Vandaag loopt er om de één of andere reden vanalles mis bij het ontbijt. Moeilijk te zeggen waarom, want ‘t is niet dat de menu elke dag verandert. We krijgen een fruitsap te weinig, ze vergeten het spek bij de scrambled eggs en alles duurt veel langer dan zou moeten. Net alsof het personeel allemaal aan hun eerste werkdag bezig is.

Wanneer we terug komen van het ontbijt, is de kuisploeg net bezig in onze kamer. Dat verbaast ons een beetje, want ze zijn ettelijke uren vroeger dan de voorbije dagen. Gelukkig moeten we niet lang wachten tot we onze kamer opnieuw ter beschikking hebben.

Omdat er een aantal dringende mails zijn die ik moet afhandelen, blijf ik een tijdje werken. Uiteindelijk verlaat ik pas na 11u de kamer. De timing van dit weekje weg had echt niet slechter kunnen vallen, maar goed, ik ben al blij dat ik de kans heb om deze mooie stad te verkennen. Dat ik tussendoor wat moet werken, neem ik er graag bij.

Vandaag staat een bezoek aan de zogenaamde Sixtijnse kapel van Valencia op het programma, de San Nicolás de Bari y San Pedro Mártir. En amai, echt blij dat ik me maandag heb laten overhalen tot het kopen van die combitickets. Wat een ongelooflijk prachtig stukje barok. Ook de audioguide, die te consulteren valt via mijn smartphone, is zeer goed. De vele details in de kerk worden uitgebreid beschreven, maar dat zijn er zoveel dat ik moeite heb om alles op te kunnen nemen. Ik blijf dan ook veel langer in de kerk rondkijken dat ik oorspronkelijk van plan was. Het voordeel van alleen op stap zijn: je kan zo lang blijven als je wil.

Ondertussen heb ik een klein hongertje gekregen en besluit ik te gaan kijken of er plaats is aan de enige bar in de Mercat Central. Helaas, er staat een vrije lange rij aan te schuiven en daar heb ik niet het geduld voor. Ik koop me een vers fruitsapje om de honger wat te onderdrukken en besluit naar la Llotja de la Seda te gaan. Tot mijn grote verbazing is een bezoek aan deze prachtige vijftiende-eeuwse zijdebeurs (UNESCO werelderfgoed) gewoonweg gratis. Voor het gebruik van een audioguide is het wel bijbetalen. Ik besluit de audioguide links te laten liggen.

Ik ben erg onder de indruk van dit statige gebouw dat getuigt van indrukwekkend vakmanschap. Architect Pere Compte wist duidelijk waar hij mee bezig was. Ik ben vooral onder de indruk van de handelshal met de ranke, spiraalvormige pilaren. Prachtig! Het filmpje dat in één van de zalen getoond wordt, geeft wat meer context bij de geschiedenis en de functie van dit gebouw. Echt de moeite van een bezoek waard.

Bij mijn tweede poging om iets te eten aan de bar in Mercat Central heb ik meer geluk. Er zijn nog twee wachtenden voor mij (het is dan ook al bijna sluitingstijd). Ik krijg een kruk aan de bar toegewezen en bestel meteen een Valenciaanse oester, amai, een pak beter dan de verschrompelde Baskische oester van gisteren! Als hoofdgerecht bestel ik een sepia bruta (inktvis in eigen inkt bereid). Geen fotogenieke schotel, wel heel lekker. Daarbij drink ik een lekker glaasje schuimwijn. Aangezien de portie inktvis niet echt groot is, besluit ik nog twee kabeljauwkroketjes (buñuelos de bacalao) te bestellen.

Ik geraak aan de praat met de oudere dame links van mij. Ze blijkt Mexicaanse te zijn en bezig aan een rondreis door Spanje. Een heel sympathieke madam die een vlotte babbelaar blijkt te zijn. Spijtig genoeg geeft ze er de voorkeur aan Engels met mij te spreken ipv Spaans. Jammer, want dit was een ideale gelegenheid om mijn Spaans wat te oefenen. Ze bestelt een glas met een anijsdrankje gemengd met Valenciaanse mistela. Ik ben geïntrigeerd. Normaal ben ik niet zo’n fan van anijs, maar ze weet de twee Duitse jongemannen rechts van mij te overtuigen om een shotje te proeven, dus dan doe ik ook maar mee. Door de mistela toe te voegen is de anijs minder uitgesproken en valt het drankje mij beter mee dan verwacht.

Omdat de Torres de Serrano (torens die vroeger onderdeel uitmaakten van de oude stadsomwalling) vandaag dicht zijn, besluit ik de Torres de Guart te bezoeken, deze zijn volgens googlemaps wel open. Helaas, dat google niet altijd gelijk heeft, blijkt als ik na een stevige wandeling ter plekke aankom: de torens zijn gesloten.

Als plan B trek ik dan maar naar de nabijgelegen Jardin Botánico, niet meteen een bezoek dat op mijn verlanglijstje stond, maar het is er wel fijn wandelen op de schaduwrijke paden. Al vond ik dat sommige gedeelten van de tuin wat beter onderhouden konden worden. Maar een wildernis kan ook mooi zijn, he. Het gedeelte dat mij het meest aanspreekt, is de cactustuin. Lekker prikkelend. 😉

Ik kies ervoor via een omweg terug te keren naar het hotel zodat ik nog wat meer van de stad kan opsnuiven. Zo kom ik in wijken waar je normaal als toerist niet komt. Altijd boeiend om ook die kant van de stad te leren kennen. In het hotel spoel ik onder de douche het zweet van mij af en ben klaar voor het avondprogramma.

Mijn vriend is vandaag vrij vroeg terug van de conferentie, dus hebben we tijd om samen te aperitieven in Mercat de Colón. Het is er behoorlijk druk, maar we slagen er vrij makkelijk in om een staantafeltje te veroveren. We bestellen een glaasje cava en wat jamón. Een onhandige serveerster stoot echter per ongeluk mijn glas cava omver. Het glas was eigenlijk bijna leeg, maar ik krijg ter compensatie een nieuw vol glas. Geen slechte deal! De bediening is alleszins erg royaal met de cava, de glazen worden bijna tot aan de rand gevuld.

Ondertussen hebben de twee collega’s van mijn vriend ons vervoegd. Die bestellen allebei een groot glas bier. Duidelijk geen cavaliefhebbers. 😉

Vandaag hebben we een tafel gereserveerd bij Casa Roberto, een traditioneel Valenciaans paellarestaurant, want ja, in de geboorteplaats van de paella, moet je die toch echt geproefd hebben. We komen in een gigantisch grote zaak terecht waar veel verschillende soorten paella op het menu staan. Al vraag ik me stiekem af of we niet in een tourist trap terecht gekomen zijn, want er zijn opvallend veel tafels leeg.

We starten de maaltijd met calamar als voorgerecht, uiteraard gevolgd door de originele versie van de paella met kip en konijn, geen zeevruchten te bespeuren! We krijgen allemaal onze eigen houten lepel om de laatste resten van de paella uit de pan te schrapen. En ja, het is zeker lekker, maar als ik eerlijk ben, vind ik de versie met zeevruchten en vis lekkerder.

De hoeveelheid paella is zo overvloedig dat we geen plaats meer hebben voor een dessert, hoe lekker die er ook uitzagen. In de plaats daarvan bestellen we een glas mistela. een zoete wijn gemaakt van de moscateldruif.

Na een fijne avond kruipen we tevreden in bed.