Vrijdag hadden mijn vriend en ik een dagje verlof genomen. Na een jaartje overslaan wegens de coronacrisis trokken we opnieuw met de drie nichtjes van mijn vriend, onze vrienden en hun twee zonen naar de comfortabele appartementen van Villa&Loge in Lontzen.

Het bleef tot het allerlaatste nippertje spannend in welke samenstelling we zouden kunnen vertrekken. Het gezin van de zus van mijn vriend werd immers veertien dagen voor ons tripje getroffen door het coronavirus en één voor één werden alle gezinsleden ziek, op de oudste dochter na, de enige die al oud genoeg was om gevaccineerd te zijn. De tweede jongste was net op tijd officieel genezen om mee te kunnen, maar de oudste dochter moest donderdag nog een PCR-test afnemen om uit quarantaine te mogen. Ze vertoonde geen symptomen, maar we wilden haar niet meenemen op weekend en het risico lopen om onze vrienden en hun twee zonen aan het virus bloot te stellen.

Mijn vriend en ik vertrokken dus met onze cambio vrijdagochtend van Leuven naar Geel zonder al de uitslag van die PCR-test te kennen. We hoopten dat die er tegen half twaalf zou zijn, het allerlaatste moment waarop we in Geel moesten vertrekken om op tijd te zijn voor de lunch in De Berwien in Voeren.

In Geel stonden de twee jongste nichtjes ons al enthousiast op te wachten. De oudste iets minder, want de uitslag van de test was er nog altijd niet. Mijn vriend en ik rekten nog wat tijd, maar helaas: geen uitslag. Met pijn in het hart vertrokken we dus met twee van de drie nichtjes. Gelukkig had de mama deze week verlof en beloofde ze haar oudste dochter na te brengen van zodra er een negatieve uitslag van de PCR-test binnen kwam. We duimden allemaal dat die uitslag er snel zou zijn.

Door het gedoe met die PCR-test hadden mijn vriend en ik een beetje vertraging opgelopen, maar geen erg, onze vrienden zaten op ons te wachten in De Berwien aan dezelfde tafel als in 2019. De sporen van de overstromingen van deze zomer waren nog zichtbaar in het interieur van De Berwien en ook op de gevels van de huizen in Voeren kon je goed zien hoe hoog het water gestaan had. Fijn dat we deze zaak met onze aanwezigheid een hart onder de riem konden steken. Net als de vorige keer bestelde ik mosselen, maar ze vielen me wat tegen: de mosselen waren te hard gekookt naar mijn smaak. Gelukkig smikkelden de jongelui rond de tafel hun bord helemaal leeg. Wat een contrast met vroegere uitstappen waarbij vooral de jongedames zich erg kieskeurige eters toonden en het eten altijd een klein gevecht was. Blij dat dat achter de rug ligt.

We lunchten op het gemak, want we konden pas om 15u inchecken. Bij aankomst bij Villa&Loge leek het eerst alsof er niemand thuis was, maar na een beetje wachten en rondbellen, liet de eigenares ons binnen. Ze was nog altijd even rad van tong en gaf ons (in het Frans) zoveel tips voor activiteiten in de buurt dat ik er amper de helft van kon onthouden.

Na ons geïnstalleerd te hebben en onze (redelijk indrukwekkende) eet- en drankvoorraad in de koelkasten gestopt te hebben, stapten we opnieuw de wagen in voor een wandeling in de buurt. Een korte, want ik had om 19u twee bowlingbanen gereserveerd bij Bowling 67 in Lontzen en we moesten daarvoor nog iets eten.

Gelukkig hielden we het droog tijdens de wandeling en konden volop genieten van de mooie herfstkleuren. Het jongste nichtje maakte onderweg wel een uitschuivertje in de modder met een vuile broek tot gevolg. Ach ja, dat hoort erbij, he!

Tijdens de wandeling kregen we het goede nieuws dat de PCR-test van het oudste nichtje negatief terug gekomen was en dat ze met haar mama onderweg was naar Lontzen. Hoera! De uitslag waarvoor we allemaal geduimd hadden.

We waren mooi op tijd terug om samen in ons appartementje van de heerlijke vers gemaakte pompoensoep met stokbrood te genieten en net toen we klaar waren met eten, kwamen het oudste nichtje en haar mama aan, die ook nog snel een kommetje soep aten. Na de soep namen we afscheid van de zus van mijn vriend en reden we naar Bowling 67. Als ik heel eerlijk moet zijn, is bowlen niet echt mijn ding. Het is me niet geheel duidelijk welke techniek ik moet toepassen: soms komt daar plots een streak uit de lucht vallen en dan weer verdwijnt die bowlingbal meedogenloos in de goot zonder ook maar één kegel omver gegooid te hebben. De combinatie van bowlen en mooi gelakte nagels is ook niet ideaal en ik houd aan zo’n avondje bowlen altijd wel een gescheurde nagel over.

Maar de kinderen hadden fun! Al bleek twee uur bowlen toch iets te veel van het goede. De twee jongste nichtjes waren het na anderhalf uur ook beu en ze begonnen duidelijk moe te worden. Mijn vriend en ik beslisten dus met de twee jongsten wat vroeger terug te keren om ze in bed te steken en lieten de oudste achter bij onze vrienden en hun gezin.

Nadat alle kinderen in bed lagen, klonken mijn vriend en ik samen met onze vrienden op een fijn weekendje. De eerste dag was alvast goed verlopen.