifana Requinte eten. Het broodje is gevuld met varkensvlees, kaas, spek, gebakken ei en chips. En het is werkelijk om duimen en vingers af te likken.

Na onze lunch gaan we voor een verfrissende duik in de nabij gelegen Piscinas Santo Antonio. Je kan er zwemmen in één van de makkelijk toegankelijke zwembaden gevuld met zeewater of kiezen voor het avontuur en je in de woelige Atlantische oceaan begeven. De zwempartij is heerlijk verfrissend na alweer een warme wandeling. Mijn vriend en ik zijn erg onder de indruk van de infrastructuur: overal zijn er goed werkende en propere gratis douches en toiletten. Fantastisch.

En kijk eens aan, als kers op de taart toont Pico zich eindelijk in al zijn schoonheid. De eerste keer sinds we op dit eiland aankwamen! We rijden nog even langs het Sao Pedro de Alcantera klooster in São Roque do Pico, omdat volgens mijn gids we daar Pico op de achtergrond zouden zien. Echt spectaculair vinden we de plek echter niet. Een kleine teleurstelling.

We rijden verder naar Lagoã do Capitão, dat we onze eerste dag op Pico ook al bezochten. Bij ons eerste bezoek verschool Pico zich achter de wolken, maar vandaag is het geluk aan onze kant. Pico toont zich in al zijn glorie, inclusief enkele fotogenieke wolkjes. Ik neem zeker vijftig foto’s van de vulkaan en zijn weerspiegeling in het meertje. Heel blij dat we teruggekeerd zijn!

Voor het avondmaal keren we terug naar Madalena en jawel, onderweg komen we weer een aantal koeien tegen die de weg versperren. Blijkbaar is de truc dat je gewoon rustig moet doorrijden, want als je stopt, dan gaan de koeien niet uit de weg. Gelukkig is er een tegenligger die voor ons de weg vrijmaakt.

We hebben geen reservatie voor het avondmaal, dus het is even zoeken naar een restaurant waar nog plaats is. Bij onze eerste poging belanden we bij een restaurant waar gigantisch veel volk staat te wachten. We hebben beiden niet zoveel zin om aan te schuiven, dus wandelen we verder. En zo belanden we we bij restaurant O Ancoradouro, dat gelegen is vlakbij het vertrekpunt van onze wandeling doorheen de wijngaarden gisteren. Na slechts een tiental minuten wachten, slagen we erin een tafeltje te veroveren op het het gezellige terras met zicht op zee. Met dank aan het koppel dat geen geduld had om te wachten, waardoor wij sneller een tafeltje konden bemachtigen.

Grappig: we belanden aan een tafeltje naast het Belgische koppel dat we op onze aankomst in Pico naar Madalena gebracht hebben. We maken van de gelegenheid gebruik om wat tips en ervaringen uit te wisselen. Als voorgerecht bestel ik een vissoep, terwijl mijn vriend gaat voor een lokale kaas. Voor het hoofdgerecht kiel ik voor een stoofpotje van inktvis, terwijl mijn vriend het houdt bij een klassiek stukje tonijn. Het eten smaakt en we genieten van het prachtige terras. Bij ons avondmaal drinken we een heerlijk flesje Verdelho.

We sluiten de maaltijd af met twee plaatselijke likeurtjes: licor de Néveda en Licor de Amora. Het perfecte einde van een mooie dag.